Με το βλέμμα ενός αντιήρωα της χαμένης γενιάς

Νίκος Βατόπουλος 

 Βασιλης Ι. Μπενοπουλος

 Αστραπές χωρίς βροντή εκδ. Αρμός, σελ. 179 

 Οι «Αστραπές χωρίς βροντή» είναι ένα μυθιστόρημα σύντομο και πυκνό, μετέωρο σε έναν ρευστό εσωτερικό χρόνο, ένα χρονικό ψυχικής ανέλκυσης στο μεταίχμιο της πραγματικότητας. Ο Βασίλης Μπενόπουλος, που έκανε το ντεμπούτο του με τα διηγήματα «Σε μια στιγμή» (εκδ. Αρμός, 2019), μας είχε προϊδεάσει για τα θέματα που τον απασχολούν: η παρατήρηση του κόσμου με τα μάτια ενός νέου, η συνομιλία με τον χρόνο, ο στοχασμός στο φευγαλέο, στο αδιόρατο. Ο Βασίλης Μπενόπουλος

Η αναζήτηση της ευτυχίας λίγο πριν από το τέλος

ΧΡΥΣΑ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 

ΤΟΜΑΣ ΜΑΝ 

Η απατημένη, με ένα γράμμα του Αντόρνο 

μτφρ.: Γιάννης Κοιλής εκδ. Κριτική 

Η νουβέλα «Η απατημένη» (στα γερμανικά «Die betrogene», «Η εξαπατημένη») είναι η τελευταία

Στο σταυροδρόμι της Τσαρτσόβας-Βασίλης Νιτσιάκος

Περνάμε το σύνορο καταμεσήμερο 24 Ιουνίου του 2005. Το πρώτο αλβανικό χωριό πολύ κοντά στο σύνορο και πάνω στην εθνική οδό είναι η Τσαρτσόβα. Ακριβώς στη διασταύρωση, από την οποία ο ένας δρόμος οδηγεί στην Πρεμετή και ο άλλος στην Κορυτσά μέσω Λεσκοβικίου και Ερσέκας. Ο συγκεκριμένος οικισμός είναι σχετικά νέος. Το παλιό χωριό (Τσερνάσοβο ή Τσερίτσοβο) βρισκόταν σε μια άλλη θέση πάνω στο βουνό και, όπως όλοι οι παλιοί οικισμοί, κάπως απόμακρα από την κεντρική οδική αρτηρία. Κάηκε από τους Γερμανούς και μετά τον πόλεμο οι κάτοικοί του εγκαταστάθηκαν στη νέα θέση, όπου συγκεντρώθηκαν πληθυσμοί και άλλων χωριών της περιοχής που κι αυτά

Οι εθνικοί γλωσσικοί μας μύθοι καλά κρατούν

Παντελής Μπουκάλας 

 Με την Επανάσταση του ’21 ήταν να ασχοληθώ και σήμερα, το αναβάλλω όμως, για να σταθώ σε δύο κείμενα για τα Ελληνικά, νέα και αρχαία. Το πρώτο, της δημοσιογράφου Νεφέλης Λυγερού («Πρώτο Θέμα», 7.2), είχε τίτλο «Καμπανάκι από τους γλωσσολόγους: η ελληνική γλώσσα βομβαρδίζεται από αγγλικούς όρους»· παρά την υπόσχεση όμως, μόνο έναν γλωσσολόγο κατονόμαζε: τον Γ. Μπαμπινιώτη. Το δεύτερο, «Η ανθρωποκεντρική υποστασιοποίηση της ελληνικής γλώσσας» («Κ», 9.2), το υπέγραφε η Πολυβία Παραρά, που διδάσκει στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ.

Στα όρια της γραφής – οι περιπέτειες του Δον Υπαστυνόμου από τη Μάντσα (του Μάνου Κουμή)

Στον απόηχο του επαναστατικού κύματος που σάρωσε την Ευρώπη στα μέσα του 19^ου αιώνα, ο Ρώσος συγγραφέας Ιβάν Τουργκένιεφ εύστοχα παρατηρούσε ότι ο νεωτερικός ψυχισμός άγεται από δύο αντικρουόμενες ροπές: η πρώτη, συνώνυμη της αέναης αναζήτησης της Ιδέας, της σαγηνευτικής γοητείας του ανεξερεύνητου και της ουτοπίας επί της γης⸱ η δεύτερη, ταυτόσημη με το αναλυτικό πνεύμα, την επίπονη λειτουργία της αυτοανάλυσης και της αποθηρίωσης.[i] Κοινή συνισταμένη και των δύο, η εξάντληση του Εγώ και η εξουθένωση του Cogito. Έτσι, στην αυγή του νεωτερικού πνεύματος

Το Χρονικό μιας Πολιτείας του Παντελή Πρεβελάκη

Tο Χρονικό μιας Πολιτείας (1938) είναι κάτι περισσότερο από την προβολή της γενέθλιας πόλης• είναι η απεικόνιση της νοσταλγίας για έναν αρμονικό κόσμο που οι αξίες του έθεσαν τα θεμέλια της συγγραφικής δημιουργίας του Παντελή Πρεβελάκη και υπαγόρευσαν την ιερότητα της αποστολής του ως μυθιστοριογράφου, ποιητή και θεατρικού συγγραφέα. Το Ρέθυμνο είναι μια ονομαστή πολιτεία της Κρήτης που φημίστηκε όχι μόνο γιατί υπήρξε ένα από τα λιμάνια της Μεσογείου, αλλά γιατί γέννησε

«Μπορεί ένα ιστορικό – με την πρώτη ματιά – αφήγημα, να εμπεριέχει λογοτεχνικό λυρισμό;»

Γράφει η Τζίνα Ψάρρη 

Eric Vuillard «Ημερήσια διάταξη», Μετάφραση: Μανώλης Πιμπλής, εκδ. Πόλις, σελ. 160

 

Η σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1933 ανάμεσα στον Χίτλερ, τον Γκαίρινγκ και 24 μεγιστάνες του γερμανικού Κεφαλαίου (Κρουπ, Ζίμενς, Όπελ κ.α.), είχε ως σκοπό την προσφορά εκατομμυρίων μάρκων για την ενίσχυση του ναζιστικού κόμματος. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1938, στην ημερήσια διάταξη βρίσκεται η προσάρτηση της Αυστρίας στην Γερμανία, η οποία απαιτήθηκε στεγνά, χωρίς ίχνος διπλωματικής αβρότητας.

Ξεδιπλώνονται αριστουργηματικά η κομπίνα και η εξαπάτηση, ο τρόπος των ναζί για να πάρουν την Αυστρία υπό την κηδεμονία τους, με μια «απειλή ωμή, μια επαναλαμβανόμενη και χυδαία προπαγάνδα» ενάντια σε μια νεολαία που «κατασπαταλάει τον θυμό της μπλεγμένη σε ψευτοδιλήμματα» και οδηγούμενη εσφαλμένα από έναν επηρμένο αριστοκράτη με πολιτικές αντιλήψεις εντελώς οπισθοδρομικές, τον Σούσνιγκ που ποτέ δεν θέλησε να δει την αλήθεια κατάματα κι έτσι κατέληξε στην φυλακή, αυτός, που ήδη είχε πει ένα αποφασιστικό «όχι» σε όλες τις δημόσιες ελευθερίες.

Μια «Μετέωρη γυναίκα» γεμάτη μνήμες που πονούν

Γράφει η Γεωργία Μακρογιώργου  *

Μιχάλης Πιτένης «Μετέωρη γυναίκα», εκδ. Διάπλαση

 

«Τα τέρατα είναι πραγματικά και τα φαντάσματα είναι επίσης πραγματικά. Ζουν μέσα μας, και μερικές φορές νικούν»

Στήβεν Κινγκ

 

Το μυθιστόρημα του Μιχάλη Πιτένη με τον τίτλο «Μετέωρη γυναίκα» κυκλοφόρησε το Νοέμβρη του 2019 από τις εκδόσεις Διάπλαση. Θέμα του η τραυματική μνήμη και πώς αυτή μπορεί να καθορίσει τη ζωή των ανθρώπων. Κεντρική ηρωίδα, η Δομνήκη.

Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της μετέωρης γυναίκας, μας κάνει να συμπάσχουμε από την αρχή, να κάνουμε δικό μας το βίωμα της ιστορίας. Η ιστορία της Δομνήκης ξεκινάει από την παιδική ηλικία. Ένα παιδί που δεν παίζει με τα άλλα παιδιά, αλλά παρακολουθεί το παιχνίδι

Θωμάς Κοροβίνης, Ανδρέας Κατσιγιάννης - Επίλογος: Η Θάλασσά Μας

Κείμενο-Αφήγηση: Θωμάς Κοροβίνης

 Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης 

 https://www.youtube.com/watch?fbclid=IwAR17e5US4fO5f46tNqte_xuHPj7nDITb9c9Tpp0WrLSa3DuJQfmkF0joR-A&v=1DVOgpXutZ4&feature=youtu.be

Βαγγέλης Προβιάς: «Προσεύχομαι να είναι ένα μυθιστόρημα που θα κάνει πάταγο… στο ψυχικό μου τοπίο!»

Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα 

 «Ίσως ακουστεί λίγο περίεργο αυτό, αλλά διαπιστώνω πως μου αρέσουν οι σιωπηλοί, δειλοί, συνεσταλμένοι ήρωες. Η άδεια που έχω να μπαίνω στο μυαλό και την καρδιά τους (αυτονόητη, αφού σε μένα οφείλουν την ύπαρξή τους) όπου «υπάρχει» ένας ολόκληρος, φουρτουνιασμένος κόσμος αισθημάτων και σκέψεων, δημιουργεί μια αντίθεση που με ενεργοποιεί πολύ.»

 Μας αποκαλύπτει ο συγγραφέας που έκανε τα «Μαύρα παπούτσια της Παρέλασης» αλησμόνητα. Ο Βαγγέλης Προβιάς, ο οποίος λατρεύει τον Τσέχωφ, την Ούρσουλα Λε Γκεν και τον Τόμας Μαν, ανοίγει τα χαρτιά του. Εξάλλου χειρόγραφα είναι συνήθως, και αγαπά να τα γράφει σε καφέ, σε πλατείες, δοκιμάζοντας «περαιώσεις» διαφορετικές.

Aσκήσεις αντοχής στον χρόνο

Αγγελική Πεχλιβάνη 

 Πρόκειται για μικρά πεζά (Κίχλη, 2021), που αποτυπώνουν την κοινοτοπία (μικρή και μεγιστη) της καθημερινότητας. Σαν μικρά καδρα που κοσμούν τα παλιά σπίτια των γονιών μας με όλες τις συνυποδηλώσεις τους• την πατίνα του χρόνου, τη μνήμη, την αγάπη, τον αγώνα, αλλά και τη διαψευση, την αισθηση του αμετακλητου...και όλα αυτα ειδωμένα υπό το πρίσμα μιας συνειδητής συναίνεσης, μιας κατάφασης κατ' επιλογήν, δηλαδή μιας γνήσια ανθρωπιστικής προσεγγισης. Με τρυφερό χιούμορ και στοργική ειρωνεία η κ. Στασινοπούλου, καθηγήτρια "παλαιάς κοπής" ανεκτίμητη(ς), περιβάλλει τα "διαδραματιζόμενα", δημιουργώντας, ακόμα και με τις "μετέωρες" διηγήσεις της, μια ευφρόσυνη αίσθηση•μια αίσθηση "βαμβακερή", ακόμα και με τα πιο αιχμηρά κειμενά της. Οι δε τίτλοι των ιστοριών της είναι εξαιρετικοί, είναι η μισή ιστορία.

Ο λαϊκός ποιητής χιλιάδων τραγουδιών σε ένα μουσικό πανόραμα της Ελλάδας του 20ού αιώνα

Γράφει ο Μιχάλης Τρούλης 

Μαρία Βίρβου: «Κώστας Βίρβος. Εγώ δεν ζω γονατιστός» από τις εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2019

 

Η Μαρία Βίρβου γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι κόρη του Κώστα Βίρβου. Σπούδασε μαθηματικά. Στη συνέχεια ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Πληροφορική… και έλαβε διδακτορικό δίπλωμα στη Τεχνητή Νοημοσύνη και Τεχνολογία Λογισμικού, με υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ), στο Πανεπιστήμιο Sussex της Αγγλίας. Σήμερα είναι καθηγήτρια Α΄ βαθμίδας στο Τμήμα Πληροφορικής Πανεπιστημίου Πειραιώς. Έχει γράψει πολλές μονογραφίες και πολλά επιστημονικά βιβλία και πάνω από 300 εργασίες που έχουν δημοσιευθεί σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά…

Ντίνος Πετράκης «Ας ξανακάνουμε τη λογοτεχνία επικίνδυνη»

Συνέντευξη στη Χριστίνα Σανούδου 

  Ακραία φιλόδοξος, αδίστακτος και βίαιος, ο δικηγόρος Μιχάλης Ανυφαντής δυσκολεύεται να κερδίσει τη συμπάθεια του αναγνώστη, σταδιακά, όμως, η απέχθεια που εμπνέει δίνει την θέση της στον οίκτο. Ταγμένος από τη νιότη του στο όραμα της κοινωνικής ανέλιξης, εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις ευκαιρίες, που προσφέρει η δεκαετία του ’90 σε όσους διαθέτουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις, και κατορθώνει να

Ο χώρος του εγκλεισμού στον χρόνο του «Λοιμού» – γράφει η Νίκη Μίγγα

«Μα έζησες ποτέ πουθενά αλλού, εκτός από δω;» [1]

Το μυθιστόρημα του Αντρέα Φραγκιά Ο Λοιμός, που πρωτοεκδόθηκε το 1972, τοποθετείται σε αδιευκρίνιστο χώρο και χρόνο και διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κρατουμένων, κάπου σε ένα νησί [2]. Ο αναγνώστης εισέρχεται σε έναν εφιαλτικό κόσμο και παρακολουθεί μία άκρως παράλογη καθημερινότητα, γεμάτη από σκληρά και ευφάνταστα βασανιστήρια, τα οποία αφαιρούν ανεπιστρεπτί από τους έγκλειστους κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ, Βασίλης Νιτσιάκος

Χρήστο

Μπράβο

απ' τη Δεσκάτη

Μάρκο Μέσκο

από τα Βοδενά

Το πιο γλυκό βιολί

η μνήμη το παίζει

όχι ο θάνατος

Το πιο όμορφο τραγούδι

κοτσίφι πληγωμένο

στο χιονιά

το κόκκινο στο μαύρο

Χρήστο, Μάρκο,

τι κι αν μας κόψαν

τη ζωή

μιλάμε με το θάνατο