«Γράμματα στην Παναγία», του Κυριάκου Χαρίτου

Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

Τα λόγια που με ενδιαφέρουν τα «τσακίζω», τα κάνω σελιδοδείκτες, οδοδείκτες, ανεμοδείκτες, φάρους και αστέρια για χαμένους μάγους. Κι αν με πονούν, κι αν με χαϊδεύουν, κι αν με αγκαλιάζουν, για έναν λόγο υπάρχουν, για μένα και για όσους θέλουν να υπάρχουν. Σήμερα κανείς δεν γράφει λόγια, μόνο εικόνες φιλτραρισμένες, επεξεργασμένες και με εικονίδια, emoji, φορτωμένες. Η έμπνευση, η

συγκέντρωση, τα πάθη, τα λάθη, ο μόχθος και ο ιδρώτας, το αίμα της σκέψης που παλεύει, όλα αυτά ανήκουν στο εικονοστάσι των παππούδων και των σκονισμένων ευαγγελίων, βιβλίων… Και βιβλίο σημαίνει χαρτί και ευχή, προσευχή, ακαθόριστες γραμμές που βρίσκουν τον δρόμο τους και τον αναγνώστη τους. Η ψηφιακή τυραννία πολλαπλασιάζει την υπάρχουσα και η μία οθόνη γίνεται δύο, τρεις, χίλιες, αμέτρητες. Τα δακτυλικά αποτυπώματα πάνω στο γυαλί «ρουφάνε» το πρόσωπο και τα μάτια και τα άυλα δεσμά φυλακίζουν αθώους και ενόχους, κυρίως αθώους. Η στιγμιαία ζωή φτιάχνει αντίστοιχους θανάτους και ο διαβασμένος χρόνος είναι απειλή. Και πώς σώζεται το διαχρονικό; Μέσα από την προσευχή και τις γραμμές των σαρκών μας. Το διαχρονικό επιμένει, μένει, γράφοντας μέσα στο μυαλό και ψιθυρίζοντας μπροστά στο ψηφιακό. Και κάπως έτσι, τα γράμματα γίνονται τάματα που θα εκπληρωθούν (ή και όχι), γίνονται «Γράμματα στην Παναγία» (Εκδόσεις Πατάκη).

 

Τα γραπτά του Κυριάκου Χαρίτου ξεχειλίζουν από πίστη και ευαισθησία. Αν αυτά τα δύο τα ενώσεις, θα φτιάξεις την ομορφιά και η ομορφιά είναι ένα γράμμα που δεν φθείρεται και δεν χάνεται, ποτέ. Τα «Γράμματα στην Παναγία» είναι ποιήματα και αυτά αποκαλύπτουν πάντα την κρυμμένη αλήθεια. Ό,τι δεν ειπώνεται δεν σημαίνει ότι χάνεται. Όχι. Κάθε πράξη, κάθε έργο, μικρό, μεγάλο, είναι μια λεπτομέρεια που σώζεται από τη λήθη. Ο άνθρωπος που αρνείται να δεχτεί το «μέχρι τώρα» φτιάχνει το «αύριο» και στερεώνει το «χθες». Ο Κυριάκος Χαρίτος αυτό ακριβώς κάνει. Η επικοινωνία του με τη μητέρα των μητέρων είναι ειλικρινής και έχει ολοκληρωθεί, σίγουρα, πριν περάσει στο ψηφιακό και στο απτό χαρτί. Τα γράμματα αυτά είναι καταφύγιο. Σε αυτό μπορούν να εισέλθουν οι αθώοι, οι μετανοούντες και τα παιδιά του όλων των χρόνων. Η λεπτομέρεια που σώζει ο Χαρίτος είναι η βεβαιότητα πως όλα είναι δικά μας και τίποτα δεν μας ανήκει. Η προσπάθεια του συγγραφέα φτάνει σε μας χωρίς θυμό, μικρότητα, κακία. Μια αξιοπρεπής λύπη και μια έντιμη εξομολόγηση διατρέχει αυτά τα 26 γράμματα. Και όσο εμείς τα διαβάζουμε, τόσο τα ευαγγέλια ξαναγράφονται για μας, από εμάς.

 

Τα γράμματα αυτά ήταν χαμένα για αιώνες. Ήρθαν στο φως πριν λίγα χρόνια, αν και η γνησιότητά τους αμφισβητήθηκε. Με αυτά τα λόγια μας καλωσορίζει και μας αποχαιρετά στο οπισθόφυλλο. Τα σημειώματα του Χαρίτου κουβαλάνε το βάρος της εποχής τους και τα κομμάτια που έμειναν αμάζευτα από το πέρασμα των προηγούμενων εποχών. Ο λόγος του είναι τρυφερός, δυνατός και αφοπλιστικός και η συνέχεια αυτού που μας άφησε ο Ένας. Για τον Χαρίτο ο υιός του Θεού δεν έφυγε. Σαρκώθηκε και φώλιασε μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας. Κι αν η πίστη σώζει, αυτό σημαίνει πως η αλήθεια σώζει και διαδίδει τον θείο λόγο. Τα λόγια του Χαρίτου πορεύονται σταθερά και δεν αμφισβητούνται. Να και η απόδειξη:

 

Αυτό που βρίσκω πιο δύσκολο και πιο ξένο είναι που δεν έχω δικαίωμα σε μια δική μου αγάπη. Που δεν κάνει να ξεχωρίζω. Να συνδέομαι. Να αναπτύσσω δέσιμο προσωπικό. Που πρέπει η καρδιά μου να λειτουργεί καθολικά. Σα μηχανή ή αλέτρι. Αυτό μου μοιάζει ό,τι πιο δύσκολο.

https://www.toperiodiko.gr/%ce%b3%cf%81%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%ac%ce%ba%ce%bf%cf%85/?fbclid=IwY2xjawLMUtFleHRuA2FlbQIxMABicmlkETBnNjRpanVCbld2TFhPSWsyAR7r-k2UpUo-A2jUdaz06LnJl5C250woQg2IlnoH4cib-MwFJuEFMdL7x5bs1Q_aem_i4i3o6HWs-k2mgwGygXHSw