Παυλίνα Παμπούδη: Τέτοιες μέρες, τέτοια λόγια…
Τέτοιες μέρες; Δηλαδή;
Χμ (μονολογώ): παρόλο που εγώ προκάλεσα το «Αφιέρωμα», εγώ είμαι που δεν μπορώ να γράψω κειμενάκι εμφορούμενο από το «Πνεύμα των Χριστουγέννων»…
Συνειδητοποίησα ότι οι «Τέτοιες μέρες» δεν σου λένε και πολλά πράγματα παρά μόνο αν είσαι αθώο παιδί (σε ευημερούσα χώρα), έμπορος, γαλοπούλα ή γουρούνι. Ή, έστω, υπάλληλος (που σε εποχές μη κρίσης και μη πανδημίας έχεις κάτι να περιμένεις, αν όχι τον Άη Βασίλη, τουλάχιστον τον 13ο μισθό και 2-3 μέρες αργίας).
Δεν ανήκω σε καμιά από τις κατηγορίες αυτές…
Η αρχική ιδέα ήταν να γράψουμε όλοι, δηλ. ο καθένας από τη συντακτική ομάδα, κάτι για τις χειρότερες «γιορτές» (χειρότερες από τις φετινές) που έχουμε περάσει.
Δεν υπήρξε ανταπόκριση… Λογικό.
Τα δικά μας χειρότερα τι θα μπορούσαν να είναι; Κανένα βαρετό ρεβεγιόν, κανένα αποτυχημένο οικογενειακό τραπέζι λόγω της σάλτσας που δεν «έδεσε», άντε, μπορεί να συνέπεσε «τέτοιες μέρες» και κάποιος καβγάς, κάποιος χωρισμός, κάποιο ατύχημα, κάποια ταλαιπωρία…
Το ότι υπάρχουν και χειρότερα ποτέ δεν μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα.
Γενικά, δεν θέλουμε ούτε να σκεφτόμαστε και ούτε να θυμόμαστε τα χειρότερα. Άσε που τα πραγματικά χειρότερα βρίσκονται μακριά μας, σε διεθνή ορίζοντα.
Θυμόμαστε ίσως τα καλύτερα. Έστω και ως μια γενική αίσθηση/ ιδέα /νοσταλγία.
Πολλοί από μας μπορούν πιθανόν ακόμα να καταφεύγουν στις αναμνήσεις που μας εμφυτεύτηκαν στις τρυφερές μας ηλικίες: ζεστασιά, αγκαλιές, ευωδιές σ’ όλο το σπίτι από γλυκά και φαγητά δώρα… ΟΚ.
Οι πρόσφατες αναμνήσεις μας όμως τι είναι; Τι ακριβώς έχουμε στερηθεί φέτος – μετά από τόσα χρόνια «κανονικότητας»; «Γιορτινά» μαγαζιά με πλήθη κόσμου να συνωστίζεται για να διαλέξει να αγοράσει κιτς πλαστικούς Αγιοβασίληδες, τάρανδους, δύστυχα ελατάκια φυτωρίων ή ψεύτικα, γιρλάντες, μπαλίτσες, χρωματιστά λαμπιόνια κ.τ.τ. Merry Christmas and Happy New Year!;
Σαχλά και εκνευριστικά ΧΟ! ΧΟ! ΧΟ! στις διαφημίσεις ποικίλων άχρηστων καταναλωτικών αγαθών, τζινγκλ μπελς και γλυκερά τραγουδάκια στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, άφθονες προτάσεις / συμβουλές: νέα προϊόντα μακιγιάζ «για να είσαστε εκθαμβωτικές στο ρεβεγιόν», ενδυματολογικές προτάσεις «για να λάμψετε στο ρεβεγιόν», δώρα που θα εντυπωσιάσουν κλπ.;;;
Αναρωτιέμαι τι πράγματι θα μας λείψει από όλα αυτά που τα είχαμε εν αφθονία στην «κανονικότητά» μας, και μας ωθούσαν συντεταγμένους να διαφοροποιούμε τις μέρες και να έχουμε και «τέτοιες» δηλ. υποχρεωτικά χαρούμενες κι ευτυχισμένες. Τώρα ισοπεδώθηκαν όλες…
Τίποτα απ’ όλα αυτά θαρρώ δεν πρόσφερε πραγματική ψυχική ανάταση και αγαλλίαση. Θυμάστε μήπως τον καημένο τον Άγιο Βασίλειο; Ήταν ένας σοβαρός, ασκητικός άγιος – καμιά σχέση με τον καλοθρεμμένο χαζοχαρούμενο με τα κόκκινα… Κι έφερνε μόνο χαρτί και καλαμάρι!
Και, αν κάποτε οι ουρανοί αγαλλίασαν με το αστέρι των Χριστουγέννων τώρα με τα μαχητικά αλλά και με τα ντρόουνς στην πλάση όλη, και τα πυροτεχνήματα (στις ευημερούσες περιοχές), δεν νομίζω πως αγάλλονται πια.
Δεν ξέρω για σας, εμένα πάντως δεν θα μου λείψουν πολλά. Και οπωσδήποτε καθόλου τα «κάλαντα» των τελευταίων χρόνων – από παράφωνες συμμορίες καλοντυμένων καλόπαιδων που λυμαίνονταν τις πολυκατοικίες και επαιτούσαν / απαιτούσαν τουλάχιστον πενηντάευρο για τον κόπο τους να συντηρήσουν την παράδοση (Φέτος, θα χρησιμοποιούν άραγε POS;)
Ας κλείσω μ’ αυτή την τεράστια εισαγωγή γκρίνιας κι ας προσπαθήσω να κάνω κι εγώ το χρέος μου γράφοντας για μια ιστορία που έζησα «τέτοιες μέρες»:
Τέτοιες μέρες λοιπόν, το 1980 μια μεγαλούτσικη παρέα (αχ, τότε υπήρχαν ακόμα και οι μεγαλούτσικες παρέες…) είχαμε αποφασίσει να περάσουμε τις γιορτές στην Κολωνία. (Αχ, τότε υπήρχαν ακόμα και οι ξαφνικές αποφάσεις, υπήρχαν ακόμα και τα αεροπορικά ταξίδια…)
Θα μέναμε στης Αννέτας, θείας του αρραβωνιαστικού της Τζένης, μιας κοπέλας από την παρέα – που το σπίτι της ήταν πάνω στον Ρήνο.
Ο Κώστας και η Δώρα μας πήγαν στο αεροδρόμιο – ήταν οι μόνοι που διέθεταν αυτοκίνητο-, 5 άτομα ο ένας πάνω στον άλλο, μπαγκάζια και κιθάρες, γέλια και χαρές (αχ, τότε υπήρχαν ακόμα και τα χαρούμενα στριμωξίδια…)
Φτάσαμε με γέλια και χαρές, περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων – κι εκεί μας συνέλαβαν! Η προαναφερθείσα Τζένη έμοιαζε κάπως με την Μάινχοφ, που ήταν καταζητούμενη τότε και όλο το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο αφίσες με τη φωτογραφία της. Δεν έφτανε η ομοιότητα, είχε και μια ύποπτη μουντζούρα στο βρετανικό διαβατήριό της.
Αποτέλεσμα: μείναμε όλη νύχτα σε ασφαλή χώρο, υπό αστυνομική επιτήρηση. Και, μέχρι να διευθετηθεί το ζήτημα μέσω Πρεσβειών, κατάφερα, μέχρι τα ξημερώματα, να κάνω ματ σε 1981 κινήσεις τον επίσης μισοκοιμισμένο συμπαίκτη μου – που ήταν η Αρλέτα. Θαρρώ, αυτή ήταν η τελευταία φορά που έπαιξα σκάκι…
Πάντως, κάποτε φτάσαμε, μέσω Φραγκφούρτης, στην θεία Αννέτα και κάναμε ένα αξέχαστο ρεβεγιόν με συνωστισμό εκλεκτών καλεσμένων (αχ, τότε υπήρχαν ακόμα και οι συνωστισμοί…) συνεορτάζοντας με τον Θησαυροφύλακα της Βασίλισσας Τζουλιάνας, τον Διευθυντή της Όπερας ή της Κρατικής Ορχήστρας της Βιέννης, μια διάσημη κολορατούρα, έναν Μαρκ, έναν Χανς κ. α που δεν θυμάμαι – παρόλο που ήπιαμε μαζί ένα ολόκληρο κασόνι με μπουκάλια ροζ σαμπάνιας ( ίσως και εξαιτίας αυτού), παρόλο που χορέψαμε, τραγουδήσαμε αγκαλιά (αχ τότε υπήρχαν ακόμα και οι αγκαλιές και τα φιλιά…), ξεφαντώσαμε και ξενυχτήσαμε (αχ, τότε υπήρχαν ακόμα και τα ξενύχτια…)
Το νέο έτος 1981, ναι, ήταν ευτυχές…
Το 2021 μπορούμε μόνο να ελπίζουμε πως δεν θα είναι πιο δυστυχές από το προκάτοχό του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου