Το 1920 παρουσιάζεται το μιμόδραμα του Ντάριους Μιγιό, ”Το βόδι στη στέγη”. Το 1928 υποβάλλεται σε νέα απόπειρα αποτοξίνωσης και κρατάει ημερολόγιο αυτής της προσπάθειας, ενώ ζωγραφίζει σχέδια και σκίτσα. Την ίδια χρονιά γράφει το περίφημο τα «Τρομερά Παιδιά» μέσα σε δεκαεπτά μέρες και στο δοκίμιο «Λαϊκό Μυστήριο» υπερασπίζεται τη ζωγραφική του Ντε Κίρικο. Το επόμενο έτος βγαίνει από την κλινική και ανεβάζει στην Κομεντί Φρανσαίζ (Εθνικό Θέατρο) το συγκλονιστικό μονόπρακτο «η Ανθρώπινη φωνή», ενώ τα «Τρομερά Παιδιά» ενθουσιάζουν τους πάντες. Από τον Απρίλιο ως το Σεπτέμβριο του 1930 γυρίζει την πρώτη του ταινία: «το Αίμα του Ποιητή». Αρχίζει να γράφει τη «Δαιμόνια Μηχανή» ”Όταν κάνω πρόβα, γίνομαι θεατής. Διορθώνω άσχημα. Αγαπώ τους ηθοποιούς. Δεν ακούω μόνο τον εαυτό μου. Την παραμονή της παράστασης, οι αδυναμίες μου αναπηδούν ολοφάνερες. Είναι πολύ αργά (…) δεν τολμώ να κοιτάξω τη θάλασσα κι ακόμα λιγότερο να βουτήξω. Μου φαίνεται πως αν κατέβαινα στο ακροατήριο, το πλοίο θα βούλιαζε εξαιτίας μου. Να’ μαι στα παρασκήνια με τσιτωμένο αυτί. Πίσω από το σκηνικό, το δωμάτιο δεν είναι ζωγραφιστό, σχεδιάζεται. Μου δείχνει τα σχεδιαστικά του λάθη. (…) Πνίγομαι. Σηκώνομαι. Κρυφακούω. Ξέρω όμως πολύ καλά πως η θάλασσα αυτή υπόκειται σε κανονισμούς (…) Πάει, ο συγγραφέας ξεχάστηκε τελείως. Το καράβι ξεστρατίζει και μεταμορφώνεται σε ναυάγιο. Αν οι ηθοποιοί ακούσουν αυτές τις σειρήνες, το δράμα γίνεται μελόδραμα, η κλωστή που συνδέει τις σκηνές, σπάει. Σπάει ο ρυθμός”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου