Η γραία μια πιθαμή. Λιανόβεργα, όμως τα χέρια γύφτικη τανάλια –άρμεγμα και τσάπα μια ζωή.
Τίνος είμαι, πώς με λένε και πού είναι ο Βαγγέλης, μ’ εξέταζε διαρκώς –φωνή σπασμένο καρύδι.
Σαν απόσωσα, έλυσε.
- Πού ’νι Βαγγέλ’ς, πού ’νι Βαγγέλ’ς, πού ’νι;
Το μυαλό μαγγανοπήγαδο.
Βαγγέλ’ς ο γιος. Στο χώμα. Κοντόημερος.
Μαράγκιασε ύστερα η φωνή, ξεντύθηκε τα μαύρα –κορμί αγγελικό– κι έλυσε το τσεμπέρι για ψηλά.
Τα χέρια της –τανάλια γύφτικη– σφίγγαν το δοιάκι.
Κ.Κ. 09-01-2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου