Α Βραβείο σύνθεσης στον παγκόσμιο διαγωνισμό σε φοιτητή του ΑΠΘ

(επανερχόμαστε με περισσότερες λεπτομέρειες..)

Το Α’ Βραβείο Σύνθεσης στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Σύνθεσης Antonín Dvořák, στην κατηγορία Νεαρών Συνθετών, κέρδισε ο φοιτητής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του ΑΠΘ, Ορέστης Παπαϊωάννου. Στόχος του Διαγωνισμού είναι να προωθήσει νέους ταλαντούχους συνθέτες από όλο τον κόσμο και είναι αφιερωμένος στον μεγάλο Τσέχο συνθέτη, Antonín Dvořák. Στον τελικό του Διαγωνισμού συμμετείχαν συνθέτες ηλικίας 18-23 ετών, από 19 χώρες από όλον τον κόσμο. Εκτός από τα τρία βασικά βραβεία (1η, 2η, 3η θέση) δόθηκαν επιπλέον επτά ειδικά βραβεία από τα οποία ο Ορέστης Παπαϊωάννου κέρδισε το Βραβείο για καλύτερο έργο αυστηρού στυλ και το Βραβείο καλύτερης τονικής μουσικής. Οι διαγωνιζόμενοι κλήθηκαν να γράψουν στην Πράγα δύο νέα έργα, κατά την περίοδο 27-31 Ιουλίου 2015, βασισμένα σε μουσικά θέματα που δόθηκαν από την Επιτροπή του Διαγωνισμού. Το πρώτο έργο αυστηρού στυλ με το οποίο διακρίθηκε ο Ορέστης Παπαιώαννου λέγεται «Prague Canon» και είναι κανόνας για ορχήστρα εγχόρδων. «Η Πράγα, από την κλασική εποχή ακόμα, στεκόταν ως πηγή έμπνευσης για πολλούς συνθέτες οι οποίοι την επισκέπτονταν κι έγραφαν έργα τα οποία εκτελούνταν στους ιστορικούς της συναυλιακούς χώρους, με μεγαλύτερο παράδειγμα την Συμφωνία ν. 38 του W.A Mozart, τη λεγόμενη “Prague symphony”. Κατά κάποιο τρόπο κι εγώ έγραψα αυτόν τον κανόνα ως φόρο τιμής στην Πράγα, η οποία σε μεταφέρει σε μία άλλη εποχή» αναφέρει ο βραβευμένος φοιτητής του ΑΠΘ, Ορέστης Παπαϊωάννου. Το δεύτερο έργο ελεύθερου στυλ λέγεται "Conversation with J. Suk" και είναι για οκτώ εκτελεστές. «Το ονόμασα έτσι γιατί επέλεξα από τα δοσμένα θέματα που δόθηκαν από την Επιτροπή, εκείνο του Τσέχου συνθέτη J. Suk και κατά κάποιον τρόπο προσπάθησα να του δώσω κάποια προσωπικά μου στοιχεία» υποστηρίζει ο φοιτητής του ΑΠΘ, Ορέστης Παπαϊωάννου. Ο Ορέστης Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1993. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο Δημοτικό Ωδείο Έδεσσας, στην τάξη ανώτερων θεωρητικών του Γιάννη Γκουράνη (πτυχίο αρμονίας και αντίστιξης με άριστα) και στην τάξη κλαρινέτου του Δημήτρη Παπαϊωακείμ (δίπλωμα κλαρινέτου με άριστα παμψηφεί και πρώτο βραβείο). Σήμερα, συνεχίζει τις σπουδές του στο ΑΠΘ, στην κατεύθυνση Σύνθεσης της τάξης του Καθηγητή του Τμήματος Μουσικών Σπουδών, Χρήστου Σαμαρά.

www.diorismos.gr

Πίσω στο χρόνο (συνέχεια)

Εσωτερικό Εργοστασίου Τσίτση, λίγο πριν κλείσει (1960-62)
[“…Βλέπεις κοπέλες στα υφαντουργεία
και άλλες δουλεύουν στα αργαλειά…”]
https://www.youtube.com/watch?v=RTbQeHn5SEU

(https://www.facebook.com/697904026974222/photos/pb.697904026974222.-2207520000.1440689675./745819518849339/?type=1&theater)

Πίσω στο χρόνο..

Καρτ Ποσταλ, Κυριακη 14 Ιουλιου 1929,
"Απο την εκδρομη μας στην Εδεσσα"
(συλλογη Βασιλειου Κιουρτζιδη)

πηγή: https://www.facebook.com/697904026974222/photos/pb.697904026974222.-2207520000.1440689675./771362902961667/?type=1&theater

Τρία δοκίμια για τον Μανώλη Καλομοίρη

Αναστασία Α. Σιώψη, επιμέλεια σειράς: Απόστολος Κώστιος, Παπαγρηγορίου Κ. - Νάκας Χ., 2003

 Τα τρία ερευνητικά δοκίμια καταπιάνονται κυρίως με τους τρόπους εκείνους με τους οποίους η μουσική του Μανώλη Καλομοίρη συμβάλλει σε πολιτιστικές αφηγήσεις, με ερωτήματα που αφορούν τη μεγάλη παράδοση της Εθνικής Μουσικής Σχολής ως κυρίαρχης αφήγησης, και με τη μουσική του συνθέτη ως κοινωνικής δύναμης και ως φορέα και απεικόνισης της κοινωνίας που την ακροάται, σκέφτεται και μιλάει γι' αυτήν.

Οι μελέτες αυτές εντάσσονται στην ιστορία των ιδεών στο χώρο της νεοελληνικής μουσικής, αφορούν δηλαδή την ερμηνεία του μουσικού παρελθόντος ως μέρους της νεοελληνικής - και όχι μόνο - ιστορίας. Σε αυτόν τον χώρο, γενικά μιλώντας, τα ερωτήματα είναι πολλά και, εν πολλοίς ακόμη, αναπάντητα. Έχουν σχέση, παραδείγματος χάρη, με την οροθέτηση του ρόλου της λεγόμενης Εθνικής Μουσικής Σχολής, με την παρερμηνεία της συνολικής συνεισφοράς της επτανησιακής μουσικής στον πολιτισμό μας, με προβλήματα ιστορικής συνέχειας και ασυνέχειας, και με προβλήματα υποδομής που, κατά μεγάλο μέρος, θα παραμείνουν άλυτα αφού έχει χαθεί ή καταστραφεί υπολογίσιμο μέρος της μουσικής νεοελληνικής δημιουργίας.

Πιστεύουμε ότι οι Ελληνικές Μουσικολογικές Εκδόσεις, σειρά της οποίας είναι υπεύθυνος και τη συντονίζει με έναν αξιέπαινα επιστημονικό και ευσυνείδητο τρόπο ο μουσικολόγος και καθηγητής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών Απόστολος Κώστιος και η οποία έχει αντικείμενο τη μουσική και κατά προτίμηση την ελληνική μουσική, θα συμβάλλει σημαντικά στην αποκατάσταση της σχέσης μας με το παρελθόν της νεοελληνικής μουσικής, αλλά και στην εξέλιξη της νεοελληνικής μουσικολογικής έρευνας, δίνοντας την ευκαιρία σε πολλές διαφορετικές ερευνητικές φωνές να αποτυπωθούν και να ακουστούν στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.

 H Aναστασία Α. Σιώψη είναι Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου με ειδικότητα "Αισθητική της Μουσικής". Οι κύριες ερευνητικές δραστηριότητές της περιλαμβάνουν ανακοινώσεις και διαλέξεις σε διεθνή μουσικολογικά συνέδρια, καθώς και δημοσιεύσεις και συνεισφορές σε συλλογικούς τόμους σε διεθνή μουσικολογικά περιοδικά και εκδόσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, κυρίως για τη γερμανική ρομαντική μουσική, ιδιαίτερα τα μουσικά δράματα του Ρίχαρντ Βάγκνερ (η διδακτορική της διατριβή έχει τίτλο "Richard Wagner' s "Der Ring des Nibelungen": The Reforging of the Sword or, Towards a Reconstruction of the People's" Consciousness, Αγγλία 1996), όπως επίσης και για τη νεοελληνική λόγια μουσική, ιδιαίτερα το έργο του Μανώλη Καλομοίρη και ζητήματα αισθητικά και ιδεολογικά της εποχής της Εθνικής Μουσικής Σχολής, τις Ελληνίδες συνθέτριες, καθώς και για τη μουσική σε μορφές αναβίωσης του αρχαίου ελληνικού δράματος στη νεότερη Ελλάδα. Κεφάλαια σε συλλογικούς τόμους περιλαμβάνουν ενδεικτικά τη μελέτη "Dreaming the myth of "wholeness": Romantic interpretations of Ancient Greek Music in Greece (c.1890-1914)" (υπό έκδ. στο Textual Intersections: Literature and the Arts in Nineteenth Century Europe, Ιnternationale Forschungen zur Allgemeinen und Vergleichenden Literaturwissenschaft series, Editions Rodopi) και τη μελέτη "Greek women contributing in art music in Greece and abroad" (υπό έκδ. στο Her Art: A Diachronic Perspective of Greek and Greek-American Women in Literature, Music and the Visual Arts, New York, Cosmos Publishing House). Επίσης, η μονογραφία της "Τρία δοκίμια για τον Μανώλη Καλομοίρη" έχει εκδοθεί στη σειρά "Ελληνικές Μουσικολογικές Εκδόσεις", την οποία επιμελείται ο μουσικολόγος και καθηγητής Απόστολος Κώστιος (Αθήνα: Μουσικός Εκδοτικός Οίκος Παπαγρηγορίου-Νάκας, 2003).

(παλαιότερη ανάρτηση μας για την Α.Σιώψη: https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=7574519669690450652#editor/target=post;postID=7701274263920117398;onPublishedMenu=allposts;onClosedMenu=allposts;postNum=43;src=postname)

 Έργα της:

(2012)	Η νεοελληνική πολιτισμική φυσιογνωμία μέσα από το ρόλο της μουσικής σε αναβιώσεις του αρχαίου δράματος, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός
(2005)	Η μουσική στην Ευρώπη του δέκατου ένατου αιώνα, Τυπωθήτω
(2003)	Τρία δοκίμια για τον Μανώλη Καλομοίρη, Παπαγρηγορίου Κ. - Νάκας Χ.

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα:

(2013)	Μανώλης Καλομοίρης, 50 χρόνια μετά, Fagotto
(2012)	Δημήτρης Μητρόπουλος (1896-1960): πενήντα χρόνια μετά, Νικολαΐδης Μ. - Edition Orpheus [εισήγηση]
(2006)	50 xρόνια των Γιορτών Λόγου και Τέχνης, Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών [εισήγηση]

Στο Μαύρο Δάσος του Μάρκου Μέσκου.

ΚΩΣΤΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΙΑΔΗΣ

Στο Μαύρο Δάσος του Μάρκου Μέσκου.
Μια προσωπική ανάγνωση

Μνήμη μπαρμπα-Σταύρου Στόικου (1916-2005)

Συμβαίνει συχνά κάποια πράγματα που διαβάζουμε –κυρίως όταν είμαστε νέοι– να μας σημαδεύουν και να μας συνοδεύουν –χωρίς να μας ζητάνε την άδεια– σε όλη μας τη ζωή.
Το όνομα του Μάρκου Μέσκου το συνάντησα για πρώτη φορά όταν τα πρώτα και κρίσιμα, από κάθε άποψη, χρόνια της εφηβείας μου πρωτοδιάβασα το βιβλίο του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου με τίτλο «Η ρωμιοσύνη στον παράδεισο». Στον επίλογο αυτού του μικρού σε όγκο βιβλίου –για το οποίο δεν είναι η ώρα να μιλήσω και να αξιολογήσω το πώς και πόσο με επηρέασε– ο συγγραφέας, μεταξύ άλλων, ρωτούσε ποια μπορεί να είναι η άμυνα μέσα στον ερμαφροδιτισμό των ημερών, και η απάντηση που ο ίδιος έδινε ερχόταν μέσα από έναν στίχο του Μάρκου Μέσκου: «Όσα είπαμε παλιά, ισχύουν».
Ο στίχος αυτός έκτοτε νιώθω συχνά να με ακολουθεί νοερά, να τον έχω κατά κάποιον τρόπο επάνω μου, όπως έχει κανείς ένα τατουάζ ή μια ουλή. Αμέσως έγινε κάτι σαν συνθηματικό νεύμα στον στενό κύκλο μιας μικρής παρέας –τα μέλη της οποίας τότε ξεκινούσαν την λίγο-πολύ «λοξή» διαδρομή της ζωής τους.
Τι ήταν αυτό που τόσο με είχε γοητεύσει σε αυτόν τον στίχο δεν μπορώ ακόμα να το προσδιορίσω. Θυμάμαι όμως ότι αμέσως έσπευσα να προμηθευτώ τα βιβλία του Μάρκου Μέσκου κι έτσι, σταδιακά, ήρθα σε επαφή και με το υπόλοιπο έργο του, ποιητικό, πεζογραφικό αλλά και δοκιμιακό.
Με έκπληξη έμαθα ότι ο ποιητής κατάγεται από το χωριό Γραμματικό –Γραμματίκοβο για τους παλιότερους- του νομού Πέλλας, η δε μητέρα του καταγότανε   από τους Πύργους, την παλιά Κατράνιτσα δηλαδή, από όπου κρατά και η δική μου καταγωγή, η οποία Κατράνιτσα μάλιστα μνημονεύεται και σε ένα ποίημα του Μέσκου καθώς και στο πεζό του με τίτλο Μουχαρέμ.
Με αυτή την αφορμή, πήγα στον παππού μου ένα από τα βιβλία του Μέσκου, την Κομμένη γλώσσα, ο οποίος αφού το διάβασε μου διηγήθηκε, εμφανώς συγκινημένος, πολλά και διάφορα για την ιστορία του τόπου και των ανθρώπων του. Νιώθω πως εκείνη η διήγηση του παππού μου, που ασφαλώς τίποτε το «φιλολογικό» δεν περιείχε, με βοήθησε εμμέσως να καταλάβω, ή αν προτιμάτε να «νιώσω», ένα από τα «κλειδιά» με τα οποία, σύμφωνα με την δική μου ανάγνωση, μπορεί να εισέλθει κανείς στον ποιητικό κόσμο του Μέσκου.
Ποιο ήταν αυτό;
Αυτό που θα ονόμαζα «γενέθλιο τραύμα» του ποιητή, ευνουχισμό βίαιο και απάνθρωπο από αυτούς που οι εξουσίες όταν παραφρονούν (αλήθεια, πότε δεν παραφρονούν;) επιβάλουν στους ανθρώπους. Το «τραύμα» αυτό εγώ θα το συμπύκνωνα σε δυο στίχους. Ο ένας, βρίσκεται στο ποίημα με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Μουγκό» από τη συλλογή Μαυροβούνι: «Η μάνα μου δεν ξέρει ελληνικά
καμία γλώσσα του κόσμου δεν μιλεί»
και ο άλλος βρίσκεται στη συλλογή Στον ίσκιο της γης:
« θ’ ανταμώσουμε πάλι στη στάχτη.
μακεδονίτικα πουλιά λαλούν μακεδονίτικα»
Έκτοτε κατάλαβα πολύ καλά –επιτέλους- γιατί όποτε οι παππούδες μου μιλούσαν τα «δικά τους», τα ντόπια όπως τα λέγανε, χαμήλωναν ασυναίσθητα τον τόνο της φωνής τους. Κατάλαβα, επίσης, ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι απλοί, βασανισμένοι άνθρωποι με τα παράξενα ονόματα, που παρελαύνουν στα γραπτά του Μέσκου και περπάτησα στα παράξενα τοπωνύμια που ορίζανε την μοίρα τους:
Ο Ντίνκος, η Λένκα, η Μίικα, η Τσότσα, η Σίικα, η Γκίτσα, ο Τσάλιος, η Ρίνκα, η Μίτσα, ο Ίτσιος, ο Γκίτος, ο Τάσκος και πολλοί άλλοι, καθώς και οι τόποι τους:
Βλάντοβο, Ντρούσκα, Γκούγκσβο, Τέιβο, Κροντσέλιβο, Ρουσίλοβο, Πότσεπ και τόσα άλλα, συνιστούν το πονεμένο σύμπαν του ποιητή.
(Αλήθεια, σκέφτομαι, ποιος ριζωμένος φόβος μπορεί να κάνει τους ανθρώπους ν’ απαρνηθούν το πλέον δικό τους πράγμα, τη γλώσσα τους; Ποιος φόβος κάνει τα στόματα να προφέρουν «μασημένα φωνήεντα» σαν από φόβο μην ακουστούν ή σαν από ενοχή που υπάρχουν;)
Μίλησα  πριν για ένα γενέθλιο τραύμα του Μέσκου. Αν υπάρχει ένα ακόμα τραύμα, που τα σημάδια του υπάρχουν διάσπαρτα σε πολλά ποιήματα και πεζά του συγγραφέα αυτό δεν είναι άλλο από το δράμα της ηττημένης, μετεμφυλιακής αριστεράς και κυρίως το δράμα εκείνου του αιρετικού κομματιού της αριστεράς που δεν βολευόταν στο στενό κομματικό σακάκι της επίσημης γραμμής και της σταλινικής πειθαρχίας. Το δράμα εκείνων των ανθρώπων που, όπως το έχει συνοψίσει ένας από αυτούς, ο Άρης Αλεξάνδρου, θεωρούνταν «προδότες για την Σπάρτη και για τους είλωτες Σπαρτιάτες»
Ανοίγω εδώ μια παρένθεση για να πω ότι όποιος θέλει να κατανοήσει το κλίμα μέσα στο οποίο βλαστήσαν οι ιδέες αλλά και οι στίχοι του Μέσκου, δεν μπορεί επουδενί να παραβλέψει τον κύκλο των ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν γύρω από τα περιοδικά Μαρτυρίες, αρχικά, και Σημειώσεις στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα. Ήδη ανέφερα τον Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο, τον, από πολλές απόψεις, εμψυχωτή αυτής της παρέας. Κοντά σ’ αυτόν, ο Βύρων Λεοντάρης, ο Μάριος Μαρκίδης, ο Στέφανος Ροζάνης, ο Κίτσος Μυλωνάς, ο Τάσος Πορφύρης, η Ρένα Κοσσέρη και φυσικά ο τρόπον τινά δάσκαλος όλων, ο  Μανόλης Λαμπρίδης, καθώς και ο αειθαλής Αντώνης Λαυραντώνης.
Ασφαλώς δεν είναι η ώρα για να αξιολόγησουμε την πολύπλευρη και ιδιαιτέρως σημαντική αλλά και μοναδική για το άνυδρο πνευματικό τοπίο της Ελλάδας συνεισφορά αυτής της παρέας και του κάθε μέλους της ξεχωριστά. Αρκούμαι στο να αναφέρω λίγα λόγια του πρόωρα χαμένου Μάριου Μαρκίδη, δημοσιευμένα στο περιοδικό Σημειώσεις (τχ. 53, σελ. 25-26).
Λέει ο Μαρκίδης:
Εμείς η σέχτα των πολιτικά ύποπτων της δεκαετίας του’60! Αριστεροί, ίσως όμως όχι και τόσο «κανονικά» αριστεροί. Με τις ιδιοτροπίες του ο καθένας, αλλά και με  τους κοινούς γεωμετρικούς τόπους μας, δεν διστάζω να πω ότι υπήρξαμε πραγματικά κάτι σαν ένα εξωγήινο είδος ανθρώπων μέσα στην ισοπεδωτική κλίση των ημερών, την ομοφωνία της νικηφόρας δεξιάς και την ισοσκελή ομοφωνία της ηττημένης αριστεράς.
Μια διευκρίνιση εδώ: στην περίπτωση του Μέσκου, όταν μιλάμε για αριστερά, δεν μιλάμε για φοβερές και τρομερές ιδεολογίες, ούτε για οράματα που ενίοτε καταλήγουν σε εφιάλτες. Μιλάμε για τον βίο και τον πόνο των απλών ανθρώπων τους οποίους συχνά η ζωή και η ιστορία τους ποδοπατούν ανελέητα.
Μιας και αναφερθήκαμε, όμως, σε γενεαλογίες και πνευματικές συγγένειες, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε και τα ονόματα του Αναγνωστάκη, του Κλείτου Κύρου, του Γκόρπα, του Θασίτη, του Γονατά, του Γρεβενιώτη Χρήστου Μπράβου και αρκετών άλλων, με τους οποίους ο Μέσκος συγχρωτίστηκε,  λιγότερο ή  περισσότερο, στην πορεία της ζωής του.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο ποιητής τούτη τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του την αφιερώνει «στους φίλους».
Η έκδοση των ποιημάτων του Μέσκου που έχουμε στα χέρια μας μου δίνει την ευκαιρία και για κάποιες επιπλέον, συνολικές παρατηρήσεις
Κάθε σπουδαίος συγγραφέας, βέβαια, είναι πολλά πράγματα· αν το έργο του δεν είναι πολυεπίπεδο, ασφαλώς δεν είναι σπουδαίος. Και το έργο του Μέσκου αναμφίβολα είναι πολυεπίπεδο, και φυσικά δεν συνίσταται μόνο στα όσα, ελάχιστα, θα αναφέρω εγώ παρακάτω.
Προκαταβολικά και παρενθετικά να πω ότι η τωρινή συγκεντρωτική ανάγνωση των ποιημάτων του Μέσκου έκανε περισσότερο εμφανή στα δικά μου μάτια τη συνέχεια του έργου του. Οι διαδοχικές συλλογές, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να ιδωθούν σαν γεωλογικά στρώματα που το ένα επικάθεται πάνω στο άλλο, αλλά και η κάθε μία προϋποθέτει τις προηγούμενες. Θα μπορούσαμε ανεπιφύλακτα να πούμε ότι ο Μέσκος δεν είναι ένας αλεξιπτωτιστής της ποίησης – από αυτούς που αφθονούν γύρω μας- αλλά ένας οδοιπόρος και ορειβάτης σε μια μακρά, επίμονη και επίπονη ποιητική πορεία που κρατά πάνω από μισόν αιώνα.
-΄Ενα πράγμα που είναι εμφανές από την πρώτη ακόμα συλλογή του 1958, το Πριν από τον θάνατο, και συνεχίζεται σε όλο σχεδόν το έργο του είναι η συνεχής αναφορά σε τόπους και ονόματα.
Οι τόποι για τον Μέσκο (που ως επί το πλείστον είναι τόποι της δυτικής Μακεδονίας) έχουν ιστορία αλλά κυρίως έχουν μνήμη, συχνά πικρή, την οποία ο προσεκτικός δέκτης μπορεί να αφουγκραστεί:
Αυτός ο τόπος γεννάει
πικρά ποιήματα. Σαν τούτο
της Αναστασίας που τώρα
στον θάνατο παραπατάει και στην ξενιτιά
στην ξενιτιά παραπατάει και στον θάνατο –
η μια κόρη αίμα στο βουνό
η άλλη κόρη αίμα στα σπαρτά του κάμπου
(Μαυροβούνι, Αυτός ο τόπος, Α΄ τόμος, σελ. 60)
Οι τόποι, δηλαδή, είναι κάτι πολύ περισσότερο και βαθύτερο από τις πληροφορίες που θα διαβάσει κανείς στα βιβλία ιστορίας και στους σύγχρονους τουριστικούς οδηγούς. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην ποίηση του Μέσκου έχουμε μια «σωματοποίηση» των τόπων.
Κόπηκε στα δύο η ζητωκραυγή μου όταν θυμήθηκα
πως στο ίδιο μέρος του γηπέδου είχαν ξαπλώσει
είκοσι εννιά ολόγυμνα πτώματα
χωρίς κεφάλια...
(Πριν από τον θάνατο, Εικόνες από την επαρχία, Α΄ τομος, σελ. 33)
Και η ιστορία αυτών των τόπων εν πολλοίς δεσμεύει τα υποκείμενα και καθορίζει τις σημερινές επιλογές τους:
Σίγουρο θλιβερό φως της λάμπας στο Χαρμάνκιοϊ
δυτικά διεμβολισμένη από τις ράγες του τρένου
πόλη ματωμένη πόλη χιλιοερωτευμένη
στον βρωμισμένο Γαλλικό λένε πως είναι μπρούμυτα θαμμένοι
στρατιώτες πολλοί και στο Καραμπουρνάκι
τα καράβια εκείνων που χάθηκαν για πάντα
Διάλεξε εσύ την έξοδό σου
(Στον ίσκιο της γης, Β΄τόμος, σελ.38)

-Το δεύτερο που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι η σημασία που δίνει ο Μέσκος στην ιστορία των καθημερινών ανθρώπων και όχι στην ιστορία των επίσημων, καταγεγραμμένων γεγονότων.
Το εκάστοτε ιστορικό γεγονός, το με τόσο πόνο, αγωνία, ελπίδα ή απογοήτευση βιωμένο από τους πρωταγωνιστές του, δεν σημαίνει ποτέ κάτι αντίστοιχο και ισοδύναμο για όσους τυχόν το διαβάσουν ή μελετήσουν χρόνια μετά. Η υπαρξιακή ένταση της στιγμής μετατρέπεται στην καλύτερη περίπτωση σε ερευνητικό πάθος και στη χειρότερη σε απλή πληροφορία. Η επίσημη Ιστορία, συνεπώς, μια κατώτερης έντασης υπόθεση πάντα.
Αυτή η διαπίστωση ανατρέπεται άρδην στην ποίηση του Μέσκου:
Θυμάσαι τ’ όνειρο της Ευθυμίας στον  κάμπο της Θεσσαλονίκης
κι από τότε δεν την ξανάδες. Ιούνιο μήνα βοριαδάκι έριχνε
κάτω τα πρώτα βερίκοκα. Από τον ίδιο τάφο σε μιαν
άλλη πλαγιά όπου το σίδερο και το ατσάλι κάνουνε πάλι δοκιμές
βγαίνει η ψυχή της ΄Αρτεμης και συλλογιέται τα δεινά του κόσμου
αγέννητα τόσα νεκρά παιδιά στην κοιλιά της
(΄Αλογα στον ιππόδρομο, Προσφυγάκια, Α΄ τόμος, σελ 144)
Εδώ στον αναγνώστη, ο οποίος φυσικά δεν μπορεί να ξέρει τα πρόσωπα και την ιστορία των δύο γυναικών που αναφέρονται στο ποίημα, μεταβιβάζεται ατόφια η συγκινησιακή φόρτιση της ιστορίας τους.
-΄Ενα άλλο στοιχείο πολύ έντονο στην ποίηση του Μέσκου είναι αυτό που θα τολμούσα να το ονομάσω «Ρομαντικός αντικαπιταλισμός»
΄Οταν μιλώ για ρομαντισμό δεν μιλώ για το γνωστό λογοτεχνικό αλλά για το πολύ ευρύτερο πολιτικό ρεύμα του ρομαντισμού, που αναπτύχθηκε ως αντίδραση στη νεοτερική επέλαση του καπιταλισμού, ο οποίος ξεθεμελίωσε τις παραδοσιακές κοινότητες και την παλιά, σαφώς πιο ταιριαστή στα ανθρώπινα μέτρα, οργάνωση των κοινωνιών, για χάρη γιγαντομένων μητροπόλεων που μοναδικό σκοπό έχουν την κυκλοφορία κεφαλαίων και εμπορευμάτων.
«Κέρματα και γρόσια η αιτία του Κακού αιωνίως», γράφει ο ποιητής. Και λίγο παρακάτω: «Κύλησαν όρη όλα τα νομίσματα του κόσμου / στον αγύριστο για πάντα»                     (Στον Ίσκιο της γης, Β΄ τόμος, σελ 76)
Αυτή η νοσταλγία για μια προ-καπιταλιστική κοινότητα που χάθηκε, υπάρχει διάχυτη στα ποιήματα του Μέσκου.
Σε αντίθεση με την τάση του νεοτερικού ανθρώπου να αποκόπτεται από τις ρίζες του και να ενσωματώνεται ή να αφομοιώνεται από το αστικό περιβάλλον, ο Μέσκος επιστρέφει συνεχώς, σωματικά και διανοητικά, στον τόπο καταγωγής πράγμα που αποτελεί ίδιον του προ-νεοτερικού ανθρώπου. Σε έναν στίχο στις Ελεγείες, που μοιάζει σαν σημείωμα προς τον εαυτό του, ο ποιητής γράφει: «΄Οταν η μνήμη ξεθωριάζει πήγαινε κατά το χωριό» (κι αυτό όταν στην νεοπλουτίστικη μεταπολεμική Ελλάδα όλοι σχεδόν ήθελαν να ξεχάσουν την καταγωγή τους.)
΄Αλλοτε, δυσφορεί για τον σημερινό θλιβερό τρόπο ζωής (ενδεικτικά ένα απόσπασμα από το ποίημα «Θλιβερή συμβίωση», Άλογα στον Ιππόδρομο, Α΄ τόμος, σελ. 138)
Ρετιρέ, φωταγωγός, ασανσέρ
αντένες στο ύψος των πολυκατοικιών
κοινόχρηστα, θυρωροί,  σκουπίδια
[...]
Πάλι στα διαμερίσματα 3*4
-είναι καλό έχει και καλοριφέρ
κι αυτό το παράθυρο
Ρετιρέ, φωταγωγός, ασανσέρ
αντένες, ακάλυπτος χώρος
φως και νερό απ’ το σίδερο
ΜΕ ΕΝΑΝ ΣΤΙΧΟ ΣΤΟΝ ΣΤΙΧΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
ΣΑΣ ΣΒΗΝΩ. Και στη γωνιά
το γραφείο κηδειών αδίκως με καρτερεί
αδίκως τα δημόσια ουρητήρια – τι όνειρο
τι όνειρο φριχτό φίλε μου
Σαφώς συνδεδεμένη με αυτή τη ρομαντική νοσταλγία είναι και η πανταχού παρούσα αγάπη του Μέσκου για τη φύση και τα ζώα. Δέσιμο με τη φύση και αγάπη για τα ζώα που δεν παραπέμπουν στην αστική οικολογία και την ζωοφιλία των διαμερισμάτων αλλά σε μια ζωή οργανικά κι αρμονικά δεμένη με όλα αυτά. Παραθέτω δυο ποιήματα που είναι γραμμένα με 40 χρόνια διαφορά:
Στο σχοινί που απλώνει η μάνα μου τα ρούχα
από τη μουριά του γείτονα ήρθε ένας σπουργίτης.
Με κοιτάει· τον κοιτώ. Είτε πέφτει μαλακό το χιόνι
είτε ανάφτει πυρκαγιά η ροδιά στη φυλλωσιά της
μοιάζει να μην πολυπιστεύει πως εγώ είμαι εχθρός του
αλλά κι εγώ μπορώ να πάρω τη σφεντόνα
φύλλο ζεστό, σώμα μικρό τη στάχτη του
          στους πέντε ανέμους να πετάξω;
(Μαυροβούνι, Κατοπινό Ειδύλλιο, Α΄ τόμος, σελ 69)

Το δεύτερο, κατά τη γνώμη μου ένα από τα Πιο συγκινητικά κείμενα της σύγχρονης νεοελληνικής λογοτεχνίας, με τίτλο «Το κουνάβι».
Στη λησμονιά πάνε χρόνια μια νύχτα στο ποτάμι μάλλον εκδρομή της παιδικής παρέας μάλλον μοναχικός περίπατος πού να θυμάμαι σούρουπο ήταν όλα έτοιμα όλα μεταμορφωμένα χρώματα όνειρα άγνωστοι περαστικοί διαβάτες όταν στο δάσος τους γεφυριού η καμπύλη νερό από κάτω κελάρυζε κι όταν κάποιο μουσούδι κουναβιού στο χώμα οσμιζόταν θαρρείς τα μελλοντικά βήματά μου· δεν το προσπερνούσα καθώς εκείνο οδηγούσε το μονοπάτι χάδια επιζητούσε στα μάτια να με δει να μου μηνύσει τι τάχα με γελάκια ακόμα από τη χαραυγή μα ξαφνικά χέρι αόρατο (ποιος αλήθεια) μου ’δωσε την αιχμηρή τζουγκράνα από δίπλα κι εγώ μ’ αυτήν καμακώνοντας το ζωάκι το αποτελείωσα· και τα όνειρα λένε την αλήθεια μα ψαχούλησα ευθύς το στέρνο να δω αν έπνεε ζωή – ήταν νεκρό. Από τότε (μην παραξενεύεσαι μικρέ μου φίλε) όνειρα δεν έχω δεν ονειρεύομαι φοβάμαι τα όνειρα· κοιμάμαι μ’ ανοιχτά μάτια μην κάνω πάλι το κακό το λάθος το αποτρόπαιο το απάνθρωπο.
(Ελεγείες, Β΄ τόμος, σελ 234)
Αυτός ο αποτροπιασμός για τον φόνο ακόμα κι ενός κουναβιού, αυτή η βαθύτατη ανθρωπιά και ευαισθησία ίσως πρέπει να αναζητηθεί στο φοβερό αντίκρισμα θανάτου που ο ποιητής βίωσε στα παιδικά του χρόνια (θυμίζω ότι ο Μέσκος γεννήθηκε το 1936 και οι πρώτες και κρίσιμες παιδικές μνήμες του είναι από τον πόλεμο, την κατοχή και τον εμφύλιο). Το τραύμα αυτό, αλλά και η αντίδραση που γέννησε, είναι εμφανές από το δεύτερο κιόλας ποίημα της πρώτης του συλλογής, με τίτλο «Αξιωματικός»:
Στο σκολειό, πολλές φορές η δασκάλα μας ρωτούσε:
-Και τι θα γίνετε σα μεγαλώσετε, τι θα γίνετε
όταν σκορπίσετε από δω,
σαν γίνετε άντρες;
Κατέβαζα το κεφάλι κι έλεγα μέσα μου:
-Αξιωματικός πάνω στο άλογο, αξιωματικός!...
Μα τώρα που γνωρίζω τι σημαίνουν τα παράσημα,
τ’ αστέρια πάνω στις επωμίδες, τώρα που γνωρίζω
τι σημαίνουν οι γυαλισμένες μπότες, τι σημαίνουν
τα σπιρούνια και οι ματωμένες σάλπιγγες,
προτιμώ να ’μαι βοσκός με τα γελάδια
όλη μέρα, βρέχει χιονίζει, στο δάσος...
Ο Μέσκος μένοντας συνεπής στον ταυτοτικό του στίχο «όσα είπαμε παλιά ισχύουν», παρέμεινε ένας βοσκός, βρέχει χιονίζει· όχι βοσκός με τα γελάδια, όπως ίσως ονειρευόταν μικρός, αλλά βοσκός με τους στίχους του, στο Μαύρο Δάσος των ποιημάτων του.

* Ομιλία στη Θεσσαλονίκη, στις 5-4-2012, με αφορμή τη συγκεντρωτική έκδοση Μαύρο Δάσος Ι,ΙΙ, εκδ. Γαβριηλίδης. Εκεί και οι παραπομπές στις σελίδες.

* Βλ. M.Lowy-R.Sayre, Εξέγερση και μελαγχολία, Εναλλακτικές εκδόσεις

http://www.panopticon.gr/index.php/menu-keimena-kritikes/11-cat-keimena-kritikes/59-keim-krit-meskos 

Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Έδεσσας

Ένα και πλέον αιώνα ζωής έχει ο σιδηροδρομικός σταθμός Έδεσσας. Ο σταθμός  βρίσκεται στο βόρειο άκρο της πόλης  ο οποίος  "πολιορκείται" από θεόρατα πλατάνια προσφέροντας στον επισκέπτη ανάσα δροσιάς στους καυτούς μήνες του καλοκαιριού. 
(πηγή: http://sidirodromikanea.blogspot.gr/2012/03/blog-post_1997.html)

Από το 1892 που συνδέθηκε για πρώτη φορά η πόλη με τον σιδηρόδρομο έχουν συμβεί πολλά.  Πόλεμοι, μεγάλα γεγονότα, προσωπικότητες κάθε εποχής πέρασαν από το μέρος αυτό.

Γιαννάκης Ζλατάνης: δεξιοτέχνης του κλαρίνου!

Ζει στην Πλατάνη. Τον έχουμε δει πολλές φορές σε πολλές εκδηλώσεις. Από τους παλιούς δεξιοτέχνες στο κλαρίνο, πιστός στην παραδοσιακή μουσική του τόπου.
Μπορείτε να ακούσετε και να δείτε:
https://www.youtube.com/watch?v=dJsesvyK31o
https://www.youtube.com/watch?v=_1-jXgpzoig
https://www.youtube.com/watch?v=1w-bLO3IpHQ

Ξεχωριστά αποδίδει "Το Ανεστάκι":  https://www.youtube.com/watch?v=q0ZCDIzSkeg

ΓΙΩΡΓΟΣ ΟΥΡΟΥΜΗΣ: Ο "ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ - ΓΗΤΕΥΤΗΣ" ΤΟΥ ΚΛΑΡΙΝΟΥ

Ο Γιώργος Ουρούμης, εκφραστής της μεικτής μουσικής  παράδοσης, γεννήθηκε στον Εξαπλάτανο Αλμωπίας το 1933.

 Πατέρας του ήταν ο Δημήτρης Ουρούμης, καταπληκτικός μουσικός κι αυτός, που έπαιζε βιολί και κλαρίνο. Ανοιχτός στην προσφυγιά και την κουλτούρα της ο πατέρας Ουρούμης έστησε την πρώτη του κομπανία με πρόσφυγες. Μέσα σ’ αυτόν έγινε το πάντρεμα της ντόπιας μουσικής παράδοσης μ’ αυτήν της Ελλάδας της Ανατολής και το θαυμάσιο αποτέλεσμα βρήκε την έκφραση και την τελείωσή του στον άξιο γιο, το Γιώργο.

Από πανηγύρι σε πανηγύρι και από γάμο σε γάμο σε όλο το νομό Πέλλας ο Γιώργος Ουρούμης αποκάλυψε γρήγορα το φυσικό του χάρισμα και καταξιώθηκε ως δεξιοτέχνης του κλαρίνου μ’ ένα απέραντο ρεπερτόριο μελωδιών από τη Μακεδονία, τη Θράκη, τον Πόντο, τη Σμύρνη, την Πελοπόννησο. Μεγάλα ονόματα στο χώρο του κλαρίνου όπως ο Γιάννης Βασιλόπουλος, ο Βασίλης Σαλέας κι ο Βασίλης Σούκας αναγνώρισαν την αξία του και επιδίωξαν τη συνεργασία του.

Η πρώτη δισκογραφική του δουλειά έγινε στην Αθήνα. Η εταιρεία VASΙΡΑΡ κυκλοφόρησε δίσκο του 45 στροφών με σκοπούς δικούς του και του πατέρα του. Στη συνέχεια ηχογραφήθηκαν μουσικά του κομμάτια σε δυο μεγάλους δίσκους που κυκλοφόρησαν στα πλαίσια των εκδηλώσεων "Μουσικός Χειμώνας".
 Ακόμη, με το περιοδικό Ηχος κυκλοφόρησε το 1998 ένα CD με λαϊκούς οργανοπαίκτες. Στο CD αυτό συμμετέχει κι ο Γιώργος Ουρούμης με ένα του κομμάτι, στο δε περιοδικό γίνεται αναφορά σ’ αυτόν. Η τελευταία του ηχογράφηση έγινε σε CD που επιμελήθηκε ο πολιτιστικός σύλλογος Μέγας Αλέξανδρος Εδεσσας με τίτλο «Χωρίς Λόγια» το 1997, όπου συμμετέχει με δώδεκα μουσικά του κομμάτια.
 Κατά καιρούς έπαιξε με τις ορχήστρες του Μανόλη Αγγελόπουλου, του Γιάννη Παπαϊωάννου, του Νίκου Ξανθόπουλου, του Μητσάκη. Δέχτηκε προτάσεις συνεργασίας από τον ενορχηστρωτή Μουζάκη και πρόσκληση για διδασκαλία κλαρίνου από τον Ιρλανδό Ρος Ντέιλι.
Του έγινε ακόμη πρόταση για περιοδεία στην Αμερική από το βάρδο του λαϊκού τραγουδιού Βαγγέλη Περπινιάδη, όσο συνεργαζόταν επί σειρά ετών με την επίσης Εξαπλατανιώτισσα καλλιτέχνιδα Ρία Νόρμα (Ελευθερία Ελευθεριάδου).

Ωστόσο, ο Γιώργος Ουρούμης ήταν και παρέμεινε παιδί του Εξαπλατάνου. Παρά την πανελλήνια εμβέλειά του και τη βέβαιη επιτυχία όπως την εννοούν οι πολλοί, δεν άφησε τον τόπο του.

 Έμεινε εδώ και τον πλούτισε με την τέχνη του. Πέθανε στις 13 Σεπτεμβρίου του 2003.

*****
Μεγάλη τιµή πρέπει να αποδοθεί στους ανθρώπους αυτούς, που υπηρέτησαν το είδος αυτής της µουσικής, και µάλιστα σε πολύ δύσκολα χρόνια. Και αυτό επειδή οι µουσικοί αυτοί διέθεταν ταλέντο και ευφυΐα και κατάφερναν να δηµιουργήσουν τεχνοτροπίες και σχολές που µε το δικό τους τρόπο δίδασκαν και µετέδιδαν την τέχνη αυτή. Ακόµα, γιατί οι συνθήκες και οι αντιλήψεις της περασµένης εποχής, για την υπηρεσία αυτή της παράδοσης, δεν επέτρεπαν να εκτιµηθεί και να τους αποδοθεί η αντίστοιχη τιµή. Έτσι, πολλοί οργανοπαίχτες έζησαν σε ολόκληρη τη ζωή τους φτωχοί και περιφρονηµένοι. Πολλές φορές, µέσα στη µέθη της χαράς και της ευφορίας του γλεντιού, ταπεινώνονταν και λοιδορούνταν.
 Είναι αλήθεια, ότι δεν εκτιµήθηκε η προσφορά των ανθρώπων αυτών, οι οποίοι ήταν κατά κύριο λόγο «γύφτοι» και ίσως και ακόµα και σήµερα δεν έχει αποκατασταθεί η µνήµη και η αναγνώριση της πολιτιστικής τους προσφοράς από επίσηµους και µη φορείς.
 Η οµολογία του Γιώργη Ουρούµη  δείχνει του λόγου το αληθές:

 «Ο πατέρας µου δεν ήθελε να µάθω µουσική, γιατί τότε η µουσική δεν ήταν όµορφο πράµα όπως σήµερα. Ερχόταν ο άλλος και σε έβαζε µε το ζόρι να παίζεις. Αλλιώς, σε έδερνε κιόλας. Εκείνη τη µέρα είχαµε θάψει τη γιαγιά µου. Έρχεται λοιπόν ένας κύριος και λέει στον πατέρα µου:
 - Ρε ∆ηµητρό, πιάσε λίγο το κλαρίνο.
 - Ρε Γιάννη, δεν γίνεται. Σήµερα έθαψα τη µάνα µου. 

Αυτός τίποτε. Να επιµένει. Του τραβάει λοιπόν µια του πατέρα µου. Τον σέρνει µέχρι την πλατεία και από το σκισµένο σακάκι του πατέρα µου να τον τραβάει και να τον δέρνει για να παίξει. Ο πατέρας µου αναγκάστηκε πια να παίξει» … 

ΠΗΓΕΣ...

http://lyk-exapl.pel.sch.gr/exaplatanos/topos_mas.pdf

https://www.youtube.com/watch?v=0VvI8BXhE1w

Γιάννης Δίσκος: ".. η μουσική είναι το Α και το Ω για τη ζωή μου.."

Συνέντευξη με τον Γιάννη Δίσκο!

(Πέμπτη, 23 Σεπτεμβρίου 2010)

Συναντήσαμε τον Γιάννη Δίσκο στη γενέτειρά του την Αριδαία . Κάποιοι ίσως τον γνωρίζετε κάποιοι άλλοι όχι. Γι αυτό είπαμε να σας τον συστήσουμε, μέσα από τις απαντήσεις του, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε πριν από λίγες μέρες!

Της Νικολέτας Βαφειάδου

1) Ποιο ήταν το ερέθισμα που σε έκανε να ασχοληθείς με την μουσική; Απ: Γεννήθηκα και έζησα στην Αριδαία , έναν τόπο πλούσιο σε παραδοσιακά ακούσματα, έναν τόπο με εξέχοντες μουσικούς. Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που η μουσική υπήρχε πάντα. Από το μαγαζί με τα μουσικά όργανα που διατηρούσε για χρόνια ο πατέρας μου, μέχρι το μουσικό συγκρότημα «Χρυσοδάχτυλοι» που είναι μέλος εδώ και 30 χρόνια περίπου. Το ερέθισμα για την μουσική το είχα, μια "κακιά στιγμή" που με βρήκε κατά λάθος κλειδωμένο στο μαγαζί του πατέρα μου στάθηκε αφορμή να επιλέξω το είδος μουσικής και το μουσικό όργανο που με εκφράζει μέχρι και σήμερα. 2) Από το 2007 είσαι μέλος του συγκροτήματος Ιμάμ Μπαιλντί. Ξεχωριστός ήχος, πέρα από τα συνηθισμένα. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία; Απ: Oι Λύσσανδρος και Ορέστης Φαληρέας, έχοντας δώσει ήδη "ζωή" στους IMAM BAILDI ήθελαν να την εμπλουτίσουν με πνευστούς. Ο Γρηγόρης Φαληρέας, (εκτός από πατέρας των παιδιών είναι μουσικός παραγωγός και ιδιοκτήτης δισκογραφικής εταιρείας) τυγχάνει να διατηρεί πολυετή φιλία με τον πατέρα μου Τάσο Δίσκο. "Σου έχω τους καλύτερους" είπε ο πατέρας μου. "Ο Γιάννης Δίσκος είναι παιδί μου και ο Περικλής Αλιώπης σαν παιδί μου". Δεν ήταν δύσκολο να μας ανακαλύψουν και κάπως έτσι άρχισαν όλα.
"Ψάχνουμε Βαλκανικούς ήχους" μου είπε στο τηλεφώνημα του ο Λύσσανδρος και σας θέλουμε για δύο παραστάσεις, μία για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και μία για μια συναυλία στην Γαλλία και θα δείξει αν θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε. Ίσως η πιο δύσκολη ακρόαση στην ζωή μας. Ένα ανερχόμενο με φιλοδοξίες συγκρότημα μας άφησε να δοκιμαστούμε, δοκιμάζοντας και εκείνοι παράλληλα το νέο αφιχθέν κοινό τους.
Δεν είχαμε ιδέα το τι θα παίξουμε, δεν είχε γίνει καμία πρόβα. Μετά άπο δέκα ημέρες βρεθήκαμε πάνω στην σκηνή μαζί με Λύσσανδρο και Ορέστη Φαληρέα ( γονείς ... των Imam Baildi ) "και τώρα παίζουμε", είπαν. Ήξεραν τι ήθελαν , ξέραμε τι μπορούμε να παίξουμε. Η βοήθεια ήρθε εύκολα μέσα άπο την μουσική τους γνώση και παιδεία και η βραδιά έκλεισε κάτι παραπάνω από πετυχημένη. Οι επόμενες που ακολούθησαν μέτρουν ήδη τρία χρόνια πετυχημένης και ανοδικής πορείας με ένα ακόμα CD για τους Imam Baildi το οποίο υπολογίζουμε να βγεί στο τέλος του 2010. 3)Φέτος εμφανίζεστε δίπλα στην Δήμητρα Γαλάνη και την Ελένη Τσαλιγοπούλου. Πως είναι να συνεργάζεσαι με τέτοια μεγάλα ονόματα; Απ: Η συνεργασία μας μαζί τους ήταν και θα είναι ένα "σχολείο" γεμάτο εμπειρίες. Η αλήθεια είναι ότι σε πιάνει ένα δέος στο άκουσμα αυτων των ονομάτων και μιας συνεργασίας μαζί τους, δέος που άγγιζε και τον φόβο ο οποίος έκρυβε πολλά: αγωνία, εμπιστοσύνη, επιθυμητό αποτέλεσμα.
Όταν σε επιλέγουν καλλιτέχνες του βεληνεκούς της Δήμητρας και της Ελένης, το τρακ δε φεύγει ποτέ. Πόσο μάλλον όταν πλαισιώνονται και από σπουδαίους μουσικούς. Καθημερινή προσπάθεια, συγκέντρωση και πολύ δουλειά γιατί ο πήχης ήταν πολυ ψηλά.
Κάθε βραδιά μαζί τους ήταν για εμάς ήταν σαν την πρώτη φορά. Μας αγκάλιασαν, μας βοήθησαν, μας στήριξαν, μας υποστήριξαν και το αποτέλεσμα ήταν μία υπέροχη και αξέχαστη συνεργασία, μία ωραία φιλία και δύο σπουδαίες δασκάλες που εκτός από ερμηνεύτριες πάνω άπο όλα είναι πολύ καλοί μουσικοί. Η συνεργασία μας μαζί τους ήταν ένα λιθαράκι που μπορεί σαν εικόνα να φαντάζει μικρό, άλλο είναι σπουδαίο τόσο για την εξέλιξή μας ως μουσικοί αλλά και ως άνθρωποι και αποτελεί πλέον ένα γερό θεμέλιο για την μετέπειτα πορεία μας. Τις ευχαριστούμε πολύ.
4) Έχεις πλούσιο βιογραφικό. Ποιες θεωρείς σημαντικές στιγμές για την καριέρα σου; Απ: Σε μία τέτοια ερώτηση η απάντηση θα μπορούσε να είναι σύντομη και απλή: "Όλες τις στιγμές".
Ξεκινώντας από τα μαθητικά μου χρόνια και τη συμμετοχή στους πανελλήνιους μαθητικούς αγώνες με το συγκρότημα «ΚΑΡΑΤΖΟΒΙΤΕΣ» που πήραμε την πρώτη θέση και με την παρουσίαση του βραβείου στο Μέγαρο Μουσικής και στο θέατρο της Δόρας Στράτου υπό την αιγίδα του ΥΠΕΠΘ μέχρι σήμερα που είμαι μέλος των «IMAM BAILDI». Από τότε έχει μεσολαβήσει ένα διάστημα μόλις 10 ετών το οποίο περιλαμβάνει συμμετοχές σε Μέγαρο Μουσικής, Ηρώδειο, «MAD SECRET CONCERT», συνεργασίες με σημαντικούς καλλιτέχνες, συναυλίες σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και φυσικά την φετινή εμφάνισή μας δίπλα στις κ.κ. Δήμητρα Γαλάνη και Ελένη Τσαλιγοπούλου στο VOX, με συναυλίες ανά την Ελλάδα και με το κλείσιμο της πετυχημένης συνεργασίας μας στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο στο Stage. Η απόκτηση του Διπλώματός μου στο Κλαρινέτο το 2009 με βαθμό άριστα παμψηφεί θα μπορούσε να είναι η σημαντική στιγμή της ζωής μου για την καριέρα και το βιογραφικό μου που προσπαθώ να εμπλουτίζω με σωστές επιλογές, κόπο και σκληρή δουλειά. 5) Δύσκολοι καιροί για την νυχτερινή ζωή λόγω της οικονομικής κατάστασης της χώρας, παρ' όλα αυτά το σχήμα γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα. Που το αποδίδεις αυτό; Απ: Αν θέλουμε να μιλήσουμε για δύσκολους καιρούς τότε σίγουρα δεν θα πρέπει να περιοριστούμε στη νυχτερινή ζωή. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας που ο κόσμος της, έχει ανάγκη τη διασκέδαση. Το συγκεκριμένο σχήμα είχε δύο από τις πιο καταξιωμένες ερμηνεύτριες στο χώρο, πλούσιο και προσεγμένο πρόγραμμα. Η επιλογή των τραγουδιών, η ενορχήστρωσή τους και η απόδοσή τους τόσο από τους ερμηνευτές όσο και από τους πολύ καλούς μουσικούς, σε συνδυασμό με επαγγελματίες ηχολήπτες φωτιστές και φυσικά ένα χώρο προσεγμένο και μελετημένο ακουστικά, και οπτικά (όσων αφορά την επαφή που μπορούσε να είχε το κοινό με τη σκηνή), απευθυνόταν σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις "τσέπες". Μετά από όλα αυτά δεν μπορούσε παρά να μην έχει ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα. Θα το παρατηρήσετε δια ζώσης στις εμφανίσεις που θα κάνουμε στη Θεσσαλονίκη. Άλλωστε, η επιτυχία δεν μετριέται πάντα με χρήματα, θα μπορούσα να σας απαντήσω. 6) Οι επαγγελματικές σου υποχρεώσεις σε αναγκάζουν να λείπεις πολύ καιρό από την Αριδαία. Δύσκολο μου ακούγεται. Απ: Κάθε δουλειά έχεις τις δυσκολίες της. Δεν θέλω να φανώ αχάριστος. Τα υπέρ υπερισχύουν των κατά. Η συχνή απουσία μου από την Αριδαία είναι αποτέλεσμα επιλογών μου. Τον τόπο μου τον αγαπώ και ότι και αν γίνει πάντα θα επιστρέφω. Μην ξεχνάτε πως είμαι δάσκαλος στο Δημοτικό Ωδείο της Αριδαίας και εκτός του ότι αγαπώ τη δουλειά μου πολύ, αγαπώ το ίδιο και τους μαθητές μου. 7) Τι να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον; Απ: Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι η μουσική είναι το Α και το Ω για τη ζωή μου. Εύχομαι να μπορέσω να πετύχω αυτά που ονειρεύομαι. Είτε σαν μουσικός, μόνος ή σε κάποιο συγκρότημα, είτε σαν δάσκαλος. Κάθε στιγμή στη ζωή μου θα προσπαθώ για το καλύτερο. Αυτό που με εκφράζει σαν μουσικό και σαν Γιάννη. Σας ευχαριστώ!

πηγή: http://aridaianews.blogspot.gr/2010/09/aridaia-news_23.html

Πολιτιστικός Λαογραφικός Μορφωτικός Σύλλογος Φούστανης:35 χρόνια ζωής!

Με έτος ίδρυσης το 1980 ο Πολιτιστικός Λαογραφικός Μορφωτικός Σύλλογος Φούστανης (Π.Λ.Μ.Σ.Φ.) αριθμεί πάνω από 300 μέλη και έχει πλούσιο πολιτιστικό και κοινωνικό έργο.

 Κάθε χρόνο τον Αύγουστο διοργανώνει εκδηλώσεις με αποκορύφωση στις 23 όπου γίνεται το πανηγύρι. Η σύσταση του πρώτου Δ.Σ. χρονολογείται στις 22/06/1980 από τους Σταυρακούδη Λουκά, Μαυρομάτη Δημήτριο, Χατζίτζιβα Πετρούλα, Κοντίδη Ξανθίππη, Παραδείση Κυριάκο, Δημητρόγλου Παναγιώτη και Ιωαννίδη Ιωάννη. Αναπληρωματικά μέλη ήταν ο Τζινκώστας Αντώνης και ο Μουταφτσίδης Παναγιώτης με εφορευτική επιτροπή τους Τιμίνη Γεώργιο, Τσιντίδη Δημήτριο και Λαλούδη Βασίλειο. Το καταστατικό δημιουργείται αφιλοκερδώς από το Δημητρόγλου Παναγιώτη.
Σε όλη την πολιτιστική δράση και ζωή του έχει φιλοξενήσει καταξιωμένους κι αξιόλογους καλλιτέχνες, εκλεκτά θεατρικά και χορευτικά συγκροτήματα, καθώς κι ορχήστρες με τοπικά παραδοσιακά ακούσματα. Ορισμένοι από αυτούς είναι Γιώργος Ουρούμης, Κοβάτσης, Γιαννάκης Ζλατάνης, Αντρέας & Θάνος Μικρούτσικος, ο Αγάθωνας, η Μαρία Δημητριάδη, ο Υδραίος, Θωμαίης, Μερατζάς, Γεροντάκης, Καρακώστα, Φιλαρετή Κομνινού, Θύμιος Γκογκίδης, Έφη Θώδη, Χάλκινα Γουμένισσας, Γιάννης Τάσιος, Γλυκερία, Δυτικές Συνοικίες, De Facto, Γιώργος Μάγκας, Μετόνους, Μακεδονική Φανφάρα, Δημήτρης Χρυσοχοϊδης και πολλοί άλλοι. Οι καλοκαιρινές εκδηλώσεις από την ίδρυση έως σήμερα περιελάμβαναν εκτός από χορευτικά και μουσικά συγκροτήματα, αθλητικές δραστηριότητες όπως τουρνουά μπάσκετ. Βραδιές αφιερωμένες σε αξιοθαύμαστους ποιητές και συγγραφείς. Ενώ κάποιες μέρες ήταν αποκλειστικά για τα παιδιά όπου περιείχαν ιππασία, ζωγραφική, αυγοδρομίες, τσουβαλοδρομίες και λοιπές δραστηριότητες.
Επίσης, περιβαλλοντικές οργανώσεις πήραν το βήμα και έβαλαν το δικό τους λιθαράκι για την προστασία του περιβάλλοντος και της άγριας φύσης μέσω ομιλιών. Στα γραφεία του συλλόγου υπάρχουν φωτογραφικά άλμπουμ τα οποία είναι ανοιχτά σε όλους και παρουσιάζουν φωτογραφίες από διάφορα μέρη του χωριού αλλά και από εκδηλώσεις από τη Φούστανη του χθες και του σήμερα. Ο Π.Λ.Μ.Σ.Φ. έχει την πεποίθηση να ιδρύσει Λαογραφικό μουσείο στο χωριό, όπου θα εκτίθενται παλαιά αντικείμενα και φωτογραφίες του χωριού από τον περασμένο αιώνα. Έχει στηθεί προσωρινά στον όροφο της αίθουσας εκδηλώσεων της κοινότητας. Έχουν γίνει προσπάθειες να πάρει στην κυριότητα του το κτήριο του παλαιού αστυνομικού τμήματος για να εδραιωθεί εκεί οι οποίες δεν τελεσφόρησαν.
Μέσα στους επόμενους μήνες θα επαναλειτουργήσει η δανειστική βιβλιοθήκη όπως παλιά έχοντας μια πλούσια γκάμα βιβλίων που καλύπτουν όλα τα είδη του αναγνωστικού κοινού. Λειτουργούν σ αυτόν δύο χορευτικά τμήματα εκμάθησης παραδοσιακών χορών ένα παίδων και ένα ενηλίκων. Κάθε Κυριακή στις 17:00 ανοίγει τις πόρτες του στα μικρά παιδάκια δημιουργώντας μαζί τους κάθε είδους χειροτεχνίες.
Είναι δύσκολο να αποτυπωθεί όλη η ιστορία του σ ένα κομμάτι χαρτί ίσος και να τον αδικεί διότι στα 35 χρόνια λειτουργίας του έχουν επιτευχθεί πολλά σημαντικά πράγματα όπως ένα από αυτά είναι η ίδρυση της σημερινής ποδοσφαιρικής ομάδας «Ευρωπός Φούστανης». Σήμερα ο Πολιτιστικός Λαογραφικός Μορφωτικός Σύλλογος Φούστανης ευελπιστεί και προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή την παράδοση τα ήθη και τα έθιμα όχι μόνο του τόπου αλλά και ολόκληρης της χώρας.
πηγή:  http://www.topoikaitropoi.gr/syllogoi/politistikos-laografikos-morfotikos-sillogos-foustanis/

ΣΤΑΛΚΕΡ

 Βασίλη Παπά, (Ντοκυμανταίρ, 1995)

Σ’ ένα βάρος γέρνουν όλα, μια κάθετος που φυγαδεύεται μέσα μας, φανάρι τρωγλοδύτου, να ψάχνει τα θεμέλια των εικόνων. Έχει όμως και ακατοίκητες πλευρές ο εαυτός μας. Απέραντες εκτάσεις που μακραίνουν κάτω από ένα χλωμό φως, Πώς να στρατοπεδεύσουνε οι σκέψεις και να στηθούν αντίσκηνα σ΄ αυτά τα μέρη, άλογα να χλιμιντρίσουνε σπιρουνισμένα, σημαίες και εμβατήρια. Δεν πρόκειται για τέτοια επιβολή. Ένα απροσδιόριστο φόντο που χυμάει όλο μαζί μέσα στο χρόνο, και περιμένει στάλκερ να το αποκρυπτογραφήσουν ή άλλους να κυλήσουνε απλώς και να χαθούν σκιές, σ’ ένα μικρό ιδιωτικό Άδη.

 Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΣ γεννήθηκε το 1954 στην Έδεσσα όπου και ζει. Σπούδασε Ιταλική φιλολογία στη Φλωρεντία . Το 1987 δημοσίευσε τη συλλογή Παράγραφος 1, 2. Το κείμενο εδώ είναι από το δεύτερο βιβλίο του Ντοκυμανταίρ , εκδόσεις Δελφίνι.

Αρχαία Έδεσσα

Στην Έδεσσα υπήρχε αρχικά ένας μικρός προϊστορικός οικισμός από την πρώιμη Εποχή του Χαλκού (3η χιλιετία π.Χ.). Τον 4ο αιώνα π.Χ. ο οικισμός πήρε τη μορφή σύνθετης πόλης με Ακρόπολη και Κάτω Πόλη. Στο τέλος του ίδιου αιώνα η πόλη οχυρώθηκε με μνημειακό τείχος και οργανώθηκε πολεοδομικά. Γνώρισε άνθηση την εποχή της Ρωμαιοκρατίας εξ αιτίας της θέσης της πάνω στην Εγνατία οδό. Σύμφωνα με τις επιγραφές, στην πόλη υπήρχαν Βουλευτήριο, Ναός του Δία Υψίστου, του Διονύσου και της τοπικής θεότητας Μα. Στα παλαιοχριστιανικά χρόνια, η ανέγερση βασιλικών δείχνει επίσης τη σημασία της θέσης. Από το τέλος του 7ου αιώνα μ.Χ. η πόλη περιορίζεται στο Κάστρο των Βοδενών στο χώρο της σημερινής Έδεσσας.
   Οι ανασκαφές στην πόλη, ξεκίνησαν το 1967 και συνεχίζονται ως σήμερα τόσο στο εσωτερικό της Ακρόπολης και της Κάτω Πόλης, όσο και στα νεκροταφεία έξω από αυτές, κατά μήκος της Εγνατίας οδού. Αποδεικνύουν τη σημασία της πόλης, την κοινωνική και οικονομική οργάνωση της κατά τις ιστορικές περιόδους και τις εμπορικές ανταλλαγές της.

   Από τα σημαντικότερα μνημεία της περιοχής είναι:
- Το τείχος της Έδεσσας, από τα καλύτερα διατηρημένα στη Μακεδονία. Ιδιαίτερα η Νότια Πύλη, η οποία περιλαμβάνει κυκλική αυλή εγγεγραμμένη σε ορθογώνιο πύργο, απηχεί τις αρχές της οχυρωματικής τέχνης που περιγράφονται στα αρχαία εγχειρίδια. Τα οχυρωματικά τείχη της Έδεσσας κατασκευάστηκαν περί το 300 π.Χ. και επιδιορθώθηκαν επανειλημμένα σε όλη τη διάρκεια της ζωής της πόλης. Σώζονται σε ύψος 5 μ.
- Η μνημειακή πλακοστρωμένη οδός, που διασχίζει όλη την πόλη, περιστοιχίζεται από κίονες μαρμάρινους και κτιστούς πεσσούς. Ένας εκ των κιόνων είναι κατάγραφος από επιγραφές που αναφέρονται σε απελευθερώσεις δούλων. (http://www.gtp.gr/TDirectoryDetails.asp?ID=14647&lng=1)

Η οχυρωμένη πόλη των ελληνιστικών, ρωμαϊκών και παλαιοχριστιανικών χρόνων περιελάμβανε τμήμα της ακρόπολης, όπου τοποθετείται τμήμα της μεταγενέστερης βυζαντινής συνοικίας του Βαροσίου, και την περιοχή της κάτω πόλης, η οποία είναι γνωστή ως θέση Λόγγος.

Οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως ένα τμήμα της κάτω πόλης, καθώς και μεγάλο μέρος του τείχους με τις διάφορες πύλες του, από τις οποίες αρκετά καλά διατηρούνται η βόρεια, η νότια και η ανατολική. Εντός της πόλης διασώζεται ένα κεντρικός δρόμος που ξεκινούσε από τη νότια πύλη και περιστοιχιζόταν από στοές με κίονες που τοποθετήθηκαν εκεί σε μεταγενέστερη φάση, καθώς ανήκαν σε παλαιότερα κτίρια. Ένας από αυτούς φέρει απελευθερωτικές επιγραφές δούλων στην εδεσσαϊκή θεά Μα.
Εκατέρωθεν του κεντρικού δρόμου σώζονται λείψανα κτιρίων που ανήκουν κυρίως στην ύστερη φάση της ζωής της πόλης, την παλαιοχριστιανική, και λειτουργούσαν ως καταστήματα διαφόρων ειδών, αποθηκευτικοί χώροι, στρατιωτικές εγκαταστάσεις και κατοικίες. Ανατολικά και δυτικά του κεντρικού δρόμου υπάρχουν πάροδοι που οδηγούσαν σε άλλα σημεία της πόλης. Έξω από τα τείχη της πόλης σώζονται τα νεκροταφεία της με ευρήματα από τα αρχαϊκά έως τα παλαιοχριστιανικά χρόνια, ενώ ακριβώς έξω από το βόρειο σκέλος των τειχών σώζονται τα λείψανα μιας παλαιοχριστιανικής βασιλικής.

• Κείμενο: Αλεξάνδρα Ζαμπίτη - Δρ Αρχαιολόγος(http://www.pella-museum.gr/informations/monuments/ancient-edessa)

΄Ενα λαμπρό ταλέντο!

Τριπλή βράβευση για τον φοιτητή σύνθεσης Ορέστη Παπαϊωάννου Πρόκειται στον 6ο διεθνή διαγωνισμό σύνθεσης A. Dvorak. O διαγωνισμός αποτελεί φόρο τιμής στον μεγάλο Τσέχο συνθέτη Antonín Dvořák και το έργο του και επιδιώκει να προωθήσει νέους ταλαντούχους συνθέτες από όλο τον κόσμο. Στον τελικό του φετινού διαγωνισμού συμμετείχαν 24 άτομα από 19 χώρες, οι οποίοι επιλέχθηκαν με βάση ένα έργο που υπέβαλλαν τον Μάρτιο στην επιτροπή. Οι διαγωνιζόμενοι χωρίζονταν σε κατηγορία Junior (18-23) και Senior (24-33) και κλήθηκαν να γράψουν στην Πράγα δύο καινούργια έργα κατά την περίοδο 27-31 Ιουλίου, βασισμένα σε μουσικά θέματα που δόθηκαν από την επιτροπή. Εκτός από τα τρία βασικά βραβεία (1η, 2ρη, 3η θέση) δόθηκαν επίσης επτά ειδικά βραβεία.

Ο Ορέστης Παπαϊωάννου συμμετείχε στην κατηγορία Junior και έλαβε:

-Πρώτο Βραβείο
-Βραβείο για καλύτερο έργο αυστηρού στυλ
-Βραβείο καλύτερης τονικής μουσικής

Λίγα λόγια για τα έργα από τον Ορέστη Παπαϊωάννου.

-Το πρώτο έργο αυστηρού στυλ που έγραψα λέγεται "Prague Canon" και είναι κανόνας για ορχήστρα εγχόρδων. Η Πράγα από την κλασική εποχή ακόμα στεκόταν ως πηγή έμπνευσης για πολλούς συνθέτες οι οποίοι την επισκέπτονταν κι έγραφαν έργα τα οποία εκτελούνταν στους ιστορικούς της συναυλιακούς χώρους, με μεγαλύτερο παράδειγμα την Συμφωνία ν. 38 του W.A Mozart, την λεγόμενη Prague symphony. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν κι εγώ έγραψα αυτόν τον κανόνα ως φόρο τιμής στην Πράγα, η οποία σε μεταφέρει σε μία άλλη εποχή.

-Το δεύτερο έργο ελεύθερου στυλ που έγραψα λέγεται "Conversation with J. Suk" και είναι για οκτώ εκτελεστές. Το ονόμασα έτσι γιατί επέλεξα από τα δοσμένα θέματα αυτό του Τσέχου συνθέτη J. Suk και κατά κάποιον τρόπο προσπάθησα να του προδώσω κάποια προσωπικά μου συνθετικά στοιχεία. Αυτό το κράμα των δύο διαφορετικών μουσικών ιδεών σε μία, καθώς και το γεγονός ότι δεν ήμουν μέχρι στιγμής πολύ οικείος με τη μουσική του συγκεκριμένου συνθέτη, αλλά την γνώρισα μέσα από αυτήν την διαδικασία, με ώθησαν στο να ονομάσω το έργο "Συνομιλία με τον J. Suk".

Ο Ορέστης Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1993. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο Δημοτικό Ωδείο Έδεσσας, στην τάξη ανώτερων θεωρητικών του Γιάννη Γκουράνη (πτυχίο αρμονίας και αντίστιξης με άριστα) και στην τάξη κλαρινέτου του Δημήτρη Παπαϊωακείμ (δίπλωμα κλαρινέτου με άριστα παμψηφεί και πρώτο βραβείο). Συνεχίζει τις σπουδές του στην κατεύθυνση Σύνθεσης στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Α.Π.Θ με καθηγητή τον Χρήστο Σαμαρά. Από το 2013 εργάζεται ως καθηγητής κλαρινέτου στο Νέο Ωδείο Έδεσσας

Πηγή: http://www.tastv.gr