Ναρκώνοντας τον πόνο της απώλειας

Παναγιώτα Ψυχογιού 
Το αδύνατο πένθος και η κρύπτη Ο ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΑΤΣΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ Εκδ. Άγρα, 2012

Σε αυτό το βιβλίο η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα κάνει μια κατάδυση στον ψυχικό κόσμο των εξαρτημένων από ναρκωτικές ουσίες ανθρώπων. Ο λόγος της ουσιαστικός, περιεκτικός, αγγίζει με ευαισθησία τις ρίζες αυτού του μεγάλου προβλήματος: «H χρήση των ναρκωτικών για όλα αυτά τα νέα παιδιά, που περιφέρουν την δυστυχισμένη τους ύπαρξη σε δρόμους και πλατείες, γίνεται ένα παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας, μια διαρκής αναμέτρηση με το θάνατο. Αναζητούν απελπισμένα τη δόση τους, γνωρίζοντας ότι κάθε δόση μπορεί να είναι η μοιραία δόση. Επιμένουν όχι από ευχαρίστηση,

Μια ελεγεία για τον Κανόνα (και τον Harold Bloom)

Δεν είναι καθόλου σπάνιο οι σελίδες που γράφονται για κάποιο δημοσιευμένο κείμενο να ξεπερνούν κατά πολύ τον αριθμό των σελίδων που το ίδιο περιέχει· όλα τα μεγάλα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας φέρνουν μαζί τους (δυστυχώς, μερικές φορές) χιλιάδες και εκατομμύρια σελίδων που τα σχολιάζουν και τα αναλύουν. Όταν όμως αυτό συμβαίνει για ένα βιβλίο λογοτεχνικής κριτικής, τότε το γεγονός εκτός από ασυνήθιστο είναι και αξιοσημείωτο. Αυτό ακριβώς συνέβη με τον Δυτικό Κανόνα του Harold Bloom από την εποχή της πρώτης του κυκλοφορίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1994, έως σήμερα που μεταφράστηκε και εκδόθηκε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Gutenberg (τόσο ο εκδότης, όσο και η μεταφράστρια Κατερίνα Ταβαρτζόγλου και ο επιμελητής Δημήτρης Αρμάος

Συγγραφείς που κάποτε περπάτησαν στον Χάρτη της ελληνικής λογοτεχνίας: Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1877 και πέθανε στην Αθήνα το 1940, λίγους μήνες πριν την έναρξη του ελληνοϊταλικού Πολέμου. Μέσα στα 63 χρόνια που έζησε, μπόρεσε να κάνει γνωστό το όνομά του και να είναι ένας από τους κεντρικούς πρωταγωνιστές τής τότε πνευματικής ζωής, όχι τόσο (ή και μόνο) με το καθαρώς συγγραφικό του έργο, όσο κυρίως με την γενικότερη παρέμβασή του στα καλλιτεχνικά και εκπαιδευτικά ζητήματα του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Ως έφηβος έρχεται με την οικογένειά του να ζήσει στην Αθήνα και μαζί με κάποια μαθήματα ζωγραφικής που παίρνει, παράλληλα εγγράφεται και στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου.Ποτέ όμως δεν θα πάρει το πτυχία του γιατρού. Σύντομα θα στραφεί προς τη

Τοιχογραφία του Κιθ Χάρινγκ αναμένεται να πωληθεί σε δημοπρασία 5 εκατ. δολάρια

Ένα γκράφιτι του Κιθ Χάρινγκ που κοσμούσε το κλιμακοστάσιο στο κέντρο νεολαίας Grace House, σε κτίριο που ανήκει στο ναό της Αναλήψεως, στο Μανχάταν αναμένεται να πουληθεί 3 έως και 5 εκατομμύρια δολάρια σε δημοπρασία τον επόμενο μήνα. Το έργο, το οποίο απεικονίζει έναν από τους πρώτους χαρακτήρες του καλλιτέχνη, το «The Radiant Baby», είχε περίοπτη θέση στο κέντρο νεολαίας της καθολικής εκκλησίας από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Σύμφωνα με τον οίκο δημοπρασιών, ο Κιθ Χάρινγκ δημιούργησε το έργο με μαύρο βιομηχανικό χρώμα για βάψιμο

"Το άλγος της σιωπής" του Θανάση Αργυρίου

Συγκέντρωσε ποιήματά του και τα παρουσιάζει σε νέα συλλογή που εξέδωσε πρόσφατα και μας καλεί να την ξεφυλλίσουμε Ένα ταξίδι στο χρόνο αποτελεί η ποιητική συλλογή του Κρηνιώτη συγγραφέα – ποιητή Θανάση Αργυρίου. Ο συντοπίτης δημιουργός έρχεται να μας εκπλήξει ευχάριστα για μια ακόμη φορά εκδίδοντας τη ποιητική συλλογή, μια κατάθεση ψυχής για τον ίδιο, όπως αναφέρει. Η ποιητική συλλογή εκδόθηκε προσφάτως κι είναι ικανή να μας δημιουργήσει ρίγη συγκίνησης, να μας μεταφέρει στο προγραμματικό και στο φανταστικό, να μας κάνει να σκεφτούμε

Σπύρος Θεριανός, «Η κουτσή αρραβωνιαστικιά», περιοδικό Πάροδος, τευχ.28-αφιέρωμα στον Μάρκο Μέσκο

Η ΚΟΥΤΣΗ ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΤΙΚΙΑ

Τι υλικό που θα είχα, αν δεν υπήρχαν τα γεγονότα!
Καρλ Κράους
Ο ποιητής Μάρκος Μέσκος γεννήθηκε στην Έδεσσα το 1935. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1958 από τις εκδόσεις του λογοτεχνικού περιοδικού «Νέα Πορεία». Από τότε τύπωσε αρκετές ποιητικές συλλογές άλλοτε σε ιδιωτικές εκδόσεις κι άλλοτε σε εκδόσεις λογοτεχνικών περιοδικών ή εκδοτικών οίκων. Γραμματολογικά τον εντάσσουν στην δεύτερη μεταπολεμική γενιά, στην οποία χρεώνουν ένα βιωματικό κεφάλαιο που σχετίζεται άμεσα με τον Εμφύλιο, το ψυχροπολεμικό κλίμα του ’50, τη δικτατορία του ’67. Αρκετοί ποιητές αυτής της γενιάς έχουν αντιδράσει σε αυτή την αναδρομική κατηγοριοποίηση

Φάνης Παπαγεωργίου, Για τη σημασία των ανθολογιών

Κάθε ανθολογία, όταν εκδίδεται, δίνει υπόσταση στους ανθολογούμενους ποιητές και ποιήτριες μ’ έναν κοινό παρονομαστή που αφορά τον χώρο, τον χρόνο, τη γενιά, έναν παρονομαστή, εν τέλει, διυποκειμενικό και διακειμενικό. Με άλλα λόγια, αντιλαμβανόμαστε την κάθε ανθολογία με τον τρόπο που ο Μισέλ Φουκώ προσπάθησε να ορίσει τη διαλεκτική, δηλαδή, «σαν συντονισμό από ασυμμετρότητες» (Jameson 2007, σελ. 74). Πρόκειται για μια ευκαιρία να αναζητήσουμε καθολικές κατηγορίες «ομολογίας» μεταξύ των ανθολογούμενων, αντί μιας εμμονικής επιβεβαίωσης του «μοναδικού» ποιητικού υποκειμένου. Μέσω της αφαίρεσης, παράγονται καθολικές κατηγορίες βάσει των οποίων ταξινομούνται ποιητές και ποιήτριες που εμφανίζουν παρόμοια ή και ταυτόσημα

Ο. Ουάιλντ: Δεν είναι ο αμαρτωλός η ντροπή μας, αλλά ο ηλίθιος

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 16.10.19 ]
 Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στη λογοτεχνία και τη δημοσιογραφία; «Η δημοσιογραφία δεν διαβάζεται με τίποτα και τη λογοτεχνία δεν τη διαβάζουν» απαντά ο Όσκαρ Ουάιλντ! Και συνεχίζει λέγοντας πως «Η σύγχρονη δημοσιογραφία... δικαιώνει την ύπαρξή της χάρη στη δαρβίνεια αρχή της επιβίωσης των πιο χυδαίων». Αντίθετα, η λογοτεχνία είναι η vita contemplativa, είναι η τέχνη εκείνη η οποία πληρέστερα καθρεφτίζει τον άνθρωπο στην απεριόριστη πολυμορφία του...». Ο Σαίξπηρ θα μπορούσε να δει τον Άμλετ και τον Ρωμαίο ή κάποιους που να τους μοιάζουν στους σκοτεινούς δρόμους του Λονδίνου, να γίνει ένας «ρεπόρτερ του πταισματοδικείου της λογοτεχνίας», αλλά όμως ο Άμλετ βγήκε από την ψυχή του και ο Ρωμαίος από το πάθος του. Και οι δύο ήρωες ήταν στοιχεία

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ

του ΜΑΡΙΝΟΥ ΠΟΥΡΓΟΥΡΗ

Παντελής Βουτουρής,
Ιδέες της σκληρότητας και της καλοσύνης,
Καστανιώτης 2018

Η πρόσληψη της θεωρίας της εξέλιξης των ειδών, του Κάρολου Δαρβίνου, αποτελεί ίσως ένα από τα πιο τρανά παραδείγματα της ετεροχρονισμένης ερμηνείας των κειμένων και των ιδεών, υπό το πρίσμα των ηγεμονικών Λόγων της εκάστοτε εποχής. Η ανάγκη για την επιστημονική εδραίωση της θεωρίας, ιδιαίτερα κατά τον 20ό αιώνα, οδήγησε στην διάδοση της εσφαλμένης αντίληψης ότι η θεωρία της εξέλιξης των ειδών, όπως διατυπώθηκε στην Καταγωγή των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής (1859), αποτελεί μια αμιγώς επιστημονική θεωρία, η οποία

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, «ΕΛΛΑΔΑ»

(Οχτώβρης 1940)

Ακέρια η γης εσείστηκε κι εβρόντηξε όλη η πλάση –

μια φούχτα άνθρωποι ανίσκιωτοι, μες σε μια φούχτα τόπο,

κάτι σπασμένα μάρμαρα, κάτι φαρδιά πλατάνια,

μόνο μπαρούτι τους το φως και σκάγια τους οι ελιές τους

και δίπλα τους η Παναγιά, κι η Λευτεριά μπροστά τους

να φέγγει απ’ το βαθύ καημό κι απ’ τα πορτοκαλάνθια.

Κι εκεί, στου δρόμου το σταυρό, στο μυστικό δαφνώνα,

να οι Θερμοπύλες έτοιμες, να και το Εικοσιένα,

όρθια τ’ αλέτρια κι οι πηγές, όρθιοι κι οι αποθαμένοι,

η Ελλάδα η μυριοπίκραντη με τα γαλάζια μάτια,

μ’ ένα σταμνί στην κεφαλή, μ’ ένα σπαθί στο χέρι,

κι απάνου στο χωμάτινο σπασμένο κεραμίδι

δυο καρβουνάκια κόκκινα κι ένα κουκκί λιβάνι,

η φλόγα της καλής αντρειάς, του δίκιου ο δυναμίτης –

κι ακέρια η γης εβρόντηξε κι ο κόσμος εφωτίστη.

Μικρός δραπέτης της Ιστορίας

Ζαχαρίας Κατσακός 

Τα μαλλιά του πυκνά, σγουρά, μαύρα μούρα. Το βλέμμα πεταμένο στο κενό. Ο μικρός Κούρδος στο μαχαίρι επάνω να ακροβατεί, να γλείφει με τον δείκτη το αίμα. Έμενε εκεί, καρφωμένο πιόνι στο χώμα. Στρατιωτάκι σε παράλληλο σύμπαν. Στο παράλληλο σήμερα. Συρματοπλέγματα. Κι ύστερα πάλι η Ιστορία με τα δόντια της να χωνεύει φωτιές. Κοιτούσε από το παραθύρι τις βόμβες που έπεφταν, τα στρατιωτικά σήματα, τα όπλα που ροκάνιζαν το Σώμα. Σώμα

"ΕΔΕΣΣΑ 1860 - 1920"- Ιστορικό ντοκιμαντέρ του Γ. Μπαγανά

Εκτενής αναφορά στην περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πριν την κατάκτηση της Έδεσσας από τους Τούρκους. Καταστροφή της Νάουσας και επιπτώσεις στην περιοχή. Πλήρη πληθυσμιακά στοιχεία της πόλης απο το 1860 όταν και άρχισαν οι αντιπαλότητες μεταξύ Πατριαρχικών και Εξαρχικών. Η εξιστόρηση των γεγονότων υποστηρίζεται από το ανάλογο οπτικό υλικό. Καλύπτεται όλη η περίοδος μέχρι την απελευθέρωση του 1912. Τα φωτογραφικά ντοκουμέντα και τα οικογενειακά κειμήλεια είναι

ΒΑΣΩ ΚΑΤΡΑΚΗ: Το χάραγμα της ζωής στην πέτρα

Ιούλιος 1914. Λίγες μόλις μέρες πριν την έναρξη του 1ου παγκοσμίου πολέμου, γεννιέται στο Αιτωλικό η Βάσω Λεονάρδου από μία οικογένεια με ισχυρές αισθητικές ρίζες που αναμφίβολα έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην ενασχόλησή της μς τις τέχνες. Στο Αιτωλικό μένει μέχρι τα 22 της χρόνια όπου και μετακομίζει στην Αθήνα για να γραφτεί στη σχολή καλών τεχνών αλλά οι εικόνες και τα βιώματα του τόπου της θα την ακολουθούν σε όλη τη μετέπειτα πορεία της.

"Γύρω-γύρω από τη μικρή μας θάλασσα ήτανε η εξοχή, γεμάτη ελιές, χωράφια καρπερά, μποστάνια, καπνοτόπια σιτηρά. Μια ζωή στεριά και θάλασσα γεμάτη, ιδρώτα και μόχθο. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον μεγάλωσα. Διάβαζα βιβλία και βιβλία πούχε ο αδελφός μου κι οι φίλοι μας. Μ' άρεσε πολύ το διάβασμα και πιο πολύ η ποίηση. Κοντά στ' αδέλφια μου ζωγράφιζα κι εγώ. Κρυφά, ονειρευόμουν να γίνω ζωγράφος, μα μου φαινόταν τόσο άπιαστα μεγάλο που δε μπορούσε λογικά να χωρέσει το μυαλό μου. Ό,τι έβλεπα έλεγα: 'Εγώ αυτό μπορώ να το κάνω' "

"Η άλλη μεριά της διαφάνειας"

Με αφορμή την 18η Οκτωβρίου 1979, ημέρα της απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη, και μέγιστης τιμής για την Ελλάδα, θυμήθηκα ένα αριστουργηματικό κείμενο του Διονύση Καψάλη, για τον Ελύτη, που φέρει τον τίτλο "Η άλλη μεριά της διαφάνειας":

Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις για την ποίηση του Ελύτη συνολικά, κατά την πρώτη της αρχή· δύσκολο να μεταλλάξεις την αίσθηση που έχεις, της ιδιομορφίας ή της ιδιοσυστασίας του ποιητή, σε πραγματική σκέψη για τη θέση του έργου του στην ιστορία, στην αισθητική εμπειρία των αναγνωστών του και ακόμη στην αυτοσυνειδησία μας. Δεν είναι λίγες οι φορές, σε άλλες περιπτώσεις, που η αίσθηση αυτή σφάλλει· τα συγκεχυμένα μηνύματα που λαμβάνουμε για να σχηματίσουμε μέσα μας μια φυσιογνωμία την

«Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη»: Πρόσωπα, τοπόσημα και άλλα ίχνη

To 1976 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ατλαντίς – Μ. Πεχλιβανίδης & Σια Α.Ε.» το προτελευταίο μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή, με τον τίτλο Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη.

[1] Όσοι κι όσες είχαν κάποια εξοικείωση με τον μυθιστορηματικό κόσμο του συγγραφέα θυμόντουσαν πως Τζων Αυλακιώτης ονομαζόταν ένας μάλλον ήσσονος σημασίας χαρακτήρας από το τρίτο κατά σειρά μυθιστόρημα του Μαρή, «Ο άνθρωπος του τρένου» (1955). Στο μυθιστόρημα του 1955, ο Τζων Αυλακιώτης ήταν ο όμορφος και κουτός εραστής της Μαρίας Λαδοπούλου, συζύγου επιχειρηματία. Στο μυθιστόρημα του 1976, ο Τζων Αυλακιώτης επανεμφανίζεται (και εξαφανίζεται) αφενός ως πολύ σημαντικός τύπος για την αναζήτηση της αιτιότητας στην ιστορία, αφετέρου ως επιχειρηματίας ο

στο τρένο για τη δουλειά: Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου (3 ποιήματα από «Τα μεροκάματα ενός έρωτα»)

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Κάθε μέρα στη δουλειά

κόβεις το ζυμάρι

σε ίσα κομμάτια.

Κάθε βράδυ

κάνω το ίδιο

με τις ηδονές σου.

Σε βάζω στα ποιήματα

−μικρά καλούπια γεμάτα με τη γλύκα σου−

όπως ακριβώς

ο νεαρός

ξεμυάλισε τη σαραντάρα.

Δικαιοσύνη στον έρωτα,

όνειρο μέσα σ’ όνειρο.

Η εκπομπή "Βουστροφηδόν" του 9,58

Έχετε τη δυνατότητα να ακούσετε στο https://webradio.ert.gr/voustofidon/ την εκπομπή "Βουστροφηδόν" με τον/την:
- Κούλα Αδαλόγλου https://webradio.ert.gr/958fm/09sep2019-voustrofidon/
- Καλλιόπη Εξάρχου https://webradio.ert.gr/958fm/07okt2019-voustrofidon/
- Βικτωρία Καπλάνη https://webradio.ert.gr/958fm/23sep2019-voustrofidon/
- Δημήτρη Μπρούχο https://webradio.ert.gr/958fm/30sep2019-voustrofidon/
- Βασίλη Νόττα https: https://webradio.ert.gr/958fm/16sep2019-voustrofidon/

Ο «άλλος» Ψυχρός Πόλεμος

Πώς μπορεί, άραγε, να προωθήσει τους στόχους της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μια θεατρική παράσταση του Άρθουρ Μίλλερ στην Αθήνα; Και, αντίστροφα, πόσο ζημιώνονται οι ίδιοι στόχοι από μια εντυπωσιακή επίδειξη βιομηχανικών προϊόντων στο σοβιετικό περίπτερο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να απαντήσει το παρόν βιβλίο, μέσα από την παρουσίαση της στρατηγικής και των μέσων που υιοθέτησε η πολιτιστική διπλωματία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ελλάδα την περίοδο 1953-1973, υπό το πρίσμα της συγκρότησης της μεταπολεμικής αμερικανικής ηγεμονίας. Βασικό άξονα της

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ «Τι τη φυλάς ακόμα αυτή την τάπια»...

Παναγιώτης Γράββαλος, «Σπίτι με θέα». Λάδι σε καμβά. Από την έκθεση «Το τοπίο της Σαντορίνης στην ελληνική ζωγραφική του εικοστού αιώνα. Συλλογή Δημήτρη Τσίτουρα». Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138. Εως 3/11. 
 Οι μεταθανάτιες συγκεντρωτικές εκδόσεις προσκαλούν σε αναδρομική αποτίμηση και καλύπτουν ένα μικρό τμήμα του κριτικού κενού που υπήρξε όσο ο/η συγγραφέας ζούσε. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την πρόσφατη έκδοση από την «Αγρα» του τόμου «Ανάμεσα στο μακριά και το πολύ μακριά», όπου συγκεντρώνονται τα ποιήματα και τα διηγήματα της Αλόης Σιδέρη, που έγινε περισσότερο γνωστή ως μεταφράστρια. Η Σιδέρη εντούτοις κατόρθωσε το διακριτό στίγμα της υπηρετώντας ποικιλότροπα τη γραφή: ποιήτρια, μελετήτρια της φιλολογίας, ιστοριογράφος, χρονογράφος, δοκιμιογράφος και –όντως μείζον στοιχείο της ταυτότητάς της– μεταφράστρια. Διαγλωσσική

Angela Davis: η ελπίδα στο χαρακτικό του Τάσσου

"Angela Davis", χαρακτικό Τάσσος / nationalgallery.gr 
 Είναι τόσο τρυφερή η στάση του Τάσσου απέναντι στον άνθρωπο! Είναι ο απλός άνθρωπος, που μοχθεί, πονά, παλεύει, διεκδικεί... Είναι αυτός ο ίδιος ο δημιουργός με τα πάθη του, που διαπιστώνει πως είναι πάθη κοινά με κείνα του συνανθρώπου του... Στα χαρακτικά του καθρεφτίζεται η ανθρωπότητα...Καθρεφτίζεται η πάλη, η οδύνη, ο αγώνας, η κραυγή... Καθρεφτίζεται κι η ελπίδα...Σαν ηλιαχτίδα βρίσκει τρόπο να λάμψει, ξεμυτίζοντας από χαραμάδα στο βαρύ ντουβάρι που καταπλακώνει ανηλεώς την ανθρωπότητα... Εξάλλου, στα χαρακτικά του Τάσσου συνυπάρχουν η

Ο ήρωας και ο εαυτός του*

Θωμάς Τσαλαπάτης 
 Ο Κοσλόβσκι ορκιζόταν σε θεούς και δαίμονες ότι προ ετών είχε συναντηθεί αυτοπροσώπως με τον Χακλμπέρι Φιν. «Μα αυτός δεν είναι παρά μια λογοτεχνική περσόνα», διαμαρτυρήθηκε κάποιος. «Και εγώ παρομοίως», είπε ο Κοσλόβσκι. Μίχαελ Αουγκουστίν,
«Συναντήσεις»
 Τι είναι αυτό που διαχωρίζει έναν λογοτεχνικό ήρωα από ένα πραγματικό πρόσωπο; Ποιο είναι το στοιχείο αυτό που τέμνει την αλήθεια και το ψέμα με αιχμηρή απολυτότητα, στέλνοντας τους φανταστικούς ήρωες στις σελίδες των βιβλίων και τους ανθρώπινους ανθρώπους πίσω στις οικογένειές τους; Και μεις, από πού αντλούμε τις βεβαιότητές μας; Τη διαρκή κατάφασή μας στην επικράτεια της πραγματικής πραγματικότητας; Ενώ προχωρούμε στους δρόμους, ενώ

Το μεγάλο ελληνορωσικό στοίχημα

«Δεν θα προσκυνούσα ποτέ ανθρώπους που δεν εκτιμώ. Απεχθάνομαι το παζάρι της τέχνης και τον βεντετισμό. Μισώ το ψεύτικο και την αυτοπεποίθηση που φτάνει στην οίηση. Με ενοχλεί η σπουδαιοφάνεια στους συγγραφείς και βρίσκω να υπάρχει πολλή φιλολογία. Δεν μ’ αρέσουν οι συγκεχυμένες απόψεις και οι κουρελούδες γνωμών. Γενικά δεν μ’ αρέσει το εγκεφαλικό στην τέχνη. Θέλω το απτό, το ξεκάθαρο». Είναι ο Ε.Χ. Γονατάς, συγγραφέας «καλτ» από τους λιγοστούς μεταπολεμικούς που διάλεξαν τον δρόμο της πρωτοπορίας, ο οποίος αυτοπαρουσιάζεται σε μια συνομιλία μας του 1994. Τα παράξενα αφηγήματά του, από τον «Ταξιδιώτη» του 1945 μέχρι τις «Τρεις δεκάρες» του 2006, με τον γενικό τίτλο Ο Φιλόξενος Καρδινάλιος (από το ομότιτλο αφήγημα του 1986), μόλις κυκλοφόρησαν στα ρωσικά, σε υποδειγματική έκδοση με σχέδια του Αλέξη

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ-Φιλαρέτη Βυζαντίου

Στεκόμουν ακίνητη
δίπλα στο ποτάμι
Θεέ μου, είπα
πώς τρέχουν έτσι τα δάκρυά σου!

Μικρές ιτιές έβρεχαν τα μαλλιά τους
και πεταλούδες
κυνηγούσαν τα ξέφτια του ήλιου
Εγώ στεκόμουν ακίνητη
Να προσπαθώ να μεταφράσω το φως
και το σκοτάδι
Κι εσύ ,Θεέ μου, συνέχιζες να κλαίς

Νίκος Φωτόπουλος, «Μέσα μας συγκρούονται η αρχή της πραγματικότητας με την αρχή του ονείρου»

Συνέντευξη στον Σπύρο Αραβανή 

` Ο κοινωνιολόγος Lewis Coser είχε γράψει, στα 1963, πως «ο κοινωνιολόγος που αγνοεί τη λογοτε­χνία είναι καταδικασμένος να είναι… κακός κοινωνικός επιστήμονας». Στην περίπτωση του Νίκου Φωτόπουλου, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, αυτή η ρήση βρίσκει την εφαρμογή της από την αντίστροφη πλευρά. Πριν λίγο καιρό, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μανδραγόρας η συγκεντρωτική έκδοση «Δάνειος χρόνος», η οποία περιλαμβάνει όλες τις ποιητικές συλλογές που εξέδωσε μέχρι σήμερα, σε βάθος εικοσαετίας. ` – Όταν κρατήσατε στα χέρια σας τη συγκεντρωτική έκδοση μιας ποιητικής σοδειάς

Διαρκής περιπλάνηση στην Κεντρική Ευρώπη

Αλεξάνδρα Ιωαννίδου*Επιμέλεια: Μισέλ Φάις

Νόμπελ Λογοτεχνίας 2018
Το Νόμπελ του 2018 το πήρε η γενιά μας. Η Ολγκα Τοκάρτσουκ γεννήθηκε στην Πολωνία το 1962 και τη μεταφράζω στα ελληνικά εγώ που γεννήθηκα στην Ελλάδα το 1966. Τη χώρα της τη γνώρισα από κοντά είκοσι ετών, σε ένα ταξίδι στην Κρακοβία για μαθήματα πολωνικών, από τη Γερμανία όπου σπούδαζα τότε. Εκείνη την εποχή κάθε ταξίδι στην Ανατολική Ευρώπη θεωρούνταν μετάβαση σε έναν άλλο κόσμο – θυμάμαι την Πολωνία των μέσων της δεκαετίας του ’80 σαν ένα μέρος φτωχό και σκοτεινό, κι όμως γεμάτο τέχνη, ιδέες και όνειρα. Πέρα από τον γεμάτο τρυφερά συριστικά ήχο της γλώσσας τους που πάσχιζα να καταλάβω και να μιλήσω, με είχαν τότε συνεπάρει οι συζητήσεις με τους αντικαθεστωτικούς συμφοιτητές μου, ο κινηματογράφος, η γραφιστική, η γλυπτική, η μουσική, η λογοτεχνία, τα αντισοβιετικά ανέκδοτά τους, η φιλοξενία τους, οι εκδρομές.

Κάφκα: Εγώ συνίσταμαι από λογοτεχνία

[ Παναγιώτα Ψυχογιού / Κόσμος / 13.10.19 ]

 Φ. ΚΑΦΚΑ: ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ
 Νοέμβριος 1919. Ο Κάφκα νοικιάζει ένα δωμάτιο στην πανσιόν “Stüdl”, πενήντα χιλιόμετρα βόρεια της Πράγας, και επί εννέα ημέρες γράφει ένα γράμμα στον εξηνταεπτάχρονο πατέρα του, με τον οποίο ζει ακόμα στο ίδιο διαμέρισμα. «Πολυαγαπημένε πατέρα, Πρόσφατα με ρώτησες κάποια φορά γιατί ισχυρίζομαι πως σε φοβάμαι. Εγώ δεν ήξερα, ως συνήθως, τι να σου απαντήσω, εν μέρει ακριβώς λόγω του φόβου που νιώθω για σένα, εν μέρει επειδή στην αιτιολόγηση του φόβου αυτού συγκαταλέγονται πάρα πολλές λεπτομέρειες, που εν τη ρύμη του λόγου εγώ ούτε κατά το ήμισυ δεν θα μπορούσα να τις συγκρατήσω. Κι αν εδώ προσπαθώ να σου απαντήσω γραπτώς, μόνο

Η πόλη του Θεού και του θανάτου (του Φίλιππου Φιλίππου)

Ας διαβάσουμε το λίαν κατατοπιστικό οπισθόφυλλο του αστυνομικού μυθιστορήματος, ή θρίλερ, Νεκρή πόλη, ώστε να μυηθούμε στο λογοτεχνικό σύμπαν του συγγραφέα: «Ο Μπεν Λόγκαν θα φτάσει μέσα στη βροχερή βραδιά στο Φόλσβιλ του Κεντάκι, μια γραφική κωμόπολη αγκαλιασμένη από έναν ήρεμο ποταμό: το ιδανικό ησυχαστήριο για ένα Νεοϋορκέζο ντετέκτιβ, κουρασμένο από το ασταμάτητο κυνήγι απαγωγέων και δολοφόνων μικρών παιδιών. Το Φόλσβιλ φαντάζει πραγματικός παράδεισος. Το μπαρ στη Μέιν Στρητ είναι άψογο, το εστιατόριο σερβίρει το καλύτερο φαγητό της πολιτείας, η ιδιοκτήτρια της πανσιόν είναι ελκυστική και το χαμόγελό της ακαταμάχητο. Όλα θα ήταν ειδυλλιακά, αν δεν είχε εξαφανιστεί εδώ και τέσσερα εικοσιτετράωρα εκείνο το κορίτσι. Το απόσπασμα που θα οργανωθεί θα βρει τελικά την Όμπρεϊ Χάρισον, αλλά θα τη βρει νεκρή,

«Έχει μια κλίση ο κόσμος μας» (του Νίκου Ερηνάκη)

Στην ποίηση του Αντιόχου (Αυτός, ο κάτω ουρανός,Ίκαρος), τα δίπολα για την άρση της κρύπτης είναι δύο: μύθος/λόγος και ήθος/δαίμονας. Η μεταφυσική και η φυσική απιστία εναλλάσσονται ως αρετές που με το κάθε ξημέρωμα συγχωρούνται από τον Άλλον, ποτέ όμως από την περιπλοκότητα της εαυτότητας. Η πίστη δεν είναι θέμα ηλικίας, όπως δεν είναι εν τέλει και η λόγχη εκείνη που προκαλεί την πληγή. Ο Θεός βρίσκεται τόσο κοντά που είναι δύσκολο να τον συλλάβεις, υποκειμενικοποιείται σε τέτοιο βαθμό που η παράκληση για τη μη-επιστροφή στη μη-πίστη μετουσιώνεται σε προσευχή. Στον Κάτω Ουρανό φανερώνεται το παιχνίδισμα της διαχωρισμένης σκέψης με τη διαχωρισμένη επιθυμία: ανάμεσα στο θέλω και το πρέπει, ανάμεσα σε εκείνον και

Λίνα Βαταντζή - ποίημα

Όταν Τα Ποιήματα Ηχούν

Ας μιλήσουμε για τη σιωπή

που στοιχειώνει τον χρόνο -

η δική μας σιωπή καλύπτει τις δίνες.

Περισσότερος στεναγμός ηχεί

στο ξεφύλλισμα των σκονισμένων σελίδων.

Ας γίνουμε σιωπή της γνώσης

που ριγεί στο ηχητικό χάδι -

η δική μας σιωπή δονεί τη φλόγα στο κερί.

Όλα γαληνεύουν όταν το λυκόφως

τον ήχο της νύχτας αναμένει.

Ας χαράξουμε τη σιωπή μας με τον πιο οξύ ήχο

που δημιουργεί η ανθρώπινη σύμπνοια.

Χάρολντ Μπλουµ:«Απελπιστική η παρακµή του αναγνωστικού κοινού»

Η φωνή του έφθανε από το µακρινό Μανχάταν ζωηρή. Ο αιρετικός, ο προκλητικός, ο µοναδικός Χάρολντ Μπλουµ είχε τα κέφια του. Φηµισµένος για τις αϋπνίες του, για την εκπληκτική ταχύτητα µε την οποία καταβροχθίζει τις σελίδες, την ανεξάντλητη ευρυµάθεια και την ασυνήθιστη µνήµη του στην οποία έχουν αποθηκευθεί ολόκληρα έργα του αρχαίου, του εβραϊκού και του χριστιανικού κόσµου, ο καθηγητής Λογοτεχνίας του Πανεπιστηµίου Γέιλ έχει µείνει στην Ιστορία για την Αγωνία της επίδρασης, ένα σύντοµο κείµενο που γράφτηκε µέσα σε τρεις ηµέρες το 1973 σε κατάσταση συγγραφικού παροξυσµού. Συνδυάζοντας τη θεωρία περί υψηλού του Λογγίνου µε το οιδιπόδειο σύµπλεγ- µα του Φρόιντ, παρουσίασε τον λογοτεχνικό στίβο ως πεδίο άγριων συγκρούσεων για

Αλμπέρ Καμύ, Πώς γράφτηκε ο Ξένος (του Γιάννη Ν.Μπασκόζου)

«Το γεγονός ότι γίνεται πιστευτό ένα μυθιστόρημα με θέμα πάνω κάτω ότι «Ο Μ. εκτελείται γιατί πήγε στο σινεμά την επομένη της κηδείας της μητέρας του», και μάλιστα με τρόπο συγκλονιστικό, τα λέει όλα από μόνο του. Πρόκειται για ένα πρώτης τάξεως μυθιστόρημα, που ξεκινά όπως ο Σαρτρ και καταλήγει όπως ο Πονσόν ντι Τεράιγ. Συναινώ στην έκδοση του χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη». Αυτά έγραφε ο πολύς Πωλάν, ο επιδραστικότερος θεωρητικός της αισθητικής στη Γαλλία του μεσοπολέμου και εισηγητής εκδόσεων στον περίφημο εκδοτικό οίκο Γκαλιμάρ για το

Εορδαία Γη ή αναζητώντας τον χαμένο μας χρόνο Χρήστος Τουμανίδης - Γιώργος Δελιόπουλος

 Ο Χρήστος Τουμανίδης γεννήθηκε στην Πέλλα της Μακεδονίας τον Μάιο του 1952, στο χωριό Λιθαριά. Την περίοδο 1962-1965 έζησε στη Νάουσα Ημαθίας. Από το 1965 είναι μόνιμα εγκατεστημένος στην Αθήνα. Σταθμός στη ζωή και την περαιτέρω του πορεία στην ποίηση υπήρξε η γνωριμία του με τον Γιάννη Ρίτσο. Ανήκει στη λεγόμενη «γενιά του ’70». Έχει εκδώσει τις εξής ποιητικές συλλογές: Aστάθμητα (1978), Απόπειρες (1981), Η ώρα του λιμανιού (1987), Ανθολογία Ελληνικού Χαϊκού (επιμέλεια και συγκρότηση, 1995), Αντίστιξη των άστρων (1997), Κεριά θυέλλης (2005), Οι ελεγείες της Ανατολής (2014) και Πάνω σε μια χορδή (1997). Επίσης:

Η ΕΔΕΣΣΑ - ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ

• ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΒΑΣΔΡΑΒΕΛΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
 • ΕΤΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ: 1952

Το φλας-Σαρηγκιόλης Θοδωρής

Μικρό πουλί πετάει χαμηλά
Την καταιγίδα ν' αποφύγει
Κι αντίκρυ στο παράθυρο
Το καθαρό σου πρόσωπο φωτίζει
Το φλας της αστραπής.

Να 'ταν εδώ ο Καραβάτζιο
Το φως να έδενε με τις σκιές
Σ’ ένα κοντράστ να σ’ αποθέωνε.

        [ηλεκτρονικό περιοδικό: staxtes.com, 15/2/2017] 

https://poets.gr/el/poihtes/sarigkiolis-thodoris/946-to-flas

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ Η ποίηση του Κ. Π. Καβάφη και η πολιτική

Από γράμμα της νονάς του Κωνσταντίνου Καβάφη γνωρίζουμε ότι η επιθυμία του ήταν «να εισέλθη εις το πολιτικόν ή το δημοσιογραφικόν στάδιον». Και πράγματι, εργάστηκε ως δημοσιογράφος, ή καλύτερα υποαπασχολήθηκε, πριν η μοίρα του τον συνδέσει με την Υπηρεσία Αρδεύσεων από το 1899 έως το 1922. Με τη δημοσιογραφία ωστόσο, στην ευρεία έννοιά της, διατήρησε τις σχέσεις του. Το πιστοποιούν άρθρα του φιλολογικού ή γενικότερα πνευματικού περιεχομένου σε εφημερίδες και περιοδικά της Αλεξάνδρειας (πρωτίστως στον «Τηλέγραφο»), της Κωνσταντινούπολης, των Αθηνών, του Καΐρου, της Λειψίας και του Παρισιού. Στο «πολιτικόν στάδιον» πάντως δεν εισήλθε ο Καβάφης, όπως κι αν εννοούσε μια ενδεχόμενη εμπλοκή του. Το «ευτυχώς που δεν εισήλθε» είναι αυθόρμητο

Γιώργος Ξένος: εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη

Γιώργος Ξένος
Χωρίς τίτλο, ακρυλικό σε καμβά, 100×70εκ., 2010

Γκαλερί Λόλα Νικολάου
07.11- 06.12.2019

Art Thessaloniki
21.11 - 24.11.2019

Γενί Τζαμί
διοργάνωση: Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης
26.11.2019 - 24.01.2020

Δημήτρης Κοσμόπουλος, «Θέριστρον», εκδ. Κέδρος, 2018 (γράφει ο Αντώνης Γ. Παπαβασιλείου)

Πάντα μου φαίνεται δύσκολο -μπας και ακατόρθωτο;- να μιλάς για τα βαθιά νερά της ποίησης. Δηλαδή, για κύματα οδυνών, βασάνων, δοκιμασιών — μέσα στην αλήθεια των πραγμάτων. Παίρνουμε λίγο θάρρος ερχόμενοι σε μια συνάντηση, μια προσπάθεια κουβέντας. Να αγγίξουμε λέξεις, νοήματα, φθόγγους. Σε μια ποιητική συλλογή, μάλιστα, που ξεκινάει με λόγια ενός μεγάλου μυστικού. Του Αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου, Ο ΕΝ ΤΗ ΦΩΝΗ ΑΦΩΝΩΣ ΦΘΕΓΓΟΜΕΝΟΣ.

Η Μεγάλη Πλατεία του Νίκου Μπακόλα στο ΚΘΒΕ | κριτική παράστασης

Διαβάστε εδώ:

https://cityportal.gr/h-megalh-plateia-toy-nikoy-mpakola-sto-kthbe-kritikh-parastashs,170644,5,2,0?fbclid=IwAR19HSl1mcEYR7hYXRR8aUNN1DDh_tXRIiGNQHNJMmvsqKTn8EqoEFHSeZI#.XaaeIqWJT0x.facebook

Αντιστροφή Reversal ΚΑΜΒΑΣ - ΛΑΔΙ 70Χ100 30/12/2017 CANVAS - OIL paint-language: N. MYRIAS Μύριας

(Δεν δημιουργώ (ζωγραφίζω) γιά να πωλήσω ("μετρά" κάθε πιάτω...), πρόθεσή μου είναι η αλλαγή αισθητικής!!!) "ΧΘΟΝΙΟΡΕΑΛΙΣΜΟΣ" 
 Δεν αρκεί να γεννηθείς άνθρωπος, για να γίνεις άνθρωπος πρέπει να έχεις αναλυτική και ελεύθερη σκέψη. Στο άγονο έδαφος δεν πιάνει κανένας σπόρος. Πρώτα βρίσκεις και προετοιμάζεις το γόνιμο έδαφος, ο σπόρος κάπου θα βρεθεί, θα αναπτυχτεί και θα καρπίσει. Στην κοινωνία το γόνιμο έδαφος καθορίζεται από την αισθητική. Ανώτερα στην αισθητική είναι οι εικαστικές τέχνες, ζωγραφική, γλυπτική, αρχιτεκτονική, είναι ανά πάσα στιγμή

Στράτης Μυριβήλης, 50 χρόνια από τον θάνατό του

Ο αντιπολεμικός συγγραφέας της αιολικής σχολής 
 Στράτης Μυριβήλης γεννήθηκε στη Συκαμινιά Λέσβου το 1890. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γενιάς του 1930. Ανήκει στους «αιολείς» συγγραφείς της γενιάς αυτής, που είχαν αιολική καταγωγή και κοινή θεματολογία (Ηλίας Βενέζκης, Στρατής Δούκας κ.ά.). Το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Κόκκινες ιστορίες», κυκλοφόρησε το 1915. Υπηρέτησε, ως στρατιώτης και τέλος ως αξιωματικός, στον ελληνικό στρατό μέχρι το 1922. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όταν επέστρεψε στη Λέσβο, εξέδιδε την εβδομαδιαία εφημερίδα «Καμπάνα». Εκεί

Πρόγευση ξένης λογοτεχνίας 20 υπό έκδοση τίτλοι

Στο «Ανοιχτό Βιβλίο» για δύο διαδοχικά Σάββατα (22 και 28 Σεπτεμβρίου), υπό τον τίτλο «Φθινοπωρινό πεζογραφικό ψηφιδωτό», σχεδιάσαμε και σας προτείναμε έναν μικρό αναγνωστικό οδηγό από τίτλους της νέας εκδοτικής χρονιάς, όπου 28 συγγραφείς παρουσίασαν τα υπό έκδοση πεζογραφικά τους βιβλία. Σήμερα μεταφερόμαστε στον εύρωστο και δυναμικό χώρο της μεταφρασμένης λογοτεχνίας. Αυτή τη φορά δεκαέξι έμπειροι και ταλαντούχοι μεταφραστές μάς παρουσιάζουν τα βιβλία που μετέφρασαν, πριν αυτά καταλήξουν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.

Τάσος Λειβαδίτης, Σημειώσεις (Tasos Livaditis, Anotaciones)

TASOS LIVADITIS

Anotaciones

(del poemario Descubrimiento, 1977)

Traducción: Manuel González Rincón

Salida heroica

Me anudé la corbata de un modo que nadie ya

          pueda dudar,

me puse el abrigo con aplomo (porque en el fondo nada

          se perdona),

pero, por Dios, no os importunéis por mi sombrero de mujer

          –tengo mucho que esconder aún.

Σχεδόν σωματικός δισταγμός για όλες τις βεβαιότητες

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις 
 Δέκα ερωτήσεις, περισσότερο αφορμές και σπινθήρες για μια συνομιλία ανάμεσα σ’ έναν επίμονο αναγνώστη κι ένα πρόσωπο της γραφής.
ΠΗΓΗ: https://www.efsyn.gr/tehnes/ekdoseis-biblia/sto-ntibani-toy-anagnosti/214019_shedon-somatikos-distagmos-gia-oles-tis?fbclid=IwAR0GAh5Q1dovEo07fdUDhz6su8dMroqEcQSAqMzjXJ6uA0Pzijh-5ifmE94
Σήμερα η Μάρω Δούκα απέναντι σ’ ένα ερωτηματολόγιο που επιχειρεί να ψηλαφίσει, εντός κι εκτός αφηγηματικής επιφάνειας, διαθέσεις, εμμονές, αναγωγές.
 ● Γράφετε συνεχώς το ίδιο βιβλίο ή στο έργο σας εντοπίζετε τομές και ασυνέχειες;
 Γράφω συνεχώς το ίδιο βιβλίο μόνο στον βαθμό που η βαθύτερη αιτία τού κάθε προηγούμενου βιβλίου σχετίζεται άμεσα με τη βαθύτερη αιτία του κάθε επόμενου. Τομές και ασυνέχειες υπάρχουν πάντα από βιβλίο σε βιβλίο, ίσα ίσα για να επιβεβαιώνουν τον συγγραφέα που αναζητά διαρκώς και αλλιώς κάθε φορά τη δυνατότητα της φωνής του.

Σύγχρονη Σλοβάκικη ποίηση

Γράφει ο Δήμος Χλωπτσιούδης //
 «Ανθολογία νέων Σλοβάκων ποιητών», Μάρτιν Κότσις, Λάντισλαβ Λίμπτσεϊ, Βερόνικα Ντιανισκόβα, Γιάννα Πατσαλόβα, Γιουλιάνα Σοκολόβα, Μίχαλ Τάλλο, Τόμας Ραντόσλαβ, Εύα Τομκουλιακόβα, Πέτερ Τσίμπο. Ανθολόγηση: Μαρία Φερεντσουχόβα. Μετάφραση: Σύλβια Οκαλιόβα. Εκδ. Βακχικόν, σελ. 180
 ΠΗΓΗ: https://www.fractalart.gr/anthologia-newn-slovakwn-poiitwn/
 Είναι σημαντικό για τις γενιές μας να φέρνουν περισσότερη ποίηση στην καθημερινότητά μας. Η ποίηση είναι σε θέση να συνδέει τους ανθρώπους, να συνδέει τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Προσεγγίζοντας την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, δοκιμαζόμαστε ως αναγνώστες, συν-αισθανόμαστε τις αγωνίες άλλων κοινωνιών, μέσα από τη συνειδητοποίηση των πολιτισμικών διαφορών. Με την

Κριτικά φύλλα (19): Θεόδωρος Γρηγοριάδης «Γιατί πρόδωσα την πατρίδα μου»

Γράφει ο Γεράσιμος Δενδρινός //
ΠΗΓΗ:  https://www.fractalart.gr/giati-prodwsa-tin-patrida-mou/
Θεόδωρος Γρηγοριάδης «Γιατί πρόδωσα την πατρίδα μου» Εκδόσεις Πατάκη 2018
 [Α]. Μετά την καθάρια και τερπνή Καινούργια πόλη, μυθιστόρημα Πατάκης 2017, ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης επιστρέφει στο διήγημα, όπως έκανε πριν πολλά χρόνια με τη συλλογή Ο Αρχαίος φαλλός, Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη και Κέδρος 1995 (υπό έκδοση από τον Πατάκη) και Χάρτες, Πατάκης 2007, βιβλίο που διανέμεται μέσω των διηγημάτων σε πολλά επίπεδα. Η σχετικά πρόσφατη συλλογή του, που φέρει τον εξαιρετικό τίτλο Γιατί πρόδωσα την πατρίδα μου, Πατάκης 2018 αποτελείται από 26 διηγήματα, δημοσιευμένα κατά καιρούς σε λογοτεχνικά περιοδικά, κι ένα, «Η κυρία Τάπερ» που βλέπει το φως για πρώτη φορά. [Β]. Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι πως ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης αποκαλύπτεται ικανός γραφιάς και στο διήγημα (δεν είναι η πρώτη φορά) και θεωρείται από τους κύριους εκπροσώπους της γνήσιας ελληνικής ψυχής, από τους πιο

Μια διάλεξη που μας αφορά

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη //
 Μαρκ Μαζάουερ: «Τριάντα χρόνια ελληνικής ιστορίας» Μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου, Εκδόσεις Πατάκη
ΠΗΓΗ:  https://www.fractalart.gr/trianta-xronia-ellinikis-istorias/
 «Ο Μαζάουερ είναι ένας ιστορικός που απευθύνεται σε ένα παγκόσμιο ακροατήριο και συνομιλεί με τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα…» Κώστας Κωστής Ο Μαρκ Μαζάουερ (1958) είναι ιστορικός με σημαντικό έργο για την Ελλάδα, χώρα που αγάπησε και που – θα τολμούσα να γράψω – της αφιερώθηκε. Διετέλεσε Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μπίρκμπεκ του Λονδίνου, στο Πανεπιστήμιο του Σάσσεξ και στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον. Σήμερα είναι καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Η σχέση του με τη χώρα μας ξεκίνησε στις αρχές τού 1980, εποχή που ζούσε στην Ιταλία, και, όπως λέει ο ίδιος «προχωρούσα στη μελέτη της ιστορίας και