Γιώργος Θέμελης, Απογύμνωση

Κανείς δεν το περίμενε
Το κρύο και τη βροχή
Η νύχτα κάνει πιο βαθιές
τις χαραμάδες
Μαζεύεται κόσμος
και γελά χαζεύοντας
απ’ όλες τις μεριές
Ζώα φυλακισμένα
Άδεια καθίσματα παλιά
Ένα κομμένο κεφάλι που ξεφωνίζει
Ο απέραντος τοίχος με το καρφί
και το γκρεμισμένο παράθυρο
Ψάχνω να βρω ένα ρούχο
Ένα σκέτο πανί
Το σκέπασμα της νύχτας
Περνάει ο άνεμος
φορτωμένος μιλήματα
περιστέρια και μάτια
Έρχεται απ’ την άλλη μεριά
Πέρ’ απ’ τη θάλασσα
την πόρτα τ’ ουρανού
Πάνω από κάθε ύψος
Αρχίζει η μοναξιά