Χάρης Βλαβιανός, «Αναγέννηση», 39 Ποιητικά Πορτραίτα, Εκδόσεις Πατάκη 2024

του Τάκη Γραμμένου

Ισως θα έπρε­πε τα σχό­λια να εί­ναι πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρα ή, μάλ­λον, όχι έτσι άνι­σα κα­τα­νε­μη­μέ­να. Αλ­λού πολ­λά και αλ­λού τί­πο­τε. Αλ­λά μάλ­λον τό­τε θα χρεια­ζό­ταν άλ­λο ένα βι­βλίο ίδιου με­γέ­θους μη πω δύο και τρία. Πά­ντως, δεν το δο­κί­μα­σα, αλ­λά το google μάλ­λον θα σή­κω­νε τα χέ­ρια. Ίσως μό­νο με­γά­λες

κε­ντρι­κές βι­βλιο­θή­κες πα­νε­πι­στη­μί­ων της Εσπε­ρί­ας θα μπο­ρού­σαν να αντα­πο­κρι­θούν, ή τα πα­λαιο­βι­βλιο­πω­λεία της Οξ­φόρ­δης που, όπως ο ίδιος λέ­ει, τα εί­χε ξε­ξου­μί­σει τό­τε που ήταν εκεί, ή η βι­βλιο­θή­κη του ίδιου. Ως απλός ανα­γνώ­στης υπο­γραμ­μί­ζω ότι η με­σαιω­νι­κή ιστο­ρία της μέ­σης –και όχι μό­νο- εκ­παί­δευ­σης των χρό­νων μου ήταν πε­ρί­που υπο­τυ­πώ­δης και πε­ριο­ρι­ζό­ταν σε κά­τι πα­νού­κλες, χο­λέ­ρες, ατέ­λειω­τους θρη­σκευ­τι­κούς πο­λέ­μους και αι­μο­χα­ρείς βα­σι­λείς και βα­σί­λισ­σες. Στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση.

Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα από τα ποι­ή­μα­τα ανα­φέ­ρο­νται σε πε­ρι­στα­τι­κά ―«μι­κροϊ­στο­ρί­ες», σύμ­φω­να με την ορο­λο­γία του πιο εν­δια­φέ­ρο­ντος το­μέα της σύγ­χρο­νης επι­στή­μης της ιστο­ρί­ας― από τη ζωή κυ­ρί­ως διά­ση­μων ζω­γρά­φων της Ανα­γέν­νη­σης (15^ος -17^ος αι.), αλ­λά και άλ­λων προ­σω­πι­κο­τή­των της ίδιας πε­ριό­δου. Ωστό­σο, σε με­ρι­κά από αυ­τά τα ποι­ή­μα­τα (σ.29, σ. 47,σ. 54, σ. 74, σ. 86, σ. 102, σ. 104) εμπλέ­κει και την σύγ­χρο­νη επο­χή και ιδιαί­τε­ρα τον εαυ­τό του με τρό­πο αβί­α­στο, σύμ­φω­να και με μία από τις βα­σι­κές αρ­χές του μο­ντερ­νι­σμού. Ιδιαί­τε­ρα στο τε­λευ­ταίο που αγ­γί­ζει για πολ­λο­στή φο­ρά τα της προ­σω­πι­κής του μι­κροϊ­στο­ρί­ας .

Και ερ­χό­μα­στε στο κρί­σι­μο ερώ­τη­μα. Εί­ναι όλα αυ­τά τα κεί­με­να ποί­η­ση; Ναι, εί­ναι, από την άπο­ψη ότι ποί­η­ση μπο­ρούν να γί­νουν τα πά­ντα, όπως δί­δα­ξε η σύγ­χρο­νη ποι­η­τι­κή, και ότι ανή­κουν στην, θα την έλε­γα, με­γά­λη πα­ρά­δο­ση της αφη­γη­μα­τι­κής ποί­η­σης, στην οποία ανή­κουν τα έπη όλων των επο­χών και πε­ριο­χών, ο Δά­ντης, κ.λπ. Η άλ­λη ποί­η­ση εί­ναι αυ­τή που, θα την έλε­γα, ποί­η­ση της συ­μπύ­κνω­σης (π.χ. επί­γραμ­μα, χάι­κου, Σαπ­φώ). Με δυ­σκο­λία η μία ανέ­χε­ται την άλ­λη και στη συ­μπύ­κνω­ση βέ­βαια οι πε­ρισ­σό­τε­ροι ποι­η­τές κα­τα­λή­γουν συ­νή­θως προς το τέ­λος της δη­μιουρ­γι­κής πε­ριό­δου τους. Kαι βέ­βαια πά­ντα ισχύ­ει ο πα­λιός νό­μος της πα­ρα­γω­γής (από το όλον της αφή­γη­σης στο επι­μέ­ρους της συ­μπύ­κνω­σης) και της επα­γω­γής (το αντί­στρο­φο) που βέ­βαια ισχύ­ει και στις ει­κα­στι­κές τέ­χνες.

Αυ­τές τις μι­κρές αφη­γη­μα­τι­κές απο­δρά­σεις του Βλα­βια­νού σε άλ­λες επο­χές τις χρειά­ζε­ται, από ό,τι φαί­νε­ται, η επο­χή μας που γί­νε­ται όλο και πιο σκο­τει­νή. Όσον αφο­ρά την διάρ­κειά τους ο μό­νος κρι­τής εί­ναι ο χρό­νος.

 https://www.hartismag.gr/hartis-65/klimakes/ligha-loghia-ghia-tin-anaghennisi?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR2FBk5mLEudIB_s9cADzqhjQRgZRBKgfcelIDy8cVKPqb-l1qD4IqVLMT0_aem_AeCTUMKNrMXSiI2dNF73TPqUOdSrdc8WM58ZAzMfYDxrRDz6KB8B0MYwD8qZ1vFbVyRHxQfwo6TyTU9gF9Us_1lP