«Μάρκος Μέσκος, 60 χρόνια στη λογοτεχνία»

Το Δ.Σ. του Φ.Σ.Ε. «Μέγας Αλέξανδρος» σας προσκαλεί στην εκδήλωση με τίτλο «Μάρκος Μέσκος, 60 χρόνια στη λογοτεχνία», το Σάββατο 5 Νοεμβρίου, στις 7 το απόγευμα, στην αίθουσα του παλιού Παρθεναγωγείου(Βαρόσι, Έδεσσας).

 Στην εκδήλωση θα γίνει παρουσίαση του Εδεσσαίου ποιητή και παράλληλα θα λειτουργεί έκθεση ζωγραφικής και βιβλίων του ιδίου*.

Θα μιλήσουν οι:

Θωμάς Ιωάννου, ποιητής

Αποστολία Μαλαδάκη, φιλόλογος

Θοδωρής Σαρηγκιόλης, ποιητής

Βασίλης Παπάς, ποιητής.

Διαβάζει ο ηθοποιός Γιάννης Θωμάς.

  Η εκδήλωση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Δήμου Έδεσσας με την υποστήριξη της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Δήμου Έδεσσας.

*διάρκεια έκθεσης: 5-11 Νοεμβρίου, ώρες: 5-8 μ.μ.

«Η πορεία προς το μέτωπο»-Οδυσέας Ελύτης

Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο.
Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ’ αυτί μας πάλι στα γλυκά τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε: στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.

ΣΤΟΝ ΟΝΕΙΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΧΑΜΙΔΙΕΛΗ

 Ένα ευφρόσυνο μεσημεράκι με καφέ, γαλατόπιτα, λικέρ βερύκοκου, ζεστή κουβέντα και εικόνες πολλές, αμέτρητες εικόνες από πίνακες της Φωτεινής, πνιγμένες στα εκτυφλωτικά χρώματα, πέρασα και γεύτηκα χτες στην Βέροια, στο φιλόξενο σπίτι της με την συντροφιά των υπομονετικών συζύγων μας, Αθηνάς Γκάτσου και Δημήτρη Μάρτου. Τι φανταστική μουσική όταν το χρώμα μιλάει με τον δικό του τρόπο και σε συντονίζει με την κρυμμένη αρμονία του κόσμου. (Εδώ θυμήθηκα τώρα την παλιά ποιητική συλλογή του Γιάννη Τζανετάκη "Όσο ακούω σε χρώμα").

Ο Θοδωρής Παπαϊωάννου σε α΄ πρόσωπο

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, βρίσκομαι σ’ ένα σχολείο. Μαθητής, φοιτητής, δάσκαλος. Περικυκλωμένος από μολύβια, γόμες, στυλό, τετράδια, βιβλία και σημειωματάρια. Ε, δεν θέλει και τίποτε άλλο για να αρχίσει να γράφει κανείς. Γράφω από παιδί. Από ραβασάκια μέχρι ιστορίες, διηγήματα, θεατρικά και ποιήματα. Παραμύθια άρχισα να γράφω μεγάλος. Όταν ήμουν μικρός, μου τα διάβαζαν ή μου τα αφηγούνταν. Αργότερα, τα διάβαζα μόνος μου. Ποτέ δεν ήθελα να τελειώσει το σχολείο. Δεν ξέρω γιατί. Μου άρεσε που σταματούσε για τις διακοπές, αλλά πάντα ήθελα να ξαναρχίσει. Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να συνεχιστεί το σχολείο ήταν να περάσω «Απέναντι», κι από μαθητής να γίνω δάσκαλος. «Ανάποδα» πράγματα δηλαδή. Νομίζω πως τελικά δεν έγιναν έτσι ακριβώς τα πράγματα, γιατί τις περισσότερες φορές που μπαίνω στην τάξη κάθομαι σε θρανίο. Νιώθω καλύτερα στο θρανίο με τα παιδιά τριγύρω. Αχ, τα παιδιά. Χωρίς αυτά, μάλλον δεν θα έγραφα. Μάζευω τις προτάσεις και τις λέξεις τους σε χαρτάκια, σε ημερολόγια, στην παλάμη μου... Οι κουβέντες τους είναι τις περισσότερες φορές αφορμή για να αρχίσει μια ιστορία ή ένα παραμύθι. Πολύ θέλει;