Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Κώστα Θωμαϊδη
`
Τον Βαγγέλη (Άλκη Αλκαίο) τον γνώρισα από τον Θάνο Μικρούτσικο, στη συνεργασία τους στο «Εμπάργκο», το 1983. Η πρώτη μου εντύπωση από τη γνωριμία ήταν τα μάτια και το χαμόγελό του που έλαμπαν στο πρόσωπό του. Οικείος, με ευγένεια και λάτρης της μουσικής και του τραγουδιού. Ανέλυε τα τραγούδια, τόσο τους στίχους όσο και τη μελοποίηση με εξαιρετικό τρόπο. Η φιλία μας αναπτύχθηκε με τον καιρό και οι συναντήσεις μας, στο σπίτι του, στις Εργατικές κατοικίες στην Κηφισιά, συναντήσεις πολύωρες με θέματα γύρω από την μουσική, αλλά και τους στίχους των τραγουδιών. Καθισμένος στην πολυθρόνα και δίπλα στο τραπεζάκι το κασετόφωνο και δεκάδες
κασέτες. Ήταν και φανατικός ακροατής του ραδιοφώνου και το μόνιμο δώρο μου, όταν βρισκόμασταν, ήταν κασέτες με επιλογές τραγουδιών που άκουγε στις εκπομπές μου.
Η δυνατότερη όμως ανάμνηση που κρατώ στη μνήμη μου, είναι από τον Φλεβάρη του 1986, όταν βρέθηκα στο Βερολίνο, στο Berliner Ensemble, το θέατρο που είχε ιδρύσει ο Brecht, για συναυλία με έργα δύο Ελλήνων συνθετών (Μίκη Θεοδωράκη και Θάνου Μικρούτσικου). Για μία εβδομάδα στο χιονισμένο Βερολίνο είχαμε πρόβες με Έλληνες και Γερμανούς μουσικούς, μια και το πρόγραμμα είχε πολλές απαιτήσεις. Ο Βαγγέλης, από αρκετούς μήνες πριν, νοσηλεύονταν σε νοσοκομείο λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πόλη. Ένα πρωινό, με το αυτοκίνητο ενός φίλου, τον επισκεφθήκαμε. Στην παρέα, ο Νίκος Τουλιάτος, ο Θανάσης Νικόπουλος και ο Αστέρης Κούτουλας. Η χαρά του μόλις μας είδε ήταν μεγάλη, δεν περιγράφεται. Οι φωνές μας, τα γέλια οι συζητήσεις έσπασαν το γκρίζο και στενάχωρο περιβάλλον του νοσοκομείου. Ρωτούσε με ενδιαφέρον για το πρόγραμμα της συναυλίας και ιδιαίτερα για τα έργα «Ο Επιζών» σε ποίηση του Τάκη Σινόπουλου και μελοποίηση Μίκη Θεοδωράκη, «Σπουδή στα ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι» και «Σονάτα του Σεληνόφωτος» σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, μελοποιημένα από τον Θάνο Μικρούτσικο. Η θεραπεία που ακολουθούσε ο Βαγγέλης εκείνη την εποχή, του επέτρεπε την μετακίνηση, έτσι κατορθώσαμε, να αποσπάσουμε από τη διεύθυνση του Νοσοκομείου άδεια για να παρακολουθήσει την συναυλία. Εκείνη την βραδιά το Berliner Ensemble ήταν κατάμεστο, μια και το ενδιαφέρον για την Ελληνική μουσική ήταν μεγάλο από το Γερμανικό κοινό.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας, παρουσιάσαμε και επιλογή από δέκα τραγούδια. Όταν έφθασε η στιγμή να τραγουδήσω το «Ερωτικό (Πιρόγα)», αφιέρωσα το τραγούδι στον Άλκη Αλκαίο, λέγοντας στο κοινό, ότι παρευρίσκεται ο ποιητής του. Η συγκίνηση όλων μας μεγάλη. Μετά το τέλος της συναυλίας ο Βαγγέλης ήταν φορτισμένος συναισθηματικά. «Δώσατε χρώματα στο γκρίζο που με περιβάλει», μας είχε πει, λόγια που ποτέ δεν θα ξεχάσω. Δέκα χρόνια αργότερα, στην παρουσίαση του δίσκου «Στου Αιώνα την Παράγκα» με έκπληξη διάβαζα στο σημείωμά του: «Η Ρόζα χαρίζεται στους Κώστα Θωμαϊδη, Νίκο Τουλιάτο και Θανάση Νικόπουλο –In Memoriam Berliner Ensemble». O Άλκης Αλκαίος έγραφε για ένα κόσμο, όχι μόνον όπως ήταν, αλλά όπως θα έπρεπε να είναι. Ο Άλκης Αλκαίος είναι από τους ποιητές του τραγουδιού μας και όπως όλοι οι ποιητές μάς δείχνει πάντα το μέλλον.
http://www.poiein.gr/2018/12/15/%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CE%BB%CE%BA%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CE%BF-in-me/?fbclid=IwAR358V5uSj-bGtfq4ZZNY6uEeolBmBnVnT84d0E7hKYCKvoJwF8Mek23pi4
- Από το Αφιέρωμα του περιοδικού ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ στον Άλκη Αλκαίο, τχ. 62, 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου