ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΑΦΑΝΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ

Δώδεκα κείμενα του Μάρκου Μέσκου για τη γενέθλια πόλη του, τα Βοδενά ( Έδεσσα), που αποδίδουν πιστά έναν κοινωνικό και προσωπικό ζόφο.

Γράφει ο Θανάσης Θ. Νιάρχος ( Τα Νέα Σαββατοκύριακο / Βιβλιοδρόμιο 23-25 Δεκεμβρίου 2016 )

[...] όσο παρηγορητική κι αν είναι η φύση, ο άνθρωπος και η μοίρα του μετράνε πολύ περισσότερο σε σχέση με την ομορφιά ενός τόπου. Αλλά και τι τόπος, αλήθεια, η Έδεσσα! [...]
Μια τόσο μυστική και ανοιχτή ταυτόχρονα ''ανάγνωση'' της Έδεσσας το ''Εν Βοδενοίς'' ώστε θα τη χαρακτήριζες ως επιτομή όλων των πόλεων, είτε είναι ελληνικές είτε ξένες, που τις αγαπάς και τις νοσταλγείς γιατί είναι αδύνατον να αποκρυπτογραφήσεις τη μαγεία τους, κυρίως χάρη στο παρελθόν τους.
Μάρκος Μέσκος: ΕΝ ΒΟΔΕΝΟΙΣ ( Κείμενα εκτός εμπορίου από την ενδοχώρα της Έδεσσας ), εκδ. Φιλοπρόοδος Σύλλογος Έδεσσας ''Μ.Αλέξανδρος''- Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Δήμου ΄Εδεσσας, Έδεσσα 2016, σελ. 102. Τιμή: 8 ευρώ.

Το σύννεφο των Χριστουγέννων – του Γιώργου Μητά

Μπροστά του στέκονταν οι  γονείς του, ολοζώντανοι, και του μιλούσαν. Ένα αίσθημα ευφροσύνης τον κυρίευσε^. δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τις λέξεις, ο ήχος όμως της φωνής  ηρέμιζε την ψυχή του, το βλέμμα τους ήταν χάδι τρυφερό. Το δωμάτιο θύμιζε πολύ το δωμάτιο των παιδικών του χρόνων στο Παγκράτι, αυτό που στοίχειωνε  τα όνειρά του για χρόνια αφότου άφησαν τη γειτονιά. Πρόσεξε ότι τα μαλλιά του πατέρα του ήταν κατάμαυρα, ο λαιμός της μητέρας του κομψός σαν μίσχος λουλουδιού. Είδε τον πράσινο καναπέ που είχε φιλοξενήσει αμέτρητα παιχνίδια και όνειρα στην τριμμένη αγκαλιά του, περισσότερα από εξήντα χρόνια πριν, και πήγε και κουλουριάστηκε πάνω του. Κάπου κοντά ακούστηκαν τα γέλια και οι φωνές των αδελφών του. Τί απρόσμενο δώρο! Όλοι μαζί και πάλι,  ο χρόνος έξω από την πόρτα του σπιτιού.  Ένα ζεστό κύμα ανάβλυσε από το στήθος του και τον τύλιξε ολόκληρο. Οι πόνοι χάθηκαν. Ο Χρήστος έκλεισε τα μάτια.

Ελευθερία Μπέλμπα: οι συνθήκες αποκάλυψης του ηρωισμού (δοκίμιο, ποιητική)

Το ιδανικό της συμφιλίωσης με τον επαναστατημένο εαυτό ή η αποθέωση του έτερου, που αναδεικνύει έμπρακτα τα υψηλά οράματα, είναι ζητούμενο του ουτοπικού κόσμου. Και ο ηρωισμός κάποτε λειτουργεί καταγγελτικά ενός τρόπου ζωής αποφευκτέου για το ιδεολογικό status των κοινωνιών που ενοχοποιούν κάθε δραματικά μοναδικό εγχείρημα.
Στον «καιόμενο» ο τόπος που αναγνωρίζεται η διαδοχή των γεγονότων είναι δυσδιάκριτος, αλλά ευρύτερα διαπιστώνεται ότι πρόκειται για την Ελλάδα και τις πολιτικοκοινωνικές συγκυρίες της[1]. Στην ποιητική συλλογή (Μεταίχμιο Β΄) τα κείμενα καταγράφουν το σκηνικό του εμφυλίου πολέμου (γραμμένα την εποχή 1949-1955).
Εσωτερικά δεδομένα πείθουν ότι η παραπομπή στο κεντρικό πρόσωπο ιδεολογικά κυμαίνεται ανάμεσα στη σκιαγράφηση του ηρωισμού και του εξιλαστήριου θύματος.

Θωμάς Κοροβίνης, «Ιχνηλασία στην πεζογραφική ενδοχώρα του Ηλία Παπαμόσχου» ή «΄΄Το αθώο βλέμμα του αρνιού είναι ένα κάλεσμα να βγούμε απ’ το σκοτάδι΄΄»

-το κείμενό  που διάβασε ο Θ.Κ. στην παρουσίαση του  συγγραφέα ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΜΟΣΧΟΥ στο καφέ-μπαρ ΓΑΖΙΑ- 

Θωμάς Κοροβίνης, «Ιχνηλασία στην πεζογραφική ενδοχώρα του Ηλία Παπαμόσχου» ή «΄΄Το αθώο βλέμμα του αρνιού είναι ένα κάλεσμα να βγούμε απ’ το σκοτάδι΄΄» 

Για να μιλήσεις για την αξία της αφηγηματικής τέχνης κάποιου απαιτείται η επαναληπτική ανάγνωση, και πλέον αυτής το «διαφορετικό» διάβασμα και η επόμενη σπουδή, η διερεύνηση του εσώτερου προσώπου του, το ξεσκάλισμα των μη ορατών δια γυμνού οφθαλμού περιοχών του λόγου, προς άγραν και ανάδειξιν των κρυφών πλευρών, του πιθανού μυστικού ή των μυστικών που ο συγγραφέας από ένστικτο ή σκοπιμότητα έχει σε εμφανή ή απόμερα σημεία ενθυλακώσει. Πολλώ μάλλον όταν πρόκειται για έναν πεζογράφο ιδιάζουσας υφής και με έντονο και εντελώς διακριτό προσωπικό στυλ σαν τον Ηλία Παπαμόσχο.