ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
∗
1
Ένα ποίημα για τη νύχτα
Τραβάω, Κύριε,
τη γραμμή πίσω στις σκοτεινές καταβολές της
Παπαντωνόπουλος, Μπλάνας, Ασλάνογλου
σαράντα χρόνια απόγνωση
ανηφορίζω τον Σινόπουλο ως το τέρμα.
Τις νύχτες δέομαι με Λεοντάρη
μετρώ στα δάχτυλα το κόστος της σιωπής
Καιρό πριν, είχα πληγωθεί.
Ζούσα
για να μ’ εκδικηθώ
ενάντια στον πατέρα μου, όχι
γι’ αυτό που ήταν–
γι’ αυτό που ήμουνα εγώ: απ’ το ξεκίνημα,
στα παιδικά μου χρόνια, νόμιζα
πως πόνος σήμαινε
ότι δεν είχ’ αγαπηθεί.
Σήμαινε ότ’ είχα αγαπήσει.
του Γιώργου Κορδομενίδη (σε συνεργασία με τον Δημήτρη Η. Παστουρματζή)
Αμαλία Μεγαπάνου «Η γκρίζα πέτρα», εκδ. Φιλελεύθερος
«Ήταν ο Λάµπης. Ο Λάµπης από το πιο κάτω χωριό, πατέρας δυο αγοριών. Γιατί του είχαν περάσει τις χειροπέδες στα χέρια; Είχε προσπαθήσει ν’ αποδράσει από τον τόπο τους και τον είχαν πιάσει; Είχε κάνει φανερά το σταυρό του ή µήπως είχε διεκδικήσει τα χρήµατά του από το Κράτος, όπως το είχε κάνει παλιότερα;»
Όταν το 1991 η Αμαλία Μεγαπάνου παρέδιδε στο αναγνωστικό κοινό την «Γκρίζα πέτρα», είχε αρχίσει και το μεγάλο κύμα της Καθόδου ενός μεγάλου κύματος της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας
https://www.fractalart.gr/efi-katsoyroy-giorgos-veis/
Έλληνες ποιητές – Γενιά του ’70, Έφη Κατσουρού: “Γιώργος Βέης”, εκδόσεις Γκοβόστη
Οι ποιητές της εμβληματικής γενιάς του ’70 φέρουν αναγνωριστικά κοινά γνωρίσματα – όσο γίνεται να βρεθεί ο κοινός τόπος σε μια ομάδα τόσο ετερογενή, ώστε να καθίσταται αναγκαία η ανίχνευση περισσότερο των εξωγενών παραγόντων (από το κοινωνικό και πολιτικό κυρίως περιβάλλον) που τους διαμόρφωσαν και λιγότερο των επιδράσεων από τις προηγούμενες ποιητικές γενιές. Αναπόφευκτες, φυσικά, οι επιδράσεις στο έργο τους από τα σύγχρονα με αυτούς γεγονότα αλλά και από τον απόηχο της προηγούμενης γενιάς της πολιτικής ήττας που διοχέτευσε στο έργο τους το αίσθημα της διάψευσης. Ωστόσο, οι ποιητές της γενιάς του ’70 δεν αναζήτησαν στηρίγματα της δικής τους θεώρησης του κόσμου στους προηγούμενους, πιστεύοντας πως κάτι καινούργιο όφειλαν να
Χαρούκι Μουρακάμι «Νότια των συνόρων δυτικά του ήλιου», Μετάφραση: Βασίλης Κιμούλης, εκδ. Ωκεανίδα
«Τη μια μέρα μετά την άλλη παρακολουθείς τον ήλιο να βγαίνει στην ανατολή, να διασχίζει τον ουρανό, ύστερα να χάνεται στη δύση, και κάτι σπάζει μέσα σου και πεθαίνει. Πετάς στην άκρη το αλέτρι και, με το μυαλό εντελώς άδειο από σκέψεις, αρχίζεις να περπατάς προς τη δύση. Τραβάς για μια χώρα που βρίσκεται δυτικά του ήλιου. Συνεχίζεις να προχωράς σαν δαιμονισμένος, τη μια μέρα μετά την άλλη, χωρίς φαϊ και νερό, μέχρι που σωριάζεσαι κάτω και πεθαίνεις. Αυτή είναι η hysteria siberiana».
https://www.fractalart.gr/kratise-kanenas-gia-taxi/
Layout 1
Γιώργος Κλεφτογιώργος, «Κράτησε κανένας για ταξί;», μυθιστόρημα, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2019, σελ. 192
Ποιητική αφήγηση με υπερβολικές δόσεις λελογισμένης ειρωνείας. Οξύμωρες εικονοποιήσεις, ανοίκεια χρήση της γλώσσας, εύκολες προσωποποιήσεις μη ανθρώπινων στοιχείων της Φύσης, μα πάνω απ’ όλα βιτριολική πολιτική σάτιρα για τα τελευταία χρόνια της ψευδαισθητικής αφθονίας μας πριν την πτώση του Χρηματιστηρίου το 1999 που, με εξαίρεση την χρυσή Ολυμπιάδα, σήμανε την απαρχή πολλών και διαφορετικών πτώσεων στο πηγάδι της Κρίσης που όσο πάει και βαθαίνει απομακρύνοντάς μας ολοένα και περισσότερο από την
Γεννήθηκε στις 28 του Σεπτέμβρη 1893 και έφυγε από τη ζωή στις 21 του Γενάρη 1984.
Μια τέτοια περίπτωση, κατά τη γνώμη μου, είναι ο συγγραφέας Πέτρος Φούρναρης, ο οποίος, μετά το θεατρικό του έργο με τίτλο Γρύπες που υπακούει σ’ αυτήν τη συνθήκη, επανέρχεται με τη συλλογή διηγημάτων Οι Γρίλιες από τις εκδόσεις Βακχικόν, στην οποία οι ήρωες είναι χαρακτηριστικοί μάρτυρες ή συνεργοί της συγγραφικής του πρόθεσης.
(από το βιβλίο Χρώμα μελαχρινό)
Το ποιητικό βιβλίο Χρώμα μελαχρινό της Μαριάννας Παπουτσοπούλου που τυπώθηκε σε μία εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση από τις εκδόσεις ΑΩ, δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στην κατηγορία αυτού που λέμε «ποιητική συλλογή», αφού πρόκειται για μία συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων, της προηγούμενης συγγραφικής της δεκαετίας (2010-2019). Το βιβλίο αποτελείται από τριανταεπτά ποιήματα και είναι χωρισμένο σε τέσσερις, σχεδόν ίσες ενότητες. Χρώμα μελαχρινό, Κεχριμπάρια αμέθυστα, Μέσα από το μάτι του χρόνου και οπισθόφυλλο.
από τον Ύμνο της Ανάστασης
Επέστρεψε
ο Οδυσσέας στην Ιθάκη
Πατάει με τα
μεστωμένα πόδια του
το χώμα
και
εισπνέει βαθιά τον αέρα του νησιού
Θέλει να φύγει απ' τα
ρουθούνια του
η οσμή της
πυρπολημένης Τροίας
Περιφέρει
το βλέμμα του ολόγυρα
πάνω στα
ίχνη μιας ήσυχης ζωής
Πόσο θα
'θελε να σβηστεί ο ήχος
των
μετάλλων απ' τη μνήμη του
Δεν έχει
άλλα αισθήματα
Πιστεύει
ότι θ' αποκτήσει μόλις δει
τους δικούς του
αυτός
έφτασε εκεί δεμένος απλώς
σε μια άκρη
του ατελείωτου πανιού
που ύφαινε τόσα χρόνια η γυναίκα
του
όπως του
έγραφε στα λίγα γράμματά της
Η Πηνελόπη
τώρα τον πλησιάζει αργά
ένας αέρας
σαλεύει τα φορέματά της
κι αυτά
φτιάχνουν σκιές ανήσυχες στο
έδαφος
Σηκώνει το
βλέμμα του να την κοιτάξει
Η
Πηνελόπη όμως δεν έχει πρόσωπο
Στη θέση
του βλέπει
ένα αχνό
ξέθωρο μήλο
Γρήγορα
καταλαβαίνει ότι είναι αυτό
που ο Πάρις
είχε προσφέρει στην Αφροδίτη
κάποτε
«Αυτή η παράταξη την έκανε τη Μεταπολίτευση. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την έκανε τη Μεταπολίτευση. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα και σας επέτρεψε να έχετε τη ζωή και τη διαδρομή την οποία είχατε». Τα παραπάνω λόγια αποτελούν απόσπασμα από τη δευτερολογία του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στη Βουλή, στις 9 Ιουλίου 2020, στο πλαίσιο της συζήτησης του νομοσχεδίου για τις «δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις». Πρόκειται για μια πρόσφατη αναφορά στη «χιλιοτραγουδισμένη» στον δημόσιο λόγο Μεταπολίτευση· για νιοστή φορά κάποιοι την ψέγουν και άλλοι την υπερασπίζονται, με τους ρόλους να αλλάζουν, με το
Επιμέλεια: Μισέλ Φάις
«Δεν είχα πάει ποτέ στη θάλασσα, την είχα δει μονάχα στην τηλεόραση, μα πάντα μου φαινόταν ψεύτικη∙ ήμουν σίγουρη πως στην πραγματικότητα θα ήταν αλλιώτικη, και τη φανταζόμουν πώς θα ’ταν άμα στεκόμουν μπροστά της. Ημουν ξυπόλητη άκρη άκρη, εκεί που έφτανε ο αφρός, και κοίταζα τα κύματα∙ μα δεν τολμούσα να φανταστώ τον εαυτό μου μέσα της. Με το που με τύλιγε το νερό στη φαντασία μου, πνιγόμουν και πολεμούσα να πάρω ανάσα, βουλιάζοντας σαν να μην ήμουν ξυπνητή
Επιμέλεια: Μισέλ Φάις
«Μόνο μια βιβλιοθήκη που ξεχειλίζει ακατάστατα από παντού είναι χάρμα οφθαλμών» («Βιβλία και βιβλιοθήκες») σημείωνε με άλλη αφορμή ο ποιητής-βιβλιογράφος αλλά και δοκιμιογράφος, κριτικός, ανθολόγος και επιμελητής φιλολογικών εκδόσεων Δημήτρης Δασκαλόπουλος (1939). Αυτή, ωστόσο, είναι και η αναγνωστική επίγευση από την τελευταία –φαινομενικά ετερόκλητη– συλλογή του. Πρόκειται για φιλολογικές δοκιμές, γραμμένες κατά την τελευταία δεκαετία, με αφορμή επετείους ή αφιερώματα περιοδικών πάνω σε αγαπημένους συγγραφείς και θέματα (εξού και ο τίτλος) που έχουν
Επιτύμβιo
Από τίποτε άλλο δεν υπέφερε τόσο σ’ αυτόν τον κόσμο,
Όσο απ’ τους κάλους του.
Ακόμα και το ότι ήταν άσχημος,
Δεν τον ένοιαζε ιδιαίτερα.
Τον καιρό που τα παπούτσια του δεν τον χτυπούσαν,
Έμοιαζε να μην ξέρει ούτε καν το όνομα του Θεού.
Αλλά και άπιστο δεν θα τον έλεγε κανείς.
Κρίμας για τον Σουλεϊμάν Εφέντι!
Είναι να τρελαίνεται κανείς μ΄αυτόν τον κόσμο,
Μ’ αυτή τη νύχτα, με αυτό το άρωμα, με αυτά τ’ αστέρια,
Με αυτό το δέντρο, που απ’ τις ρίζες ως την κορυφή είναι ανθισμένο!
***
