Έβλε­πε. Και πο­λύ μά­λι­στα.
Αν δια­βά­σου­με μια σκη­νή μά­χης, για πα­ρά­δειγ­μα από την ιλια­δι­κή ρα­ψω­δία Ε, θα βγά­λου­με το συ­μπέ­ρα­σμα ότι οι τε­χνι­κές του κι­νη­μα­το­γρά­φου εί­ναι κυ­ριο­λε­κτι­κά αρ­χαί­ες. Δεν πε­ρι­μέ­να­με να εφευ­ρε­θεί ο κι­νη­μα­το­γρά­φος για να δού­με σι­νε­μά. Οι σπλά­τερ σκη­νές μά­χης, η κί­νη­ση του αφη­γη­μα­τι­κού φα­κού, το αφη­γη­μα­τι­κό μο­ντάζ, το ζου­μά­ρι­σμα στη λε­πτο­μέ­ρεια και άλ­λα πολ­λά ανι­χνεύ­ο­νται στο πρώ­το ευ­ρω­παϊ­κό λο­γο­τε­χνι­κό κεί­με­νο, την Ιλιά­δα.
Ο κι­νη­μα­το­γρά­φος μάς έμα­θε να ανα­γνω­ρί­ζου­με τις κι­νη­μα­το­γρα­φι­κές τε­χνι­κές στη λο­γο­τε­χνία με τον ίδιο τρό­πο που ο Turner μάς έμα­θε να βλέ­που­με τη λον­δρέ­ζι­κη ομί­χλη: μια ομί­χλη που υπήρ­χε, φυ­σι­κά, πριν να τη ζω­γρα­φί­σουν σε πί­να­κα. Μό­λις όμως ο Turner την απο­τύ­πω­σε με τα λά­δια του, τό­τε την εί­δα­με για πρώ­τη φο­ρά.