"Ο Τ.Γκόντης βοηθά τον αναγνώστη να οικειοποιηθεί το ‘’δύσκολο’’, πολλές φορές, θέμα"

του Θοδωρή Σαρηγκιόλη

(το κείμενο εκφωνήθηκε στην διάρκεια της εκδήλωσης του Φ.Σ.Ε. "Μέγας Αλέξανδρος" ''Κάθε χρόνο ένας λογοτέχνης στην Έδεσσα'', στις 4 Νοεμβρίου 2017)

Η συνοδοιπορία μου με τον Τάκη Γκόντη μετρά πάνω από τέσσερεις δεκαετίες . Από τα γυμνασιακά χρόνια, όταν ανακαλύπταμε την γοητεία της λογοτεχνίας και αρχίσαμε να σκαρώνουμε τα πρώτα μας ποιήματα, έως σήμερα οι πορείες μας ήταν άλλοτε παράλληλες και άλλοτε τεμνόμενες.

Ο Τάκης Γκόντης εκτός του ‘’Σιρόκου’’, που παρουσιάζουμε σήμερα, έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Παντομίμα το 2015,  Επιστροφή της Εκάβης το 2014 και  Κολιμπρί το 2012, όλα στις εκδόσεις Γαβριηλίδης . Πιο πίσω συναντούμε τη συλλογή Οραμάτων σκιές (Παρασκήνιο) του 1993.

Ο Τάκης Γκόντης, όμως, γράφει και πεζά. Το 1998 εκδίδει την συλλογή διηγημάτων Η άλλη εκδοχή, Μικρές καθημερινές ιστορίες (Παρασκήνιο), το 1986 το μυθιστόρημα Η Πολιτεία με τα 4 παράθυρα (Θεωρία) και το 1981 την πρώτη συλλογή διηγημάτων του Εκείνη, ο Χριστός και ο ένας (Ιδιωτική έκδοση).

 Επειδή το έργο είναι αποτέλεσμα και απόρροια των βιωμάτων και των αναγνωστικών εμπειριών, η αναφορά σε βιογραφικά στοιχεία συνεισφέρει στην κατανόηση του έργου. Εισάγει κλειδιά για την δεύτερη ανάγνωση και κατανόησή του.

Ο Τάκης Γκόντης γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1955 στην Φλαμουριά της Έδεσσας. Έζησε σε πόλεις της επαρχίας, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Το 1980 απολύθηκε από την ΔΕΗ, όπου εργαζόταν, λόγω της συμμετοχής του σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Το 1981 προσλαμβάνεται και ορίζεται υπεύθυνος στο τμήμα φωτοσύνθεσης της νεοσύστατης τότε Τυποεκδοτικής, απ’ όπου παραιτείται έξη χρόνια μετά. Το 1988 εγκαθίσταται στην γενέτειρα του ασχολούμενος με βιολογικές και άλλες καλλιέργειες.

 Η προσέγγιση ενός έργου γίνεται αντικειμενικότερη όταν αυτό αντιμετωπίζεται αυτόνομα, δίχως δηλαδή να λαμβάνονται υπόψη στοιχεία βιογραφικά, ο χρόνος, το περιβάλλον και συνθήκες που καθορίζουν πέραν των όποιων προθέσεων του γράφοντος, το τελικό αποτέλεσμα, το κείμενο. Προσωπικά, εγώ συντάσσομε με την ολιστική αντιμετώπιση ενός έργου. Μέσα δηλαδή στον ιστορικό χρόνο, στις κοινωνικές-ιδεολογικές αντιλήψεις, που υπεισέρχονται, συνειδητά ή μη, στο τελικό αποτύπωμα. Είναι δηλαδή η τελική, αλλά όχι τελεσίδικη, μορφή ένα πολυπαραγοντικό αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και το πού, το πώς, το πότε συνδιαμορφώνουν το μείγμα, που θα δώσει στον δημιουργό την βάση για να στήσει τις σκαλωσιές του κειμένου.

Ως προς την εκφραστική τακτική του Γκόντη παρατηρούμε μια λακωνικότητα, μια λιτή διατύπωση, που δεν διολισθαίνει σε λυρικές πελαγοδρομίες. Η προφορικότητα της γραφής του βοηθά τον αναγνώστη να οικειοποιηθεί το ‘’δύσκολο’’, πολλές φορές , θέμα, χωρίς κρυπτικότητα και σκοτεινιές στην έκφραση.

Ο συγγραφέας στο καινούργιο του βιβλίο με ειρωνική διάθεση σχολιάζει τα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα συνδυάζοντας τον ρεαλισμό με την αλληγορία. Το μυθιστόρημά του διαπνέεται από μια συμβολική και κριτική διάθεση αντιμετώπισης της σύγχρονης πραγματικότητας μέσα από τη μυθοπλαστική φαντασία. Στοιχεία που συναντάμε και στα παλαιότερα πεζογραφήματά του, αλλά εδώ στον ‘’Σιρόκο’’ αναδεικνύονται, με την εντελέστερη επεξεργασία τους, σε κυρίαρχα χαρακτηριστικά της γραφής του.

Η λακωνικότητα και η λιτή διατύπωση, είναι το ευδιάκριτο χαρακτηριστικό της εκφραστικής τακτικής του, που μαζί με την προφορικότητα της γραφής του βοηθά τον αναγνώστη να οικειοποιηθεί το ‘’δύσκολο’’, πολλές φορές, θέμα.

Παρά τις εμφανείς αναλογίες με την πολιτική και κοινωνική συγχρονία η μυθοπλασία κρατάει αποστάσεις από την επικαιρότητα, με το πλήθος των αλληγοριών να δίνουν μια διαχρονικότητα, ικανή να αρθεί σε συμβολικό επίπεδο.