ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ-Φιλαρέτη Βυζαντίου

Στεκόμουν ακίνητη
δίπλα στο ποτάμι
Θεέ μου, είπα
πώς τρέχουν έτσι τα δάκρυά σου!

Μικρές ιτιές έβρεχαν τα μαλλιά τους
και πεταλούδες
κυνηγούσαν τα ξέφτια του ήλιου
Εγώ στεκόμουν ακίνητη
Να προσπαθώ να μεταφράσω το φως
και το σκοτάδι
Κι εσύ ,Θεέ μου, συνέχιζες να κλαίς

Τώρα στην άκρη του κρεβατιού
κουνώ τα πόδια μου
εκκρεμές σιωπηλό
και ταλανίζω τον αβροδίαιτο χρόνο
Η ψυχή μου ρέει σαν το ποτάμι
μα δεν έχει τί να ποτίσει
Όλα άνυδρα τα τοπία μέσα της
κι όμως αρνούνται τα παφλάζοντα ύδατα
Ίσως μουσκέψει τον χρόνο
Έστω αυτόν

Ήσυχη ώρα της νυκτός
για πες μου
Εσύ που είδες τις ιτιές
και τις πεταλούδες
τον διψασμένο χρόνο
τα δάκρυα του Θεού
Πες μου
Πώς θα σωθεί η ψυχή μου
από την πλημμυρίδα του σκότους
Ότι το φως αμετάφραστο στέκει
εκεί
στου ουρανού το αινιγματικό πρόσωπο...

(Φ.Β. 2909019 ''ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΦΩΣ'' 2018-19)