Τριάντα χρόνια από την αναχώρηση του Νίκου Καρούζου για τους λειμώνες τ᾽ουρανού. Αυτό το αφιέρωμα ας είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν μέγιστο ποιητή. Ένα εκ βαθέων ευχαριστώ στις φίλες και στους φίλους που συνέδραμαν με κείμενα, φωτογραφίες, ηχητικό υλικό. Ναι, «η ζωή δεν έχει πώμα». Ναι, «η ποίηση είναι οξυγόνο αντιδιαστολής».
Ο Νίκος Καρούζος (1926-1990) γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος στρατευμένος στο ΕΑΜ, διώχτηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και εξορίστηκε μετά τη συνθηκολόγηση της Βάρκιζας. Η μητέρα του ήταν κόρη ιερωμένου και δασκάλου. Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων ο Καρούζος έδρασε στην ΕΠΟΝ και αργότερα εξορίστηκε στην Ικαρία (1947) και στη Μακρόνησο (1951), από όπου έφυγε τελικά το 1953 μετά από νευρικό κλονισμό. Παντρεύτηκε δύο φορές, το 1955 με τη Μαρία Δαράκη, με την οποία έζησε λίγους μόλις μήνες και το 1963 με τη Μαίρη Μεϊμαράκη, από την οποία χώρισε το 1980. Από το 1981 και ως το τέλος της ζωής του τον σύντροφός του ήταν η ζωγράφος Εύα Μπέη. Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1949, στο περιοδικό Ο Αιώνας μας με το ποίημα «Σίμων ο Κυρηναίος». Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1954. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Νέα Εστία, Αθηναϊκά Γράμματα, Ευθύνη, Σπείρα, Τραμ, Τομές, Το Δέντρο, Η λέξη, κ.ά. Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1963), το Βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα (1963), το Α΄ Εθνικό Βραβείο Ποίησης (από κοινού με τους Τάκη Βαρβιτσιώτη και Μίλτο Σαχτούρη, 1972) και το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1988). [ Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου