Τον Ιούλη του ’77 μ’ έστειλαν στο Μεσόβουνο, στο χωριό της μάνας μου. Κατσικίσιο τυρί και βουνίσιος αέρας, ποντιακά μοιρολόγια και πετροπόλεμος με τα παιδιά του άλλου μαχαλά. Κάθε φορά που σηκωνόμουνα τη νύχτα προς νερού μου, μ’ έπαιρνε απ’ το χέρι ο θειος μου ο Αβράμης, λωλός από βόμβα του εθνικού στρατού, για να ανέβουμε στις πλαγιές του Βερμίου. Κι εκεί κάτω από μια κατάξερη βαλανιδιά, σςςςςς μού έκανε με το δάχτυλο – λαγοί, κουκουβάγιες και ελάφια ακινητούσαν. Λίγο πιο μακριά πύκνωναν οι σκιές απ’ τους εκτελεσμένους του χωριού. Κατέβαιναν απ’ τα λημέρια τους οι αρκούδες και απίθωναν μπροστά τους μέλι. Στο χωριό πηγαίνω κάθε χρόνο, όλο κηδείες και μνημόσυνα. Το παλιόσπιτο της γιαγιάς μου στέκεται ακόμη. Κάθε που ανηφορίζω στην πλαγιά με περιμένει ο θειος μου, από δεκαετίες πεθαμένος κι αυτός. Πέντε τόμοι άγραφης ιστορίας το χαμόγελό του.
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης γεννήθηκε το 1970 στο Δυτικό Πέλλας. Είναι φιλόλογος και ασχολείται με τη λογοτεχνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου