Ηλίας Κεφάλας, Στο φτερό, Αρμός, Αθήνα 2020.
Το βιβλίο του Ηλία Κεφάλα –από τις τελευταίες αφίξεις εν μέσω πανδημίας– είναι ένα απάνθισμα από ευφυολογήματα και ευτράπελες διηγήσεις του λογοτεχνικού περιθωρίου. Στιγμιότυπα και αναμνήσεις που ζωντανεύουν στις λογοτεχνικές συντροφιές, τα λογοτεχνικά περιοδικά ή σε φιλικούς πυρήνες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύονται μαρτυρίες, ανέκδοτα ή ατάκες από τη ζωή λογοτεχνών. Το 1988 εκδόθηκε το Υπό εχεμύθειαν της Έλλης Αλεξίου, το 1992 Ο κύριος Αθήναι και ο Monsieur Macedoine του Λεωνίδα Χρηστάκη, για να αναφέρω ορισμένα ενδεικτικά.
Ο Ηλίας Κεφάλας είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ποιητές της γενιάς του ᾽70 και κριτικός της «Γενιάς του ιδιωτικού οράματος». Το τελευταίο του ποιητικό βιβλίο που με γοήτευσε ήταν το Λεζάντες για τ’ αόρατα.
Το φτερό, ωστόσο, είναι διαφορετικό αλλά πραγματικά απολαυστικό. Όχι μόνο για το χιούμορ, μα και για τη γνώση που σου προσφέρει. Τα χαριτωμένα στιγμιότυπα δεν τα διακρίνει ούτε ο δηλητηριώδης σχολιασμός του σιναφιού, όπως τα Εσώψυχα του Ντίνου Χριστιανόπουλου, ούτε η κουτσομπολίστικη διάθεση. Ο στόχος του δεν είναι η ιδιωτική ζωή, ούτε η υποβάθμιση του έργου τους αλλά πρόκειται για μια αγαπητική ματιά πάνω στον λογοτέχνη. Τον καθημερινό άνθρωπο έξω από το κείμενό του, με τις αδυναμίες του και το χιούμορ του. Μαθαίνουμε έτσι λ.χ. για τις παραξενιές του Νίκου Καββαδία στη συνάντησή του με τον Καίσαρα Εμμανουήλ, τον κομψευόμενο Γιάννη Ρίτσο με τις προσεγμένες εμφανίσεις και την αδυναμία του στα μπεζ κουστούμια, ότι ευσέβεια και η συνομιλία του Τάσου Λειβαδίτη με τον Θεό δεν ήταν μόνο ποιητική, αλλά πήγαινε στον Άγιο Κωνσταντίνο και άναβε το κεράκι του, για τον Παντελή Πρεβελάκη που έβριζε την Ακαδημία αλλά όταν έγινε ακαδημαϊκός περίμενε συγχαρητήρια, για τη φήμη του ερωτικού κυνηγού του κριτικού Ανδρέα Καραντώνη που ανέδειξε τον Σεφέρη και τον Ελύτη και την απογοήτευσή του από αυτούς και πολλά άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου