Παπούτσια-Βαν Γκογκ

Τα φθαρμένα παπούτσια ήταν μια ασυνήθιστη επιλογή για πίνακα. Ένας γνωστός του Βαν Γκογκ περιέγραψε πώς ο Βίνσεντ αγόρασε τα παλιά εργατικά παπούτσια σε μία υπαίθρια αγορά. Μετά τα φόρεσε και περπάτησε στις λάσπες μέχρι να βρομίσουν. Τότε μόνο θεώρησε ότι έχουν ενδιαφέρον για να τα ζωγραφίσει. Ο Βαν Γκογκ έκανε αρκετές νεκρές φύσεις με αυτό το θέμα. Μάλιστα, ζωγράφισε παπούτσια πάνω σε έναν άλλο πίνακα: αυτόν που έδειχνε τη θέα από το δωμάτιο του αδερφού του, το Theo. Σε αρκετές περιπτώσεις ο Βαν Γκογκ έχει χρησιμοποιήσει ξανά τον ίδιο καμβά για να φτιάξει κάτι νέο πάνω σε παλιότερο έργο. Ήταν ένας τρόπος να γλιτώσει χρήματα.

Κρατικό Βραβείο Εικονογραφημένου Παιδικού Βιβλιου

Dimitris Baslam 

Όσο σκέφτομαι πως ένα τόσο προσωπικό μου κείμενο κατάφερε να βρεί αναγνώστες μέσα στα παιδιά και τους ενήλικες δεν γίνεται να μην νιώθω εξαιρετικά ευδιάθετος και να σφυρίζω περπατώντας στον δρόμο!! Μέχρι την επόμενη σκέψη έστω… Εξαιρετικό νέο! Κρατικό Βραβείο Εικονογραφημένου Παιδικού Βιβλιου Και το σκεπτικό της επιτροπής: Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία που έχει στον πυρήνα της μια απλή ιδέα, και, ταυτόχρονα, μια μεγάλη αλήθεια, που αφηγηματικά αποτυπώνεται τόσο μέσω του

Οι γάτες του Τρίτου και άλλοι ζωντανοί, ποιητική συλλογή της Αγγελικής Πεχλιβάνη, εκδόσεις Κίχλη (Απρίλιος 2021)

Anna Romanou

  Δίσταζα να γράψω για τις Γάτες του Τρίτου, της Αγγελικής Πεχλιβάνη. Όλο το ανέβαλλα. Το διάβασες; Το διάβασα της έλεγα . Χωρίς σχόλιο. Έτσι απλά: το διάβασα. Ίσως γιατί όπως η Πεχλιβάνη λέει στο τελευταίο ποίημα της συλλογής όπως όλοι μας κι εγώ: «Τη μέρα που θα εξαφανιστώ / θα σέρνω τις ξεχειλωμένες μνήμες /της μάνας μου και του πατέρα/ σα δύο έλκηθρα στο παιδικό μου χιόνι» Θα το πω όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ . Οι γάτες του Τρίτου σε συμφιλιώνουν τόσο πολύ με το θάνατο που τον κάνουν μέρος της ζωής. Όχι με την κλασσική έννοια – όποιος γεννήθηκε θα πεθάνει. Όχι ως υπαρξιακή συμφιλίωση με την κατάλυση του εαυτού μας «εις χουν». Αλλά με την άλλη , την πιο

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ για την Ποιητική Συλλογή του Γιώργου Δ. Μπίμη ΄΄ Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής ΄΄

 Σοφία Αδαμίδου, δημοσιογράφος, συγγραφέας

              

«Κατά βάθος η ποίηση είναι μια ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη όλο τον κόσμο», έλεγε ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Τέτοια είναι και η ποίηση του Γιώργου Δ. Μπίμη.  Μια καρδιά φορτωμένη, τον πόνο και τα όνειρα όλου του κόσμου. Στην περιπλάνησή της, αυτή η καρδιά αναζητά την ουσία της ύπαρξης, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα τις ιδέες του:

«Το τέλος ενός κόσμου: Μαρώς Κάργα, Ο κήπος μας στην άκρη της ερήμου» (της Δέσποινας Ι. Δούκα)

«Ό,τι ονομάζεται αμαρτία είναι ουσιαστικό στοιχείο προόδου. Χωρίς αυτήν ο κόσμος θα έμενε στάσιμος ή θα γερνούσε ή θα καταντούσε άχρωμος»: το motto του βιβλίου της Μαρώς Κάργα Ο κήπος μας στην άκρη της ερήμου,[1] θέση του επικούρειου του έρωτα Όσκαρ Ουάιλντ, προβάλλει την αμαρτία ως κινητήριο δύναμη του έργου στην πολλαπλή της διάσταση. Κέντρο του είναι η αμαρτωλή πολυπολιτισμική και πολύχρωμη Αλεξάνδρεια με τον πλούτο, τις ηδονές, τη φιλοδοξία, την πρόοδο και τη μακάρια

Για τις «Συναντήσεις στο άβατο» της Ζέφης Δαράκη – γράφει η Λαμπρινή Σιγιάννη

Η μουσική της λύπης

Η Ζέφη Δαράκη (γεν. 1939), σύζυγος του ποιητή και διανοούμενου Βύρωνα Λεοντάρη (1932-2014), με την τελευταία ποιητική συλλογή της, συμπληρώνει εξήντα χρόνια αδιάλειπτης συγγραφικής παρουσίας. Η ποιητική συλλογή, με τίτλο Συναντήσεις στο άβατο (Ύψιλον, Αθήνα 2020), η οποία είναι αντιπροσωπευτική του συγγραφικού της στίγματος, αποτελείται από πέντε διακριτά μέρη που λειτουργούν θεματικά ως ομόκεντροι κύκλοι: η χαίνουσα μνήμη, η οδύνη της Ιστορίας, το υπαρξιακό

Τάκη Παπατσώνη, «Guide bleu» (1973): μια χρωμανάγνωση

ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΙΑΚΩΒΙΔΟΥ 

 Το χρώμα συνήθως δεν «διαβάζεται» σε ό,τι αφορά τη λογοτεχνία – τουλάχιστον όχι διαφορετικά από τις συνήθεις του νοηματοδοτήσεις (το κόκκινο ως χρώμα του πάθους για παράδειγμα ή ως σήμα της πολιτικής ένταξης κάποιου). Ορισμένα όμως κείμενα μας καλούν σε μια χρωμανάγνωση, συχνά βάζοντάς μας στο παιχνίδι ήδη από τον τίτλο τους. Τέτοια είναι η περίπτωση του «Guide bleu» του Τ. Παπατσώνη, γραμμένου το 1973, λίγα χρόνια προτού πεθάνει, όπου το μπλε του οδηγού χρωματίζει την αναδρομική αυτή θέαση μιας ολόκληρης ζωής κι ενός έργου, «εις όποιαν ιδέαν κι αν περνά, ό,τι κι αν λέγει», για να θυμηθούμε τον Καβάφη που μνημονεύεται στο τέλος του ποιήματος (και στο έργο του

«ΤΑ ΣΑΝΔΑΛΙΑ» του Χόρχε Σεμπρούν

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Μάιος 2021 Αριθμός σελίδων : 56, Τιμή : 8,50 Ευρώ ISBN: 978-960-505-497-7 

 « Είκοσι λεπτά : Πρώτ’ απ’ όλα ένα ντους. Ύστερα, γυμνή ακόμα, μακιγιαρίστηκε ελαφρά. Φούστα, φυσικά, και κάλτσες μαύρες με ζαρτιέρες. Τα εργαλεία της δουλειάς, είπε μέσα της, μ’ εκείνο τον κυνισμό που της επέτρεπε να παίρνει αποστάσεις. Από τον εαυτό της, κατά περίπτωση. Από την τυφλότητα του

Αρχοντούλα Διαβάτη – «Αίθριος και σήμερα»

Γλώσσα απλή και βαθιά καλλιεργημένη. Αντανακλά με τον καλύτερο τρόπο την προσωπικότητα της συγγραφέως, ανθρώπου χαμηλών τόνων που ωστόσο ξέρει να βλέπει μέσα από την αχλή, να την παραμερίζει και να μας φέρνει στο φως, σαν γροθιά στο στομάχι, την τραγικότητα της ύπαρξης, μέσα από απλές καθημερινές μικροϊστορίες και ποιήματα. Σε ένα φαινομενικά αίθριο καιρό, ενίοτε με χιούμορ και αυτοσαρκασμό παρακολουθούμε τη ροή του χρόνου, την ανάγκη να δοθεί νόημα στην ύπαρξη- να γίνει η ζωή βίος, τις φιλίες και τη μοναξιά, τις νέες εικονιστικές ζωές μας, τις εμμονές μας, το καθρέφτισμά μας στις ζωές των άλλων, τις συμβάσεις στις σχέσεις μας – τις Λεόντειες εταιρίες της ζωής μας, την ακριβή νεότητα με τα όνειρα και τον παλμό της, την επέλαση των γηρατειών, την πληγή

Νίκος Χουλιαράς

Τάσος Γουδέλης 

Ο Νίκος Χουλιαράς (1940-20/7/2015), εκτός από τη ζωγραφική και το γράψιμο, αγαπούσε και τη μουσική, η οποία μοιραία επηρέασε το καλλιτεχνικό του βλέμμα. Στη γραφή του, λοιπόν, πεζή και ποιητική, υπάρχει η μέριμνα για το «μέλος» και αυτό το στοιχείο είναι που της χαρίζει το μη γειωμένο ύφος της: κάτι στο βάθος απαλλαγμένο από το περιττό βάρος, που υπηρετεί μια έκφραση πτητική. Και ας έχουν φαινομενικά βαρύ σχήμα τα όντα και οι καταστάσεις που περιγράφει στις σελίδες του, όπως και στους πίνακές του, όπου οι φιγούρες είναι σωματώδεις, δήθεν απόλυτα ταυτισμένες με την υλικότητά τους. Παράλληλα, όμως, αυτές οι φιγούρες είναι συνήθως και σκοτεινές (θα μπορούσαμε με βάση τον

Η ποίηση του Άρη Αλεξάνδρου – του Δημήτρη Αγγελή

Αν και ο Άρης Αλεξάνδρου ξεκινά την πορεία του στα Γράμματα ως ποιητής, παραμένει γνωστός κυρίως ως συγγραφέας του ενός βιβλίου –εννοώ ασφαλώς το Κιβώτιο, το οποίο αποτελεί μέρος του Κανόνα της νεοελληνικής λογοτεχνίας– και ως επίμονος και, τολμώ να πω, ανυπέρβλητος έως σήμερα μεταφραστής του Ντοστογιέφσκι. Παρ’ όλα αυτά, η ποίηση είναι το λογοτεχνικό είδος που υπηρέτησε με τη μεγαλύτερη συνέπεια και οπωσδήποτε κυριαρχεί στο προσωπικό του έργο, το οποίο, λόγω των περισπασμών της ολιγόχρονης ζωής του (εξορίες, προβλήματα βιοπορισμού και υγείας), έμεινε αρκετά περιορισμένο. Νομίζω, μάλιστα, πως το Κιβώτιο που εκδίδεται όταν πλέον ο Αλεξάνδρου έχει ολοκληρώσει, ουσιαστικά, το ποιητικό του έργο, αποτελεί ένα συνειδητό από μέρους του εγχείρημα

Αξιαγάπητη ηρωίδα, τρυφερό μυθιστόρημα (του Φίλιππου Φιλίππου)

Ένα διήγημα ή μυθιστόρημα δεν ξεχωρίζει μόνο από το θέμα του, αλλά κυρίως από τον τρόπο της αφήγησής του. Δηλαδή, από το στιλ που ο συγγραφέας του επιλέγει να μιλήσει για τους ήρωές του. Το θέμα πάντα είναι συγκεκριμένο κι οι ήρωες συγκεκριμένοι, αλλά το πώς τους χειρίζεται ο δημιουργός τους είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που μπορεί να τέρψει τον αναγνώστη. Ασφαλώς, η ιστορία γίνεται ενδιαφέρουσα ή όχι χάρη και στην πλοκή, αλλά είναι το συγγραφικό στιλ που την κάνει απολαυστική.

ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ «ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ -- ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΦΗΜΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ»

ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Στις ανηφόρες του ουρανού

θέλει πολύ κουράγιο

να βρεις μιαν αδερφή ψυχή

και να ανταμώσεις άγιο.

Να κάνεις σάλτο στις φωτιές

να μη σε καψαλίζουν,

να καις τις αμαρτίες σου,

να μη σε βασανίζουν.

"Όταν οι ευκάλυπτοι θροΐζουν στις αλέες" του Ανδρέα Εμπειρίκου

Τάσος Γουδέλης 

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο τόσο υμνητικό και πειστικό στην υπεράσπισή του για την αξία συγγραφέα ποίημα στη νεότερη ελληνική λογοτεχνία όσο το "Όταν οι ευκάλυπτοι θροΐζουν στις αλέες" του Ανδρέα Εμπειρίκου για τον ομότεχνό του Κώστα Καρυωτάκη (1896/21-7-1928). Ομολογώ ότι διαβάζοντας τους συγκεκριμένους στίχους πείστηκα για τη συνολική αξία του αυτόχειρα της Πρέβεζας. Πείστηκα, γιατί ο αίνος προερχόταν από έναν ποιητή (που εκτιμώ πολύ) διαφορετικού κλίματος από άλλα κοσμοείδωλα. Ιδού κάποιοι από τους τόσο κινηματογραφικής έμπνευσης ανάγλυφους στίχους για τον εγχώριο "καταραμένο" ποιητή μας: «Όσοι καμιά φορά από την Πρέβεζα περνάτε και στην υγρή κουφόβρασι στα

Ο εαυτός μας μέσα από τις φωτογραφίες (του Ελευθέριου Μακεδόνα)

Για την ταινία : Μέσα απ’ τα μάτια τους – From Where They Stood (2021), του Christophe Cognet, που παίχτηκε στο 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (2021)

Λίγα ντοκουμέντα από τα ίδια τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης διαθέτουμε σήμερα, για τις θηριωδίες που συνέβαιναν στο εσωτερικό τους. Οι σκληροτράχηλοι κι ανώτεροι φυλετικά άριοι πολεμιστές κατέβαλαν τεράστιες προσπάθειες ώστε να αποκρύψουν από τον υπόλοιπο κόσμο τα ηρωικά κατορθώματά τους. Εντός των