ΤΕΧΝΗΣ ΣΕΛΙΔΕΣ : 2015

26.12.15

4 συγγραφείς και τα έργα τους παρουσιάζονται στην Έδεσσα.

Την Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015 στις 6:00 μμ στο Τημενιδών στην Έδεσσα, το βιβλιοπωλείο Κράλλη -υπό την αιγίδα της ΔΗΚΕΔΕ- διοργανώνει παρουσίαση των βιβλίων
''Χειροπέδη από πλατίνα'' εκδ.Γαβριηλίδης της Αλεξάνδρας Πιπλικάτση,
''Παντομίμα'' εκδ.Γαβριηλίδης του Τάκη Γκόντη
''Το δέρμα του χρόνου'' εκδ.Γαβριηλίδης του Θοδωρή Σαρηγκιόλη
καθώς και το συλλογικό τόμο "Οδός Δημιουργικής γραφής" των εκδ.Γραφομηχανή όπου συμμετέχει με διηγήματα της η Κατερίνα Παπαδημητρίου (διηγήματα έχουν δημοσιευτεί στις Σελίδες μας).

25.12.15

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, “Ο ΗΛΙΟΣ Ο ΗΛΙΑΤΟΡΑΣ” (1971)(αποσπασμα)

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος

λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση

κι όπου φωλιάσει και σταθεί
κανείς να μην του φτάνει εκεί

Μα ‘ρθαν αλλιώς τα πράματα
τονε ξυπνάν χαράματα

τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος
του τρώνε και το λίγο βίος

κι από το στόμα την μπουκιά
πάνω στην ώρα τη γλυκιά

του τηνε παίρνουνε κι αυτή
Χαρά στους που ‘ναι οι Δυνατοί!

24.12.15

Όταν ο Νίκος Μουχαλεμπής έγινε Nicola Regulus

Σύνταξη: Αλέξανδρος Τσώνης

«Το να είσαι καλλιτέχνης, σημαίνει να πιστεύεις στην ζωή» είχε δηλώσει ο Henry Moore, ένας σπουδαίος Βρετανός γλύπτης και καλλιτέχνης. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να βρω έναν νεαρό καλλιτέχνη που να ενσαρκώνει τα λόγια αυτά με απόλυτη ειλικρίνεια και μετριοπάθεια που να με ρωτά ταυτόχρονα «τι σημαίνει καλλιτέχνης;» με μια τάση αποφυγής του τίτλου.
Έχοντας κάτι σαν πείσμα να αναδείξω, όσο μπορώ, τα ταλέντα της Έδεσσας, απ’ όπου και κατάγομαι, έπεσα πάνω στον Νίκο Μουχαλεμπή, έναν 19χρονο μουσικό που ξεκινά με σταθερά βήματα τα τελευταία δύο περίπου χρόνια να δημιουργεί ένα όνομα στον χώρο της underground μουσικής σκηνής. Τον Νίκο τον γνώρισα μια οκταετία περίπου πίσω όταν ήμασταν και οι δύο στη χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Έδεσσας. Ποιος να το φανταζόταν πως μετά από τόσα χρόνια θα συστηνόμασταν ξανά, αλλά αυτή τη φορά αυτός ως Nicola Regulus;
Για να αποκτήσουμε όλοι μια αρχική εικόνα, ο Νίκος γράφτηκε στο δημοτικό ωδείο και ξεκίνησε μαθήματα προπαιδείας όταν ήταν ακόμη τεσσάρων χρονών. Παράλληλα, ξεκίνησε μαθήματα πιάνου και θεωρίας στα έξι του. Όσον αφορά στην ηλεκτρονική μουσική, την είχε πάντα στα ακούσματά του, λόγω των γονιών του, ξεκινώντας να γράφει σιγά-σιγά από τα δεκαέξι του πια.
Επειδή πολλοί μπορεί να μην έχουν καταλάβει ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του Nicola Regulus στη μουσική σκηνή, να η απάντησή του όταν τον ρώτησα πώς θα χαρακτήριζε τον εαυτό του: «Αρχικά δε θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ως dj. Ωστόσο, κάνω dj sets, μ’ αρέσει να τα παρουσιάζω και προσπαθώ να προσεγγίσω το σκεπτικό τους σχετικά με το τι δουλεύει σε ένα dancefloor, ποια είναι η αντίδραση του κοινού σε συγκεκριμένα στοιχεία καθώς και να τροφοδοτώ το εκάστοτε κοινό με ήχους και κομμάτια που πιθανόν να μην έχουν ακούσει, ώστε να τους κινήσουν το ενδιαφέρον, είτε δημιουργικά είτε απλά και μόνο μουσικά. Δε θα μου έβαζα κάποια ταμπέλα ως «μουσικός» γιατί το θεωρώ ιδιαίτερα βαρύγδουπο και ξεχωριστό, θα έλεγα ότι απλώς είμαι κάποιος που λατρεύει τη μουσική και, έχοντας κάποιες γνώσεις περί αυτής, προσπαθεί να την προσεγγίσει με δικό του τρόπο, δημιουργώντας κάτι δικό του και τη χρησιμοποιεί ως μέσο έκφρασης.
-Εάν έρθω σε κάποιο live σου, τι να περιμένω να δω/ ακούσω/ νιώσω από τον Nicola Regulus επί σκηνής;
Σίγουρα αυτό εξαρτάται από τον χώρο και τον χρόνο του live και στη συνέχεια το αν παίζω επί σκηνής με το πιάνο ή κάνω dj set. Ξεκινώντας από το live, θα ακούσεις κάτι το οποίο είναι δικό μου, συνοδευόμενο από το πιάνο και το synthesizer, περνώντας εφέ μέσω controller και υπολογιστή. Στα live μου παίζω δικές μου συνθέσεις και remixes, χωρίς να περιορίζομαι σε μουσικό είδος. Συνήθως, παρουσιάζω συναισθηματική μουσική, σε συνδυασμό με επιρροές από μουσική ταινιών, κλασσικής μουσικής, ενώ ταυτόχρονα θέλω να δώσω τη δυναμικότητα και το αίσθημα «γεμίσματος» των σπλάχνων που δίνει μία βαθιά μπασογραμμή ή ένα drum set. Σκοπός μου είναι να καταφέρω να δημιουργήσω συναισθήματα στον ακροατή και, ίσως, προβληματισμό για το τι ακούει. Σχετικά με τα dj sets μου, μπορεί να μου βγει να παίξω από italo disco, soul, jazz, funk μέχρι ατμοσφαιρική techno, breaks και deep tech ή tech house. Δεν έχω στάνταρ set όταν παίζω ως dj, θα έλεγα ότι είναι πιο ελεύθερο από τα live acts μου.
-Πότε ακριβώς σου ανοίχτηκαν οι πόρτες επαγγελματικά και με ποιον τρόπο;
Δεν μπορώ να αγνοήσω το πέρασμά μου από τον Sunshine Web Radio, όπου έκανα εκπομπή και πήρα μία γεύση της κατάστασης που επικρατεί στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής. Κατά τα άλλα, αυτό που έπαιξε, ίσως τον σημαντικότερο ρόλο στην επαγγελματική ενασχόληση, ήταν η Claap Records, με έδρα το Βερολίνο, όπου το καλοκαίρι του 2014, και όταν τελείωσα τις Πανελλήνιές μου, έκανα την πρώτη κυκλοφορία μου. Μου έδωσε την ευκαιρία να συνεργαστώ με άτομα διεθνούς φήμης και άτομα που θαύμαζα και θαυμάζω. Έκτοτε, υπέγραψα συμβόλαιο με την εταιρία, η οποία μου προσέδωσε ένα είδος κύρους στην underground ηλεκτρονική σκηνή, βοηθώντας με να με αντιμετωπίζουν με περισσότερο σεβασμό απ’ ότι θα αντιμετώπιζαν έναν 19χρονο τύπο ο οποίος ισχυριζόταν ότι έπαιζε πιάνο και έγραφε μουσική, για τον λόγο του ότι η σκηνή μέσα στον κορεσμό και τα προσωπεία δεν είναι εύπιστη ούτε ευγενική.
_______
Ο Νίκος σπουδάζει φαρμακευτική εδώ στη Θεσσαλονίκη. Την ίδια στιγμή, όμως, κυνηγά το όνειρό του. Έχει παρουσιάσει live acts και dj sets σε χώρους όπως το Block 33, το Tokyo Bar, αλλά και σε πάρτι της σχολής του σε χώρους όπως το WE. Το μουσικό φεστιβάλ που αγαπά, είναι το Reworks. Κι αυτό διότι όταν ακούει έναν καλλιτέχνη, θέλει να του προσφέρει το αναπάντεχο, αυτό που δεν ξέρει. Και αυτό το φεστιβάλ το προσφέρει αυτό συνδυάζοντας και την αγάπη του προς την ηλεκτρονική μουσική, φέρνοντάς τον ταυτόχρονα πιο κοντά σε καλλιτέχνες που δε θα μπορούσε να δει εύκολα στην Ελλάδα λόγω της περιορισμένης ηλεκτρονικής σκηνής.
Στην ερώτησή μου για το ποιος είναι ο αγαπημένος τους καλλιτέχνης, είδα έναν Νίκο αρκετά προβληματισμένο και αγχωμένο μήπως και ξεχάσει να μου πει κάποιον. Διότι δεν είναι ένας, είναι πολλοί. Αγαπημένοι του είναι από τον Maceo Plex και τον Shed μέχρι την Diana Krall, από τον GummiHz και τον Kindimmer μέχρι τον Keith Jarrett και από τον Παπαθανασίου μέχρι τους Moderat και τον Floating Points.
-Νίκο, τι σημαίνει για σένα μουσική;
Ας ξεκινήσουμε με το ότι από τη στιγμή που γεννήθηκα δε σταμάτησε να παίζει δίπλα μου μουσική. Είχα τους γονείς μου, που άκουγαν και ακούν συνέχεια μουσική, διαφόρων ειδών, είχα τη γιαγιά μου που λάτρευε την κλασσική μουσική. Στη συνέχεια μπήκα στο ωδείο και συνάντησα ανθρώπους που ασχολούνταν με αυτήν και με είδαν ως παιδί τους, όπως και η καθηγήτρια του πιάνου μου, η Άννια Χατζησυμεωνίδου, η οποία με αντιμετώπισε και με αντιμετωπίζει ακόμη ως παιδί της και εγώ ως δεύτερη μητέρα μου. Μουσική για μένα σημαίνουν όλα αυτά, καθώς και οι δύσκολες ή καλές στιγμές της ζωής μου που με συνόδεψε και με συνοδεύει ακόμα. Είναι πολλά πράγματα που δεν μπορώ να τα εκφράσω πολλές φορές. Πάντως σίγουρα είναι ένα τεράστιο κομμάτι μέσα μου.
_______
Την έμπνευση του για μουσική δημιουργία δηλώνει πως την αντλεί από παντού. Είτε λέγεται συναισθηματική κατάσταση είτε λέγεται κάποια εικόνα ή κάποιος ήχος. Ενώ ο μεγαλύτερος φόβος του είναι, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι «μήπως χάσει τη δίψα του για συνεχή δημιουργία, να σταματήσει να εμπνέεται και να καταρρεύσει η μουσική, η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας του στον βωμό συμφερόντων».
-Τι είναι αυτό που θα ήθελες να αποκομίσει το κοινό σου μέσω της δουλειάς σου;
Αυτό που θα ήθελα να αποκομίσει συνολικά από τη δουλειά μου είναι αυτό που θέλω να περάσω από τα lives μου. Δημιουργία συναισθημάτων, ταυτόχρονα με προβληματισμός και ενδιαφέρον. Δε θέλω να κάνω μουσική απλά για να υπάρχει και να πω ότι είμαι κάποιος. Θέλω να κάνω μουσική για να καταφέρω να εξάψω τη φαντασία και να μπορέσω να εισχωρήσω στην εσωτερική πλευρά του ακροατή. Ωστόσο νομίζω έχουμε καιρό μέχρι να το καταφέρω.
_______

Με τον Νίκο συζητήσαμε και για άλλα πράγματα πέρα από την δική του μουσική, όπως για το τι πιστεύει ότι λείπει από την ελληνική μουσική και τι θα άλλαζε σε αυτήν. «Η γνώμη μου είναι ότι λείπει η ελληνικότητα από τη, λεγόμενη, ελληνική μουσική. Πλέον, ως ελληνική μουσική χαρακτηρίζεται ένα βαλκανικό-αραβικό-τουρκικό συνονθύλευμα το οποίο, τις περισσότερες φορές, είναι κόπια από αυτές τις χώρες. Λυπάμαι για αυτό και με αναγκάζει να φαίνομαι μισέλληνας όσον αφορά στη μουσική, αλλά η αποστροφή μου από την ελληνική μουσική έχει να κάνει με την προσπάθεια προώθησής της με αυτό το όνομα, χάνοντας έτσι την ταυτότητά της η πραγματική ελληνική μουσική. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι πολέμιος της επιρροής και του ανοίγματος της σκέψης, αλλά θα ήθελα τη μουσική που ακούω να μπορώ να τη χαρακτηρίσω ελληνική ανεξάρτητα από τον στίχο. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα πολλοί αξιότιμοι καλλιτέχνες που κρατάνε την αληθινή ελληνική μουσική».
Κουβεντιάζοντας και για ζητήματα πέρα του δημιουργικού κομματιού της μουσικής, η συζήτησή μας έφτασε μέχρι και στις δημόσιες σχέσεις και το management. Συμφωνήσαμε, λοιπόν, πως το κλειδί για να κάνει κανείς επιτυχία στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας είναι οι γνωριμίες. «Έτσι όπως έχει εκφυλιστεί η σκηνή, εάν έχεις καλό μάνατζερ και καλές δημόσιες σχέσεις, είσαι ταυτόχρονα και κορυφαίος. Υποθέτω ότι για να το καταφέρεις αυτό χωρίς γνωριμίες θα πρέπει να πέσεις σε έναν συνδυασμό κατάλληλης στιγμής, ταλέντου και τύχης».
-Ποιες είναι οι επιδιώξεις σου για τον επόμενο χρόνο και ποιες για τα επόμενα 10 χρόνια;
Για τον επόμενο χρόνο είναι η βελτίωση του ήχου μου, σε όλα τα επίπεδα, στα lives, στα dj sets μου καθώς και στις παραγωγές μου, ξεκινώντας σιγά-σιγά με περισσότερα events. Για τα επόμενα 10 χρόνια, θέλω αρχικά να μην έχω χάσει τη δίψα και την έμπνευσή μου για τη μουσική, έχοντας ταυτόχρονα μια συναισθηματική ισορροπία δεδομένου ότι σήμερα επηρεάζομαι αρκετά, είτε θετικά είτε αρνητικά, από γνώμες για τη μουσική μου. Κατά τα άλλα, φιλοδοξώ να γράφω κομμάτια τα οποία να με εκπλήσσουν, έχοντας δημιουργήσει και αποκτήσει κοινό με κριτική σκέψη και μουσική ευφυΐα, το οποίο να με ακούει για τη μουσική μου. Να έχω μπει επάξια στο μουσικό στερέωμα.
_______
Μιλώντας δυο ώρες με τον Νίκο, συνειδητοποίησα πως η κουβέντα μας εξελίχθηκε γρήγορα σε κάτι παραπάνω από μια συνέντευξη. Με τέτοια ωριμότητα και πνευματική συγκρότηση ο Nicola Regulus μου απέδειξε περίτρανα πως έχει μέλλον στον χώρο της underground σκηνής και της μουσικής γενικότερα, αφού γνωρίζει πολύ καλά πού πατά. Αυτή του η δημιουργικότητα σε συνδυασμό με τον ολοκληρωμένο του χαρακτήρα συμπληρώνουν όλο εκείνο το πακέτο που μπορεί να τον καταξιώσει σε σπουδαίο καλλιτέχνη.
Μπορείτε να μάθετε περισσότερες πληροφορίες για επερχόμενες εμφανίσεις του στη σελίδα στο Facebook, Nicola Regulus.
Τα τραγούδια του Nicola μπορείτε να τα ακούσετε στην σελίδα του στο Soundcloud, ενώ για επερχόμενες κυκλοφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα της Claap Records.
http://pacific.jour.auth.gr/emmeis/?p=13783

21.12.15

Οι 20 πιο δημιουργικοί πίνακες ζωγραφικής, βάσει αλγορίθμου

Eπιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα //

Η δημιουργικότητα και η τέχνη είναι συνήθως αλληλένδετοι όροι και επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Rutgers σχεδίασαν έναν αλγόριθμο που δείχνει ότι οι υπολογιστές μπορούν να είναι εξίσου «ειδικευμένοι» σε σχολιασμό έργων τέχνης κρίνοντας τη δημιουργικότητα με βάση την καινοτομία και την επιρροή τους στο χώρο της τέχνης και στο κοινό. Ο μαθηματικός αλγόριθμος επέλεξε τα πιο δημιουργικά έργα ζωγραφικής και γλυπτικής της κάθε εποχής βάσει των παραπάνω παραμέτρων.

Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο arXiv, διαπίστωσε ότι τις περισσότερες φορές, ο υπολογιστής επέλεξε έργα που και οι περισσότεροι ιστορικοί της τέχνης θα συμφωνούσαν. Επίσης πρωταγωνίστησαν και πρωτοποριακά έργα ζωγραφικής όπως «The Scream» του Edvard Munch και «The Young Ladies of Avignon.» του Πάμπλο Πικάσο. Η λίστα περιελάμβανε πάνω από 62.000 έργα ζωγραφικής που χρονολογούνται έως και πεντακόσια πενήντα χρόνια πίσω με μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα στην ιστορία της τέχνης, από την εποχή της Αναγέννησης ως τα χρόνια της pop art.

The algorithm's network included over 62,000 paintings spanning 550 years and some of the most well-known names in art history, from the Renassaince era to the age of pop art. This painting by Lorenzo di Credi is often called the Dreyfus Madonna, after Gustav Dreyfus, one of its longtime owners.

Madonna and Child with a Pomegranate (1469) by Lorenzo di Credi

Οι πίνακες ήταν τοποθετημένοι σε ένα χρονοδιάγραμμα, σύμφωνα με την ημερομηνία που δημιουργήθηκαν, έτσι ώστε κάθε πίνακας να κριθεί και με ιστορική άποψη. Ο αλγόριθμος έψαξε για έργα που «διέφεραν» ώστε να αξιολογθηθεί και η καινοτομία. Αυτή η τοιχογραφία του Andrea Mantegna κοσμεί ένα ένα κάστρο στη Μάντοβα ( Ιταλία) .

The paintings were arranged on a timeline according to the date it was made, so each painting could be critiqued with a historical point of view. The algorithm looked for paintings that differed from the work that came before to measure its novelty. This fresco mural by Andrea Mantegna decorates one of the walls in a castle in Mantua, Italy.

The Court of Gonzaga (1474) by Andrea Mantegna

Ο αλγόριθμος του υπολογιστή υπολόγισε επίσης πόσο μεγάλη επιρροή είχε κάθε είδος ζωγραφικής και πίνακας ερευνώντας και έργα που έχουν μιμηθεί το στυλ τους.

The computer algorithm also weighed how influential each painting was by looking at paintings that imitated its style. Leonardo da Vinci painted this portrait of St. John the Baptist late in his career, leading an artistic era called Mannerism, which is characterized by exaggerated poses.

St. John the Baptist (1515) by Leonardo da Vinci

Ο Leonardo da Vinci ζωγράφισε αυτό το πορτρέτο του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή αργά στην καριέρα του, εγκαινιάζοντας μια καλλιτεχνική περίοδο που ονομάζεται μανιερισμός, με κυριότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα την πολυπλοκότητα στη σύνθεση, την επιτήδευση στην απόδοση της ανθρώπινης έκφρασης καθώς και την κατάργηση των αρμονικών αναλογιών της Αναγέννησης, πολλές φορές μέσω της επιμήκυνσης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών ή με τη χρήση εξεζητημένων στάσεων.

The network also included sculptures, like this marble statue by Michelangelo. He worked on this up to the last days of his life.

Rondanini Pieta (1564) by Michelangelo

Η λίστα περιελάμβανε, επίσης, γλυπτά, όπως αυτό μαρμάρινο άγαλμα από τον Μιχαήλ Άγγελο. Εργάστηκε σε αυτό μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Όπως και πολλά έργα θρησκευτικού χαρακτήρα.

Computer vision scientist Ahmed Elgammal and his colleagues examined only Western art, so religious images take up the bulk of the subject matter of the early paintings, like Diego Velazquez's "Christ Crucified."

Christ Crucified (1632) by Diego Velazquez

Ο αλγόριθμος μπορεί να επικεντρωθεί σε διαφορετικά χαρακτηριστικά, όπως το θέμα, το χρώμα, τη χρήση της προοπτικής ή ακόμα και την υφή, είπε Elgammal ο υπεύθυνος της δημιουργίας του αλγορίθμου. Κατά τη στιγμή που ο Johannes Vermeer ζωγράφισε αυτή την άποψη της γενέτειράς του, τα έργα ζωγραφικής των πόλεων δεν ήταν δημοφιλή, γι “αυτό σκοράρει αρκετά υψηλά στην καινοτομία.

The algorithm could be changed to focus on different characteristics, like subject matter, color, use of perspective or even texture, said Elgammal. At the time that Johannes Vermeer painted this view of his hometown, paintings of cities were not popular, so it would have scored quite high in novelty.

View of Delft (1661) by Johannes Vermeer

Ο Elgammal και οι συνεργάτες του κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το αντικείμενο και η σύνθεση ήταν οι πιο σημαντικοί παράγοντες. Ιστορικοί τέχνης και κριτικοί έχουν ασχοληθεί καιρό με το αντικείμενο και τον συμβολισμό αυτού του πίνακα ζωγραφικής.

Elgammal and his colleagues determined that subject matter and composition were the most important factors to consider. Art historians and critics have long discussed the subject matter and symbolism of this Johannes Vermeer painting of a woman balancing a scale.

Elgammal and his colleagues determined that subject matter and composition were the most important factors to consider. Art historians and critics have long discussed the subject matter and symbolism of this Johannes Vermeer painting of a woman balancing a scale.

«Woman holding a balance» (1664) by Johannes Vermeer

Αυτή η απεικόνιση των σταύρωση του Ιησού από τον Francisco de Goya είχε υψηλότερη βαθμολογία από ό, τι άλλα έργα ζωγραφικής της εποχής του και στην πρωτοτυπία, αλλά χαμηλή ως προς την επίδραση.

This depiction of Jesus' crucifixion by Francisco de Goya almost a 150 years after Velazquez's "Christ Crucified." It scored higher than other paintings of its era and on originality, but low on influence.

Christ Crucified (1780) by Francisco Goya

Αυτός ο πίνακας από το 1865 από το γαλλικό ιμπρεσιονιστή Κλοντ Μονέ επηρέασε μια σειρά από 25 πίνακες με το ίδιο θέμα

This 1865 painting of haystacks by French impressionist Claude Monet predates a series of 25 paintings of the same subject matter. Monet's later haystack series, painted in the 1890s, weren't included in the algorithm to ensure that this painting's influence score hasn't been exaggerated.

Haystack at Chailly (1865) by Claude Monet

Ο αλγόριθμος φάνηκε να ευνοεί πίνακες που δημιουργηθήκαν αργά στην καριέρα ενός καλλιτέχνη. Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ ζωγράφισε αυτή την άποψη από το άσυλο όπου έμεινε για ένα χρόνο προς το τέλος της ζωής του.

The algorithm seemed to favor paintings done late in an artist's career. Vincent Van Gogh painted this view of the asylum where he stayed for a year toward the end of his life.

Corridor in the Asylum (1889) Vincent Van Gogh

«Η Κραυγή» του Edvard Munch σημείωσε εξαιρετικά υψηλή βαθμολογία. Σύμφωνα με τη μελέτη, «αυτός ο πίνακας θεωρείται ως η δεύτερη εικονική φιγούρα μετά τη Μόνα Λίζα στην ιστορία της τέχνης» και είναι ένα από τα «έργα ζωγραφικής που τα αναπαρήγαγαν περισσότερο στον εικοστό αιώνα.»

"The Scream" by Edvard Munch is one of the few outliers that scored extremely high in its era. According to the study, "this painting is considered as the second iconic figure after Leonardo's Mona Lisa in the history of art" and is one of the "most reproduced paintings in the twentieth century."

Αυτή η πρώιμη αφίσα Γκούσταβ Κλιμτ έγινε κατά την έναρξη ενός κινήματος που ονομάζεται Ζετσεσιονισμός ή Απόσχιση και σημείωσε σχετικά υψηλή βαθμολογία κατά τη διάρκεια της περιόδου.

Elgammal, a computer vision scientist, said that the algorithm was designed with the goal of creating a computer that has human-like creativity, a subset of artificial intelligence called computational creativity. He said a computer that is creative enough to pass as human should be able to assess its own and other's creativity. This early Gustav Klimt poster was made at the beginning of a movement called the Vienna Secession scored relatively high in its period.

Του Πάμπλο Πικάσο » Οι νεαρές κυρίες της Αβινιόν» είναι μία από τις δημιουργικές εργασίες στις αρχές του Κυβισμού. Κατατάσσεται ως ο κορυφαίος πίνακας ζωγραφικής για την περίοδο 1904-1911.

Pablo Picasso's "Young Ladies of Avignon" is one of the seminal works of early Cubism. The computer algorithm ranked it as the top scoring painting from 1904 to 1911, Algammal said.

Ο Πικάσο έκανε αυτό το γλυπτό πέντε χρόνια μετά τις «Νεαρές κυρίες της Αβινιόν». Ο αλγόριθμος το κατατάσσει ως το πιο δημιουργικό κομμάτι της κυβιστικής τέχνη.

Picasso made this cardboard and rope sculpture five years after "The Young Ladies of Avignon." The algorithm ranked it as the most creative piece of cubist art.

Μακέτα για κιθάρα (1912) του Πάμπλο Πικάσο

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, σε αυτό τον πίνακα ζωγραφικής του Πιτ Μοντριάν είναι ένα δέντρο, σε κλασικό στιλ κυβιστικό.
Cubism dominated early 20th century art. Believe it or not, this Piet Mondrian painting is of a tree, in classic cubist style.

Cubism dominated early 20th century art. Believe it or not, this Piet Mondrian painting is of a tree, in classic cubist style.

Composition VII (1913) by Piet Mondrian

Η «Κόκκινη Πλατεία» του Ρώσου ζωγράφου Kasimir Malevich κατατάσσεται υψηλά στη δημιουργικότητα.

This simple Cubist painting called "Red Square" by Russian painter Kasimir Malevich ranked off the charts in creativity.

Red Square (1915) by Kasimir Malevich

Ο Elgammal δοκιμασε επίσης τον αλγόριθμο, εκτελώντας μια σειρά από «μηχανή του χρόνου» πειράματα. Μετακόμισε έργα ζωγραφικής πίσω και εμπρός στο χρονοδιάγραμμα για να δει πώς άλλαξαν οι βαθμολογίες ως προς τη δημιουργικότητα. Βρήκε ότι η μετακίνηση προς τα πίσω ανέβαζε το σκορ δημιουργικότητας, ενώ προς τα εμπρός το μείωνε. Αυτή η ζωγραφική του Kasimir Malevich, όπως και άλλα κυβιστικά έργα ζωγραφικής, έχουν μια μέση αύξηση 89% στη δημιουργικότητα, όταν «μετακόμισαν» από το 1600, σύμφωνα με τη μελέτη.

Elgammal also tested the algorithm by running a series of "time machine" experiments. He moved paintings back and forward on the timeline to see how the creativity scores changed. He found that moving paintings back increased creativity scores, while moving a painting forward decreased it. This Kasimir Malevich painting, like other cubist paintings, would have seen an average increase of 89% in creativity when moved back to the 1600s, according to the study.

Airplane Flying (1915) by Kasimir Malevich

Αυτός ο πίνακας του Georgia O’Keeffe το 1919 που μοιάζει με λουλούδι ήταν εξαιρετικά δημιουργικός για την εποχή του, ανοίγοντας το δρόμο για μια καλλιτεχνική κίνηση που ονομάζεται αμερικανικός μοντερνισμός.

This 1919 Georgia O'Keeffe painting of what looks like an enlarged flower was extremely creative for its time, paving the way for an artistic movement called American modernism.

Blue and Green Music (1919) by Georgia O’Keeffe

Ο Elgammal εξέτασε ένα ξεχωριστό σύνολο από 5.200 αγιογραφίες που έγιναν κατά τη διάρκεια 1410 έως το 1993. Το υψηλότερο αποτέλεσμα είχε αυτή λιθογραφία του Μαρκ Σαγκάλ (1957)

Elgammal also ran the algorithm on a separate set of 5,200 religious paintings made during 1410 to 1993. The creativity score of this 1957 lithograph by Marc Chagall scores off the charts.

A Little Angel (1957) by Marc Chagall

Το έργο του Roy Lichtenstein, καθόρισε το αμερικανικό κίνημα της pop art κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και του ’60, μαζί με καλλιτέχνες όπως ο Andy Warhol και κατέχει την υψηλότερη βαθμολογία.

Roy Lichtenstein's work defined the American pop art movement during the 1950s and '60s, along with artists like Andy Warhol. This still life of "Bananas and Grapefruits" ranks the highest in its era.

Bananas and Grapefruit (1972) by Roy Lichtenstein

http://fractalart.gr/creative-paintings/

20.12.15

Έκθεση Ζωγραφικής Αλέξανδρου Στουγιαννίδη

Έκθεση Ζωγραφικής Στουγιαννίδη Αλέξανδρου με θέμα : «Τελικά είμαστε ακόμη Πίθηκοι» στην αίθουσα του Παρθεναγωγείου.
Εγκαίνια Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 20:00
Διάρκεια Έκθεσης 20 έως 27 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Ώρες Λειτουργίας 18:00-21:30
(Ανήμερα Χριστουγέννων Κλειστά)

12.12.15

Μάρκου Μέσκου - μνήμες ζωής ο θάνατος

67 γυναίκες ζωγράφοι στο Μουσείο Φρυσίρα

“Μερικοί άνθρωποι επαναλαμβάνουν ότι οι γυναίκες δεν θα φτάσουν ποτέ τον Πικάσσο, τον Μοντιλιάνι ή τον Γκωγκέν. Αλλά πόσοι άνδρες – που, ως άνδρες, δεν αντιμετώπισαν κοινωνικά εμπόδια λόγω φύλου- τους φτάνουν άραγε; Δεν μπορεί να εφαρμοστεί αντικειμενικό μέτρο φυλετικού χαρακτήρα. Στον 21^ο αιώνα το φεμινιστικό επιχείρημα έχει ολοκληρωθεί: ζούμε ανάμεσα στις μεταγενέστερες γενιές των απελευθερωμένων γυναικών καλλιτεχνών – οι πρωτοπόροι διέγραψαν τον κύκλο τους κι εμείς βρήκαμε έτοιμο το έδαφος και, σε πολλές περιπτώσεις, στρωμένο το κόκκινο χαλί”, γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου για να προλογίσει το βιβλίο της Έκθεσης των ζωγράφων γυναικών που εγκαινιάζεται σήμερα στο Μουσείο Φρυσίρα.
Το μουσείο Φρυσίρα παρουσιάζει, από Τετάρτη, 9 Δεκέμβριο 2015 έως τον Ιούλιο 2016, στο κτήριο της Μονής Αστερίου 3, ένα μεγάλο αφιέρωμα στις Ευρωπαίες γυναίκες ζωγράφους του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα από τις συλλογές του μουσείου. Με την έκθεση αυτή που θα περιλαμβάνει τα έργα 67 δημιουργών, το μουσείο Φρυσίρα φιλοδοξεί να αποτίσει έναν μοναδικό φόρο τιμής στο φύλο που συντέλεσε σιωπηρά αλλά δυναμικά στην διαμόρφωση της σύγχρονης τέχνης βγαίνοντας από το περιθώριο και αποδεικνύοντας έμπρακτα πως η τέχνη δεν έχει φύλο
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Baillon Agnes, Bigaj Beata, Dixon Jane, Djurdjevic Biljana, Driffield Rebecca, Fambris Georgia, Hay Susan, Glowacka Viola, Fambris Georgia, Lampe Katinka, Loutz Frederique, Pasquaili Beatrice, Paul Celia, Perat Emmanuelle, Pouyandeh Nazanin, Rego Paula, Russel Victoria, Schleime Cornelia, Siebert Uta, Szczekan Ewa, Verebics Agnes, Wang Jojo, Xiang Shi, Αγγελή Ηώ, Ασαργιωτάκη Καλλιόπη, Βέργη Χρύσα, Βλαχάκη Μαριλίτσα, Γεωργιοπούλου Βίκυ, Γιαννακάκη Μαρία, Γκόνου Ειρήνη, Ζαμπούρα Μαριλένα, Θεοδωρούπουλου Ελίνα, Κάλμπαρη Χριστίνα, Καπεζάνου Στέλλα, Κάσση Μαριγώ, Καστώρη Κάλλη, Κατράκη Βάσω, Κατσαμπάνη Ohta Άρτεμις, Κατσουλίδη Μαριάννα, Καφίδα Ιωάννα, Κοντογιαννοπούλου Λήδα, Κρυσταλλά Ασπασία, Κυριαζή Πελαγία, Λατινοπούλου Αθηνά, Λίτη Αφροδίτη, Μαρούδα Καλλιρόη, Μαυρίδου Εύα, Μιχαήλου Ελένη, Μιχαλακοπούλου Ελένη, Μιχάλη Ολίβια, Μποβιάτσου Λαμπρινή, Μπρισκόλα Σούλα, Μυταρά Χαρίκλεια, Μωραΐτη Ελένη, Ξαφοπούλου Αλεξία, Παπαδημητρίου Έλενα, Παυλοπούλου Ελένη, Ράγκου Ράνια, Ρωμανού Χρύσσα, Σούτογλου Έφη, Σταματιάδη Ντανιέλα, Στεφάνου Μαριάννα, Τσακάλη Άννα Μαρία, Φιλοπούλου Μαρία, Φραντζολά Εβίτα, Χαδουλού Κατερίνα, Χαλκίδου Σταματία, Χρυσοχόου Σίσσυ.

1.12.15

Διαδίκτυο – Το τελευταίο καταφύγιο της ποίησης

1ος Πρότυπος Διαδικτυακός Διαγωνισμός Ποίησης 2015 – 2016

«Δυστυχώς η ποίηση έχει ξεχαστεί κάτω από τα θρανία των σχολείων»…
Η ποίηση έχει δεχτεί το μεγαλύτερο πλήγμα της πολιτισμικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που βιώνουμε. Τα βιβλία ποίησης λιγοστεύουν με ανησυχητικό ρυθμό στα ράφια βιβλιοπωλείων καθώς ο κόσμος πλέον απέχει από την ποίηση. Ποιητές και λογοτέχνες προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατήσουν την ποίηση ζωντανή μέσα από το διαδίκτυο προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύσουν στους υπόλοιπους χρήστες το πνεύμα και την αξία της ποίησης. Σε αυτά τα πλαίσια η σελίδα Λογοτεχνικά Βιβλία ανακοινώνει τον 1ο Πρότυπο Διαδικτυακό Διαγωνισμό ποίησης 2015 – 2016.

ΟΡΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
1. Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο
2. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν οι απανταχού Έλληνες ή γενικά οι ομιλούντες την ελληνική γλώσσα.
3. Έκταση των έργων: Το κάθε ποίημα δεν πρέπει να υπερβαίνει τους 30 στίχους (αυστηρώς!!!).
4. Κάθε διαγωνιζόμενος μπορεί να υποβάλει στον διαγωνισμό μόνο ένα ποίημα, το οποίο δεν έχει λάβει μέρος σε άλλο διαγωνισμό και πρέπει να είναι πρωτότυπο και αδημοσίευτο.
5. Τα έργα υποβάλλονται στα email με ψευδώνυμο ως συνημμένος αρχείο word
• Booksandlecture@gmail.com
6. Η κρίση των έργων θα γίνει από τριμελή Κριτική Επιτροπή, η οποία είναι:
1. Φωτεινή Ψυχογιού
(Φοίβη Λιακοπούλου)
2. Λάσκαρης Ζαράρης
3. Νίκη Ταγκάλου

• 7. Σε δεύτερο αρχείο θα αποστέλλεται η αντιστοιχία ψευδωνύμου – Πραγματικού ονόματος στο email Mail

Booksandlecture@gmail.com
8. Τελευταία ημερομηνία υποβολής έργων στον διαγωνισμό ορίζεται η 13 Δεκεμβρίου 2015
9. Θα απονεμηθούν τρία βραβεία για τις τρεις πρώτες θέσεις και 3 έπαινοι για τις τρεις επόμενες θέσεις
Τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν στις 27 Δεκεμβρίου του 2015 μέσα από τη σελίδα μας
Λογοτεχνικά βιβλία στο Facebook με βίντεο ανακοίνωση.
10. Προαιρετικά και για την διευκόλυνση της εκτίμησης του συνόλου των διαγωνιζομένων παρακαλούνται οι Διαγωνιζόμενοι να αφήσουν ένα σχόλιο με την γνώμη τους γι’ αυτόν τον διαγωνισμό στην ανάρτηση με την ανακοίνωση του διαγωνισμού στην ομάδα μας στο Facebook. Το όνομα του λογαριασμού τους δε θα πρέπει να φέρει σε καμία περίπτωση και με κανέναν τρόπο το ψευδώνυμο που έχουν χρησιμοποιήσει στο διαγωνισμό. Στην απονομή των βραβείων θα αναγνωστούν επίσης μέρος από τα δικά σας σχόλια για τον διαγωνισμό αυτό.
11. Διευκρινήσεις για τον Διαγωνισμό στην ηλεκτρονική διεύθυνση booksandlecture@gmail.com
https://www.facebook.com/events/952460651486939/

22.11.15

Τριάντα χρόνια από τον θάνατο του Γιώργου Ιωάννου

Του Γιώργου Κορδομενίδη

Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Ενα βράδυ Σαββάτου επέστρεφα από τις Σέρρες στη Θεσσαλονίκη, σκοτισμένος και βαρύς, έχοντας αφήσει πίσω μου έναν φίλο ανήσυχο για την υγεία του. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη με υποδέχτηκε μια ομίχλη απροσδόκητη, σχεδόν κινηματογραφική, έτσι όπως ξεσπούσε πάνω στο αυτοκίνητο κύματα κύματα, ύστερα εξαφανιζόταν απότομα και μετά νά σου την πάλι αίφνης μπροστά μου. Προσέχοντας τη σωτήρια σ' αυτές τις περιπτώσεις λευκή διαχωριστική γραμμή, σκεφτόμουνα ταυτόχρονα φράσεις από το διήγημα του Γιώργου Ιωάννου «Ομίχλη». Τη νύχτα, ο πεθαμένος ήδη από το μεσημέρι φίλος μου με επισκέφθηκε στον ύπνο μου. Αναψε το λαμπατέρ στο υπνοδωμάτιο όπως μόνον οι πεθαμένοι μπορούν και το κάνουν κι ύστερα, λέει, μου πρότεινε: «Πάμε μια βόλτα στην παραλία; Εχει ομίχλη, και μ' αρέσει να βαδίζω έτσι». Περπατήσαμε όχι από τη μεριά της θάλασσας μα από την άλλη πλευρά, με τις καφετέριες και τις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων. Ο Ιωάννου, όπως συνήθιζε και στους αληθινούς περιπάτους μας, σχολίαζε τους περαστικούς: Αυτός είναι φαντάρος, στην πρώτη του έξοδο. Εκείνη εκεί είναι ανύπαντρη υπάλληλος του Οργανισμού Εγγείων Βελτιώσεων και επιστρέφει σπίτι της από επίσκεψη στην αδελφή της. Ο άλλος είναι επαρχιώτης και ήρθε στη συμπρωτεύουσα για ψυχαγωγία. Γελούσαμε με τα αυθαίρετα και καλόβολα σχόλιά του, κι ύστερα καθόμασταν για έναν καφέ ή μια πορτοκαλάδα στο «Αιγαίον». Αν περπατούσαμε τώρα στην παραλία, θα σχολίαζε πως κι αυτό άλλαξε στυλ, κι από παραδοσιακό καφενείο εκσυγχρονίστηκε.

Πρωτοδιάβασα Ιωάννου το 1980: τον Επιτάφιο θρήνο, που είχε κυκλοφορήσει εκείνη τη χρονιά, κατά τη γνώμη μου πυρηνικό βιβλίο μέσα στο συνολικό του έργο. Κι αμέσως μετά ό,τι δικό του βγήκε την ίδια εποχή: την Ομόνοια, μια αυτοπρόσωπη ξενάγηση στη μεγάλη αυλή των (ελληνικών μόνο, τότε) θαυμάτων· τη Στράτωνος μούσα παιδική, μετάφραση αρχαιοελληνικών παιδεραστικών ποιημάτων. Κι έπειτα, ένα-ένα, τα προηγούμενα βιβλία του.

Τον ίδιο τον Ιωάννου τον γνώρισα μόλις το 1982, με αφορμή μια συνέντευξη που μου παραχώρησε τότε για το κρατικό ραδιόφωνο. [Η συνέντευξη εκείνη διασώζεται πλέον στο βιβλίο Γιώργος Ιωάννου: Ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής. Συνεντεύξεις (1974-1985). Πρόλογος-επιμέλεια: Γιώργος Αναστασιάδης. Αθήνα, Κέδρος 1996.] Πριν από τη συνέντευξη όμως, με εξάντλησε σε μια δίωρη βόλτα στην πρωτομαγιάτικη Θεσσαλονίκη. Ηταν η πρώτη μου επαφή με τη μυθολογία της πόλης, που καλλιεργούσε ο Ιωάννου, αλλά κι η είσοδός μου στον γοητευτικό ατομικό του μικρόκοσμο. Τέτοιες βόλτες στη Θεσσαλονίκη, νυχτερινές κυρίως, ήταν ένας από τους άξονες πάνω στους οποίους κινήθηκε η σχέση του μαζί μου (οι άλλοι ήταν η αλληλογραφία μας και οι επισκέψεις μου, Κυριακή πρωί συνήθως, στο σπίτι του στην αθηναϊκή οδό Δεληγιάννη).

Από τη μόλις τρίχρονη συναναστροφή μας, που σχεδόν εξαρχής πήρε χαρακτήρα θερμής, αμφίδρομης φιλίας, έχω να θυμάμαι πολλά. Πρώτα πρώτα, την εμπιστοσύνη με την οποία με περιέβαλε εξαρχής, παρά το γεγονός ότι ήξερε πως προερχόμουν από ένα πνευματικό περιβάλλον που εκείνος θεωρούσε σφόδρα εχθρικό ― εννοώ τη Διαγώνιο, περιοδικό του κάποτε επιστήθιου φίλου του, Ντίνου Χριστιανόπουλου. Υστερα το γεγονός ότι στις ώρες της συναναστροφής μας, είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στην Αθήνα, δεν μονοπωλούσε τον χρόνο, μιλώντας για κείνον, για το έργο του και τα ενδιαφέροντά του, αλλά προκαλούσε κι ενθάρρυνε και μένα να μιλώ για τα δικά μου έργα και τις δικές μου ημέρες ― και νύχτες, καμιά φορά...

Κι ανάμεσα σ' αυτές τις συναντήσεις, μικρά μπιλιέτα με τα χαρακτηριστικά φύλλα κισσού στην επάνω αριστερά γωνία και τον στρογγυλό γραφικό του χαρακτήρα· μπιλιέτα που συνόδευαν κάποιο καινούριο βιβλίο, νέο τεύχος του μονοφωνικού του Φυλλαδίου ή καμιά εγκύκλιο, που κατακεραύνωνε κάποιον που υπερέβαινε, κατά τη γνώμη του, τα εσκαμμένα. Αραιά και πού κανένα τηλεφώνημα, συνήθως Σάββατο απόγευμα, με ειρωνικά σχόλια για τους «Αθηναίους [συγγραφείς], που είναι συνέχεια στον δρόμο και δεν καταλαβαίνει κανείς πότε συγκεντρώνονται να γράψουν και να διαβάσουν» αλλά και με πληροφορίες για τα τρέχοντα και για τα επικείμενα σχέδιά του... Τα χρονογραφήματά του στις αθηναϊκές εφημερίδες, οι μαχητικές επιστολές του, οι εκτενείς συνεντεύξεις του ή οι εμφανίσεις του στην τηλεόραση ήταν οι άλλοι τρόποι της έμμεσης επικοινωνίας μας. Μιας επικοινωνίας που συνεχίζεται πια χωρίς εκείνον αλλά με εκείνον, όπως συνεχίζεται η σιωπηλή, εσωτερική συνομιλία μας με όλους τους ανθρώπους (συγγενείς, φίλους, ερωτικούς συντρόφους και πάει λέγοντας) που αρνούμαστε να παραδώσουμε στη λήθη και συντηρούμε μέσα μας την εικόνα τους και τη φωνή τους και τα καμώματά τους...

Λένε ότι κάθε λογοτεχνικό έργο κρίνεται οριστικά από την αντοχή του στον χρόνο μετά τον θάνατο του δημιουργού του· δηλαδή όταν ο συγγραφέας δεν είναι σε θέση να το υποστηρίξει με τη φυσική του παρουσία, με ομιλίες του ίδιου ή άλλων γι' αυτό, συνεντεύξεις, “φίλιες” κριτικές και άλλα τέτοια, γνωστά τερτίπια.

Δεν υπάρχουν διαθέσιμα ακριβή στοιχεία για το ενδιαφέρον του σημερινού αναγνωστικού κοινού σχετικά με το πεζογραφικό αλλά και το υπόλοιπο έργο του Γιώργου Ιωάννου, από τον πρόωρο θάνατο του οποίου συμπληρώνονται σήμερα τριάντα ολόκληρα χρόνια. Η εντύπωση που επικρατεί πάντως είναι ότι το έργο αυτό παραμένει δημοφιλές, σε αναμενόμενη απόσταση φυσικά από την προ του θανάτου του συγγραφέα κυκλοφορία του, κρατώντας τον σταθερά μεταξύ των πρώτων ονομάτων της μεταπολεμικής μας πεζογραφίας.

Το φαινόμενο γίνεται πιο εντυπωσιακό αν προσμετρήσει κανείς τις θεωρούμενες ως ιδιομορφίες της πεζογραφίας του Ιωάννου: τον ιδιότυπο, απολύτως προσωπικό του λόγο· την ταύτιση των κειμένων του με συγκεκριμένους τόπους (Θεσσαλονίκη καταρχάς και κατά μέγα μέρος, Αθήνα στο υπόλοιπο) ή τη μετακίνηση και την παλινδρόμηση ανάμεσά τους· τον ασφυκτικά αυτοαναφορικό χαρακτήρα τους, καθώς όλα σχεδόν στηρίζονται σε βιωματικό υπόβαθρο. Παραμένει βέβαια ζητούμενη η μαγική συνταγή με την οποία ο συγγραφέας του Επιτάφιου θρήνου μετέτρεπε την ατομική εξομολόγηση σε πανανθρώπινη.

Δεν είμαι βέβαιος αν η περίπτωση Ιωάννου χρειάζεται τέτοιες, χάριν μνημοσύνου, αναφορές. Σκέφτομαι συχνά ότι το έργο του τον καθιστά τόσο παρόντα, ώστε του ταιριάζει περισσότερο να τον αισθανόμαστε σιωπηλό μεταξύ μας. Τα οδόσημα που άφησε άλλωστε στο πέρασμά του από τον κόσμο μας είναι τόσο πυκνά, προορισμένα για όσους τον γνώρισαν μέσα από τα βιβλία του αλλά και γι' αυτούς που ευτύχησαν να συνδεθούν κάπως περισσότερο μαζί του. Οδόσημα που μας θυμίζουν πως ο Ιωάννου –για να αντιγράψω τον Γιάννη Βαρβέρη― «είχε τη συμπεριφορά του αίματος: κυλούσε, έτρεφε, έκαιγε, ζωογονούσε, θυμόταν, θύμωνε, εκδικιόταν, αλλά νερό δε γινόταν. Ηταν “το δικό μας αίμα”».

15.11.15

Louis Godefroy: Έδεσσα 1917

Ο Louis Godefroy (1885-1934), ο σημαντικός Γάλλος χαράκτης και ζωγράφος αποτύπωσε την Έδεσσα τον Ιούνιο του 1917. Το χαρακτικό που δημιούργησε, τυπωμένο σε χαρτί με καφετιά μελάνη, δώρισε το 1930 στο Βρετανικό Μουσείο, στη συλλογή του οποίου βρίσκεται μέχρι σήμερα.
http://passagetoedessa.blogspot.gr/

9.11.15

"Απέναντι": το νέο βιβλίο του Θοδωρή Παπαϊωάννου

Έχει καθιερωθεί πιά στη συνείδηση μας και περιμένουμε κάθε φορά με αγωνία το νέο βιβλίο του Θοδωρή Παπαϊωάννου.
Να το διαβάσουμε εμείς, τα παιδιά μας, να το κάνουμε δώρο σε ανήψια, παιδιά φίλων κλπ. Κυκλοφορεί, λοιπόν, από τις εκδόσεις Ίκαρος "Απέναντι" του Θοδωρή Παπαϊωάννου. Εικονογράφηση Ίριδα Σαμαρτζή. Μουσική: Ορέστης Παπαϊωάννου.

O Παπαϊωάννου Θοδωρής γεννήθηκε στις 11-4-1966 στην πόλη Έσσεν της Γερμανίας Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία της Θεσσαλονίκης το 1986. Μένει στην Έδεσσα είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά. Υπηρετεί στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Έδεσσας.
Συγγραφικό έργο:
- " Ο έκτος κύκλος" ( Οι Ολυμπιακοί αγώνες των ζώων) Θεατρικό παραμύθι Εκδόσεις Μορφωτική Εστία Καλαμαριάς
- " Το ποτάμι που θύμωσε" Θεατρικό -οικολογικό παραμύθι
- "Μια Κυριακή στο δάσος" Θεατρικό έργο οικολογικού περιεχομένου
"Το μήνυμα του πελαργού" οικολογικό έμμετρο παραμύθι που εκδόθηκε από το ΚΠΕ Έδεσσας
- "Ο Πειρατής Σιντόρε- Ντορεσί" εκδόσεις Fagottobooks 2010 έμμετρο παραμύθι για την πειρατεία της μουσικής με ένθετο CD με τέσσερα τραγούδια σε μουσική Ορέστη Παπαϊωάννου

http://www.biblionet.gr

(2014)	Ανάποδα, Ίκαρος
(2010)	Ο πειρατής Σιντόρε - Ντορεσί, Fagotto
(2004)	Ο έκτος κύκλος, Μορφωτική Εστία Καλαμαριάς

5.11.15

Η μάχη της Άρνισσας

Ένα ενδιαφέρον κείμενο και ομιλία για την μάχη της Άρνισσας (Οστρόβου, 4-5 Νοεμβρίου) μπορείτε να διαβάσετε και να δείτε πατώντας εδώ: http://arnissiotes.blogspot.gr/2014/11/102-45-1912.html καθώς επίσης και εδώ: https://averoph.wordpress.com/2012/11/07/%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85-4-5-%CE%BD%CE%BF%CE%B5-1912-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1/
και εδώ: http://www.balkanwars.gr/apeleutherossi-edessas-katalipsi-aminteou.html

Ακόμη για την ιστορία της Άρνισσας ο Μορφωτικός Σύλλογος Άρνισσας ΜΕΣΝΑ αναφέρει:

Φαίνεται ότι η ιστορία της Άρνισσας ξεκινάει από τη νεότερη και μέση εποχή του χαλκού (1500-1400 π.Χ.), οπότε και εμφανίζεται στους χάρτες των ιστοριογράφων. Στην Άρνισσα αναφέρεται και ο αρχαίος ιστορικός Θουκυδίδης, το 424 π.Χ., ως Μακεδονική πόλη.

Χτισμένη σήμερα σε υψόμετρο +650μ., αμφιθεατρικά στη λίμνη Βεγορίτιδα, στους πρόποδες του Όρους Καϊμάκτσαλαν, το όνομά της είναι προϊστορικό και ομόρριζο με το όνομα της πόλης Αρνης, στη λίμνη της Kωπαΐδας. Oι επιδρομείς του Σαμουήλ την ονόμαζαν Όστροβο (10-11ος αιων. μ.X.), που σημαίνει νησί.

Σημερινή πρωτεύουσα του Δήμου Βεγορίτιδας, το όνομά της άλλαξε από Άρνισσα σε Όστροβο και ξανά σε Άρνισσα το 1926. Η θέση όμως της τότε Άρνισσας δεν είναι η σημερινή. Η αρχαία πόλη είναι θαμμένη κάτω από τα ύδατα της λίμνης Βεγορίτιδας. Φαίνεται πως όχι μόνον αυτή, αλλά και όλες οι μεταγενέστερες αυτής, υπό το ίδιο όνομα, έχουν καλυφθεί από τα νερά της λίμνης. Εξάλλου η ίδια η λίμνη και οι μεταβολές της στάθμης της, υπήρξαν η αιτία ώστε οι κάτοικοι να χτίσουν την πόλη στη σημερινή θέση της.

Κατελήφθη από τους Τούρκους το 1388 και την ίδια χρονιά χτίστηκε και το ένα εκ των δύο τζαμιών. Του συγκεκριμένου μάλιστα ερείπια σώζονται μέχρι και σήμερα. Απελευθερώθηκε μετά από 524 χρόνια, την 20^η Οκτωβρίου του 1912.

Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα έλαμψε το άστρο πολλών Μακεδονομάχων κατοίκων της Άρνισσας οι οποίοι υπερασπίστηκαν την ελληνική ψυχή και την ελληνική γη.

Όμως η ιστορία της Άρνισσας και των αρνισσιωτών δε σταματάει εδώ.

Γεγονότα από την εποχή του Α΄παγκοσμίου πολέμου και την μάχη του Καϊμακτσαλάν τον Σεπτέμβρη του 1916 στιγμάτισαν τους γεροντότερους κατοίκους του χωριού οι οποίοι μοιράζονται μαζί μας τα όσα έζησαν.

Το καλοκαίρι του 1914, πριν καλά καλά κοπάσει ο θόρυβος των Βαλκανικών πολέμων ξεσπάει στη Ευρώπη άλλος ένας πόλεμος που γενικεύεται και παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις. Στο Σαράγιεβο δολοφονείται ο διάδοχος του Αυστροουγγρικού θρόνου Φραγκίσκος-Φερδινάρδος. Η Αυστροουγγαρία θεωρεί ηθικό αυτουργό της δολοφονίας την Σερβία και χρησιμοποιώντας το γεγονός αυτό ως αφορμή, κηρύττει πόλεμο κατά της Σερβίας. Στο πλευρό της Αυστροουγγαρίας μπαίνει και η ανερχόμενη τότε δύναμη, Γερμανία (της οποίας οι επεκτατικές –ιμπεριαλιστικές διαθέσεις θεωρήθηκαν ως η βαθύτερη αιτία του Α παγκοσμίου πολέμου). Άγγλοι και Γάλλοι , οι κυρίαρχες τότε παγκόσμιες δυνάμεις, τίθενται στο πλευρό της Σερβίας και της υπόσχονται βοήθεια. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα μπαίνουν στον πόλεμο και άλλες χώρες και σχηματίζονται οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις: από τη μία οι λεγόμενες Κεντρικές δυνάμεις (Αυστροουγγαρία, Γερμανία, Βουλγαρία, αργότερα και η Τουρκία) και από την άλλη πλευρά η λεγόμενη Entente Cordiale (εγκάρδια συνεννόηση) δηλ., Σερβία, Γαλλία, Μ. Βρετανία, Ρωσία αργότερα και η Ιταλία.

Στην Ελλάδα δεν έχει αποφασιστεί ακόμη η θέση που θα πάρει η χώρα στην εμπόλεμη κατάσταση. Τελικά ο Βενιζέλος προτείνει την προσχώρησή της στις δυνάμεις της Entente, ενώ ο γερμανόφιλος βασιλιάς προτιμά και επιβάλει την ουδετερότητα, η οποία και τηρήθηκε επίσημα τα τρία πρώτα χρόνια του πολέμου. Η διαφωνία των δύο όμως οδήγησε στον «εθνικό διχασμό». Έτσι ο Βενιζέλος κηρύσσει επανάσταση κατά του βασιλικού καθεστώτος (γνωστή και ως κίνημα «Εθνικής Αμύνης»), ιδρύει ξεχωριστή κυβέρνηση και κατά συνέπεια δεύτερο ελληνικό κράτος στη Θεσσαλονίκη. Το Νοέμβρη του 1916 η κυβέρνηση Βενιζέλου κηρύσσει τον πόλεμο κατά των Κεντρικών Δυνάμεων και έκπτωτο τον βασιλιά. Οι Αγγλογάλλοι εξαναγκάζουν την κυβέρνηση των Αθηνών να μπει στον πόλεμο στο πλευρό τους και εκθρονίζουν τον βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄ . Ο Βενιζέλος αναλαμβάνει την εξουσία στην Αθήνα και χωρίς καμιά αντίρρηση του νέου βασιλιά, του δευτερότοκου γιου του Κωνσταντίνου Α΄, Αλέξανδρου, κηρύσσει επίσημα πλέον τον πόλεμο κατά των Κεντρικών Δυνάμεων.

Επιστρέφοντας όμως στα γεγονότα στις αρχές του πολέμου, το Φθινόπωρο του 1915 οι Αυστροούγγροι και οι Γερμανοί επιτίθενται κατά της Σερβίας από Βορρά και οι Βούλγαροι από νότο, κατανικούν τις σερβικές δυνάμεις και κυριεύουν όλο το σερβικό έδαφος. Τα υπολείμματα του σερβικού στρατού καταφεύγουν προς τα αλβανικά βουνά και από τις ακτές της Αδριατικής μεταφέρονται με συμμαχικά πλοία στην Κέρκυρα και αργότερα στη Θεσσαλονίκη.

Εν τω μεταξύ οι βούλγαροι κατεβαίνουν ως τα ελληνοσερβικά σύνορα, και σχηματίζουν κατά μήκος των συνόρων αμυντική γραμμή. Οι Αγγλογάλλοι που δεν είχαν προλάβει να βοηθήσουν τους Σέρβους, έχουν ήδη αποβιβασθεί στη Θεσσαλονίκη και προωθηθεί ως τα σύνορα με πρώτο στόχο να ανακόψουν ενδεχόμενη επέλαση των Γερμανών και Βουλγάρων στην Ελλάδα και με απώτερο σκοπό να βοηθήσουν τους Σέρβους να ανακαταλάβουν τη χώρα τους.

Προς τα ελληνοσερβικά σύνορα προωθούνται εκτός από τους Αγγλογάλλους και τους Σέρβους , Ρώσοι και Ιταλοί. Έτσι το καλοκαίρι του 1916 έχει δημιουργηθεί στα ελληνοσερβικά σύνορα το λεγόμενο «Βαλκανικό Μέτωπο» του Α παγκοσμίου πολέμου του οποίου ένα τμήμα –αυτό που αφορά και την περιοχή της Άρνισσας – απεικονίζεται στον παρακάτω Γαλλικό χάρτη εκείνης της εποχής.

Η κατάληψη του Καϊμακτσαλάν, αποτελούσε για τους συμμάχους σημαντικότατο στρατηγικό στόχο. Από το υψόμετρο των 2.524 μ. μπορούσαν οι Βούλγαροι να ελέγχουν τις κινήσεις στην ευρύτερη περιοχή (τις πεδιάδες του Μοναστηρίου, της Φλώρινας, της Αλμωπίας, και την πεδιάδα της Θεσσαλονίκης) και να οργανώνουν σωστά τις πολεμικές επιχειρήσεις τους.

Λόγω της σχετικά μικρής απόστασης από το Καϊμακτσαλάν αλλά και λόγω του σιδηροδρόμου ως κυριότερου μέσου μεταφοράς στρατού, πολεμικού υλικού και τροφίμων, η Άρνισσα είχε για τους συμμάχους της Entente στρατηγικότατη σημασία.

Το καλοκαίρι του 1916, το χωριό και η γύρω περιοχή έχουν μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο στρατόπεδο με αποθήκες ανεφοδιασμού, νοσοκομεία, στάβλους αλόγων, τραίνα που φορτώνονται και ξεφορτώνονται, στρατιωτικούς καταυλισμούς: οι Γάλλοι στρατοπεδευμένοι μέσα στο χωριό και στη Μπόφτσα, οι Άγγλοι στις Τούμπες, οι Σέρβοι στο Τσαΐρι μπροστά στον παλιό σταθμό , οι Ιταλοί στη Λιουμπάνα , οι Ρώσοι στην περιοχή όπου είναι χτισμένα σήμερα τα Νέα Ξανθόγεια.

Τον Αύγουστο του 1916 οι βουλγαρικές δυνάμεις προελαύνουν σε ελληνικό έδαφος, καταλαμβάνουν το χωριό Νότιας Αριδαίας, τη Βεύη και τη Φλώρινα.

Στο ανατολικό τμήμα του Βαλκανικού μετώπου οι Βούλγαροι έχουν διεισδύσει και καταλάβει όλη την Ανατολική Μακεδονία ως τον ποταμό Στρυμόνα. Τον ίδιο μήνα, αφού έχουν ολοκληρωθεί οι στρατιωτικές προετοιμασίες, ο Γάλλος στρατηγός Sarrail (Σαραϊγ ), διοικητής όλων των στρατιωτικών δυνάμεων, δίνει το πρόσταγμα της γενικής αντεπίθεσης. Ο σερβικός στρατός προωθείται στα υψώματα του Καϊμάκτσαλάν κάτω από το ασταμάτητο σφυροκόπημα του εχθρικού πυροβολικού.

Οι απώλειες είναι βαριές αλλά οι Σέρβοι αποφασισμένοι κερδίζουν έδαφος σπιθαμή προς σπιθαμή. Ξεπερνώντας τα συρματοπλέγματα φθάνουν ως τα χαρακώματα των Βουλγάρων και η μάχη διεξάγεται σώμα με σώμα. Οι πλαγιές γεμίζουν κορμιά νεκρά και τραυματισμένα. Η μάχη έχει κριθεί και η σερβική σημαία υψώνεται. Οι βούλγαροι υποχωρούν αλλά οι σέρβοι εξουθενωμένοι και με περισσότερους από 5.000 νεκρούς δεν έχουν πλέον τη δύναμη να τους καταδιώξουν. Οι Βούλγαροι θα ανασυγκροτηθούν στο εσωτερικό και θα σχηματίσουν νέα αμυντική γραμμή που θα μείνει απόρθητη σχεδόν μέχρι το τέλος του πολέμου καθηλώνοντας για δύο χρόνια μεγάλο μέρος των συμμαχικών δυνάμεων.

Οι νεκροί της μάχης θάβονται σε νεκροταφείο στο Πάτημα αλλά και επιτόπου στις πλαγιές του βουνού. Οι ενταφιασμοί πρόχειροι και βιαστικοί, ούτε καν ολοκληρώνονται. Το χειμώνα που ακολουθεί πτώματα ξεθάβονται και κατασπαράζονται από πεινασμένους λύκους.

Μετά το τέλος του πολέμου οι σέρβοι περισυνέλεξαν τα οστά των πεσόντων και χρησιμοποιώντας μέρος αυτών μαζί με βλήματα έχτισαν την εκκλησία του Προφήτη Ηλία στο ψηλότερο σημείο του βουνού πάνω στη συνοριακή γραμμή με την Ελλάδα.

Είναι το εκκλησάκι αυτό, ο Προφήτης Ηλίας, που φαίνεται από το χωριό, στη γραμμή του ορίζοντα του Καϊμάκτσαλάν.

Ο επισκέπτης βρίσκει ακόμη και σήμερα απομεινάρια-βουβές μαρτυρίες της πολυαίμακτης εκείνης μάχης του Σεπτεμβρίου του 1916: αναχώματα, κάλυκες, σφαίρες, θραύσματα οβίδων, σκουριασμένα πτερύγια όλμων.

Η μάχη του Καϊμάκτσαλάν δεν επηρέασε σημαντικά την τροπή του πολέμου. Κατά την εκτίμηση ορισμένων ιστορικών, η νίκη που επιτεύχθηκε ήταν δυσανάλογη προς τις τεράστιες απώλειες των σέρβων.

Σήμερα η Άρνισσα έχει περί τους 2000 κατοίκους, η πλεοψηφία των οποίων ασχολείται με τη γεωργία και κυρίως με την παραγωγή κερασιού, μήλων και ροδακίνων στον έυφορο κάμπο της Βεγορίτιδας. Στην Άρνισσα υπάρχουν λίγες βιοτεχνίες ενώ δειλά δειλά έχει αρχίσει και η ενασχόληση με την παροχή υπηρεσιών (ξενώνες-καταλύμματα) προς το αυξανόμενο ρεύμα επισκεπτών στην περιοχή και λειτουργούν αρκετά μικρά καταλύμματα και ξενοδοχεία στον οικισμό. Από τους Συλλογικούς φορείς ξεχωρίζουν ο τοπικός Αγροτικός Συνεταιρισμός, ο Συνεταιρισμός Γυναικών Άρνισσας, ο Μορφωτικός Σύλλογος ΜΕΣΝΑ και ο Σύλλογος Προστασίας λίμνης Βεγορίτιδας.

Mέσα στην Αρνισσα ο επισκέπτης συναντά την εκκλησία της Aγίας Tριάδας, χτισμένη το 1865 με αξιόλογες εικόνες, καθώς και το μεταβυζαντινό ναό της Kοιμήσεως της Θεοτόκου (18ος αιώνας) με τοιχογραφίες και αγιογραφημένο τέμπλο. (http://vegoritida.gr/arnissa.htm)

3.11.15

Κινηματογράφος "Βέρμιον"

Κινηματογράφος "Βέρμιον", ιδιοκτησίας Χατζηγιάννη, στη γωνία 18ης Οκτωβρίου και Κωνσταντινουπόλεως, στο σημερινό πάρκιν, δίπλα στην αίθουσα εκδηλώσεων της Νομαρχίας.
πηγή: https://www.facebook.com/groups/894674410600978/

1.11.15

miles to walk

Γ.Ν.Μπασκόζος.
Σε πείσμα των καιρών τα ελληνικά συγκροτήματα δημιουργούν, όχι απλώς για να υπάρξουν αλλά για να κάνουν την υπέρβαση. Πριν λίγες μέρες ένα νεανικό συγκρότημα, οι StarWound, κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο Miles to walk. Η μπάντα συνθέτει ένα υβριδικό είδος μουσικής που μπορεί να θυμίζει Κουρτ Βάιλ ή Τομ Γουέιτς ή κάτι άλλο αλλά ίσως και τίποτα από όλα αυτά καθώς έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Το ύφος της είναι αρκετά théâtrale αλλά μεγάλη σημασία τα παιδιά της μπάντας δίνουν και στο στίχο που σε μεγάλο βαθμό αντανακλά τη σημερινή κρισιακή περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
H μπάντα σχηματίστηκε το 2012 από τους Κωνσταντίνα Σταυροπούλου (φωνή), Πέτρο Μπούρα (πιάνο), Φίλιππο Σουγλέ (κιθάρα-κλαρινέτο) και Γιάννη Σταυρόπουλο (μπάσο-κιθάρα) και εμφανίστηκε για πρώτη φόρα το Φεβρουάριο του 2012 στο Faust Bar-Theatre-Arts, παρουσιάζοντας τη μουσική παράσταση “Talking about a revolution”. Εμπνευσμένοι από τις κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, τα μέλη της μπάντας παρουσίασαν μία ιστορική αναδρομή μέσα από τραγούδια που γράφτηκαν για σημαντικά πολιτικά γεγονότα, προσπαθώντας να αναδείξουν τις ρίζες αλλά και τη συνέχεια του φαινομένου κατά τη διάρκεια των τελευταίων 100 ετών.
Η επιτυχία του project και η επιδεινούμενη κοινωνική αστάθεια οδήγησε τους StarWound στη σύνθεση των πρώτων τους κομματιών. Το Φεβρουάριο του 2013 στην μπάντα ενσωματώθηκε ο drummer Ηλίας Καραχάλιος και έτσι αυτή απέκτησε τη σημερινή της σύνθεση.
Η διαφορετική μουσική προέλευση που έχουν τα μέλη της μπάντας δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για πειραματισμούς οδηγώντας σε έναν ήχο που αναμφίβολα δε μπορεί να κατηγοριοποιηθεί και αποτελεί τον χαρακτηριστικό ήχο των StarWound. Η μουσική τους ενσωματώνει στην ατμόσφαιρα του cabaret στοιχεία από την jazz, τη ροκ, την κλασσική αλλά και την παραδοσιακή μουσική. Οι στίχοι, που έχουν ως αφετηρία τους φιλοσοφικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου, χαρακτηρίζονται άλλοτε από ρεαλισμό και άλλοτε από ποιητική διάθεση.
Από το 2012 έως σήμερα η μπάντα έχει εμφανιστεί σε μουσικές σκηνές όπως το Cabaret Voltaire, το Floral, το Faust Bar-Theatre-Arts, ο Σταυρός του Nότου Club και ο Σταυρός του Νότου Plus.
Το πρώτο album των StarWound με τίτλο “Miles to Walk” ηχογραφήθηκε στο Lizard Sound-Recording Studios από το Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 2015 και περιλαμβάνει 10 πρωτότυπα τραγούδια. Το master του δίσκου έγινε από τον David Glasser στο Airshow Mastering, Boulder, CO, USA.

Links
Web: http://starwoundband.com/

31.10.15

«Όταν σε αγαπούνε αποκτάς υπόσταση»

Γράφει η Πέρσα Κουμούτση //

«Συνηγορία Ποιήσεως», Μάρκος Μέσκος, εκδόσεις Κίχλη

Σε μια εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση των εκδόσεων Κίχλη κυκλοφορεί το ξεχωριστό βιβλίο του ποιητή Μάρκου Μέσκου, «Συνηγορία Ποιήσεως», με εικόνα εξωφύλλου και σχέδια του ιδίου.
Το βιβλίο, αποτελείται από σημειώσεις του για την ποίηση και την ποιητική, μικρά κείμενα που θυμίζουν αποφθέγματα, ρήσεις σοφές, αποστάγματα γνώσης και εμπειρίας από την πολυετή θητεία του στον στίβο της ποίησης και της ζωής, που εδώ συνταυτίζονται αβίαστα, αφού η ζωή παραλληλίζεται εύστοχα με το ποιητικό σύμπαν που πραγματεύεται, ενώ εντοπίζονται μεταξύ των δυο ‘κόσμων’ πολλές ομοιότητες κι αναλογίες. για τον ποιητή ζωή και ποίηση διέπονται από τις ίδιες νόρμες.. Άλλωστε, η ζωή δεν συνιστά το αρτιότερο, πολυπλοκότερο και θαυμαστότερο ποίημα όλων; Και είναι εύλογο να συνάγουμε, ανατρέχοντας στην πορεία του ποιητή Μάρκου Μέσκου όλα αυτά τα χρόνια, ότι έχει μέσα του κατασταλαγμένα ως βιώματα πολλά για τη σχέση ζωής με τη δημιουργία. Έτσι τα μικρά αυτά κείμενα, θα λέγαμε, ότι όχι μόνο αποτελούν ψηφίδες που συνθέτουν την ταυτότητα του ποιητή, τον χάρτη της ζωής του, αλλά συγκροτούν και μια νοερή συνομιλία με τους ομοτέχνους του, όπως και έναν διάλογο αποτίμησης κι απολογισμού με τον εαυτό του σαν να στέκεται μπροστά σε ένα καθρέφτη. Οι στοχασμοί του Μάρκου Μέσκου ανοίγουν διάπλατα την ‘πόρτα’ σε νέους δημιουργούς, τους οποίους αναφέρει ως ‘ασκητές’, αλλά και σε ένα ποιητικό κόσμο καθαρό, διαυγές κι απογυμνωμένο από ψιμύθια και φτιασίδια, απαλλαγμένο δηλαδή από κάθε τι που τον διαφθείρει, όπως η ματαιοδοξία και το ‘μικρόβιο της δημοσιότητας’. Τον αποκαλύπτει ως έχει μαζί με τα κακοτράχαλα μονοπάτια του, τις αιχμές αλλά και τις λείες του επιφάνειες, που σαν κάτοπτρα αντανακλούν τη βιωμένη εμπειρία του ιδίου, και όλων εκείνων που τον υπηρετούν με συνέπεια..
Στο βιβλίο αποκαλύπτονται επίσης τα διλήμματα, οι φόβοι και οι αγωνίες του Μ. Μέσκου για το παρόν και το μέλλον της ποίησης, όπως μικρότερα ή μεγαλύτερα μυστικά της τέχνης που ‘διακονεί’ ακατάπαυστα εδώ και πολλές δεκαετίες, επιστρατεύοντας συχνά πυκνά το πικρό χιούμορ, αλλά πάντα με μια γλώσσα υποδόρια, εξόχως ποιητική, αναδεικνύοντας σε κάθε περίπτωση την αποκτημένη με τα χρόνια εμπειρία, την πολυμάθεια και το ήθος του. Κυρίως όμως μαρτυρούν έναν ακάματο ‘αναχωρητή’ της ποίησης’ και της ζωής. Κι αν για τον ίδιο «Τα ποιήματα μιας ενότητας που έχουν τοποθετηθεί κατά διαλεκτικό τρόπο, το δεύτερο Ποίημα είναι η συνέχεια του πρώτου, το τρίτο η συνέχεια του δεύτερου και ούτω-καθεξής. στο τέλος της ενότητας έχουμε τη συνολική σύνθεση, από την οποία κατά κάποιον τρόπο (γνωστό στη συνείδηση του ποιητή) προκύπτει η μυθιστορία, το μικρό μυθιστόρημα), έτσι και στο βιβλίο αυτό το κάθε κείμενο ή απόφθεγμα αποτελεί τη συνέχεια του προηγούμενου, ώσπου στο τέλος της ‘ενότητας’ , του βιβλίου εν προκειμένω, έχουμε ένα μικρό, αλλά σημαντικό δοκίμιο περί ποιήσεως, ποιητικής- και όχι μόνο. Δεν ήταν εύκολο να διαλέξω ανάμεσα στα μικρά αυτά κείμενα, αφού όλα χωρίς εξαίρεση μου χάρισαν την ίδια αισθητική απόλαυση, και με δίδαξαν το ίδιο. Παραθέτω, ωστόσο, μερικά που τράβηξαν εξαρχής την προσοχή μου, ξεκινώντας με αυτό που θεωρώ κορωνίδα της σκέψης του, και βέβαια ξεκάθαρη μαρτυρία της σεμνότητάς του.

«Κάθε μικρόβιο δημοσιότητας που προσεγγίζει τον ασκητή δημιουργό είναι βάρος περιττό- μοιάζει άλλης περιοχής το πρόβλημα, όμως δεν είναι! Αποπροσανατολίζει και οδηγεί στη ανούσια ματαιοδοξία. Ο δημιουργός: καθίσταται μαϊντανός και πάει με κάθε είδος γαστρονομικού γεύματος (προς πάσιν βρώσιν) της αναζητούμενης Ευθυμίας./ Πόσους, αλήθεια, υπηρετεί η περίπτωση;»

«Τι να’ ναι άραγε η ποίηση, άνθος του μυαλού ή κακιά ώρα;( άπειρα τα ερωτήματα. Μηδαμινές οι απαντήσεις»

«Το ποίημα εκθέτεται γυμνό, ολάκερο απροστάτευτο στη συμπάθεια, στον χλευασμό, και τη ασέλγεια και την κατανόηση του ή μη»

«Το ποίημα πρέπει να σέβεται την αξιοπρέπεια της ζωής και του θανάτου»

«Ψεύτη κόσμε! κι όμως ο άνθρωπος πρέπει να πιστέψει στη ζωή, ν’ αγωνιστεί για την όποια (χρονικά)διάρκεια του »

«ΛΕΞΕΙΣ ΤΑΡΑΓΜΕΝΕΣ, άγνωστος υπόγειος ρυθμός, άτι το ποίημα χτυπάει με την οπλή του το χώμα. Σε λίγο, οι έμμονες ιδέες μαζί του θα τρέξουν πετώντας.»

«ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΧΑΡΤΙΟΥ ένας κάποτε σημείωνε: «Δώστε μου τρεις λέξεις να σας φτιάξω το καράβι του Κόσμου! Τρεις λέξεις μόνο».

«ΟΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΙ, ταμένοι ποιητές ισχυρίζονται πως κατάφεραν να γίνουν ένα μουσικόν όργανο· όπως κι αν χαϊδέψεις τις χορδές του, εκείνο θα σημάνει Ποίηση.

– Αν, εσύ, μπορείς να σηκώσεις το άχθος, πάρε τον δρόμο.»

____________________________

Ο Μάρκος Μέσκος γεννήθηκε στην Έδεσσα της Μακεδονίας το 1935. Εκεί οι εγκύκλιες και οι γυμνασιακές του σπουδές. Κατ” αρχάς στο εμπορικό κατάστημα του πατρός του και κατόπιν, 1965-1980, στην Αθήνα. Απεφοίτησε από το Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Σχολής Δοξιάδη Αθηνών το 1968. Εργάστηκε, μεταξύ άλλων εργασιών του ποδαριού, ως γραφίστας σε αρκετά διαφημιστικά γραφεία αλλά και επιμελητής εκδόσεων. Πολύ πριν, από το 1957, είχε συνδεθεί με τη συντακτική ομάδα του περιοδικού «Μαρτυρίες». Γράφει ποιήματα από το 1952. Συνεργάστηκε με ποιήματα, μελέτες και πεζογραφήματα σε πολλά περιοδικά. Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Από το 1981 είναι εγκατεστημένος στη Θεσσαλονίκη. Φίλος και συνιδρυτής της εκδοτικής ομάδας των «Χειρογράφων» ενώ από το 1987-1993 εργάστηκε ως υπεύθυνος των εκδόσεων της Α.Σ.Ε. Έχει τιμηθεί με το βραβείο ποίησης του περιοδικού «Διαβάζω» για τους «Χαιρετισμούς», 1995, και με το βραβείο του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, το 2006, για το σύνολο του ποιητικού του έργου.
http://fractalart.gr/markos-meskos/

29.10.15

Ένα φιλμ από Εδεσσαίους για την Έδεσσα

https://www.facebook.com/band.wheelman/videos/vob.100005301038807/260946344092065/?type=2&theater&__mref=message
Στον παραπάνω σύνδεσμο μπορείτε να δείτε ένα νοσταλγικό φιλμ από Εδεσσαίους για την Έδεσσα. Ο μουσικός Λάκης Σαμαράς μας το έστειλε και μεταξύ άλλων σημειώνει:
Νοστάλγησα μ' αυτό το video. Είδα καλούς ανθρώπους που έχουν "φύγει" και ξανάκουσα την φωνή τους. Ο θείος μου ο Γιάννης, ο κύριος Νίκος, ο κύριος Μίμης. Άκουσα μετά από χρόνια ένα κομμάτι από τον δίσκο "Τα φαντάσματα της ελευθερίας", που είχε κάνει παραγωγή ο Φιλοπρόοδος Σύλλογος "Μέγας Αλέξανδρος" και ο Δήμος Έδεσσας, σε ποίηση και μουσική των συμπολιτών μας Μάρκου Μέσκου και Χρήστου Βέσκα αντίστοιχα. Είχα την χαρά και τύχη να παίξω ηλεκτρικό μπάσο και μεταλλόφωνο. Είδα επίσης τον Νύσση (κορνέτα) και τον Μπέμπη (κλαρίνο). Μεγαλώσαμε ακούγοντας αυτούς τους μουσικούς. Τέλος, είδα έναν παππού επάνω σε ένα γαϊδουράκι φορτωμένο με χόρτα, να περπατάει στο σοκάκι. Εντάξει...η ανθρωπότητα προχωράει. Αλλά μου λείπουν τέτοιες φιγούρες, γιατί έκαναν πιο ανθρώπινη την ατμόσφαιρα. Αυτή είναι η Έδεσσα που μεγάλωσα.
Τον ευχαριστούμε πολύ!

25.10.15

Εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στην Έδεσσα

Μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά βρήκαμε στο διαδίκτυο για τα "Εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στην Έδεσσα".

Κάποτε υπήρχαν η Άνω Εστία, το Κανναβουργείο...

μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ http://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/06/18-6.pdf

21.10.15

Ο ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΧΑΡΠΑΝΤΙΔΗΣ

Του Θοδωρή Σαρηγκιόλη

Ο Κοσμάς Χαρπαντίδης γεννήθηκε το 1959 στο κάτω Νευροκόπι Δράμας και από το 1964 διαμένει στην Καβάλα, όπου δικηγορεί. Στο ενδιάμεσο έζησε και σε άλλες πόλεις και κωμοπόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Κυκλοφόρησε το πεζό «Μανία πόλεως» εκδόσεις Επικαιρότητα (1993) και τα διηγήματα «Οι εξοχές των νεκρών» από τις εκδόσεις Νεφέλη (1995). Μέσα στον Απρίλιο του 2000 εκδίδεται η Τρίτη συλλογή του με διηγήματα με τον τίτλο «Το έκτο δάχτυλο» από τις εκδόσεις Κέδρος. Συνεργάστηκε στην έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού «Υπόστεγο». Έγραψε επίσης το «Ταξίδι με θέα τη θάλασσα», ένα ανθολόγιο λογοτεχνικών κειμένων για την Καβάλα σε μορφή θεατρικού αναλογίου.

«Μπορεί όσα θα ακουστούν να μην έχουν ενιαίο ρυθμό πλάι στο άρρυθμο μπλουζ […], ίσως μπερδεύεται ένα αργό μακεδονίτικο […] μαζί με ήχους μπαγλαμά […]» (σ. 10). Αυτή η προοιμιακή διατύπωση στη δεύτερη σελίδα του πεζού «Μανία Πόλεως» μας προετοιμάζει για την πολυρρυθμία των κειμένων του Κ.Χ., την ποικιλία των επιρροών, που άλλοτε αναγνωρίσιμες και άλλοτε τόσο καλά αφομοιωμένες, εντάσσονται στο σώμα της γραφής του, χωρίς παρενέργειες και ασυμβατότητες. Έντονη η παρουσία του παρελθόντος χρόνου, που εισβάλει στην συγχρονική αφήγηση εμβολίζοντας την ευθύγραμμη εξέλιξη του κειμένου. Συγγραφική τεχνική ή μήπως εξορκισμός του φόβου «πως σύντομα θα μας εκδικηθεί το παρελθόν»; (σ. 17).

Το παιχνίδι με τις λέξεις είναι η περιπέτεια της γραφής, σε φωτεινά και σκοτεινά δρομάκια, με την υγρασία του καιρού και την μυρωδιά της ιστορίας. Είναι ακόμη η χειρουργική πρόθεση του συγγραφέα, προσθετική ή αφαιρετική, για να αναπλάσει την εικόνα του μύθου και της ιστορίας. Ο μύθος και η ιστορία είναι για τον Κ.Χ. δύο βασικές συνιστώσες της γραφής του. Απ’ αυτές ξεκινά και μ’ αυτές στηρίζει τις αφηγήσεις του. Κλονίζεται, όμως, από την ορθωμένη ζωντάνια και διαπιστώνει πόσο είναι «μικρός, χάρτινος, ένα λιγοστό μελάνι ανίκανο ν’ αντιπαρατεθεί στη ζωή» (σ. 45). Κι επιθυμεί να χάσει «το χρώμα του χαρτιού, να μιλήσουν οι φωνές που (τον) κατοικούν» (σ. 45). Το δίλημμα τίθεται αμείλικτο, αλλά δύσκολα λύνεται.

Αν οι αφηγήσεις είναι ταξικό προνόμιο, τότε ποιος δικαιούται να αφηγηθεί την ιστορία μιας πόλης και των ανθρώπων της; Ένας συγγραφέας, που αναπνέει τον αέρα της, βλέπει τα χρώματα της, πατά στο χώμα της και αφουγκράζεται τον παλμό της. Ένας άνθρωπος εντός και επί τα αυτά και όχι υπεράνω και εκτός. Ένας υποψιασμένος, γι’ αυτό και πληγωμένος και του γκρίζου παρόντος της. Αυτό που τελικά φαίνεται να συγκρατεί τον συγγραφέα από την φυγή, είναι η απελπισμένη αισιοδοξία του πως θα ‘ρθει «η ευτυχισμένη των χρωμάτων εποχή» (σ. 44). Είναι πάντα έτοιμος, μέσα στης νύχτας τον μαυλισμό, ν’ ανοίξει την πόρτα του στην μεγεθυμένη απ’ το ημίφως γοητεία της γυναίκας – πόλης. Αυτής της νυχτερινής Καβάλας, «που όμως έχασε το άλφα της ανάμεσα στο βήτα και λάμδα και προσαρμόστηκε σοφά στην περίσταση» (σ. 30).

Ο μανιακός με την πόλη του συγγραφέας θέλει να εξορκίσει «το σκοτάδι και όχι τη νύχτα, γιατί αυτή είναι χρήσιμη αφού σκεπάζει τις πληγές της πόλης» (σ. 20), την κάνει όμορφη και ελκυστική κι έτσι την ερωτεύεται ξανά, ανακαλύπτοντας ομορφιές που δεν είχε συνειδητοποιήσει. Η σωματική αίσθηση των πραγμάτων και των ιδεών, η αίσθηση τελικά ν’ αντιλαμβάνεται τον κόσμο με την αφή, την γεύση, την όσφρηση, κάνει την επαφή με την πατρίδα, τον γενέθλιο τόπο, ν’ αποκτά μιαν ένταση, που καταπραΰνει και καθαρίζει σαν το νερό. Στις «εξοχές των νεκρών», το δεύτερο βιβλίο του Κ.Χ., η πόλη είναι παρούσα σε πολλά από τα διηγήματα, αλλά το βλέμμα του συγγραφέα ανοίγεται και σ’ άλλους τόπους, κοντινούς και μακρινούς. Εστιάζεται σε χωρικές λεπτομέρειες, μ’ ένα βλέμμα επιλεκτικό, διαλέγοντας τα κοντινά πλάνα από τα πανοραμικά. Έτσι αυξάνει την ένταση δίνοντας λεπτομέρειες προσώπων και χώρων, που εξυπηρετούν καλύτερα την αφήγηση.

Η παράθεση ιστορικών πληροφοριών συνδέει έντεχνα τους χώρους με το παρελθόν, τα γεγονότα που συνέβησαν και τους σημερινούς ανθρώπους. Τίποτα στα κείμενα του Χαρπαντίδη δεν είναι μετέωρο. Όλα πατούν γερά στο ιστορικό υπόστρωμα και αναδεικνύουν την αίσθηση της ιστορίας, της συνέχειας και της εξέλιξης. Μιας εξέλιξης, όμως, όχι ευθύγραμμης, ούτε ομαλής. Αλλά μ’ ανατροπές μικρές και μεγάλες, που γίνονται ορατές από το ευαίσθητο βλέμμα του συγγραφέα. Η παρουσία των νεκρών στα διηγήματα του Χαρπαντίδη είναι φυσική και καθόλου υπερβατική. Οι νεκροί έρχονται, συνομιλούν, συγκατοικούν και επιστρέφουν στις εξοχές τους, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο χτίσιμο μιας ιστορίας.

Η γη, το χώμα που πατούμε και σ’ αυτό θα επιστρέψουμε, συνοψίζει, κατά τον Χαρπαντίδη, την αίσθηση των εγκάτων, των ανθρώπινων κυττάρων και τη μνήμη του αίματος. Πράγματα ανεξίτηλα, που μαζί με κάποια ιδιαίτερα κτίρια συνθέτουν την σκηνή και το σκηνικό, όπου εκτυλίσσονται τ’ ανθρώπινα δράματα και η ιστορία. Η γραφή του ενσωματώνει σ’ αυτά που αφηγείται, τόσα ανθρωπογεωγραφικά στοιχεία και ιστορικά γεγονότα, όσα είναι απαραίτητα για την οικονομία και την δραστικότητά της. Μπορεί ο Χαρπαντίδης να περιγράφει νατουραλιστικά και ξαφνικά στην επόμενη παράγραφο, ν’ απογειώνεται το κείμενο και να γίνεται ένα πεζό ποίημα, μεταστοιχειώνοντας την καθημερινότητα και το απλό σε ποίηση.

Μια ποίηση, όμως, φυσικά εκπορευόμενη από απτά και υποστασιοποιημένα αντικείμενα και πρόσωπα, που μεταδίδουν τις μυρωδιές, τα χρώματα και τους ήχους μέσα από λέξεις. Λέξεις με μαστοριά αρμολογημένες, που στηρίζουν το κείμενο και το εξακτινώνουν προς κάθε κατεύθυνση. Ο πεζογράφος δεν «σκοτεινιάζει» την γραφή του υποδυόμενος τον βαθυστόχαστο, παρά μόνο βάζει στο χαρτί, χωρίς καμία επιτήδευση, τις λέξεις που θα δημιουργήσουν το κλίμα, την ατμόσφαιρα και το αποτέλεσμα που επιθυμεί. Ο αναγνώστης της πεζογραφίας του Κοσμά Χαρπαντίδη θα βρει στα κείμενα του έναν αυθεντικό συγγραφέα, με αίσθηση του μέτρου και γνώση της οικονομίας της γραφής, πράγμα ζητούμενο στην σημερινή πλημμυρίδα των ογκωδέστατων μυθιστορημάτων. Έρχεται να προστεθεί στη σειρά των πολλών άξιων διηγηματογράφων της Ελλάδας, που υπηρετούν το είδος αυτό, ενισχύοντας την άποψη πως «το μικρό είναι πιο όμορφο».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Ομιλία στη «Συνάντηση Μακεδόνων και Βαλκάνιων Συγγραφέων (1970-2000)», που έγινε στην Έδεσσα στις 23 Μαρτίου 2002, χωρίς άλλες εκ των υστέρων διορθώσεις και ήταν η παρουσίαση του Κ. Χαρπαντίδη.
Όλες οι παραπομπές που γίνονται είναι από το βιβλίο «Μανία πόλεως» εκδόσεις «Επικαιρότητα», 1993.

Ο Κοσμάς Χαρπαντίδης γεννήθηκε το 1959 στο Κάτω Νευροκόπι Δράμας. Σπούδασε νομικά και σήμερα ζει στην Καβάλα. Έχει κατοικήσει, κατά καιρούς, και σε άλλες πόλεις του βορρά. Δικηγορεί από το 1986. Εμφανίστηκε το 1993 με τα αφηγήματα "Μανία πόλεως" (εκδόσεις Επικαιρότητα) και στη συνέχεια το 1995 με τα διηγήματα "Οι εξοχές των νεκρών" (εκδόσεις Νεφέλη). Συνεργάστηκε στην έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού "Υπόστεγο". Το 1997 έγραψε το "Ταξίδι με θέα τη θάλασσα", ένα ανθολόγιο λογοτεχνικών κειμένων για την Καβάλα σε μορφή θεατρικού αναλογίου.

( http://www.biblionet.gr)

(2011)	Κρυφές αντοχές, Μεταίχμιο
(2010)	Καβάλα - Θάσος, Μίλητος
(2009)	Μανία πόλεως, Κέδρος
(2006)	Τα δώρα του πανικού, Κέδρος
(2002)	Το έκτο δάχτυλο, Κέδρος
(1995)	Οι εξοχές των νεκρών, Νεφέλη
(1993)	Μανία πόλεως, Επικαιρότητα

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα:

(2009)	Παλίμψηστο Καβάλας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2002)	Εν Δράμα, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής και Τουριστικής Ανάπτυξης Ν. Δράμας