Μαρία Πολυδούρη: «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες»

Γραμματολογικές Συνιστώσες

Η Μαρία Πολυδούρη (1902-1930) εμφανίστηκε στην ελληνική ποιητική σκηνή το 1922, ενώ συνεργάστηκε παράλληλα με τον περιοδικό τύπο της συγκαιρινής της εποχής. Το ποιητικό της έργο εντάσσεται στο ρεύμα του νεορομαντισμού και νεοσυμβολισμού της γενιάς του 1920.[1] Πίκρα και θρήνος, μεθυσμένοι τόνοι ερωτικού πάθους, δίψα για ζωή, είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ποίησή της. Μέσα από τα κανάλια του νεορομαντισμού, ταξιδεύει την καθαρά λυρική της διάθεση, χαράζοντας μια διαδρομή παράλληλη μ’

«Το ταξίδι της ζωής μας»: Το νέο παιδικό βιβλίο της Νικολέττας Λέκκα από τις εκδόσεις ΓΕΛΛΑΣ

Νικολέττας Λέκκα 

Το ταξίδι της ζωής μας 

 Εικόνες: Ευτυχία και Γαρυφαλλιά Βλάχου 

 Σελίδες: 48, Τιμή: 15 ευρώ, σκληρόδετο εξώφυλλο 

 Εκδόσεις ΓΕΛΛΑΣ 

Το νέο παιδικό βιβλίο της Νικολέττας Λέκκα, από τις εκδόσεις ΓΕΛΛΑΣ, ξεκινάει τη χρονιά με τον πιο

Η Μάικο-Λίλια Τσούβα

 Την έλεγαν Μάικο, «η γυναίκα που χόρευε». Τα βράδια έμεινε ξάγρυπνη. Κρεμούσε στην εξώπορτα ένα αχυρένιο σκοινί και περίμενε τα «Κάμι», τα πνεύματα της φύσης. Για να τα κατευνάσει, έστρωνε καλάμια από μπαμπού στο μπαλκόνι. Άπλωνε κλαδιά πεύκου και  φοινικόφυλλα, και γέμιζε με sake τα ποτήρια στο τραπέζι. Τα μεσάνυχτα, η Σεν, η ξύλινη νεράιδα πάνω στο τζάκι, ζωντάνευε. Κατέφθανε τότε η Ιζούμι, η άνοιξη, με το κότο της, και έπαιζε έναν σαγηνευτικό σκοπό. Τη συνόδευε η Σιόρι, η ποίηση, που τραγουδούσε μελωδικά. Κι ύστερα εμφανιζόταν η Νατσούκο, το κορίτσι καλοκαίρι. Ζέσταινε ο τόπος. Η Μάικο έβγαζε τα ρούχα και χόρευε σαν τρελή.

Ευαγγελία Βενιζελέα, Όταν το μ γίνεται π

Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση, έργο Εξωφύλλου Βασίλης Καζάκος, εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα, Ιανουάριος 2021, 16Χ24, αριθμ. έκδοσης: 338, ISBN 978-960-592-120-0, σελ. 72, τιμή 8,48 ευρώ.

Εντοιχισμένη ποίηση

Δεν

Ο φούρνος δεν μυρίζει φρέσκο ψωμί

η εξώπορτα ορθάνοιχτη

ένα δέντρο στο σαλόνι

τα κλαδιά του βγαίνουν από το παράθυρο

Το κάθισμα στη γωνία του βράχου άδειο

οι γάτες αχάιδευτες

Στο χωνευτήρι του χρόνου

ένα κλαδάκι βασιλικού

ακουμπάω απαλά

Η ανανεωμένη και προκλητική παράδοση

Θάνος Γιαννούδης*

Ποιήματα που υμνούν τον έρωτα, όχι ως κάτι άπιαστο, μακρινό και άυλα ονειρεμένο, αλλά ως ένα διαρκές και πολυεπίπεδο παιχνίδι των αισθήσεων, με την πλήρη και οργιαστική σωματικότητά του πανταχού παρούσα και προκαλούσα. Για την περιβόητη «γυναικεία γραφή» στην ποίηση εξακολουθούν να γίνονται συζητήσεις, με απόψεις αντιμαχόμενες ως προς τα όρια, τις εξακτινώσεις της, ακόμα εντέλει και τον ίδιο της τον ορισμό. Σε εμάς, μάλιστα, τους «άρρενες» που καλούμαστε να τοποθετηθούμε επί του θέματος, συχνά παρατηρείται μια αμηχανία που αγγίζει τα όρια της θυμηδίας

Μια αποτυχημένη ιστορία αναστάσεως (του Βαγγέλη Χατζηβασιλείου)

Θέλω να ξεκινήσουμε την καινούργια χρονιά αναγνώσεων, για την οποία εύχομαι το διάβασμα να μην αποτελέσει εκ νέου προϊόν καταναγκαστικής συνθήκης, με ένα παλαιό βιβλίο, που έρχεται ξανά στη δημοσιότητα χάρη στην ωραία πρωτοβουλία των εκδόσεων Σοκόλη. Το βιβλίο είναι σχεδόν συνομήλικό μου, τυπωμένο το 1958, και εκπροσωπεί την πρώτη εμφάνιση του Νίκου Μπακόλα στα γράμματα. Πρόκειται για τη νουβέλα Μην κλαις, αγαπημένη, που μαζί τη συλλογή διηγημάτων

Το 1821 της κατάκτησης, το 2021 της ανάκτησης

Παντελής Μπουκάλας 

 Βηματίζουμε ήδη στην άγνωστη ήπειρο του 2021 ελπίζοντας αλλά και ανησυχώντας. Κλεφτή ήταν φέτος η ανάσα των γιορτών. Μισοπνιγμένη. Νιώσαμε έτσι με τρόπο αδιάψευστο πως η πεποίθηση του Δημόκριτου ότι η ζωή δίχως γιορτές είναι δρόμος μακρύς δίχως πανδοχεία, «βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος», είναι απόσταγμα έμπειρης σοφίας και όχι αφορισμός κάποιου δοκησίσοφου ηδονιστή. Για να συγκροτήσεις εννόμως τη συντροφιά του τραπεζιού, έπρεπε να πετύχεις τον αριθμό εννιά, που έχει πυκνούς συμβολισμούς στις παραδόσεις διαφόρων λαών, όχι όμως και στη

Οι σουρεαλιστικές περιπέτειες του υπαστυνόμου Αστόλφου ντε λα Μάντσα

Λίγο πριν από την εκπνοή του χρόνου, στις αρχές Δεκεμβρίου του 2020, κυκλοφόρησε ο υπέροχος Δον Υπαστυνόμος του Δημήτρη Καρακίτσου. Ο ευφάνταστος Αστόλφος της Μάντσας, άξιος απόγονος του Δον Κιχώτη, καβάλα στο κοκαλιάρικο άλογο των ονείρων του και συνοδευόμενος από τη θορυβώδη κουστωδία του, ήρθε να μας θυμίσει τη χαμένη τέχνη της ονειροπόλησης και να φωτίσει με μιαν αχτίδα της φαντασίας την πεζή πραγματικότητά μας. Ο Δον Υπαστυνόμος, το έβδομο έργο και πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, είναι ένα χαοτικό αριστούργημα. Ο Καρακίτσος αναμειγνύει εδώ

Θωμάς Κοροβίνης, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΤΑΓΙΠ

-στον Δημήτρη Πιατά-

Από μικρός ξεχώριζε. Για το οργανωτικό του μυαλό, την άμετρη φιλοδοξία του, το παραγωγικό του γινάτι. Πρώτος καβγατζής ανάμεσα στα οξύθυμα Τουρκόπουλα του μαχαλά, έβγαινε νικητής, ήταν καθαρόαιμος αρχηγικός τύπος. Στο σπίτι δεν ήταν εντεψίζης, ανάγωγος. Έτρωγε με όρεξη το ατζέμ πιλάφι και τα αρναούτ-τζιγέρια που μαγείρευε η μάνα του η Γεωργιανή κι άκουγε τον κύρη του με σκυφτό κεφάλι. Φιλομαθής ζηλευτός, καλός στα γράμματα μεν, αγύριστο κεφάλι δε!

Ονειρευόταν να γίνει μεγάλος σταρ των γηπέδων, σαν τον περίφημο Ρωμιό, τον Λευτέρη Κιουτσούκ Αντωνιάδη, ή ν’ ανέβει ακόμη πιο ψηλά, να βρει τη δόξα ενός Εουσέμπιο, ενός Πελέ.

ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ (1935 - 2019) ΠΕΡΠΑΤΩ ΕΙΣ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΓΙΑΤΙ Ο ΛΥΚΟΣ ΣΥΧΝΑΖΕΙ ΕΔΩ

Για τον Μάρκο Μέσκο η ποίηση ως λόγος αναπεπταμένος αλλά και γήινος, ως έλξη του αιώνιου που εκκινεί ανάδρομα από το ιστορικό παρόν, διατρέχει την κοινωνική πραγματικότητα καταθέτοντας μία γραφή που παλινωδεί ανάμεσα στην πρωτοπρόσωπη απόγνωση και τη συλλογική ελπίδα.

Όλα τα μέσα και οι μορφές χρησιμοποιούνται, προκειμένου να ειπωθεί η στιγμή με όλη τη σοβαρότητά της, η φύση με όλη την αμφισημία της και η εμφυλιακή παράνοια σε όλο της το

Κώστας Λάνταβος

Έχω τη δυνατότητα σήμερα να αναρτήσω εδώ την πολύσημη και άκρως τιμητική για την ποίησή μου κριτική του του εξαίρετου Χρίστου Παπαγεωργίου στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού (μόνο για την ποίηση) POETIX. Βαθύτατα ευγνώμων στον κ. Παπαγεωργίου για αυτά που έγραψε και για το ότι τόλμησε και έγραψε για όσα τόσοι άλλοι, ζώντες και τεθνεώτες, σε προφορικές συνομιλίες μου έλεγαν, αλλά απέφευγαν συστηματικά να γράψουν. Ευχαριστίες επίσης στον Ντίνο Σιώτη για την δημοσίευση του κειμένου.

Λέξεις για τις “24 εικόνες για την Επανάσταση του 1821” (της Αγγελικής Γιαννικοπούλου)

Μία από τις δημοφιλέστερες ρήσεις μας σίγουρα είναι το χιλιοειπωμένο «Μία εικόνα χίλιες λέξεις», που χρησιμοποιείται για να τονίσει την εγγενή υπεροχή των εικόνων στη μετάδοση πληροφοριών με έναν τρόπο άμεσο, φυσικό και καθολικό. Μάλιστα, και εξαιτίας ίσως της συνεχούς επανάληψης, η φράση θεωρείται a priori αποδεκτή και σπάνια τίθεται υπό διερεύνηση, αποφεύγοντας οποιαδήποτε αναφορά σε θεωρίες, έρευνες αλλά και την κοινή εμπειρία που θα την αμφισβητούσε. Όμως, είναι αλήθεια ότι ούτε η ίδια εικόνα μεταδίδει πάντοτε το ίδιο μήνυμα σε όλους –«νούς ορά»– ούτε

«λείπει»: Το νέο ποιητικό βιβλίο του Θεόδωρου Π. Ζαφειρίου

Θ.Π. Ζαφειρίου

 λείπει 

 Σελίδες: 96, Τιμή: 9,00 ευρώ, ISBN: 978-960-565-292-0 

 Εξώφυλλο: 'Αλκηστις Μιχαηλίδου Εκδόσεις Andy's Publishers 

 Αν δεχθούμε, ότι δεν είναι πάντα αθέμιτο να κάμπτεται ο προσωπικός και εξ αυτού απόρρητος χαρακτήρας των επιστολών και, χωρίς να υποκαθίσταται ο βασικός τους αποδέκτης, να κοινοποιείται το περιεχόμενό τους σε εν πολλοίς άγνωστους αναγνώστες, τότε επαφίεται στον καθένα από τους τελευταίους, κατ' αρχάς η απόφαση να τους αφιερώσει το χρόνο του και εν τέλει να αξιολογήσει τη σκοπιμότητα της δημοσιοποίησής τους. Το πρόβλημα ενδεχομένως ανακύπτει, αν λείπει, για

Ο ποιητής Σωτήρης Παστάκας κουβεντιάζει με τον Σακαουάτ Τίπου

Ο Σωτήρης Παστάκας (ποιητής, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, μυθιστοριογράφος, δάσκαλος βιωματικής γραφής, ανθολόγος), γεννήθηκε το 1954 στη Λάρισα, όπου ζει. Σπούδασε Ιατρική στο πανεπιστήμιο Sapienza της Ρώμης. Για 30 χρόνια εργάστηκε ως ψυχίατρος στην Αθήνα. Ο Παστάκας είναι ένας σημαντικός ποιητής στη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Το 2001 συν-ίδρυσε την Παγκόσμια Ακαδημία Ποίησης στη Βερόνα, και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους έλαβε υποτροφία από το Κάστρο Hawthornden, διεθνές καταφύγιο για συγγραφείς, κοντά στο Εδιμβούργο.

Αφιέρωμα στην ποίηση του Γιάννη Στίγκα

Γράφει ο Ε. Μύρων

Τη φωνή μου ρε
κι ας μην έχω να φάω

 Ο Μπλανσό έλεγε το εξής παράδοξο: o συγγραφέας πρέπει να έχει ταλέντο για να ξεκινήσει να γράφει αλλά δεν έχει ταλέντο παρά μόνο αν γράφει. Αλλά τι είναι ταλέντο τελικά; Δεν είναι αζύγιστο, νομίζω, να πει κανείς πως είναι η ατόφια έκφραση κρατώντας την παράδοση από τα κέρατα.

Για την ποίηση της Λουίζ Γκλικ – του Σίμου Ανδρονίδη

Το φετινό Νομπέλ Λογοτεχνίας απονεμήθηκε στην ποιήτρια από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Λουίζ Γκλικ. Η Αμερικανίδα ποιήτρια κουβαλάει μία ποιητική εμπειρία ετών, προσιδιάζοντας προς την κατεύθυνση μετουσίωσης σε ποιητικό λόγο, διαφόρων ορόσημων του προσωπικού της βίου. Στον αιτιολογικό του λόγο ο πρόεδρος της Σουηδικής επιτροπής που απονέμει το Νομπέλ Λογοτεχνίας, εστιάζει σε εκείνον τον λόγο που ποιητικά εκπεφρασμένος, δύναται να δια-κρατήσει το χάσμα που ανοίγει το βίωμα και διευρύνει η τιθέμενη λέξη, πέραν των εκφάνσεων της ακεραιότητας. «Στα

1821-2021 / Αναζητώντας τη συνειδησιακή ενδοχώρα

Ας δούμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση ως ένα εφαλτήριο για να ανοίξουμε τον ορίζοντά μας και να ξαναδούμε τον συλλογικό μας εαυτό. Πριν από την κρίση, στην ευφορία του ευρώ, των Ολυμπιακών και της ευμάρειας, η αναζήτηση μιας καινούργιας ταυτότητας προσανατολιζόταν σε ένα αυτοεγκωμιαστικό αφήγημα: Η Ελλάδα, από επαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κατέληξε στον σκληρό πυρήνα των ευρωπαϊκών χωρών. Στην κρίση το αφήγημα αντιστράφηκε. Η ιστορία της

Συνεχίζοντας (τον δρόμο) στο παρόν

Ευριπίδης Γαραντούδης 

 Εξήντα έξι χρόνια ποιητικής παρουσίας κλείνει ο Τίτος Πατρίκιος με τη μικρή συλλογή Ο δρόμος και πάλι, αν ορίσουμε ως αφετηρία της παρουσίας το πρώτο βιβλίο του, Χωματόδρομος, το 1954. Κρίνοντας από τις ημερομηνίες γραφής που συνοδεύουν το πρώτο και το τελευταίο ποίημα της συλλογής, 5 Μαρτίου 2020 και 21 Μαΐου 2020, μπορούμε να υποθέσουμε ότι και τα υπόλοιπα γράφτηκαν στη διάρκεια των πρώτου περίπου μισού του ίδιου έτους. Εξάλλου από τα 11 ποιήματα τα 7 δημοσιεύτηκαν στις 29 Μαΐου 2020, ημέρα των ενενηκοστών δεύτερων γενεθλίων του ποιητή, στο

Κώστας Βίρβος: ενας επίγονος του βλαχικού διαφωτισμού στον 20ό αιώνα

Για όσους ασχολούνται με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, είναι κοινός τόπος ότι μεταξύ των πρωτεργατών του πολλοί κατάγονταν από τη Θεσσαλία και, από αυτούς, οι περισσότεροι ήταν Βλάχοι. Για όσους –λιγότερους- ασχολούνται με το πνευματικό ρεύμα του νεοελληνικού διαφωτισμού του 18ου αιώνα, είναι επίσης γνωστό ότι μεταξύ των πρωτεργατών του πολλοί κατάγονταν από τη Θεσσαλία και, από αυτούς, πολλοί ήταν Βλάχοι. Ο Κώστας Βίρβος πάντοτε αναφέρεται ως επιφανές μέλος της πρώτης ομάδας. Στο παρόν σημείωμα, θα ισχυριστώ ότι ίσως πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε να τον βλέπουμε ως ένα απρόσκλητο, ετεροχρονισμένο, κάπως παράταιρο ίσως μέλος και της δεύτερης. 

«Η ‘’ανθρωπογραφία’’ και η ‘’ζωογραφία’’ στο “Equus” του Peter Shaffer» (γράφει η Κωνσταντίνα-Αϊσέ Γιλμάζ)

Το έργο του Π. Σάφερ, Έκβους (1973),[1] από τη λατινική λέξη «equus» που σημαίνει «άλογο», αποτελεί μια προσπάθεια να ενώσει «την υπαρξιακή και σεξουαλική αναζήτηση ταυτότητας με μια τελετουργική αναπαράσταση της πνευματικής ελευθερίας»,[2] μιλώντας για τη ψυχωτική σχέση ενός έφηβου με τα άλογα, με θεολογικό και σεξουαλικό τρόπο, που ως αποτέλεσμα έχει τη βίαιη τύφλωση έξι αλόγων. Οι ηθοποιοί, οι οποίοι με βάση τις σκηνικές οδηγίες του Σάφερ, δεν αποχωρούν από τη σκηνή κατά τη διάρκεια της παράστασης, φορούν σε κάποιες σκηνές μάσκες, οπλές και βελούδινες

« Η αρχαία σκουριά» της Μάρως Δούκα

Η Αρχαία σκουριά (εκδόσεις Πατάκη) είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Μάρως Δούκα που κυκλοφόρησε το 1979 και αποτελεί μυθιστόρημα-τοιχογραφία μιας εποχής. 

«Η αρχαία σκουριά» Μάρω Δούκα 

Εκδόσεις: Πατάκης  Αριθμός Σελίδων: 352 Διαστάσεις: 21χ14

 Γλώσσα Γραφής: ελληνικά «Ονομάζομαι Μυρσίνη Παναγιώτου. Γεννήθηκα στο Παρίσι στις 25 του Ιούλη, 1949. Κατοικώ οδός Σινώπης 10, μοναχή μου. Ο πατέρας μου δεν κάνει τίποτα, η μητέρα μου έχει πεθάνει. Έχω αγωνιστεί στα χρόνια της δικτατορίας στην αρχή ως μέλος του Ρήγα. Προκηρύξεις και έντυπα γενικά…Έγινα αριστερή, υποθέτω ο πρώτος μου γκόμενος, ο Παύλος, ότι συνετέλεσε

"Το νησί με τις λέξεις που αγαπάνε" στα Παραμύθια της Τετάρτης!

Της Ελένης Μπετεινάκη 

 Τα Παραμύθια του Σαββάτου είναι μια «στήλη» που αγαπά το παιδικό βιβλίο και για χρόνια πορεύεται μαζί με χιλιάδες αναγνώστες. Ενίοτε γίνεται καθημερινή όταν έχει να σχολιάσει βιβλία που αξίζουν ακόμα περισσότερο την προσοχή σας!

 *Το Νησί με τις λέξεις που αγαπάνε του Μάνου Κοντολέων κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη

 Οι λέξεις έχουν πάντα τη μεγαλύτερη δύναμη από οτιδήποτε στον κόσμο. Μια μόνο αρκεί να φέρει

Ο Τζόναθαν Κόου και ο Μπίλι Γουάιλντερ, γράφει η Λίλια Τσούβα [Ο κύριος Γουάιλντερ κι εγώ, Τζόναθαν Κόου]

Ο Άγγλος συγγραφέας Έντουαρντ Φόρστερ (E. Μ. Forster, 1879-1970), στο βιβλίο του Η τέχνη του μυθιστορήματος, αναλύει τη διαφορά ανάμεσα στις λέξεις ιστορία και πλοκή. Η φράση «η βασίλισσα πέθανε και μετά πέθανε ο βασιλιάς» είναι απλώς μια ιστορία (story), σημειώνει. Η φράση όμως «η βασίλισσα πέθανε και μετά πέθανε ο βασιλιάς από τον καημό του» είναι πλοκή (plot). Η πλοκή, όρος αριστοτελικός, συνδέει τα γεγονότα με σχέσεις αιτιακές. Μια σειρά αιτιακών συνδέσεων αποτελεί αφήγηση. Αφήγηση χωρίς πλοκή δεν υπάρχει.

Ακολουθώντας τον μίτο της Αριάδνης

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας  *

Ευάγγελος Αυδίκος, “Οδός Οφθαλμιατρείου”, μυθιστόρημα, βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα Μάιος 2019, σελ. 216

 

Περίτεχνο πεζογράφημα, πολυεπίπεδο, που συνομιλεί διαρκώς, άλλοτε φανερά και άλλοτε υπογείως με κείμενα και διακείμενα συμβάλλοντα ως κοσμικά ρεύματα στο μεγάλο “δέλτα” μιας επιτυχημένης απόπειρας αυτοαναδίφησης ενός πρωτοπρόσωπου αφηγητή που δεν πρέπει επ’ ουδενί να ταυτιστεί με τον καταξιωμένο λογοτέχνη και Ομότιμο Καθηγητή Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, που γεννήθηκε στην “καρυωτακική” Πρέβεζα του 1951.

Σπονδυλωτό υβριδικό μυθιστόρημα, με εμβόλιμες επιστολές, καταγραφές σχεδόν ημερολογιακού τύπου, έντονη δραματικότητα, μα πάνω απ’ όλα “θέατρο εν θεάτρω”, έστω κι αν η “σκηνή” είναι ένα πεδίο ιριδισμού ιδεών και “κινημάτων” τη ψυχής, για να θυμηθούμε τον Διονύσιο Σολωμό, που ο δικός του “Πόρφυρας” δανείζει στο τελευταίο κεφάλαιο τον τίτλο του “Άστραψε φως” (σσ. 187 κ.ε.).

Γιά­ννης Πα­τί­λης: Τὰ Μι­κρὰ τοῦ Με­γά­λου Ἀ­γώ­να

Τὰ Μι­κρὰ τοῦ Με­γά­λου Ἀ­γώ­να

Μι­κρο-α­φη­γή­σεις γιὰ τὴν Με­γά­λη Ἑλ­λη­νι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση

καὶ ποι­ός θ’ ἀρ­νη­θῇ πὼς τὸ ἀ­νέκ­δο­το τὸ ἀ­λη­θι­νὰ ἱ­στο­ρι­κὸ εἶ­ναι μά­θη­μα ἱ­στο­ρί­ας;

Γιά­ννης Βλα­χο­γιά­ννης

I. Ἱ­στο­ρι­κὴ προ­βο­λὴ τοῦ Εἰ­κο­σι­έ­να στὸ πα­ρόν

Ο χρόνος, ως «δράμα της ποιότητας»

Κώστας Καναβούρης 

 «Ώρα να πηγαίνω, δεν έχω άλλο στήθος», έγραφε έξοχα ο Νίκος Καρούζος. Και ήρθε βέβαια η στιγμή (Σεπτέμβριος 1990) που το στήθος του έσβησε για πάντα και ο Νίκος Καρούζος πήγε να κατοικήσει εκεί όπου ανήκει: στο αίεν των στίχων του. από κει μας χαιρετά και μας υπενθυμίζει: «Θέλει δύστυχο χώμα η ελιά˙ το δράμα της ποιότητας». Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τα χρόνια που φεύγουν, επειδή δεν έχουν άλλο στήθος. Και μας αφήνουν να παλέψουμε με «δράμα της ποιότητας» στα καλλιεργήσιμα εδάφη της ανθρώπινης περιπέτειας. Μ’ αυτό τον ιδρώτα της προσπάθειας από εκατομμύρια επί

Αφήγηση αναμνήσεων

Διονύσης Καβαλλιεράτος, Isadora/Magritte II (από τη σειρά Dancers), 2018, κεραμικό και κόντρα πλακέ θαλάσσης, 32 x 76 x 35 εκ. 

Της Κωστούλας Μάκη 

 PACO IGNACIO TAIBO II, Προσκλητήριο Ηρώων, Μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου, εκδόσεις έρμα, σελ. 165

 «Μερικοί πιστεύουν ότι το να κατανοήσουν κάτι τους επιτρέπει να το βάλουν σ’ ένα συρτάρι με όμορφα τακτοποιημένες αναμνήσεις και να το αφήσουν εκεί. Είναι οι κήρυκες της θεωρίας του εξορκισμού των φαντασμάτων μέσω της πρόσκλησής τους σε δείπνο, εξαναγκάζοντάς τα να χρησιμοποιούν μαχαιροπίρουνα και χαρτοπετσέτες». (σ. 129-130)

Δέκα ποιήματα του Νίκου Πουλινάκη

Ο σημερινός μου καλεσμένος στη στήλη "Στα βαθιά", είναι ο λογοτέχνης Νίκος Πουλινάκης. Γεννήθηκε και διαμένει στην Αθήνα. Εργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος. Έχει ασχοληθεί με την παιδική λογοτεχνία κι έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές. Έργα του έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Ο λόγος του είναι  ακριβής και περιεκτικός. Θιασώτης της μινιμαλιστικής φόρμας, μιλά με μετρημένες κουβέντες, αλλά οι λέξεις του έχουν αρμονία, μουσικότητα και συναισθηματική βαρύτητα. Ακούγονται σαν αστραπές στη σιωπή, δονούν με την ευαισθησία και την αλήθεια τους. Εμπνέεται συχνά από την κλεψύδρα του χρόνου που αδειάζει,  το ματαιωμένο όνειρο, την πάλη του γραφιά με το σαράκι της συγγραφής κι ό,τι απασχολεί τον σκεπτόμενο άνθρωπο. Αξιοποιώντας ευφάνταστα σχήματα λόγου και δυνατές συμβολικές εικόνες, παράγει ποίηση εξομολογητική και στοχαστική, που συγκινεί.  Θ΄απολαύσουμε δέκα υπέροχα ποιήματά του!

Δύο μικρά πεζά του Χρήστου Κεραμίδη από την ανέκδοτη συλλογή "Βόρεια ακρωτήρια"

Θαλάσσια πορεία Καβάλα, Φλεβάρης του 1929

 Το χάραμα, οι Θάσιοι καπνεργάτες σαλπάρισαν, πλησιάζοντας το λιμάνι και τις βραχώδεις ακτές. Ήταν η ομίχλη πυκνή. Αιωρούνταν πάνω από τη θάλασσα και απ’ τις κεραμοσκεπές, που κάλυπταν τις υγρές, πέτρινες καπναποθήκες. Κόντευε μεσημέρι. Πάνω σε εκατοντάδες μοτοράκια και βάρκες… άρχιζαν να εμφανίζονται οι αδύναμες μορφές των απεργών. Οι μαύρες σημαίες ανέμιζαν στα πλεούμενα! Ένα πανδαιμόνιο από κρότους μηχανών, από συνθήματα και κραυγές κυριάρχησαν στο

OM σχεδόν μισόν αιώνα αργότερα παραμένουν ένα μεγάλο γκρουπ

Οι Ελβετοί OM, 45 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή τους στην δισκογραφία, εξακολουθούν να υπάρχουν και να προσφέρουν εξαιρετικούς το δίχως άλλο δίσκους. Λέμε, για το πιο πρόσφατο CD τού κουαρτέτου, που έχει τίτλο “It’s About Time” [Intakt, 2020], ένα κουαρτέτο που, 45 χρόνια μετά, εξακολουθεί να έχει την ίδια line-up. Να’ ναι καλά, λοιπόν, και οι τέσσερις μουσικοί, ώστε να συνευρίσκονται και στο μέλλον όλοι μαζί. Urs Leimgruber σοπράνο σαξόφωνο, Christy Doran ηλεκτρικές κιθάρες, εφφέ, Bobby Burri κοντραμπάσο, εφφέ

Ο Μπέκετ για τον Προυστ

Thomas Symeonidis

Σε ηλικία μόλις 24 ετών, ο Μπέκετ αποδέχεται την πρόταση των εκδόσεων Chatto & Windus για τη συγγραφή μιας μονογραφίας με θέμα το "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" του Προυστ. Αυτή θα είναι μια ευκαιρία για τον Μπέκετ να προσπαθήσει να συνυπάρξουν σε ένα κείμενο η αγάπη του για τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία και την ποίηση, σε μια περίοδο που διαβάζει εντατικά το έργο του Σοπενάουερ. Η έκδοση αυτού του δοκιμίου το 1931 θα προκαλέσει μεγάλη αμηχανία. Ο Μπέκετ απαντάει εμμέσως σε πολλές κριτικές της εποχής και η μεγάλη πρωτοτυπία της ανάγνωσής του

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΟΣ, ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΜΙΑ ΤΟΥ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Ὁ Δημήτρης Ἀρμάος γεννήθηκε στὴν Ἄμφισσα στὶς 3 Αὐγούστου 1959. Εἶναι ἕνα ἰδιαίτερα ζωηρὸ παιδί, ποὺ δὲν φροντίζει ἰδιαίτερα τὰ μαθητικά του τετράδια, δὲν νοιάζεται γιὰ τὴν ὀρθογραφία καὶ τὶς σχολικὲς ἐργασίες, ἀλλὰ μὲ ἐπιμονὴ ζητᾶ ἀπὸ τοὺς γονεῖς νὰ τοῦ ἀγοράζουν βιβλία, κυρίως ὅταν γίνεται τὸ παραδοσιακὸ πανηγύρι τῆς περιοχῆς.

Παυλίνα Παμπούδη: Τέτοιες μέρες, τέτοια λόγια…

Τέτοιες μέρες; Δηλαδή;

Χμ (μονολογώ): παρόλο που εγώ προκάλεσα το «Αφιέρωμα», εγώ είμαι που δεν μπορώ να γράψω κειμενάκι εμφορούμενο από το «Πνεύμα των Χριστουγέννων»…

Συνειδητοποίησα ότι οι «Τέτοιες μέρες» δεν σου λένε και πολλά πράγματα παρά μόνο αν είσαι αθώο παιδί (σε ευημερούσα χώρα), έμπορος, γαλοπούλα ή γουρούνι. Ή, έστω, υπάλληλος (που σε εποχές μη κρίσης και μη πανδημίας έχεις κάτι να περιμένεις, αν όχι τον Άη Βασίλη, τουλάχιστον τον 13ο μισθό και 2-3 μέρες αργίας).

“…Ένα πουλί είναι το ποίημα, που περιπλανιέται πάνω από τη θάλασσα. Κι ο ποιητής ένας φτωχός εκπαιδευτής πουλιών”

Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη 

Γιάννης Π. Παππάς: “Το ατίθασο μέλλον”, Εκδόσεις Διαπολιτισμός, Πάτρα, 2020

 

Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί γράφω για βιβλία  άλλων. Γράφω για βιβλία που με συγκινούν ή με διασκεδάζουν, τα οποία έχουν να πουν κάτι που περιμένει ν’ ακούσει ο κόσμος από τους δημιουργούς, αυτά που ο ίδιος δεν έχει τον τρόπο να πει. Γράφω για βιβλία που θεωρώ πως αξίζει να προβληθούν και να διαβαστούν. Γράφω γιατί θέλω να επικοινωνώ με τους δημιουργούς, να παρακολουθώ τη σκέψη τους, κατά πού βαδίζει ο κόσμος του πνεύματος και να προβληματίζομαι.

Η μοναξιά του Βάλτερ Μπένγιαμιν – του Νικήτα Σινιόσογλου

Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν (1892-1940) ήταν συλλέκτης παιδικών παιχνιδιών.

⸙

Τα παιδικά παιχνίδια μας συγκινούν κι ας είναι σπασμένα, ξένα. Αλλά γιατί; Ίσως επειδή κάποια αντικείμενα ζητούν να τα ολοκληρώσουμε με ένα βλέμμα, με μια πράξη ή σκέψη· όπως κάνουν και συμβάντα φευγαλέα ή πιο δραματικά, ως και έργα τέχνης, ή μια αράδα ικανή να μας συναρπάσει για μια στιγμή. Zητούν να τους προσδώσουμε την αληθινή σημασία που έχουν απολέσει.

Δέκα ποιήματα του Θοδωρή Σαρηγκιόλη

Ο λογοτέχνης Θοδωρής Σαρηγκιόλης είναι ο σημερινός μου φιλοξενούμενος στη στήλη "Στα βαθιά". Ο προσκεκλημένος μου σπούδασε Οικονομικά κι εργάζεται στην τοπική αυτοδιοίκηση  στη  γενέτειρά του, την Έδεσσα. Έχει στο ενεργητικό του τρεις ποιητικές συλλογές. Συνεπιμελήθηκε την έκδοση ενός CD και διάφορων βιβλίων αφιερωμένων στην πόλη του. Ποιήματά του έχουν  μεταφραστεί  στα  ισπανικά. Έργα του  έχουν δημοσιευθεί  στον  έντυπο  και τον ηλεκτρονικό τύπο. Είναι συνδιαχειριστής  στο  blog Σελίδες τέχνης. Η ποίησή του είναι κοινωνική και στοχαστική. Δεν εστιάζει στα ατομικά ζητούμενα του αφηγητή-ποιητή, αλλά καταγράφει πρωτίστως το συλλογικό βίωμα. Τον απασχολεί η φιλία, ο έρωτας, η διαδρομή του ανθρώπου στον χρόνο, η συνομιλία με το όνειρο. Ο λόγος του διακρίνεται από λεπτότητα, αρμονία, φυσικότητα και ποικιλία εκφραστικών μέσων. Η γραφή του είναι  συγκινησιακά φορτισμένη και προκαλεί ισχυρούς συναισθηματικούς κραδασμούς στον αναγνώστη. Θα γνωρίσουμε δέκα καταπληκτικά ποιήματά του!

Παναγιώτης Σ. Χατζημωυσιάδης: «Yπάρχουμε, αναπνέουμε, λειτουργούμε πάντα σε συνάφεια με τους άλλους και σε συνθήκες κοινωνικού ετεροπροσδιορισμού»

Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα 

 «Στη δική μου αντίληψη ο μυθοπλαστικός κόσμος πρέπει να είναι ολιστικός, δεν μπορεί να εμμένει στο ερωτικό ή υπαρξιακό θέμα, αλλά να σχηματίζει ενιαία σύλληψη της πραγματικότητας δίχως να αποκλείει την πολιτική, κοινωνική και ιδεολογική διάσταση», υποστηρίζει ο συγγραφέας και εκπαιδευτικός Παναγιώτης Σ. Χατζημωυσιάδης και μας ανοίγει το λογοτεχνικό εργαστήρι του.

Την ώρα που δυο βιβλία του βρίσκονται καθ’ οδόν: Μόλις Εκδόθηκαν τα «Έξοδα Νοσηλείας» απ’ τις εκδόσεις Ενύπνιο και βρίσκονται ήδη στις προθήκες και είναι στην τελική φάση επεξεργασίας ενός μυθιστορήματος για την Ταξιαρχία Αόπλων Ρούμελης. Εκδίδεται το φθινόπωρο του ’21 απ’ τις εκδόσεις Κίχλη.

Η Ιστορία πλαίσιο στον εφιάλτη μιας «ροζ» αποκάλυψης – γράφει ο Διαμαντής Αξιώτης

Νίκος Δαββέτας, Άντρες χωρίς άντρες, εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2020.

 Το εξώφυλλο ενός βιβλίου είναι η συνοπτική εκπροσώπηση του περιεχομένου του, δελεασμός και κράχτης του πρώτου ενδιαφέροντος. Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία του Κωνσταντίνου Πίττα, που κοσμεί το μυθιστόρημα του Νίκου Δαββέτα Άντρες χωρίς άντρες, ένας μεσήλικας διαβάζει την εφημερίδα του καθισμένος στο πλακόστρωτο μιας παραλίας. Μπρος στα πόδια του απλώνεται ανοιχτή η θάλασσα και ένας εφιαλτικός στην απόχρωσή του δρόμος που σταδιακά βυθίζεται και σβήνει στα έγκατα του Κάτω Κόσμου, άγνωστο σε ποια βάθη, σε ποια Κόλαση. Επάνω ο αινιγματικός-

Βασίλης Αλεξάκης: Ο Συγγραφέας της Βιωματικής Μνήμης

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη  

Σπουδαίος και βιωματικός εκφραστής της συγγραφικής του αλήθειας δεν δίστασε να εκφράσει ποτέ τα όσα τον απασχολούσαν προσωπικά σε όλα τα επίπεδα (εθνικής ταυτότητας, υπαρξιακό, πολιτικό, ερωτικό) και ίσως γι αυτό παραμένει στην σκέψη μου και την καρδιά μου ως ένας απο τους κυριότερους εκφραστές της γενιάς του στην ελληνική αλλά και την παγκόσμια λογοτεχνία. Με μια ελαφριά ειρωνία στη γραφή του λόγω του ότι ήταν σκιτσογράφος με θητεία μάλιστα σε γαλλικές

ΤΑ «ΦΩΤΑ»-Τρύφων Ούρδας

 

Με το Ευαγγέλιο στο στήθος ο παπα - Σαράντης και στο ένα του χέρι να κρατάει το Σταυρό και μαζί με τους δυο ψαλτάδες του, έβγαινε από την Εκκλησία μας την Ανάληψη για το ποτάμι. Πιο μπροστά πήγαιναν τα «Εξαπτέρυγα» και πίσω τους το εκκλησίασμα, οι χωριανοί μας. Όλοι βάδιζαν με προσοχή πάνω στον πάγο και στο φρέσκο χιόνι, που έπεσε μπόλικο τη νύχτα και σκέπασε τα σπίτια και τους δρόμους και έμεινε χειμωνιάτικο «στολίδι» πάνω στα ξερά κλαδιά των δένδρων, κρατώντας τα «χριστουγεννιάτικα!» Όμως για δες σήμερα το πρωί. Η φύση άλλαξε και ο ήλιος έλαμψε στον ουρανό, κάνοντας και τη μέρα με το άσπρο χιόνι γύρω, ακόμα πιο φωτεινή. Έτσι για να ταιριάζει με τη σημερινή

Πρωτοχρονιά στην “Αρζεντίνα” (διήγημα του Γεράσιμου Δενδρινού)

Από τη γιορτή του Αγίου Στεφάνου η γιαγιά είχε τηλεφωνήσει στο κέντρο «Αρτζεντίνα» για ρεζερβέ τραπέζι το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, όπου ο πατέρας και η μοδίστρα της, η Τζένη, θα αντάλλαζαν δαχτυλίδια. Αν και δεν  έβλεπε με καλό μάτι την ξυλογκάνα – εξάλλου, πότε ήθελε γυναίκες να μπερδεύονται στα πόδια της; – ούτε τη μητέρα μου, τη νύφη της, δεν ήθελε, που, όταν πέθανε απ’ την κακιά αρρώστια, σαν να ημέρωσε το πρόσωπό της, κι ας συνέχιζε να φοράει τα μαύρα για ένα εξάμηνο.

Η ψυχή και το όραμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Βένα Γεωργακοπούλου 

 Πέθανε στα 82 του χρόνια ο άνθρωπος που συνέβαλε στο σύγχρονο, τολμηρό πρόσωπο του θεσμού δουλεύοντας σε υπεύθυνες θέσεις από το 1992 έως το 2016. Το κύρος του ξεπερνούσε τα ελληνικά σύνορα, ήταν στέλεχος μεγάλων ξένων φεστιβάλ και, όπως είχε πει και ο Τζάρμους, ήταν «ο νονός και πλοηγός του καλλιτεχνικού σινεμά». Είχε αποχωρήσει από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2016. Κι όμως κανένας σκηνοθέτης ή θεατής δεν είχε παύσει να μνημονεύει την προσφορά του. Και η

ΤΟ ΦΤΕΡΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ-Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος

ΤΟ ΦΤΕΡΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ κυκλοφόρησε στις 18 Δεκέμβρη του 2010 απο τις Εκδόσεις της Μικρής Άρκτου και κυκλοφορεί στην 4η έκδοση του. Έχει ανεβει στη σκηνη ως μαυρο θέατρο από τη θεατρικη ομαδα "Πούπουλο", ως μουσικη παρασταση στον Ιανό με τον Γιωργη Χριστοδουλου και την Πολυξένη Καράκογλου,συμμετειχε σε καλοκαιρινες παραστασεις του ΚΘΒΕ καθώς και της εκπληκτικης χορωδίας Rosarte , έγινε θερινό πρόγραμμα στη Ζωσιμαία Βιβλιοθήκη των Ιωαννίνων,

Προσδοκία, η | Πηνελόπη Ζαρδούκα

(συνοπτικό δοκίμιο για τις έννοιες της Προσδοκίας, της Πιθανότητας και της Ποίησης – κριτικά σχόλια στο ποιητικό έργο των: Φιλίας Κανελλοπούλου, Δημήτρη Αθανασέλου, Κατερίνας Αγυιώτη, Βασίλη Παυλίδη, Γιάννη Σκληβανιώτη, Νίκου – Οχάνες Μικιρδιτσιάν ) 

 Από παιδί τη λέξη «προσδοκία» την μπέρδευα με τη λέξη «πιθανότητα». Η προσ- δοκία εκ του «δοκώ», με ελπίδα ή φόβο το αναμένειν, η προσμονή, ανέκαθεν με προβλημάτιζε. Η «δόξα», η γνώμη δηλαδή τοποθετεί τη λέξη σε μια προσωπική επιθυμία για το μετά. Ως έκβαση και προέκταση στο μέλλον, από την άλλη, το πιθανό ορίζει μια εκδοχή μόνο της δυνατότητας, και ο πιθανός εκ του «πείθω», περισσότερο σημαίνει ο αληθοφανής, ο πειστικός, ο δυνάμενος να πείθει στο διηνεκές.

Νικήτας Σινιόσογλου

«Κάθε σύστημα ωφελείται αναγνωρίζοντας την ανάγκη της παρέκκλισης, ενώ συνάμα τρέμει την υπερβολή της. Μοιραία η αλλόκοτη σκέψη δεν ζει πολύ. Λίγες ιδέες κατορθώνουν να διαφύγουν από τη βία του κανόνα, κι όταν το πετυχαίνουν είναι για λίγο μόνο. Το αλλόκοτο δεν διαλέγεται παρά σημαίνει. Αλλόκοτο είναι ό,τι αντιστέκεται». 

 Αλλόκοτος Ελληνισμός 

Για το βιβλίο του Γιάννη Δούκα «η θήβα μέμφις» – γράφει ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

Μια προσωπική ποιητική πινακοθήκη των ετών 1914-1945
Γιάννης Δούκας, η θήβα μέμφις [ποιήματα], εκδ. Πόλις, Αθήνα 2020.

Είναι πάντα ερεθιστικές και ενδιαφέρουσες οι απόπειρες ορισμένων συγγραφέων να δημιουργήσουν λογοτεχνικά έργα, οι φιλοδοξίες των οποίων μοιάζει να υπερβαίνουν τη συνήθη αισθητική και πνευματική απόλαυση που έχουμε μάθει να περιμένουμε από τα βιβλία. Το πρώτο μισό του 20ού αιώνα μάς κληροδότησε κάμποσα τέτοια έργα – μνημεία της επιτυχημένης ή αποτυχημένης προσπάθειας των

Κώστας Ακρίβος - (Προδημοσίευση) - Απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρημα "πότε διάβολος πότε άγγελος" (Μεταίχμιο)

«Εδολοφονήθη;»

Ο Κολοκοτρώνης τον είχε προειδοποιήσει: «Μεγίστην ευθύνην έχεις απέναντι της πατρίδος! μη λησμονής ότι συ είσαι ο Γεν. Αρχηγός, η ψυχή του στρατού. φύλαττε ολίγον! πρόσεχε τον Καραϊσκάκην! όχι διά τον Καραϊσκάκην αυτόν, αλλά διά την πατρίδα, εις την οποία ανήκει, και εις την οποίαν είναι πολύ χρήσιμος! Αν ο Θεός μη το δώση (ο λόγος θάνατον δεν φέρνει!) χτυπηθής συ, ήξευρε ότι στρατόπεδον Ελληνικόν εις την Ανατ. Ελλάδα ή υπέρ των Αθηνών δεν υπάρχει! επιθυμώ η φρόνησίς σου και ο πατριωτισμός, και πρώτα ο Θεός!, να μ΄ αποδείξετε ψεύτην ή ό,τι άλλο θέλετε». Όπως, επίσης, τον είχε συμβουλέψει και λίγο προτού γίνει το κακό με ιδιόχειρο σημείωμα: «γειφτο γηφτο εχεις να καμης με σοη γηφτηκο κε στοχάσου».

Ματίλντα – της Λίλιας Τσούβα

Το ρολόι στον παλιό καθεδρικό ναό της Άουντε Κερκ χτύπησε πέντε. Η Ματίλντα γύρισε προς το μέρος της εκκλησίας. Στα αυτιά της μια γλυκιά μελωδία από εκκλησιαστικό όργανο και στα μάτια της η λάμψη από τα βιτρό, καθώς το σκοτάδι αντικαθρέφτιζε το φως.

Στο μικρό τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο είχε αφήσει την κεραμική κούπα από μπλε φαγιάνς. Έπινε

Για το βιβλίο του Γιώργου Πρεβεδουράκη «Μικρά ονόματα» – γράφει ο Βάκης Λοϊζίδης

Ευδοκιμούμε πάνω σε νάρκες βυθού 

συμμαχώ με τα τρομοκρατημένα ρινίσματα
κι ας ανήκω στο στρατόπεδο των υλοτόμων

Δύο χρόνια μετά τη χειμαρρώδη ποιητική σύνθεση Οδός Ρόδων (Πανοπτικόν, 2018), η οποία κλείνει μ’ έναν μονόλογο-διάλογο με τον ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη, ο Γιώργος Πρεβεδουράκης επιστρέφει στη μικρή φόρμα στο πέμπτο ποιητικό του βιβλίο, που φέρει τον τίτλο Μικρά ονόματα (Πανοπτικόν,

«Νυχτερινές σκιές», του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη

Τον Ιούλη του ’77 μ’ έστειλαν στο Μεσόβουνο, στο χωριό της μάνας μου. Κατσικίσιο τυρί και βουνίσιος αέρας, ποντιακά μοιρολόγια και πετροπόλεμος με τα παιδιά του άλλου μαχαλά. Κάθε φορά που σηκωνόμουνα τη νύχτα προς νερού μου, μ’ έπαιρνε απ’ το χέρι ο θειος μου ο Αβράμης, λωλός από βόμβα του εθνικού στρατού, για να ανέβουμε στις πλαγιές του Βερμίου. Κι εκεί κάτω από μια κατάξερη βαλανιδιά, σςςςςς μού έκανε με το δάχτυλο – λαγοί, κουκουβάγιες και ελάφια ακινητούσαν. Λίγο πιο

Τὸ βουητὸ τοῦ ποταμοῦ – γράφει ὁ Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος

Φῶτος Ν. Κυριαζάτης-Λαζατινὸς, Ὅταν βούιζε ἡ Μπίστρισσα, Ἐκδόσεις ἄΠΕΙΡΟΣ χΩΡΑ, Ἀθήνα 2020 (Μυθιστόρημα, σελ. 210).

Ἔχω διαβάσει ὅλα τὰ βιβλία τοῦ Φώτου Κυριαζάτη. Πρῶτα-πρῶτα τὰ διηγήματά του Κραυγὴ στὴ νύχτα, ποὺ ἀφηγοῦνται ἀπρόσμεικτα καὶ ἀνέγγιχτα ἀπὸ τὴν φαντασία. Ἕνα ἀπὸ τὰ καλύτερά του.

Για την Άλντα Μερίνι και τη «Θεϊκή μανία» της – γράφει η Αλεξάνδρα Ζαμπά

«Δύο πράγματα οδηγούν σε παραφροσύνη, η αγάπη και η έλλειψή της»

Η ιταλίδα ποιήτρια Άλντα Μερίνι (1931-2009), με τα πράσινα και διαπεραστικά μάτια, «η πιτσιρίκα από το Μιλάνο», όπως την είχε αποκαλέσει ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, ήταν μια εμπνευσμένη και γνήσια φωνή. Καλλιτέχνες, λογοτέχνες, ψυχίατροι ασχολήθηκαν και ασχολούνται με τη ζωή και το έργο της, ιδιαιτέρως με τη σύλληψη του ποιητικού λόγου της εξαιρετικής αυτής φυσιογνωμίας.

Πρώτη ανάγνωση: Πεντάσημον

Γράφει ο Θάνος Γιαννούδης 

 

Συλλογικός τόμος (Γ. Βαρθαλίτης – Θ. Βολκώφ – Αλ. Κορδάς- Χ. Ψαρράς – Δ. Κοσμόπουλος), “Πεντάσημον”, Σμίλη, Αθήνα, 2020

 

Πολλές φορές βιαστική, άλλοτε παρελκυστική κι άδικη για την πραγματική της αξία και για το αποτύπωμα που θα αφήσει στο χρόνο, η πρώτη ανάγνωση μιας ποιητικής συλλογής εμπεριέχει πάντα ένα ρίσκο ως προς την τελική της τύχη. Αφήνοντας στην άκρη τις φορμαλιστικές του απόψεις και προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στην επιγραμματική παρουσίαση και την αναλυτική βιβλιοκριτική, ο Θάνος Γιαννούδης επιδιώκει να μιλήσει για τις εντυπώσεις που αφήνει η ‘’πρώτη ανάγνωση’’ μιας ποιητικής συλλογής. Μια ανάγνωση ενδεχομένως ατελής και άχαρη, απαραίτητη όμως ώστε να ακολουθήσουν η δεύτερη, η τρίτη και όλες οι επόμενες…

Για τον Χάρη Μελιτά

Δήμος Χλωπτσιούδης 

Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις βραβεύσεις όπως αυτή του Χάρη Μελιτά από την Ακαδημία Αθηνών (''Βραβείο Αθηνάς Κοντού'', Τάξη Των Γραμμάτων Και Των Καλών Τεχνών). Έχω αρκετές φορές γράψει για την ποίηση του κ. Μελιτά κι έχω διαβάσει τόσα βιβλία του, ώστε τον αισθάνομαι σαν φίλος μου "από τα παλιά" (κι ας μην τον συνάντησα ποτέ). Ο Χάρης Μελιτάς υπηρετεί με "πείσμα" και συνέπεια τον ποιητικό λόγο. Εκτός από τη μεγάλη ποιητική φόρμα, διακρίθηκε από την επαναδιαπραγμάτευση της ιαπωνικής φόρμας, εγκαταλείποντας τον φυσιολατρικό παραδοσιακό

Η ασθένεια, η πίστη, η πράξη. Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Σταύρος Ζουμπουλάκης, Έντεκα συναντήσεις. Συζητώντας με τον Στρατή Μπουρνάζο, Πόλις 2020

Οι περισσότερες αναλύσεις για τον κορωνοϊό και την αντιμετώπισή του, ιδίως όσων δεν τον ζήσαμε, χάνουν από το βλέμμα το βίωμα της ασθένειας. Η έλλειψη αυτή αφυδατώνει τη σκέψη. Και δεν αναιρεί την έλλειψη ότι ένας ορισμένος βιωματικός λόγος γίνεται, συχνά, λόγος μελίρρυτος και ναρκισσιστικός, αδιάφορος για την πολιτική σκέψη.

Να το πω και διαφορετικά: Αν με ρώταγαν γιατί να διαβάσουμε σήμερα τον Σταύρο Ζουμπουλάκη, το πρώτο