ΣΤΟΝ ΟΝΕΙΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΧΑΜΙΔΙΕΛΗ

 Ένα ευφρόσυνο μεσημεράκι με καφέ, γαλατόπιτα, λικέρ βερύκοκου, ζεστή κουβέντα και εικόνες πολλές, αμέτρητες εικόνες από πίνακες της Φωτεινής, πνιγμένες στα εκτυφλωτικά χρώματα, πέρασα και γεύτηκα χτες στην Βέροια, στο φιλόξενο σπίτι της με την συντροφιά των υπομονετικών συζύγων μας, Αθηνάς Γκάτσου και Δημήτρη Μάρτου. Τι φανταστική μουσική όταν το χρώμα μιλάει με τον δικό του τρόπο και σε συντονίζει με την κρυμμένη αρμονία του κόσμου. (Εδώ θυμήθηκα τώρα την παλιά ποιητική συλλογή του Γιάννη Τζανετάκη "Όσο ακούω σε χρώμα").

Όταν ήμουνα σπουδαστής στη Σχολή Βακαλό και μας δίδασκε ο ζωγράφος Γιώργος Βακαλό, μας έλεγε για τη χρήση της ακουαρέλλας: Αυτό το χρώμα δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει. Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και σε οδηγεί αλλού, σε άλλο θέμα, επειδή αν κάνεις μια στραβοτιμονιά δεν παίρνει διορθώσεις. Απλώς ακολουθείς το λάθος σου και βγαίνεις σε άλλον δρόμο. Κι εκεί, αν είσαι μάστορας κι έχεις έμπνευση, θαυμάζεις το αποτέλεσμα του λάθος σου. Και βλέπεις ότι είναι ένα επίτευγμα.
Δεν ξέρω αν η Φωτεινή εκμεταλλεύεται τέτοιες στιγμιαίες απροσεξίες. Σίγουρα όμως το χρώμα ακολουθεί τις ιδέες της και υπηρετεί πιστά την έμπνευσή της. Καταφέρνει έτσι να έχει το ίδιο συναίσθημα, αυτό της τιθασευμένης θλίψης, της αιώνιας παραδοχής για το εγκόσμιον άλγος, τις αρμονικές ταλαντώσεις του χρώματος που ηχεί μέσα μας σαν χορδή που ξαφνικά εγείρεται από μυστικές κρούσεις.
Όσοι Θεσσαλονικείς, εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία και θαυμάστε τη δύναμη της νερομπογιάς στον Ιανό. Η Φωτεινή με καμιά 20σαριά άλλους ζωγράφους από όλον τον κόσμο δείχνουν τη δύναμη της παγχρωμίας τους.
 Ηλίας Κεφάλας