Σπύρος Δερμιτζάκης Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΣΙΝΕΜΑ

4 Τόμοι. 1500 σελίδες

Η ιστορία του: η απαρχή, ο ηχητικός κινηματογράφος, η Κατοχή, η μεταπολεμική περίοδος, ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος

Οι άνθρωποι: σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί, οι μουσικοί

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Οι ταινίες μικρού μήκους

Το ντοκιμαντέρ

Η ιστορία του πορνό στην Ελλάδα

Τα στατιστικά: κατηγορίες & είδη ταινιών, η διάρκεια, τα εισιτήρια, οι βραβευμένες ταινίες, ταινίες με πολλαπλούς τίτλους

4725 ταινίες: τίτλος, είδος, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ημερομηνία πρώτης προβολής, διάρκεια, ηθοποιοί, υπόθεση του έργου, παραλειπόμενα, διακρίσεις

 http://ekdosisromi.blogspot.gr/2017/07/100-4.html?spref=fb

Ουράνης, Κώστας, 1890-1953

Ο Κώστας Ουράνης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και το πραγματικό του όνομα ήταν Κώστας Νέαρχος. Ο πατέρας του Νικόλαος Νέαρχος καταγόταν από την Κυνουρία και η μητέρα του Αγελική το γένος Γιαννούση από το Λεωνίδιο Αρκαδίας, όπου ο Ουράνης πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο του Ναυπλίου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη (Ροβέρτειος Σχολή και Λύκειο Χατζηχρήστου). Το 1908 ήρθε στην Αθήνα και συνεργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα με την Ακρόπολη του Βλάση Γαβριηλίδη. Έφυγε για σπουδές στην Ευρώπη, προτίμησε όμως την κοσμοπολίτικη ζωή, μπήκε στους κύκλους των μποέμ και προσβλήθηκε από φυματίωση. Νοσηλεύτηκε δυο χρόνια στην Ελβετία σε σανατόριο του Νταβός. Εκεί γνώρισε την πρώτη του γυναίκα Μανουέλα Σαντιάγκο από την Πορτογαλία, με την οποία χώρισε αργότερα και γύρω στο 1930 παντρεύτηκε την Ελένη Νεγρεπόντη, συγγραφέα και κριτικό της λογοτεχνίας, γνωστή με το ψευδώνυμο Άλκης Θρύλος.

Τάκη Γκόντη ''Σιρόκος' Μυθιστόρημα, εκδ.Γαβριηλίδης 2017

 Γράφει ο Γιώργος Κορδομενίδης για το «Σιρόκο» στη στήλη του «Βιβλία στο κομοδίνο» που διατηρεί στο «Εντευκτήριο», το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, με το άρτι αφιχθέν στη ζωή των περιοδικών λόγου και τέχνης 112ο τεύχος του συμπλήρωσε αισίως τα τριάκοντα συναπτά έτη: «… εκτενές σχόλιο της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας. Συναιρεί έντεχνα την αλληγορία με τον ρεαλισμό. Κοφτός λόγος (απότοκος και της θητείας του Γκ. στην ποίηση), ζωντανοί διάλογοι, άρτια σκιαγραφημένοι χαρακτήρες».

Επί τον τύπον των ήλων

Γράφει ο Γιώργος Δελιόπουλος // *

Για την ποιητική συλλογή του Χρήστου Τουμανίδη «Οι ελεγείες της Ανατολής» (εκδ. Κουκκίδα, 2014)

Η σύγχρονη ελληνική ποίηση είναι κατά βάση μια ποίηση της ατομικότητας και του “ιδιωτικού οράματος”, όπως πολύ εύστοχα έχει επισημάνει ο Η. Κεφάλας[1].  Χαρακτηρίζεται από ενδοστρέφεια και συνήθως εξαντλείται σε προσωπικά αφηγήματα με ελάχιστες συλλογικές αναφορές και ίσως μια απαξίωση για κοινές επιδιώξεις. Ωστόσο, υπάρχουν και οι ποιητικές εξαιρέσεις, οι οποίες ανοίγονται στα κοινωνικά προβλήματα, τα αδιέξοδα και τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου. Τέτοια ευπρόσδεκτη εξαίρεση αποτελεί και η έκτη συλλογή του ποιητή Χρήστου Τουμανίδη, Οι ελεγείες της Ανατολής (εκδ. Κουκκίδα, 2014).

Μιχάλης Γρηγορίου, Μουσική και ποίηση

Μουσικη και Ποιηση
Μια διαλεξη στη ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΚΑΙΤΗ ΛΑΣΚΑΡΙΔΟΥ, 12/12/2004
(Κυκλοφορησε στα αγγλικα στο περιοδικο Hellenic Quarterly, No. 24-25, 2006)

Τα τελευταια χρονια η μουσικη μου δραστηριοτητα στρεφεται ολο και περισσοτερο προς το χωρο του τραγουδιου, ετσι μου εχει δοθει συχνα η ευκαιρια να κανω ορισμενες σκεψεις πανω στη σχεση που μπορει να εχει ενας συνθετης με την ποιηση. Ειναι βεβαια γεγονος πως η σχεση της μουσικης με τον ποιητικο λογο υπηρξε ιστορικα δεδομενη και αυτονοητη, καθορισε δε σε μεγαλο βαθμο και την εξελιξη της ιδιας της μουσικης. Ωστοσο, στην περιπτωση της μελοποιησης της ποιησης, οταν δηλαδη επιχειρειται να προστεθει εκ των υστερων μουσικη πανω σε ενα αυτονομο ποιητικο εργο που δεν γραφτηκε με προθεση να μελοποιηθει, προκυπτουν ορισμενα ενδιαφεροντα αισθητικα ζητηματα που αξιζει να εξεταστουν. Ειναι γνωστο αλλωστε πως στον τοπο μας τα τελευταια χρονια ειχε αποτελεσει συχνα αντικειμενο συζητησεων και αντιπαραθεσεων το αν πρεπει ή οχι να μελοποιειται η ποιηση, το τι μπορει να σημαινει ο ορος “εντεχνο λαϊκο τραγουδι', το ποια ειναι η διαφορα αναμεσα στον “απλο στιχο' και στη “σοβαρη ποιηση', κλπ. Πιστευω λοιπον πως τετοια ερωτηματα οφειλονται στην υπαρξη καποιων παρανοησεων, αλλα και σε ορισμενες, δικαιολογημενες ισως, αντιδρασεις απεναντι σε απλοϊκοτητες και σε αισθητικες καταχρησεις.

ΚΑΡΕΛΛΗ ΖΩΗ- H στενή πύλη

Μακριά δεν είναι η εκκλησία, όπου
η θεοσεβής μητέρα μου πήγαινε τακτικά,
στη Γοργοεπήκοο ή την ελπιδοφόρο Δεξιά.

Παλιά κι άλλη εκκλησία, γλυκειά η Γρηγορήτρα
«η Παναγούδα» ως την αποκαλούσαν
η μάμμη, η προμάμμη, όλες γυναίκες
φιλόθρησκες, σεμνές και σοβαρές,
στέκονταν στα στασίδια και προσεύχονταν
τις κατανυκτικές τους επικλήσεις,
αγνές, συνεσταλμένες έψαλλαν
παρακλήσεις μικρές και τις μεγάλες
δεήσεις, αγιασμούς και ωραία τροπάρια,
στις αγρυπνίες ολονύκτιες κι άνοιγαν
τα κλεισμένα παρεκκλήσια για ευχαριστίες,
υπέρ υγείας αγαπημένων προσώπων,
όταν ασθενούσαν, και διάβαζαν ευχές.

Κι όταν υπέφεραν, προσέτρεχαν, επιμελώς,

εκοίταζαν και μάθαιναν τη σοβαρότητα
της μορφής Σου, Υπεραγία, «των θλιβόμενων η χαρά»,

διδάσκονταν την εγκαρτέρηση της έκφρασής Σου,
την οδυνηρή χαρά. Τώρα, Σεπτή, είναι
μεγάλη η επιβουλή και η ευλάβεια μικρή
κι η πίστη παίρνει άλλη δύναμη.

«Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη», τ. Β’, 1955-1973

«Οι εκδόσεις των Φίλων», Αθήνα 1973

Η γοητεία της αρχαιολογίας

της Μαρίζας Ντεκάστρο.

Πριν από σαράντα χρόνια εκδόθηκε ένα από τα πρώτα παιδικά μυθιστορήματα με αρχαιολογικό περιεχόμενο, το long seller Στη χώρα των μαμούθ (εκδ. Κέδρος, 1977) της Κίρας Σινου. Θέμα του η προϊστορία του ελλαδικού χώρου και το πέρασμα των ανθρώπων από την παλαιολιθική στη νεολιθική εποχή.
Το 1999 εκδόθηκε Το άγαλμα που κρύωνε του Χρήστου Μπουλώτη (εκδ. Πατάκη, Κρατικό Βραβείο 2000) και το μουσείο με τα περιεχόμενά του μπήκε ως χώρος μυθοπλασίας επίσημα στην παιδική λογοτεχνία.
Στα χρόνια που ακολούθησαν εισέβαλε στα μουσεία η παιδαγωγική και άνοιξε η εκδοτική παραγωγή προς αυτό το πεδίο με εκδόσεις βιβλίων γνώσεων και λογοτεχνικά με θέμα την αρχαιολογία τα οποία περιλάμβαναν και αφηγηματικά μέρη. Οι συγγραφείς τους: αρχαιολόγοι, παιδαγωγοί, ιστορικοί, φιλόλογοι, δάσκαλοι, νηπιαγωγοί (ενδεικτικά: Κ. Σινου, Ειρ. Νάκου, Χρ. Μπουλώτης, Π. Βαλαβάνης, Σ. Γιαλουράκη, Μ. Ντεκάστρο, οι νεότεροι Κ. Σέρβη, Ε. Μυρογιάννη, Ευ. Πίνη, Ευ. Τσιτιρίδου, Ε. Γερουλάνου, Μ. Πλατή, κ.ά.).
Η αρχαιολογία άρχισε να αγαπιέται από όλους…

Γεωργία Παπαδάκη: «Σοφοκλής: Η “μέλισσα” του αρχαίου ποιητικού λόγου»

Ανθούλα Δανιήλ

Η Γεωργία Παπαδάκη, με τα εφόδια της φιλολόγου και αρχαιολόγου, πρωτίστως, και την αγάπη για ό,τι σπούδασε, μας παραδίδει τον Σοφοκλή της, έναν τόμο όπου παρουσιάζει τον μεγάλο τραγικό μέσα από αποσπάσματα των τραγωδιών του και πλούσιες πληροφορίες, που προκύπτουν από το ιστορικό, πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής.

Μελετά την τραγωδία, επειδή η τραγωδία έθεσε τα θεμέλια της μελέτης του αρχαίου κόσμου και του ανθρώπου και επειδή ο ρόλος της ήταν ηθικός και παιδαγωγικός. Τη μελετά, μέσα από τον Σοφοκλή, επειδή ο Σοφοκλής ήταν θαυμαστός για την ποιητική του δεξιότητα και τις νουθεσίες του προς τον άνθρωπο, επειδή οι ήρωές του πασχίζουν τα περάσουν τα ανθρώπινα μέτρα με τις πράξεις τους, αγνοώντας όμως ότι η ανθρώπινη πράξη δεσμεύεται από τη θεϊκή δύναμη.

Θοδωρής Σαρηγκιόλης: "Η νύχτα σαν μελάνι"

Ζεστός αέρας γλυκαίνει τις πληγές.

Η νύχτα σαν μελάνι τη μέρα καταργεί

και τ' όνειρο -καθρέφτης και ηχώ-

ελέγχει τις καταχωρίσεις:

Αθροίζει, αφαιρεί, πολλαπλασιάζει, διαιρεί

τα κέρδη, τις ζημίες,

των επενδύσεων τα φαντάσματα.

Με το ξημέρωμα η τάξη

διασαλεύεται και ανισορροπεί,

ζητά την ηδονή στην τρικυμία.

(από τη συλλογή "Το δέρμα του χρόνου", εκδ. Γαβριηλίδης, 2012)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ:  https://greekpoetics.blogspot.gr/2017/07/h-v-v_30.html

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΤΖΑΖ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ 80s

Τα eighties υπήρξαν μία πολύ καθοριστική εποχή για την πορεία των τζαζ πραγμάτων στην Ελλάδα. Φυσικά είχαν πάρει τη σκυτάλη από τις προηγούμενες δεκαετίες και ήταν συνέχειά τους, όμως στα eighties συνέβησαν πράγματα που δεν είχαν συμβεί έως τότε στο χώρο – και αυτό είναι που τα κάνει ξεχωριστά.

Κατ’ αρχάς ας ρίξουμε, χοντρικά, μια ματιά στην ελληνική τζαζ δισκογραφία – να πούμε έναν αριθμό.

Ενώ οι δίσκοι που είχαν κυκλοφορήσει στα seventies στη χώρα (όσο και ν’ ανοίξουμε τον όρο «τζαζ») δεν ήταν πάνω από δέκα, στα eighties ήταν πάνω από εξήντα! Κι αυτό λέει κάτι ή μάλλον πολλά… Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τούτο, γράφοντας για τα πλέον σημαντικά άλμπουμ της περιόδου.

Σπύρος Αραβανής

Ο Σπύρος Αραβανής γεννήθηκε στο Πειραιά το 1979. Σπούδασε ελληνική φιλολογία και εργάζεται ως δημοσιογράφος σε μουσικά περιοδικά. Το 2007 επιμελήθηκε το βιβλίο του Γιάννη Γκούμα "Τα πορτρέτα της ωριμότητας" (εκδόσεις Heteron). Είναι συνεκδότης της διαδικτυακής Επιθεώρησης Ποιητικής Τέχνης "Ποιείν" (www.poiein.gr).
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2017) Μελοποιημένος λόγος, Μετρονόμος
(2015) Θραύσματα, Μετρονόμος
(2011) Η ιστορία ενός ανθρώπου, Μετρονόμος
(2008) Η ανοσία της άγνοιας, Οδός Πανός

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2016) Τα ποιήματα του 2015, Κοινωνία των (δε)κάτων
Λοιποί τίτλοι
(2013) Συλλογικό έργο, Αλμανάκ Ποιείν 2012, Μετρονόμος [επιμέλεια]
(2013) Συλλογικό έργο, Τραγουδάω όπως τραγουδάει το ποτάμι, Μετρονόμος [επιμέλεια]
(2012) Συλλογικό έργο, Αλμανάκ Ποιείν 2011, Μετρονόμος [ανθολόγηση, επιμέλεια]
(2012) Γκούμας, Γιάννης, 1940- , ποιητής, Ανθολογία 1982-2012, Μετρονόμος [επιμέλεια]
(2009) Συλλογικό έργο, Ποιείν Αλμανάκ 2009, Περιοδικό "Ποιείν" [επιμέλεια]

Tobias Wolff: «Η χαρά του πολεμιστή και άλλα διηγήματα»

Θανάσης Λιακόπουλος

Ο Τομπάιας Τζόναθαν Άνσελ Γουλφ, όπως είναι ολόκληρο το όνομά του, γεννήθηκε στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα των ΗΠΑ το 1945. Καίτοι διηγηματογράφος ολκής, αφού έχει συμπεριληφθεί στην τριανδρία των «βρόμικων ρεαλιστών» μαζί με τους Ρ. Κάρβερ και Ρίτσαρντ Φορντ που ενστερνίζονται μια πολύ συγκεκριμένη ρεαλιστική παράδοση, βραβεύθηκε για το μυθιστόρημά του Ο κλέφτης στρατοπέδου (εκδόσεις Πόλις, 2009), με το βραβείο PEN/Faulkner (1985), ενώ οι αναμνήσεις του από την παιδική του ηλικία, This Boy’s Life, γίνονται ταινία με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ ντε Νίρο, Έλεν Μπάρκιν και τον τότε νεαρό Λεονάρντο ντι Κάπριο.

Ο ποσαπαίρνης με τον θεσιθήρα. Ο Μιχάλης Μερακλής μελετά Κωστή Παλαμά

Σταυρούλα Γ. Τσούπρου.


Τα 44 ποιήματα των Σατιρικών Γυμνασμάτων τού Κωστή Παλαμά δημοσιεύτηκαν σε δύο ενότητες, τα πρώτα 20 τον Ιανουάριο του 1908 και τα επόμενα 24 τον Σεπτέμβριο του 1909, αμφότερες «στο ακραία δημοτικιστικό, με κοινωνική προοδευτική κατεύθυνση, περιοδικό Ο Νουμάς», σε μια «πνευματική ατμόσφαιρα ιδιαίτερα φορτισμένη», ασφαλώς, «από την εισαγωγή και την πρόσληψη των νέων ιδεών». Η ως άνω τμηματική δημοσίευση δεν εμποδίζει, πάντως, τον Μιχάλη Μερακλή να τα θεωρήσει ως μία ενιαία σύνθεση, μάλιστα, ως «ένα συνθετικό μείζον έργο», σατιρικό αλλά, ταυτόχρονα, και λυρικό, του οποίου ο κεντρικός αφηγηματικός άξονας συνίσταται στην «αλληλοδιαδοχή δύο αντίθετων ψυχολογικών καταστάσεων». «Αυτό ανακαλεί, θα έλεγα», γράφει ο Μιχάλης Μερακλής, «την αριστοτελικήν έννοια της «περιπέτειας» που συναντάται και στην τραγωδία. Κατά τον Αριστοτέλη περιπέτεια είναι «η εις το εναντίον των πραττομένων μεταβολή» […] «συμβαίνει εις ευτυχίαν εκ δυστυχίας ή εξ ευτυχίας εις δυστυχίαν μεταβάλλειν»)». «Εντυπωσιάζει αυτή η σταθερή ανακύκληση απογοήτευσης και ανάτασης του ποιητή στα Σατιρικά Γυμνάσματα», γράφει ο Μιχάλης Μερακλής.

Νάνος Βαλαωρίτης: εργοβιογραφία

Ο Νάνος Βαλαωρίτης γεννήθηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας το 1921. Σπούδασε φιλολογία και νομικά στα πανεπιστήμια Αθηνών, Λονδίνου, Σορβόνης. Παρουσίασε άρθρα και μετέφρασε πρώτος στο Λονδίνο εκτενώς Έλληνες ποιητές του 1930 -Σεφέρη, Ελύτη, Εμπειρίκο, Εγγονόπουλο, Γκάτσο. Στην Αγγλία έζησε από το 1944 έως το 1953 και γνώρισε τον Έλιοτ και όλο τον κύκλο του. Το διάστημα 1954-60 έμεινε στο Παρίσι και γνώρισε τον Αντρέ Μπρετόν και τους υπερρεαλιστές. Το 1960 γύρισε στην Ελλάδα και διηύθυνε το περιοδικό "Πάλι" (1963-1966). Το 1969 παρουσίασε ελληνική ποίηση στο γαλλικό περιοδικό "Lettres Nouvelles". Από το 1968 έως το 1993 δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργική γραφή στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Εκεί, ποιητικά του κείμενα εκδόθηκαν από τον οίκο City Lights του Λώρενς Φερλινγκέττι.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΑΡΙΓΚΙΟΛΗΣ -ΠΡΟΘΕΣΗ ΒΑΘΟΥΣ

Αυτές οι τρύπες
δεν είναι πληγές ούτε φωλιές
δακρύων,
δεν είναι τάφοι πεζοπόρων
στρατιωτών
ούτε ποτήρια της βροχής,
δεν είναι εγκαταλειμμένες
προσπάθειες ισοβιτών
ούτε παραλλαγές
στο επίπεδο τοπίο,

μια πρόθεση βάθους είναι
μόνο.

Από τη συλλογή  ''Το δέρμα του χρόνου'', Γαβριηλίδης 2012.

Βιογραφία | Νίκος Μαμαγκάκης

Νίκος Μαμαγκάκης: 3 Μαρτίου 1929 - 24 Ιουλίου 2013
Βιογραφία | Νίκος Μαμαγκάκης
  Συντάκτης: Σοφία Παφτούνου
Ο Νίκος Μαμαγκάκης γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου 1929 στο Ρέθυμνο της Κρήτης.
Κατάγεται από οικογένεια λαϊκών μουσικών (μεταξύ των οποίων και ο «θρυλικός» λυράρης Ανδρέας Ροδινός).
Σπούδασε αρχικά στη Φιλαρμονική Ρεθύμνου (από 10 ετών) και παρακολούθησε μαθήματα στο Ελληνικό Ωδείο στην Αθήνα. Συνέχισε σπουδάζοντας σύνθεση με τον Καρλ Ορφ και τον Χ. Γκένταμερ στο Μόναχο και ηλεκτρονική μουσική στο Στούντιο Ηλεκτρονικής Μουσικής SIEMENS με τον Γιόζεφ Άντον Ρηντλ. Έχει λάβει υποτροφίες από την ελληνική κυβέρνηση, την Ανωτάτη Ακαδημία Μουσικής του Μονάχου και την πόλη του Βερολίνου (Deutscher Akademiscfier Auslauscudiensf).

Το λουρί – της Αλεξάνδρας Πιπλικάτση

Ε, ναι, μεγάλωσες, φυσικά και μεγάλωσες, μάλλον πλησιάζεις στο γριά, η βιτρίνα δε γελιέται, ωραίος καθρέφτης κι αυτή, εκεί που πας, βλέπεις τη μούρη σου ξαφνικά, ανάμεσα σε μοντελάκια, μάλλον για νέες είναι αυτά, σίγουρα για νέες. Τι σ’ έπιασε τώρα; Ξεκόλλα και φύγε και πήγαινε επιτέλους στη δουλειά σου. Και ποια δουλειά είναι αυτή; Ξέχασες; Ωραίο αστείο. Άρχισες και να ξεχνάς. Την κορόιδευες τη μάνα σου, καλά να πάθεις. Αλτσχάιμερ έπαθες, θα μας τρελάνεις κωλόγρια που φεύγεις και εξαφανίζεσαι, λουρί θα σου βάλω. Και στο τάφο της πάνω δεν έδειξες καμιά μεταμέλεια, να τώρα, τα ίδια έπαθες. Τι δουλειά είχες να κάνεις; Τι σημασία έχει; Το λουρί σε πιέζει. Και τι νόμιζες δηλαδή, επειδή το πέταξες δεν έμεινε σημάδι; Σκατά. Γεμάτα σκατά τα πεζοδρόμια, δεν έχεις πού να περπατήσεις, πρόσεχε θα τα πατήσεις και θα βρωμάς κι εσείς κυρία μου μαζέψτε τα, πού τον πάτε τον σκύλο σας μεσημεριάτικα κι έχει και ζέστη. Έχει πολύ ζέστη. Δεν την μπορείς την ζέστη. Ούτε τους ανθρώπους δεν μπορείς πια. Α, ρε Βάσω, α, ρε Βάσω.

Νέες εκδόσεις: 32 καινούργια βιβλία απ’ όλα τα είδη, επειδή ο καθένας διαβάζει και στην άμμο, ό,τι αγαπά.

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

Ελληνική πεζογραφία:

Διονύσης Μαρίνος «Όπως κι αν έρθει αυτό το βράδυ», εκδ. Μελάνι, σελ. 150
Άνθρωποι πίσω από κλειστές πόρτες, χωμένοι βαθιά στον εαυτό τους. Καθημερινά γεγονότα που προκαλούν ρήγματα. Η απουσία ως ήχος εκκωφαντικός και η παρουσία σαν σιωπή που δεν εκφέρεται. Ιστορίες που κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και ονειροφαντασίας. Άνδρες που δεν τα κατάφεραν, γυναίκες που εγκλωβίστηκαν, παιδιά που χρειάστηκε να μεγαλώσουν πολύ νωρίς. Όλους μια έλλειψη τους τρέφει, ένα όνειρο τους χαντακώνει. Δεκαεννέα ανθρωποκεντρικά διηγήματα γι’ αυτό που χάνεται κάθε στιγμή και ποτέ δεν γυρίζει. Για τη μοιραία στιγμή που όλα θα αλλάξουν τη ζωή ενός ανθρώπου και που όλα ίδια θα μείνουν.

Από τα πεζογραφήματα για παιδιά στην παιδική πεζογραφία

 (του Κυριάκου Ντελόπουλου)
Από τα πεζογραφήματα για παιδιά στην παιδική πεζογραφία (1830-1880), Τα χρόνια των ψηλαφήσεων και των σχηματισμών(*). 

Από τον προπερασμένο αιώνα η παιδική λογοτεχνία εξετάζεται αυτονομημένη από τη γενική. Βεβαιώνεται δε πάντα από τους δικούς της μελετητές, αν και με κάποια ύφεση τα τελευταία χρόνια, πως ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί μέρος του σώματος της γενικής, ίσως για να μη χάσει το μερίδιο του γοήτρου που κατέχει η πατρική και διεκδικούν για λογαριασμό της οι ειδικοί. Πάντως, δεν συνεξετάζεται με τη γενική, ενώ μαζί της ασχολούνται και άλλες ειδικότητες: ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, παιδαγωγοί, βιβλιοθηκάριοι. Στις ιστορίες της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας, που μας ενδιαφέρει, σπορα­δικά και μόνο αναφέρονται μερικά ονόματα εξεχόντων δημιουργών, που κατέλιπαν και κάποιο έργο τους για παιδιά, από εκείνα συνήθως τα δισυ­πόστατα που θεωρούνται και παιδικά από υιοθεσία. Όσο δε για τις απαρχές στον τόπο μας της παιδικής λογοτεχνίας, στις ειδικές ιστορίες της αφιερώνεται ένα δειλό και ελλιπέστατο κεφάλαιο στο οποίο μετριέται ο βαθμός της άγνοιας των πραγμάτων και των συμβάντων του εκρηκτικού εκδοτικά 19ου αιώνα. Η ατροφική γνώση υποκαθίσταται με τη διαβεβαίωση ότι στη διάρκειά του δεν γράφτηκαν βιβλία για παιδιά. Δεν υπάρχει στον αστήρικτο αυτό λόγο καμιά δόση αλήθειας. Αντί της παράθεσης επιχειρημάτων για αντίκρουσή του, βιβλία τα οποία εκδόθηκαν για τα παιδιά, και όσα μετακινήθηκαν προς τα παιδιά, στην Ευρώπη και την Ελλάδα, βιβλία λογοτεχνικά και γνώσεων, είναι η απάντηση στην ατεκμηρίωτη θέση. Οι μελετητές της λογοτεχνίας τα εντόπισαν.

Χαρτοματσίδης, Χρήστος: εργοβιογραφία

Ο Χρήστος Χαρτοματσίδης γεννήθηκε το 1954 στη Σόφια από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες, σπούδασε ιατρική και εργάζεται ως διευθυντής Μικροβιολογίας στο Γενικό Νοσοκομείο Κομοτηνής. Γνωρίζει βουλγαρικά, ρωσικά και αγγλικά. Τα τελευταία χρόνια είναι μόνιμος συνεργάτης του περιοδικού "Μανδραγόρας", ενώ επίσης δημοσιεύει διηγήματα και μεταφράσεις στο λογοτεχνικά περιοδικά "Το Δέντρο", "Η Λέξη", "Νέα Πορεία" και "Ιστός". Το 1980 διακρίθηκε με το 2ο Βραβείο στον Πανβουλγαρικό Διαγωνισμό Διηγήματος και το 1990 απέσπασε το 2ο βραβείο στο Διαγωνισμό Μυθιστορήματος του εκδοτικού οίκου "Χ.Γ. Δάνωφ" και του Δήμου Φιλιππούπολης για το μυθιστόρημα "Κιθαρίστας σε ταβέρνα". Το 2003 το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής παρουσίασε το δύο του μονόπρακτα "Το ασανσέρ" και "Η έξοδος μετά τις 6μμ απαγορεύεται" με τον ενιαίο τίτλο "Σκούρο μαύρο σχεδόν λευκό", σε σκηνοθεσία Ηλία Φραγκάκη. Το 2008 το Κρατικό Θέατρο της πόλης Σιλίστρα της Βουλγαρίας παρουσίασε το θεατρικό του έργο "Οι εφιάλτες του δήμιου Σανσόν" σε σκηνοθεσία Στέφαν Στάιτσεβ.