θάλασσας στην αϋπνία
Δεν ήταν μόνο ένα άρωμα αλλά η ίδια η καρδιά
που χτύπησε για σένα τόσο δενδροειδώς τις ώρες και τα λεπτά δάκρυ και ευχαρίστηση στην ίδια κατεύθυνση τόσο ανεμωδώς που η κόπωση κατανάλωσε τις άκρες της μικρής ακρίβειάς της
Κι ακόμη ΙΔΟΥ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ κι ένας πολεμιστής με τον τρόπο ενός ταριχευμένου αγγέλου όρθιος και ματαιόδοξος συνάμα δίπλα στο αδιαμόρφωτο παραπέτασμα της πρώτης πηγής
σήκωνε το σπαθί του
ενάντια σ’ εμένα και οι πληγές μου πηδώντας από τους φράχτες και τ’ άφωνα βλαστάρια της μικρής αυγής κούρνιασαν μία προς μία πάνω στο σώμα σου
και μετά σαν να ήταν δικές σου
τις έπλενες στο χυμό της απόγνωσης τις στέγνωνες με φροντίδα μέχρι να πέσουν αργά στο έδαφος και να μεγαλώσουν με τη σειρά τους αρωματικά φυτά που έφτασαν στα σκαλιά του σύννεφου και με κατηγορούσες για τη βλάβη και τη συμφορά
Είπα μάλιστα ΙΔΟΥ ΟΙ ΣΤΑΧΤΕΣ όταν σημάδευες με μομφές το εσωτερικό του σκοταδιού μου και ήταν λάσπη ή καταστροφή η αίσθηση της της ψυχής στάχτες αχ στάχτες μόνο
που ήταν κάποτε για σένα κόγχη ή ιερό
Ωστόσο ο αναίσθητος κλαδευτής του χρόνου που χαϊδεύει με κακία ό,τι καταστρέφει τις διασκόρπισε με θράσος στον αέρα ενώ τραγουδούσε θλιμμένα απλοϊκές μελωδίες
και άφηνε στα πόδια σου τον ποταπό τάπητα της ταπείνωσής μου
Δεν σου χρωστάω τίποτα εντέλει παρά νύχτες φωτός κάτω από εκείνον τον ευκάλυπτο άνω των δεκαπέντε ετών που χαλούσαν κάθε στιγμή την πτήση της καρδιάς και την απογύμνωναν
Ωστόσο ενίοτε πνέει δίχως να το θέλεις απ’ το στενό ημίφως της φωνής σου ένα χαμόγελο και η καμπύλη των ματιών σου με κάνει να καταλάβω ότι οι μέρες του 1994 εάν το ήθελες θα μπορούσαν ίσως να καταλήξουν στην ελπίδα.
Días de 1994
Y te dije en silencio HE AQUÍ EL MIEDO y un jardín se des¬hizo de pronto en mil fisuras de lava y alacranes de garra y de¬sencanto un jardín que fue desde hace tiempo alivio del mar en el insomnio
No es que fuera un aroma sino el mismo corazón
Que ha latido por ti tan árbolmente las horas y minutos lágri¬ma y placer en un mismo sentido tan brisamente que el can¬san¬cio consumió las aristas de su pequeña exac¬titud
Y además HE AQUÍ LA DESTRUCCIÓN y un guerrero a la manera de un ángel disecado de pie y envanecido junto al pretil informe de la fuente primera
levantaba su espada
contra mí y mis heridas saltando por los setos y los brotes en¬mu-decidos de la pequeña madrugada se posaron una a una so¬bre tu cuerpo
y después como si fuesen tuyas
las lavabas en el jugo de la desesperación las secabas con cui¬dado hasta que caían al suelo lentamente y crecían a su vez plantas aromáticas que llegaban a los escalones de la nube y me culpabas del daño y el su¬fri¬miento
Dije incluso HE AQUÍ LAS CENIZAS cuando señalabas con acusaciones al interior de mi oscuridad y era fango o catás¬tro¬fe la sensación del alma cenizas ay cenizas solamente
que fueron una vez para ti rincón o santuario
Sin embargo el insensible podador del tiempo que acaricia con maldad lo que destruye las esparció con descaro por el ai¬re mientras cantaba tristemente inge¬nuas melodías
y dejaba a tus pies la despreciable alfombra
de mi degradación
Nada te debo a fin de cuentas sino noches de luz bajo aquel eucalipto más de quince años rompiendo a cada instante el vuelo del corazón y desnudándolo
Sin embargo sopla a veces sin quererlo por la estrecha pe-numbra de tu voz una sonrisa y el ar¬queo de tus ojos me hace comprender que los días de 1994 si tú quisieras podrían terminar quizás en la es¬pe¬ranza.
(José Antonio Moreno Jurado, Las elegías del Monte Atos, Barcelona, 1997)
(Χοσέ Αντόνιο Μορένο Χουράδο, Οι ελεγείες του όρους Άθως, Βαρκελώνη 1997)
ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
III
«… αποστράφηκα την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας».
Καβάφης, «Ηδονή».
«Μια κάμαρα και μία κλίνη»,
σου έλεγα. Ο γέρος
τινάζει ακάθαρτη
την γκριζοπράσινη σκόνη
του καπέλου του. Ακάθαρτος,
οδεύει προς την αποβάθρα
ένας λιθόστρωτος δρόμος.
Μια στιγμή έρωτα
χωρίς αυγή και χωρίς ρίζες.
Μια κάμαρα χωρίς όνομα
και ένας θάλαμος με χιόνι.
Το ακάθαρτο δεν είναι η απόλαυση
του σώματος, αλλά ο αέρας
που πίνει σκοτάδι,
η έλλειψη του φωτός,
η αμοιβή του εραστή
και το μεταλλικό μουρμούρισμα
-σαν απορρίμματα στον άνεμο,
σαν τραχύ χαρτί
τσαλακωμένο στα χέρια-
που σχηματίζουν, καθώς αγαπιούνται,
ο γέρος και ο έφηβος.
Αίγυπτος. Αλεξάνδρεια.
FRAGMENTACIÓN DE ATENAS
ΙΙΙ
“Una pensión y un lecho',
te decía. El anciano
sacude impuramente
el polvo verdegrís
de su sombrero.Impura,
se precipita al muelle
una calle empedrada.
Un instante de amor
sin alba y sin raíces.
Una pensión sin nombre
y un tálamo de nieve.
Lo impuro no es el goce
del cuerpo,sino el aire
que bebe oscuridad,
la carencia de luz,
la paga del amante
y el murmullo metálico
-como hojarasca al viento,
como áspero papel
arrugado en las manos-
que forman, al amarse,
viejo y adolescente.
Egipto. Alejandría
VII
«Το θάνατό μας καρτερεί το λαμπρό φως του ήλιου».
Κ. Καρυωτάκης, Ελεγεία και Σάτιρες
«Αυτοκτόνησε στο γαλάζιο
όπως ήταν η συνήθειά του».
Αλλά, την πρώτη φορά,
το χέρι του παρέμεινε
να κρέμεται από την αμυγδαλιά
Και μια νύχτα αϋπνίας.
Και μια αυγή σαν νύχτα.
Και μια νύχτα από ήλιο
όμοια με το θάνατο
που κρύβει τον θάνατό μας
πίσω από τις κερασιές.
Η ζωή και ο θάνατος,
επιτέλους, ενωμένες με το μίτο
της απόγνωσης;
«Δεν είμαι ικανός», έλεγε.
Και πίεζε ο πόνος αργόσυρτος,
άπειρος, ο πόνος
που έβλαπτε τα μάτια του.
Όμως, τη δεύτερη φορά,
με μια πράσινη βολή
από νερό και άμμο,
αυτοκτόνησε στο γαλάζιο
όπως ήταν η συνήθειά του.
VII
“La brillante luz del sol sostiene nuestra muerte'.
K. Kariotakis, Elegía y Sátiras.
“Se suicidó en azul
como era su costumbre'.
Pero, la vez primera,
su mano se quedó
colgada del almendro.
Y una noche de insomnio.
Y un alba como noche.
Y una noche de sol
parecida a la muerte
que esconde nuestra muerte
detrás de los cerezos.
¿Vida y muerte,por fin,
anudadas con hilo
de la desesperanza?
“No soy capaz', decía.
Y pisaba el dolor
lentamente, infinito,
que dañaba sus ojos.
Pero, la vez segunda,
con un disparo verde
de aguas y de arena,
se suicidó en azul
como era su costumbre.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΛΙΡΡΟΙΕΣ
15
Ο πατέρας μου ζούσε ακόμα με το μικρό του μουστάκι από ασήμι κι αχάτη όταν ο κρητικός ποιητής με τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλα με τα καμένα χείλη όχι από το αεράκι αλλά από τις πιο όμορφες λέξεις εκείνες που διεισδύουν και ανάβουν τη φλόγα των ονείρων έφτασε σιμά στα πεύκα της Ράμπιδα
Κοίταξε έξω από τον εαυτό του τις εκβολές και τα στόμια που χύνονται στη θάλασσα που χύνονται σ’ αυτή τη θάλασσά μου κι ο ουρανός ήταν ένα γαλάζιο κομμάτι του άθικτου χιτώνα των αγγέλων που αγαπούσε τόσο πολύ
Η Ελλάδα σίγουρα ήταν το άλλο κομμάτι εκείνου του ίδιου χιτώνα πανομοιότυπο με το πρώτο που φύλαξε στις αυλακιές της καρδιάς του ώστε οι πραγματικές δυνάμεις του κακού να μην το καταστρέψουν
Οι περιστροφές του κομπολογιού στο λεπτό του χέρι ανακαλούσαν τα αρχαία κτίρια και τα αετώματα ενώ το αεράκι και το νίτρο έβαφαν με μετάξι τα μαλλιά του
Aκόμα ζούσε ο πατέρας μου αλλά δεν μπόρεσε να προαισθανθεί ότι αυτή η ίδια η θάλασσα αυτός ο ίδιος ο ουρανός θα έπρεπε να με θρέφουν καθημερινά με το πέρασμα του χρόνου
Ούτε ο πατέρας μου ούτε ο ποιητής ούτε εγώ
Ούτε ο ποιητής ήξερε για το θάνατό του ούτε ο πατέρας μου ούτε οι περίκλειστοι εξώστες της Ράμπιδα που βλέπουν στους κολπίσκους και μετά στη θάλασσα
Κανένας απ’ τους τρεις μας δεν γνώριζε
Ξέρουμε μόνο πόσο μικρό είναι το μερίδιο που φειδωλά μας έχει δοθεί απ’ αυτό τον πεπερασμένο και ασταθή χρόνο που στάθηκε ανίκανος να ενώσει εμάς τους τρεις τον ποιητή τον πατέρα μου κι αυτό το τωρινό Εγώ μου που προσλαμβάνει τις ταπετσαρίες τού τοπίου ανάμεσα σε δάκρυα απουσίας και απογοήτευσης
ÚLTIMAS MAREAS
15
Vivía aún mi padre con su pequeño bigote de plata y azabache cuando el poeta cretense de finos dedos con los labios quemados no por la brisa por las palabras más hermosas las que penetran y encienden la llama de los sueños llegó junto a los pinos de La Rábida
Contempló fuera de sí los esteros y las rías que dan al mar que dan a este mar mío y era el cielo un trozo azul de la túnica intacta de los ángeles que tanto amaba
Grecia seguramente era el otro trozo de aquella misma túnica idéntico al primero que guardaba en las estrías de su corazón para que las fuerzas verdaderas del mal no lo destruyesen
Los giros del komboloi en su delgada mano recordaban antiguos edificios y frontones mientras la brisa y el salitre pintaban de seda su cabello
Vivía aún mi padre pero no pudo presentir que este mismo mar este mismo cielo tendrían que alimentarme a diario con el paso del tiempo
Ni mi padre ni el poeta ni yo
Ni el poeta sabía de su muerte ni mi padre ni los miradores de La Rábida que dan a las rías y, después, al mar
Ninguno de los tres sabía
Sólo sabemos cuanto nos ha sido dado en la parcela mínima huraña cicatera de este tiempo finito mudable que fue incapaz de unirnos a los tres el poeta mi padre y este yo de ahora que asume los tapices del paisaje entre lágrimas de ausencia y desencanto
Χοσέ Αντόνιο Μορένο Χουράδο
(José AntonioMorenoJurado)
Ποιητής-Δοκιμιογράφος-Ελληνιστής-Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης
Ξενόγλωσσος τίτλος AL FINAL DE LA CALLE - ANTOLOGIA DE POEMAS 1973-2017
ISBN13 9786185321130
Εκδότης ΡΩΜΗ
Χρονολογία Έκδοσης Ιανουάριος 2018
Αριθμός σελίδων 176
Διαστάσεις 21×14
Μετάφραση ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ, ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΑΝΝΑ, ΓΚΙΡΓΚΕΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
Συγγραφέας/Δημιουργός (Ελληνικά) ΜΟΡΕΝΟ - ΧΟΥΡΑΔΟ ΧΟΣΕ - ΑΝΤΟΝΙΟ
6 & 7 Μαρτίου Ελληνο-Ισπανική Συνάντηση Ποίησης
ΕΛΛΗΝΟ-ΙΣΠΑΝΙΚΗ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΟΙΗΣΗΣ
6-7 ΜΑΡΤΙΟΥ 2018
Τὸ Ἵδρυμα
Τάκης Σινόπουλος - Σπουδαστήριο Νεοελληνικῆς Ποίησης
σᾶς προσκαλεῖ νὰ τιμήσετε μὲ τὴν παρουσία σας
τὴ διήμερη συνάντηση
Ἑλληνικῆς καὶ Ἱσπανικῆς Ποίησης.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ
Τρίτη 6 Μαρτίου 2018, 7:30 μ.μ.
Ὁ Ἰσπανὸς ἑλληνιστὴς JoséAntonio Moreno Jurado
θὰ μιλήσει γιὰ τὴν πρώτη μεταπολεμικὴ γενιὰ των Ἑλλήνων ποιητῶν. Θὰ ἀκολουθήσει ἀνάγνωση ποιημάτων του Τάκη Σινόπουλου
(στὰ Ἑλληνικὰ καὶ στα Ἱσπανικά).
Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018, 7:30 μ.μ.
Σύντομη εἰσαγωγικὴ ὁμιλία:
Στέλιος Καραγιάννης, Ποιητὴς - Ἐκδότης τοῦ περιοδικοῦ «Ἐρατώ».
Ὁ ποιητὴς José Antonio Moreno Jurado
Παρουσιάζει τὸ βιβλίο του Στὸ τέλος τοῦ Δρόμου (Al final de la calle).
Ἀκολουθεῖ ἀνάγνωση ποιημάτων στὰ Ἑλληνικὰ καὶ στα Ἱσπανικά.
Ποιητὲς διαβάζουν ποιήματά τους πρὸς τιμὴν τοῦ φιλοξενούμενου.
ΙΔΡΥΜΑ ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τάκη Σινόπουλου 22, Περισσός, 111 42Ἀθήνα
http://www.elpenor.grΤηλ.: 210 2583416 - e-mail: elpenor@otenet.gr
http://www.poiein.gr/archives/38539/index.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου