Γράφει η Γεωργία Χάρδα *
J.M. Coetzee: «Η Ατίμωση»,
Βραβείο Booker 1999, Μετάφραση: Χριστίνα Σωτηροπούλου, Εκδόσεις Διόπτρα
Η «Ατίμωση» του Νομπελίστα Τζον Μάξγουελ Κουτσί που του έδωσε και το δεύτερο βραβείο Booker
Σελίδες για τον πολιτισμό, την ποίηση, τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη ζωγραφική. email: poets2015@gmail.com
J.M. Coetzee: «Η Ατίμωση»,
Βραβείο Booker 1999, Μετάφραση: Χριστίνα Σωτηροπούλου, Εκδόσεις Διόπτρα
Η «Ατίμωση» του Νομπελίστα Τζον Μάξγουελ Κουτσί που του έδωσε και το δεύτερο βραβείο Booker
Βασίλης Μόσχος «Λαντ Ρόβερ», εκδ. ΤΡΙ.ΕΝΑ
(3.1)
Το «Λαντ Ρόβερ» του Βασίλη Μόσχου ξεπερνά τα συνηθισμένα όρια της λογοτεχνίας. Μια συλλογή διηγημάτων που αναδεικνύει τη μοναδική ικανότητα του συγγραφέα να αποτυπώνει την ανθρώπινη
Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Όταν το νέο μυθιστόρημα της Σοφίας Παράσχου «Το Καφέ της οδού Σκουφά».
Η Άρτεμη, η Μάρω και η Ρένα είναι τρεις νεαρές φίλες που συναντώνται κάθε Σάββατο σε ένα καφέ
2. Μονόχορδη φωνή πασχίζει να με συγκινήσει . Του δρόμου η χορωδία κερδίζει στα σημεία.
3. Κοίταξε έξω, έλαμπε το φως. Στο βλέμμα της η σκοτεινιά επέμενε.
Δεν είναι λίγες οι αφορμές που μας δίνει η επικαιρότητα να αναφερθούμε στην έμφυλη βία. Και παράλληλα να σκεφτούμε, από τη μια τους αγώνες του γυναικείου κινήματος που έχει καταφέρει ν’ αλλάξει πολλά κι από την άλλη τα εκατομμύρια των γυναικών που βίωσαν σιωπηλά και καρτερικά τη
«Η Μαλίκα, είναι η μητέρα μου:
η Μ’Μπαρκά Αλλαλί Ταϊά (1930-2010).
Αυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένο σ’ εκείνη»
Αμπντελά Ταϊά
Η Μαλίκα είναι η αφηγήτρια στο μυθιστόρημα του Αμπντελά Ταϊά. Αντιπροσωπεύει τον τυπικό
«… Ο Μήτσος ήταν πολύ τυχερός. Η φωνή του ήταν δώρο. Ηταν αυτή που ήθελε ο Ρίτσος στον “Επιτάφιο”. Kάπου στον “Επιτάφιο” ο Ρίτσος βάζει τη μάνα να λέει στον γιο: “Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκιά, ζεστή και αντρίκια”. Αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά του Μήτσου, που τον συνέδεσαν διά βίου με το ελληνικό τραγούδι. Είχε μια παρέα “Λαμπράκηδων” στα Τρίκαλα και έναν φίλο που
Ολόχρυσα χωράφια γεμάτα αραβοσίτια που κινούνται ρυθμικά στο φύσημα του ανέμου, μια μοτοσυκλέτα που τρέχει παράλληλα με τη φωτιά, βενζινάδικα με πινακίδες που λειτουργούν σαν σηματωροί στη μέση του πουθενά, αυτοκίνητα εγκαταλειμμένα σε μια αόριστη θέση στον τόπο και τον χρόνο, κράμα μιας αμφιλεγόμενης και ακριβώς γι’ αυτό, απολύτως γοητευτικής αισθητικής. Δίπλα σ’ αυτά όλα, οι παραθεριστές του δειλινού και της ρακέτας ξεπροβάλλουν ως οι μόνοι