Γραμματολογικές Συνιστώσες
Η Μαρία Πολυδούρη (1902-1930) εμφανίστηκε στην ελληνική ποιητική σκηνή το 1922, ενώ συνεργάστηκε παράλληλα με τον περιοδικό τύπο της συγκαιρινής της εποχής. Το ποιητικό της έργο εντάσσεται στο ρεύμα του νεορομαντισμού και νεοσυμβολισμού της γενιάς του 1920.[1] Πίκρα και θρήνος, μεθυσμένοι τόνοι ερωτικού πάθους, δίψα για ζωή, είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ποίησή της. Μέσα από τα κανάλια του νεορομαντισμού, ταξιδεύει την καθαρά λυρική της διάθεση, χαράζοντας μια διαδρομή παράλληλη μ’
εκείνη του Καρυωτάκη, Ουράνη, Άγρα, Παπανικολάου, Λαπαθιώτη, χωρίς, όμως, ν’ ακολουθεί και την πολυθεματικότητά τους. Επηρεασμένη από αυτούς στρέφεται προς τα θέματα του έρωτα και του θανάτου και γράφει σε έντονα βιωματικό ύφος. Η συγκίνηση που μεταδίδει το ποιητικό της έργο δεν οφείλεται μόνο στο προσωπικό δράμα που εξωτερικεύεται, αλλά και στη λεπταίσθητη χρήση των εικόνων και άλλων τρόπων μιας υποβλητικής συνειρμικής ποιητικής εκφοράς. Ποίηση των συναισθημάτων, ερωτική, υπαρξιακή, της αναζήτησης του απόλυτου και του ιδανικού, από τις πιο χαρακτηριστικές της γυναικείας ευαισθησίας, που διακρίνεται για την ειλικρίνεια και την ένταση των αισθημάτων, την υπερχείλιση και τον πληθωρικό λυρισμό, τη μεστότητα των συγκινησιακών εξάρσεων, τη δραματική κορύφωση, την κυριαρχία της αισθηματολογίας, το διάχυτο αίσθημα μελαγχολίας, νοσταλγίας και απελπισίας, την απλότητα της έκφρασης, τη φυσικότητα, θέρμη, μουσικότητα στη στιχουργική της φόρμα, τη διαφάνεια και τη λιτότητα των εικόνων της, το εκφραστικό της πάθος και τον εξομολογητικό τόνο, την εσωτερική πνοή, το απροσποίητο, το ασυγκράτητο, τον αυθορμητισμό, την άμεση και πηγαία ποιητική έκφραση ως κατάσταση της ψυχής, χωρίς τη διαμορφωτική μεσολάβηση του πνεύματος. Τα ποιήματά της θυμίζουν μυστικές σελίδες ημερολογίου ή ερωτικές επιστολές, λόγω του πρωτογενούς λυρισμού τους. Γράφονται με την ελπίδα της ανταπόκρισης, αλλά ταυτόχρονα προσφέρουν στη δημιουργό τους τη δυνατότητα να βιώνει τα ερωτικά συναισθήματα που περιγράφει. Στον κόσμο των αξιών της ζωής και της ποίησης της Πολυδούρη η υπέρτατη αξία είναι η ερωτική αγάπη. Για την ποιήτρια η ποίηση έχει λόγο ύπαρξης, μόνο όταν απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο αποδέκτη, σε ένα εσύ, και μόνο όταν υμνεί την αγάπη και τον έρωτα. Έτσι, τα ποιήματά της δεν είναι παρά ερωτικά μηνύματα, ένα συνεχές ερωτικό κάλεσμα, με την αγωνία, με την ελπίδα ή με τη βεβαιότητα της ανταπόκρισης.
Η συλλογή στην οποία εντάσσεται η ποιητική σύνθεση
Το ποίημα συμπεριλήφθηκε πρώτο στη συλλογή Οι τρίλιες που σβήνουν (1928).[2] Αποτελεί μια λυρική ελεγεία,[3] στην οποία η ένταση του ερωτικού αισθήματος εκφράζεται μ’ ένα γλυκύτατο και παθητικότατο κελαηδισμό.
Κεντρική Ιδέα
Είναι ο έρωτας, το συναίσθημα της αγάπης κι όλες οι ανθρώπινες και οικουμενικές διαστάσεις του για τη ζωή και τον άνθρωπο. Η αγάπη είναι μοναδική αξία στη ζωή, που δικαιώνει εκείνους που τη θέτουν ως πρωταρχική στη ζωή τους.
https://www.fractalart.gr/maria-polydouri-mono-giati-m-agapises/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου