Αν
δούμε την τελευταία δεκαετία και τα πολιτιστικά της μορφώματα στο χώρο της
Έδεσσας, θα παρατηρήσουμε στην αρχή τη δειλή εμφάνιση κάποιων συλλόγων όπως του
ΜΕΣΝ Άρνισσας και του συλλόγου φοιτητών Έδεσσας, να προσπαθούν να πουν κάτι έξω
από την επίσημη κρατική έκφραση και να δώσουν ό,τι δεν περνούσε από τα μαζικά
μέσα ενημέρωσης. Σήμερα η εικόνα είναι διαφορετική. Παρατηρείται
υπεργεννητικότητα συλλόγων μορφωτικών, εκπολιτιστικών, πνευματικών κ.α. που
έχουν σχέση με την τέχνη και φιλοδοξούν να φέρουν την άνοιξη στα μυαλά των
ανθρώπων και στο ευρύτερο περιβάλλον τους.
Η
πολιτιστική αιθρία βοήθησε ν’ ανθίσουν τα ποικίλα, μα τόσα όμοια άνθη, λες
βγαλμένα από το ίδιο φυτώριο, τόσο που νομίζεις πως το ίδιο γονίδιο τα γέννησε.
Είναι άραγε αυτή η ανθοφορία ικανή να μετατραπεί σε καρποφορία; Όχι, φυσικά.
Πολλά θα μείνουν αμάραντα να στολίζουν τα βάζα των ιδρυτών τους, σαν μνημεία
ηρωικών προσπαθειών σ’ έναν εχθρικό χώρο που τους πολέμησε, αγνοώντας ή μη
θέλοντας να δεχτούν τη δική τους αδυναμία και α-προσαρμοστικότητα στο γενέθλιο
περιβάλλον, που είδε σαν αλεξιπτωτιστές να πέφτουν από το νικητήριο αεροπλάνο.
Τα
πρωτοδικεία και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι είχαν την τιμητική τους τα τελευταία
2-3 χρόνια, εκδίδοντας καταστατικά και σφραγίδες, που επισημοποιούσαν την
εμφάνιση κάποιων όμοιων ανθρώπων και την απόφαση τους να δουλέψουν για την
άνοδο της πολιτιστικής στάθμης. Κι αρχίζουν απ’ τα εύκολα: χορευτικό,
βιβλιοθήκη, συλλογή λαογραφικού υλικού, επετειακές εκδηλώσεις. Κι αμέσως οι
εκκλήσεις για οικονομική βοήθεια από το κράτος. Το «δικό μας» κράτος πια. Και
πέφτουν τα λεφτά όχι μόνο σαν λίπασμα αλλά σαν σπόρος. Και μετά; Μετά το χάος
και η σύγχυση. Μεταξύ σφύρας και άκμονος οι επιλογές. Τελικά θα πρέπει να
ευχαριστήσουμε τον χρηματοδότη, να δείξουμε ότι τα χρήματα του πιάνουν τόπο.
Οπότε ο μονόδρομος νάτος, η πορεία αναγκαστική οδηγείται από τα σήματα σε
τοπία, που κάπου τα ‘χουμε ξαναδεί και αρχίζουμε να θέλουμε να βρούμε
παρακαμπτήριο. Αλλά με τζάμπα εισιτήριο δεν πας εκεί που θέλεις, πας εκεί που
σε πάνε και λες κι «ευχαριστώ» μ’ αξιοπρέπεια. Με λίγα λόγια, η οικονομική
ανεξαρτησία είναι το παν. Το κράτος δίνει, αλλά πρέπει να δει αποτελέσματα που
να του αρέσουν.
Μετά,
δεν γίνεται να ζήσουν οι σύλλογοι αυτοί με δάνειες αντιλήψεις από το κέντρο.
Άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας. Τα φωτισμένα παιδιά από τις
σχολές του κέντρου πυροδότησαν κάποια ξεκινήματα. Τώρα δεν είναι απαραίτητα. Οι
ιθαγενείς ας τινάξουν το κόμπλεξ του επαρχιώτη, του ετερόφωτου κι ας ανάψουν
δικό τους καντήλι που αν το λάδι είναι καλό η φλόγα θα κρατηθεί.
Η
ρίζα μας είναι βαθειά σ’ αυτό το χώρο και ξέρει να κρατάει τους χυμούς της. Ας
κόψουμε σιγά σιγά τους καρπούς κι ας τους γευτούμε. Τα χάμπουργκερ και τα τοστ
θέλουν στο τέλος μιαν άλλη γεύση για να κρύψουν τη γύμνια τους. Ώσπου η τροφή
μας ξαναγίνει φυσική κι υγιεινή, τουλάχιστο τα φρούτα μας ας είναι τέτοια.
Θ. Σαρηγκιόλης
Μάρτης ’84 – Έδεσσα
Υ.Γ.
την 23/9/2015
Οι
τότε επισημάνσεις αντανακλούν στο σήμερα; Διότι το λάδι δεν ήταν καλό και η
φλόγα δεν κρατήθηκε…!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου