Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια από την αναχώρησή του σημαντικού Εδεσσαίου τρομπετίστα Νύση.

Μια αφήγησή του από το 1985, που επιμελήθηκα.
...................................................................................................................................
ΝΥΣΗΣ (Διονύσιος Μπουλγούρης)- ( 21/03/1928 – 11/03/2003)
(Μαγνητοφωνημένη αφήγηση)
Γέννημα θρέμμα Εδεσσαίος είμαι… Από πάππου προς πάππου Εδεσσαίοι είμαστε. Εγώ γεννήθηκα το ’28, 20 Μαρτίου. Ο πατέρας μου έπαιζε τρομπόνι, του πατέρα μου ο θείος, ο μπάη-Τάσης ο Μπουλγούρης, είχε τρομπέτα. Πρωτοάρχισα να παίζω όταν ο πατέρας μου ήταν φυλακή. Είχε ένα τρομπόνι, το έπαιρνα, φυσούσα…έτσι ξεκίνησα, αυτοδίδακτος. Το πρώτο όργανο μου ήταν το τρομπόνι. Το ’48-’49 λίγο-λίγο έπαιζα. Το ’50, μετά τον ανταρτοπόλεμο, πήγα και έπαιξα πρώτη φορά σε γάμο στην Καρυδιά, με τον Μυλωνά το Γιώργο, κλαρίνο, που έγινε ασβεστάς μετά.
Από ‘κει ξεκίνησα. Κουράστηκα πολύ…

Στην καρδιά του βικτωριανού μυθιστορήματος

                                

Του Βαγγέλη Χατζηβασιλείου

Ο Επίτροπος (1855) και οι Πύργοι του Μπάρτσεστερ (1857), τα δύο μυθιστορήματα με τα οποία οι εκδόσεις Gutenberg αποφάσισαν να συστήσουν τον Antony Trollope στο ελληνικό κοινό, δεν αποκαλύπτουν ενδεχομένως από την πρώτη στιγμή στον αναγνώστη τη σημασία και το βάρος τους. Γιατί, επί παραδείγματι, θα πρέπει να παρακολουθήσουμε από κοντά (με άπειρες λεπτομέρειες και εκτενή σχόλια) τη ζωή ενός στενού κύκλου ανθρώπων, που προέρχονται πρωτίστως από τους κόλπους της Εκκλησίας, σε μιαν επαρχιακή βρετανική πόλη, το Μπάρτσεστερ, η οποία δεν ανήκει καν στην πραγματικότητα, αποτελώντας προϊόν της συγγραφικής φαντασίας; Και για ποιον λόγο επίσης είναι αναγκαίο να υπομείνουμε, ιδίως στους ογκώδεις Πύργους του Μπάρτσεστερ, μια πλοκή η οποία καθυστερεί υπερβολικά να εξελιχθεί, προχωρώντας κάθε φορά (αν και όσο προχωρεί) με πολύ μικρά βήματα;

Θοδωρής Σαρηγκιόλης, Το δέρμα του χρόνου, Γαβριηλίδης 2012

https://evangelosavdikos.blogspot.com/2018/06/2012.html?spref=fb