ΑΠ; Στη βαθιά νύχτα εγώ με σκάφανδρο / μου αρκεί /- οι μικρές ιστορίες αρχίζουν με μια ανάσα
ΕΡ: Τι γνώμη έχει για την ποίηση;
Πολύ κάρβουνο για το τίποτα, αφέντες μου /πολύ κάρβουνο για το τίποτα.
ΕΡ: Τι πιστεύει για το ανθρώπινο είδος;
ΑΠ: (…) Κι όπως τρίβεται και λιώνει ο τρόπος / να στεκόμαστε όρθιοι / παρακαλάμε με στόμα απίθανο / να φυσήξουνε οι άνεμοι που θα μας επιστρέψουν /τα φτερά μας
(Χμ, εδώ τσάκωσα την ποιήτρια να ρωτά και να απαντά η ίδια για το φλέγον θέμα):
ΕΡ: Και τι προσφέρεις εσύ ποιητή εξόν /από λεκτικές εξαπατήσεις;
ΑΠ: (…) Συγχωρείσαι – αν εντέλει συγχωρείσαι – γιατί συμβαίνει / καμιά φορά να κλαδεύεις ωραία σιωπή.
Σκότωσα, ξέρεις κάποτε έναν ποιητή / γιατί όταν δεν κλάδευε τον βαριόμουν.
ΕΡ: Αναφέρατε τον πιο τζαζ στίχο σας…
ΑΠ:(…) όταν μας τρυπάει το φεγγάρι χορεύουμε σα να μην έχουμε νεφρά, σα να μην έχουμε σκιές, (…) κι έτσι, ναι, αδέκαροι από βεβαιότητα, να κορδωθούμε ώσπου να πεθάνουμε από θλίψη (…)
Σχόλιο: Η Στέλλα Δούμου καταγράφει πυρετικά σχεδόν «σε ρυθμό υπαγορεύσεως» σκέψεις οι οποίες, ξεπροβάλλουν ή γυμνές ή ατημέλητες ή καταστόλιστες με παράταιρα ουσιαστικά και επίθετα - καθώς βιάζονται να διατυπωθούν. Μια (οπωσδήποτε ισχυρή) πνοή «ποιητικότητας» συνεπαίρνει ανεξέλεγκτα, νοήματα και (οπωσδήποτε γοητευτικά) παραφερνάλια.
[Απόσπασμα από την ''Στήλη άλατος'' της Παυλίνας Παμπούδη στο τεύχος 29, Ιούνιος 2017, του ηλ. περιοδικού Poericanet]
Πολύ κάρβουνο για το τίποτα, αφέντες μου /πολύ κάρβουνο για το τίποτα.
ΕΡ: Τι πιστεύει για το ανθρώπινο είδος;
ΑΠ: (…) Κι όπως τρίβεται και λιώνει ο τρόπος / να στεκόμαστε όρθιοι / παρακαλάμε με στόμα απίθανο / να φυσήξουνε οι άνεμοι που θα μας επιστρέψουν /τα φτερά μας
(Χμ, εδώ τσάκωσα την ποιήτρια να ρωτά και να απαντά η ίδια για το φλέγον θέμα):
ΕΡ: Και τι προσφέρεις εσύ ποιητή εξόν /από λεκτικές εξαπατήσεις;
ΑΠ: (…) Συγχωρείσαι – αν εντέλει συγχωρείσαι – γιατί συμβαίνει / καμιά φορά να κλαδεύεις ωραία σιωπή.
Σκότωσα, ξέρεις κάποτε έναν ποιητή / γιατί όταν δεν κλάδευε τον βαριόμουν.
ΕΡ: Αναφέρατε τον πιο τζαζ στίχο σας…
ΑΠ:(…) όταν μας τρυπάει το φεγγάρι χορεύουμε σα να μην έχουμε νεφρά, σα να μην έχουμε σκιές, (…) κι έτσι, ναι, αδέκαροι από βεβαιότητα, να κορδωθούμε ώσπου να πεθάνουμε από θλίψη (…)
Σχόλιο: Η Στέλλα Δούμου καταγράφει πυρετικά σχεδόν «σε ρυθμό υπαγορεύσεως» σκέψεις οι οποίες, ξεπροβάλλουν ή γυμνές ή ατημέλητες ή καταστόλιστες με παράταιρα ουσιαστικά και επίθετα - καθώς βιάζονται να διατυπωθούν. Μια (οπωσδήποτε ισχυρή) πνοή «ποιητικότητας» συνεπαίρνει ανεξέλεγκτα, νοήματα και (οπωσδήποτε γοητευτικά) παραφερνάλια.
[Απόσπασμα από την ''Στήλη άλατος'' της Παυλίνας Παμπούδη στο τεύχος 29, Ιούνιος 2017, του ηλ. περιοδικού Poericanet]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου