Επανακυκλοφόρησε για τρίτη φορά η συγκεντρωτική έκδοση του Κώστα Θ. Ριζάκη «Επιτάφιος δρόμος. Ποιήματα Α΄ [1985-2010]» (εκδ. Κουκκίδα, Αθήνα 2020). Στις έξι ποιητικές συλλογές που περιλαμβάνει το βιβλίο, ο Κώστας Θ. Ριζάκης σμιλεύει με δεξιοτεχνία την πρώτη ύλη του. Λέξεις επιλεγμένες κατανυκτικά συνθέτουν στίχους αιχμηρούς κι ύστερα ανοίγονται μπρος σε λεωφόρους καμπύλες, σα βέλη στα χέρια έμπειρου τοξοβόλου που βρίσκει πάντοτε στόχο. Ο λυγμός τού ποιητή μετακυλίεται ευφυώς απ’ το παρθένο δάσος των συναισθημάτων στο εργαστήρι της νόησης. Ο προσωπικός ρυθμός του δυναμικός, ζωογόνος, ανάσα και παλμός καρδιάς εφηβικής. Ποίηση μεστή, ανοιχτή σε ορίζοντα στοχασμών και μνήμης που γίνονται βάλσαμο με την πάροδο των χρόνων.
Ι. Από τη συλλογή «Ο βυθός μου τα πράγματα», 1985.
Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΤΟ ΧΙΟΝΙ
μη σας τρομάζει ό,τι ακούτε στη φωνή μου
έχει το ράγισμα απύθμενου βυθού
αφετηρία της την άναρθρη κραυγή
ένα παιδί κλεμμένο βάναυσα να κλαίει
παιδί νύχτα και μέρα οδοιπορώντας
στη δύσβατη της ηλικίας πέτρα
με ματωμένα πέλματα επιστρέφει
την ένθεη μνήμη φέρνοντας στο φως
μη σας τρομάζει ό,τι ακούτε στη φωνή μου
χιόνι που χώνεψε ώς τη ρίζα μου λυγμός
παγώνει κάποτε και ξεκουφαίνει
***
ΙΙ. Από τη συλλογή «Με τον τρόπο του Αινεία», 1986.
ΟΙ ΔΥΟ
έτριβε ψίχουλα στις δυο της χούφτες
κι εμείς ραμφίζαμε αδηφάγοι νεοσσοί
της παραμόρφωσε η αρθρίτιδα τα χέρια
τα χρόνια μας της σκάψαν την ψυχή
κ’ ήρθαν οι πρώτες στη φωνή ρυτίδες
στη χάση και στη φέξη μάς ταΐζει
στον ύπνο από συνήθεια μάς φιλά
φορές τις νύχτες την ακούω που κλαίει
φορές μιλάει για έναν επίπεδο βυθό –
δεν ξεχωρίζει πια αλήθεια κι εφιάλτη
έτσι όπως πάει θα μας ξεχάσει πάλι
θα μας αφήνει με τα χρόνια νηστικούς
εγώ το παίρνω απόφαση μα εσύ
του δρόμου αναπόσπαστος στην πείνα
ν’ αντέξεις ετοιμάσου αδερφέ μου
ώσπου να βρούμε άκρη στο κουβάρι
***
ΙΙΙ. Από τη συλλογή «Τα επόμενα πένθη», 1997.
ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΠΛΗΓΕΣ (ΣΤ)
πιο πυκνή από χιόνι βροχή
βομβαρδίζει τη νύχτα
οι μικρές μου δορκάδες ψυχές
στα ορύγματα φτάνουν
καταφύγιο στη νύχτα να βρουν
να φυτρώσουν σε χώμα
οι νεκρές μου δορκάδες ψυχές
οι πικρές ελαφίνες φυγές μου!
***
IV. Από τη συλλογή «Χωρίς χρονολογία. Ένα ποίημα σε δώδεκα μέρη», 2004.
2.
ακούω το γνώριμο των τακουνιών σου
στις κρύες πλάκες της αυλής
πευκοβελόνες μπλέκονται
στα βιαστικά μαλλιά σου
κι ακούω τα κλεφτά αδέξια βήματα
να σε οδηγούν συνέχεια στο δρόμο
αφήνω την αυλόπορτα ανοιχτή
την πιθανή διαφυγή μου να εξορκίζει
(διδάσκομαι απ’ τα λάθη σου Α λ ί κ η
μ’ αίμα και πόνο απανωτά με συντηρείς)
***
V. Από τη συλλογή «Ο κυρίως ναός», 2006.
23.4.1993
τριαντατρία χρόνια ράγισα στις πέτρες
πέσανε και τα ράκη που φορώ
κρυώνω τώρα ανυπεράσπιστος μητέρα
λύσσαξε ο βοριάς που με φυσάει
πάντα ερημίτης πάντοτε ασκητής
οδεύω απ’ την απόγνωση στο τέρμα
(θα γράφουν κι αύριο οι στίχοι μου στο μνήμα
μες στης ζωής το απόμακρο ακρογιάλι
θα επιστρέφω αφρισμένο κύμα
– θάλασσα στη φωνή σου θα πνιγώ!)
***
VI. Από τη συλλογή «Τα τελευταία ονόματα», 2010.
ΓΕΝΕΘΛΙΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
δεσπόζανε βουνά θεόρατα οι ανάγκες μας
κι οι λίμνες των δακρύων μας μ’ ανεβασμένη στάθμη
εξέπνεαν θολά ποτάμια οι ελπίδες μας
στη λυσσασμένη θάλασσα της λύπης
και κάποτε περισυλλέγονταν ο πόθος ναυαγός
τι χάρτης γεωφυσικός η Ελλάδα π’ αγκαλιάσαμε
οπού μάς γνώρισεν αργά μαυλιστικό έναν κόσμο
τον κόσμο που ερήμην μας γενέθλια
ονόμασαν πατρίδα – οι εχθροί μας;
οικόπεδο της άρνησης χωράφι της παγίδας
ο μέσα φίλος δουλευτής πραματευτής ο έξω
καστρόπυργοι μ’ ενάντιους κριούς πολιορκίας
ματοβαμμένοι χαλασμοί λοιμοί θεών κατάρες –
κάθε τού τόπου σπιθαμή κροτεί στο μερτικό του
κι ο ποιητής αγέρωχος βιγλίζει τον καημό του!
ΚΩΣΤΑΣ Θ. ΡΙΖΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου