Νίκος Μιτζάλης, μανάδες

Οι μανάδες μας είναι υποζύγια καρτερικά
που τρέφονται με τ’ αποφάγια της πατριαρχίας
έχουν μάθει στην ταπεινοφροσύνη
γιατί φοβήθηκαν την επανάσταση
Με πρόσωπα που ο χρόνος δεν τραχύνει
ξέρουν να μην σκύβουν το κεφάλι
ακόμα κι όταν υποχωρούν

Οι μανάδες μας
καθαρά σιδερωμένα πουκάμισα και λευκά κολάρα
απλωμένα σε σιδερένιο διπλό κρεβάτι
για τους αφέντες
είναι φλογερές ξανθιές που μυρίζουν πασχαλιά
σε μαγαζιά που βρωμούν θάνατο
πίνουν παρέα με αγνώστους και τον Μπουκόφσκι
ξερνούν την ψυχή τους στην καθημερινότητα
κάνουν πιάτσα στην οδό Αλβαράδο
με ψεύτικα δόντια και πληγιασμένα στήθια
φέρνουν τσιγάρα και σοκολάτες στα προαύλια φυλακών
δε ντρέπονται που μας αναγνωρίζουν
στερούνται για να μη στερήσουν
Οι μανάδες μας
συνεπαρμένες από μεσημεριανές εκπομπές
ψηφίζουν το συμφέρον τους κι ελπίζουν
ψωνίζουν απ’ τη λαϊκή και προσεύχονται για πλούσιες σοδειές
και κυρίως να μην αρρωστήσουν
οι άλλοι
Οι μανάδες μας
είναι ξενύχτια σε υπόγεια και θαλάμους νοσοκομείων
ψιθυριστές κραυγές και παρακάλια
που κρατάν βούρδουλα και παιχνίδια
κερνώντας φως και θάνατο
Οι μανάδες μας
εγκαταλελειμμένα καταφύγια
με προβληματική επανάχρηση
                                                                                                                                                                                                                                                   

Το κόσκινο