Έφη Καλογεροπούλου, από το «Έρημος όπως έρωτας”

Είναι χθες. Κοιτάζει τον εαυτό του, πίσω
γωνία αριστερά στο βάθος, να έρχεται
προς το μέρος του. Συνεχίζει να περπατά.
Χρόνια σκοτάδι ανάμεσα. Στρίβει. Στον
καθρέφτη της διπλανής βιτρίνας τον
βλέπει πάλι. Κοιτάζονται. Πλησιάζει.

Είναι χθες. Προβάρει ένα ζευγάρι αόρατα
παπούτσια. Βγαίνει. Τώρα. Χρόνια μετά.
Τίποτα ίδιο. Βιάζεται, τρέχει, βγαίνουν
στον υπόγειο.
Ένας ήχος ακούγεται. Δυναμώνει:
- Είμαστε δυο σκοτάδι φως μέρα νύχτα
κάθε μέρα κάθε νύχτα όλη μέρα όλη
νύχτα είμαστε δυο σε σχήμα ενός.

Φυσάει.
Τίποτα ίδιο. Ένα τσούρμο αδέσποτων
σκύλων μπερδεύεται στα πόδια τους
γαβγίζουν σκοντάφτουν πιο κάτω σκάλες.
Κι άλλες. Πολλές. Κυλιόμενες. Τα
σκαλιά τους χορεύουνε σαν πλήκτρα
χορεύουν. Φυσάει.

Άνθρωποι από χαρτί.

Άνθρωποι από χαρτί.

Τους παρασέρνει ο άνεμος.

Χάνεται.
Χάνονται.

*"Έρημος όπως έρωτας", εκδ. Ποιείν, Απρίλιος 2015.

Το κόσκινο