Κατάδυση στην Ανατολή

του Χρίστου Κυθρεώτη.
Με το τελευταίο της βιβλίο, τη συλλογή αφηγημάτων «Με θέα στο Λεβάντε» , που κυκλοφορεί εδώ και μερικές εβδομάδες από τις εκδόσεις Κέδρος, η Νίκη Τρουλλινού επιχειρεί μια κατάδυση στον κόσμο της Ανατολής. Με τη γνωστή από το μέχρι σήμερα πεζογραφικό της έργο γλαφυρότητα της γλώσσας της, τις ζωντανές περιγραφές και τη συναισθηματικά φορτισμένη γραφή της, η συγγραφέας στήνει μπροστά στα μάτια μας το ολοζώντανο διόραμα ενός κόσμου που μας είναι τόσο ξένος, όσο ακριβώς μας είναι και οικείος. Από τα παζάρια της Βηρυτού μέχρι τους βράχους της Καππαδοκίας και από την Κοιλάδα των Κέδρων και τα οδοφράγματα του Λήδρα Πάλας στην Κύπρο μέχρι την Κωνσταντινούπολη των παραμονών της αναρρίχησης του Ερντογάν στην εξουσία, κι ύστερα πάλι δέκα χρόνια αργότερα, όταν το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού της Τουρκίας έχει αναπτύξει πια τη δυναμική του και έχει αποκαλύψει τις αυταπάτες του και τη σκοτεινή του πλευρά – σε όλα αυτά τα μέρη και σε όλες αυτές τις καταστάσεις, τα πάντα μας ξαφνιάζουν και τα πάντα κάτι μας θυμίζουν: όλα είναι αυτό που βλέπουμε και ταυτόχρονα είναι κάτι άλλο ή παραπέμπουν σε κάτι άλλο.

Κατερίνα Παναγιωτοπούλου «Η Μακρυγιαλού και άλλες ιστορίες»

«[Το πρώτο βιβλίο της Παναγιωτοπούλου είναι έργο προσεκτικά φτιαγμένο, δουλεμένο με πολύ κόπο και χρόνο. Στα ολιγοσέλιδα διηγήματα υποβόσκει η επίμοχθη δοκιμασία τόσο με την ανάγνωση όσο και με τη γραφή. Χθόνιοι οι ήρωες, χθόνιες και οι σελίδες, όπου οι λέξεις ανθοβολούν εικόνες σπαρακτικής ομορφιάς. Μπορεί τα εξαίσια ονειροπολήματα να ξεψυχούν σε ματαιώσεις, η γλώσσα όμως κρατάει το θαύμα ανέπαφο.» Από την εξαιρετική κριτική της Λίνας Πανταλέων στη σημερινή «Καθημερινή» για το βιβλίο της Κατερίνας Παναγιωτοπούλου «Η Μακρυγιαλού και άλλες ιστορίες» (Εκδόσεις Εντευκτηρίου 2017).

45 βιβλία που θα απογειώσουν το καλοκαίρι των παιδιών

Της Ελένης Κορόβηλα

Τα σχολεία κλείσατε, τα βιβλία ανοίξατε! Αυτή είναι η διαρκής προτροπή μας προς παιδιά όλων των ηλικιών κι εφήβους, μικρούς και μεγαλύτερους. Από την πρόσφατη βιβλιοπαραγωγή επιλέξαμε και προτείνουμε βιβλία που θα κάνουν παρέα στους νεαρούς αναγνώστες όποτε τα έχουν ανάγκη. Το κριτήριο επιλογής είναι αυστηρό: τα βιβλία που προτείνουμε δεν κάνουν επανάληψη στην τάξη που ολοκληρώθηκε ούτε προετοιμάζουν για την επόμενη. Αντιθέτως προσφέρουν γέλιο, εξωσχολικές γνώσεις, προβληματισμό σε γενναίες δόσεις και πάνω απ' όλα καλή συντροφιά.

Οι προτάσεις μας καλύπτουν τις ηλικίες από 3 ετών έως 15+, αν και οι έφηβοι από αυτή την ηλικία και πάνω, ανάλογα βέβαια με την αναγνωστική τους ωριμότητα και τα ενδιαφέροντά τους, μπορούν να διαβάσουν -περίπου- ό,τι θέλουν! 

10 + 1 βιβλία για παιδιά 3 έως 6 ετών 

Σε κάποια παραλία τα μικρά παιδιά θα συναντήσουν την Κική και τον Μπόμπο, Μια ηλιόλουστη μέρα (εκδ. Ίκαρος). Ένα βιβλίο για μικρά χεράκια που θα ανακαλύπτουν τις περιπέτειες των δυο φίλων κάτω από τα αναδιπλούμενα μέρη του βιβλίου. Μια γάτα κι ένας σκύλος, αρχετυπικοί εχθροί που γίνονται αχώριστοι στα παιχνίδια της παραλίας, στα παγωτά και τις βουτιές. Το βιβλίο ανήκει στη σειρά που δημιούργησε η βραβευμένη εικονογράφος και σχεδιάστρια κινούμενων σχεδίων Γιασμίν Ισμαήλ.

Ένα άλλο αχώριστο δίδυμο, οι Πίκο και Λόλα (εκδ. Μεταίχμιο), ένα σκυλάκι κι ένα κουνελάκι, θα συντροφεύσουν τα παιδιά στην εκδρομή αλλά και τα όνειρά τους. Με στιχάκια και διασκεδαστικές ρίμες που θα απολαύσουν τα παιδιά η Λίνα Σωτηροπούλου αφηγείται τις αστείες ιστορίες των δυο φίλων ενώ η Ναταλία Καπατσούλια σχεδιάζει και βάζει χρώμα στις περιπέτειές τους. Μια νέα σειρά βιβλίων για μικρά παιδιά προσχολικής ηλικίας που γνωρίζουν σιγά σιγά τη σημασία και τη μαγεία της φιλίας.

Ο ποιητής και δοκιμιογράφος Κώστας Δεσποινιάδης

Του Πέτρου Γκολίτση

Κώστας Δεσποινιάδης,
Φραντς Κάφκα, ο Ανατόμος της Εξουσίας,
εκδ. Πανοπτικόν, 2007, 2013

Κώστας Δεσποινιάδης,
Νύχτες που μύριζαν θάνατο,
εκδ. Πανοπτικόν, 2010

Ι

Τη στιγμή που ο εγχώριος ακαδημαϊκός και κριτικός μας χώρος από το 2007 −έτος κυκλοφορίας του έργου του Κώστα Δεσποινιάδη: Φραντς Κάφκα, ο Ανατόμος της Εξουσίας− κάνει πως δεν έχει δει, ή ακόμη χειρότερα, δεν έχει όντως δει το εν λόγω βιβλίο, στην ελληνική του εκδοχή, οι Άγγλοι και συγκεκριμένα το Manchester University Press (στη σειρά «Contemporary anarchist studies») ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει την αγγλική του βερσιόν.

Νατάσα Στεφάνου: Ἡ Βόλτα

Να­τά­σα Στε­φά­νου

Ἡ Βόλ­τα

ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΕ στὸ μο­νο­πά­τι. Ἦ­ταν γε­μά­το κλα­διὰ καὶ σκου­πί­δια. Κλώ­τση­σε δυ­να­τὰ μιὰ πέ­τρα. Πε­τά­χτη­καν πολ­λὰ μα­μού­νια ἀ­πὸ κά­τω. Τὰ πά­τη­σε. Σή­κω­σε τὸ πό­δι γιὰ νὰ δεῖ τὴν σό­λα τοῦ πα­που­τσιοῦ. Ἦ­ταν γε­μά­τη ὑ­γρά, δι­α­λυ­μέ­να πό­δια καὶ κε­ραῖ­ες. Συ­νέ­χι­σε νὰ περ­πα­τά­ει καὶ νὰ κλω­τσά­ει. Ἤ­θε­λε νὰ ἀλ­λά­ξει πα­ρα­στά­σεις. Αὐ­τὸ εἶ­πε τὸ πρω­ὶ καὶ ἔ­φυ­γε. Δύ­ο μῆ­νες μέ­σα. Συ­νο­δὸς στὸν γιό της. Ὀ­ξεί­α λευ­χαι­μί­α τῆς εἶ­παν. Χη­μει­ο­θε­ρα­πεῖ­ες πολ­λές. Ἡ μό­νη λύ­ση, με­τα­μό­σχευ­ση μυ­ε­λοῦ τῶν ὀ­στῶν. Ὁ συμ­βα­τὸς δό­της δὲν ἔ­χει βρε­θεῖ ἀ­κό­μα. Τε­λευ­ταί­α ἐλ­πί­δα ἡ Ἀ­με­ρι­κή.

       Ἄρ­χι­σε νὰ τρέ­χει μέ­χρι ποὺ ἔ­φτα­σε στοὺς πρό­πο­δες τοῦ βου­νοῦ. Ξε­κι­νοῦ­σε ἕ­να μο­νο­πά­τι καὶ τὸ πῆ­ρε. Βρέ­θη­κε σὲ ση­μεῖ­ο ποὺ ὑ­πῆρ­χαν πολ­λὰ φύλ­λα ξε­ρά. Ἄρ­χι­σε νὰ χο­ρο­πη­δά­ει γιὰ νὰ ἀ­κού­σει πῶς ἀ­κού­γον­ται τὰ φύλ­λα ὅ­ταν δι­α­λύ­ον­ται, λί­γο πρὶν γί­νουν χῶ­μα.

ΔΗΜΟΣ ΧΛΩΠΤΣΙΟΥΔΗΣ

Ο Δήμος Χλωπτσιούδης γεννήθηκε το 1973 και ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι φιλόλογος και συγγραφέας. Γράφει δοκίμια και κριτικές ποίησης, παρακολουθώντας τις νέες τάσεις στην Τέχνη. Κριτικές του φιλοξενούνται
τακτικά στο διαδικτυακό τόπο τοβιβλίο.net και στο tvxs.gr. Άρθρα του δημοσιεύονται στο tvxs.gr, στα «Ενθέματα» της Κυριακάτικης Αυγής, στο school time.gr κ.ά. Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει τέσσερα βιβλία του με πολιτικά και κοινωνικά δοκίμια και τέσσερεις ποιητικές συλλογές του.
Έχει πάρει μέρος σε πολλές λογοτεχνικές δράσεις.

Χρήστος Μπράβος, Ποιήματα

Άρρωστη μάνα

Σάπια δοκάνια

δόκανα σιωπής

και το ψωμί κάρβουνο

το γάλα σου φαρμάκι.

Κακή αρρώστια σάπισε

πατρίδα τους μαστούς σου

***

Από την Ενότητα «Ξύλινα τείχη»

«Ποίηση στη σχάρα» του Πέτρου Γκολίτση: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΔΥΝΑΜΙΤΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΞΕΠΟΥΠΟΥΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΥΡΩ ΧΩΡΟ

Του Πέτρου Γκολίτση

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΙΟΓΡΑΦΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΙΑΔΗΣ

Κώστας Δεσποινιάδης, Φραντς Κάφκα, ο Ανατόμος της Εξουσίας, εκδ. Πανοπτικόν, 2007, 2013.

Κώστας Δεσποινιάδης, Νύχτες που μύριζαν θάνατο, εκδ. Πανοπτικόν, 2010.

Ι

 

Τη στιγμή που ο εγχώριος ακαδημαϊκός και κριτικός μας χώρος από το 2007 −έτος κυκλοφορίας του έργου του Κώστα Δεσποινιάδη: Φραντς Κάφκα, ο Ανατόμος της Εξουσίας− κάνει πως δεν έχει δει, ή ακόμη χειρότερα, δεν έχει όντως δει το εν λόγω βιβλίο, στην ελληνική του εκδοχή, οι Άγγλοι και συγκεκριμένα το Manchester University Press (στη σειρά «Contemporary anarchist studies») ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει την αγγλική του βερσιόν.

Με αφορμή λοιπόν αυτό το σπουδαίο νέο, τόσο για τα γράμματά μας όσο και για το πνεύμα των καιρών, και δεδομένης της γαλλικής επίσης πορείας του ποιητικού βιβλίου του Δεσποινιάδη: Νύχτες που μύριζαν θάνατο (το οποίο έχει μεταφραστεί και εκδοθεί στα γαλλικά ως Nuits qui exhalaient la mort, σε μετάφραση της Christine Frat), θα δούμε από κοινού τα δύο αυτά έργα και τις δύο συναιρούμενες αυτές ιδιότητες του Κώστα Δεσποινιάδη, του δοκιμιογράφου-στοχαστή και του ποιητή.

Θα αρχίσουμε με ένα άλμα λοιπόν, ώστε να βρεθούμε, αν είναι δυνατόν, στο κέντρο της προβληματικής και της αγωνίας του υπό παρουσίαση ανθρώπου. Δένοντας εξ αρχής τα δυο αυτά βιβλία.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ Ο ποιητής ως στιχουργός

δημοσιευμένο στο περιοδικό της Δράμας ''Δίοδος 66100'', τεύχος 11, 2017. 

Του Θοδωρή Σαρηγκιόλη

Πήρα τα τρία πρώτα βιβλία του Μιχάλη Γκανά παρακινούμενος από έναν βιβλιοφιλικό φετιχισμό και διαισθανόμενος το ενδιαφέρον περιεχόμενο τους από την επιλογή του ποιητή να εκδώσει τις συλλογές του στον εκδοτικό οίκο «ΚΕΙΜΕΝΑ» του χειροτέχνη μερακλή εκδότη, Φίλιππου Βλάχου. Και δεν λάθεψε η διαίσθηση μου. Βρήκα τα επόμενα δύο βιβλία του, σε άλλο εκδότη πια, το ίδιο καλαίσθητα και ενδιαφέροντα. Άρχισα λοιπόν να επιστρέφω στον Μιχάλη Γκανά κάθε φορά που ήθελα να πάρω βαθιά ανάσα, να γεμίσω τα πνευμόνια μου με τον καθαρό αέρα που έφερναν τα ποιήματα του. Κι αυτή ακόμα η πόλη που είναι παρούσα στην ποίηση του, γινόταν ανεκτή μέσω της πάντοτε παρούσας μνήμης. Αυτής που συντηρεί και στηρίζει τον αποκομμένο από τις ρίζες του, λόγω των αναγκών, σύγχρονο αστό.

Στην ποίηση του διακρίνουμε την αποξένωση ενός μετοίκου στην απρόσωπη και χωρίς καταγωγικές αναφορές πρωτεύουσα που σιγά-σιγά καταστρέφει τα φιλμ της παιδικής ηλικίας και εκχυδαΐζει τα υλικά της μνήμης. «Σ’ αυτήν την ισοπεδωτική πραγματικότητα» γράφει ο κριτικός Δημοσθένης Κούρτοβικ, «ο ποιητής προσπαθεί να αποκαταστήσει τμήματα από τα τοπία της παιδικής ηλικίας του στην ηπειρωτική ύπαιθρο».

O K. Ξ. Γιαννόπουλος για τον Μιχαήλ Μητσάκη

 (συνέντευξη στον Γ.Ν.Μπασκόζο)
Κύριε Γιαννόπουλε πρόσφατα εκδώσατε μια μυθιστορηματική βιογραφία  για τον Μιχαήλ Μητσάκη, έναν ξεχασμένο, ιδιαίτερο πεζογράφο.Γιατί επιθυμείτε να ξανασυστήσετε σήμερα τον Μιχαήλ Μητσάκη; Υπάρχει κάποιο άλλο ενδιαφέρον, πέρα από το φιλολογικό;
Πριν απαντήσω στην πρώτη ερώτησή σας, θα έπρεπε  να πω ότι αυτό το βιβλίο είχε μία περιπέτεια. Το έγραψα κατόπιν παραγγελίας μέσα σε εννέα μήνες, αλλά ο εκδοτικός οίκος έβαλε λουκέτο. Περίμενα οκτώμισι  χρόνια να εκδοθεί. Τώρα όσον αφορά το θέμα μας, τον Μιχαήλ  Μητσάκη τον διάλεξα γιατί, ενώ είναι από τις σημαντικότερες συγγραφικές φυσιογνωμίες της γενιάς του 1880, παρέμεινε ο πλέον παραγκωνισμένος, και έως πρόσφατα, τουλάχιστον,  ο πλέον παραμελημένος συγγραφέας από την κριτική της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ο Μιχαήλ Μητσάκης έκανε το «λάθος» να τα βάλει με τον νεαρό Παλαμά και το πρώτο Αθηναϊκό μυθιστόρημα του Ξενόπουλου. Αυτό, ο Παλαμάς και ο Ξενόπουλος δεν το ξέχασαν ποτέ και φρόντισαν να τον συκοφαντήσουν. Επομένως, τον  αδίκησαν κατάφορα, αντί να αδιαφορήσουν γι αυτόν. Πράγμα που θα ήταν προτιμότερο, ίσως.
Τοποθετείτε τον Μητσάκη μαζί με τον Βιζυηνό και τον Παπαδιαμάντη. Υπάρχουν κοινά στοιχεία σε αυτούς τους τρεις;

Στην Καστοριά τα παιδιά διαβάζουν

Henriette-Browne-A-girl-writing-1860-1880-Victoria-and-Albert Museum

της Βενετίας Αποστολίδου.
Αυτή την εποχή ολοκληρώνονται μικρές έρευνες των φοιτητών και φοιτητριών μας και, μερικές φορές, μας εκπλήσσουν με τα αποτελέσματά τους. Τα ευρήματα μιας έρευνας για τα κίνητρα, τις προτιμήσεις και τις αναγνωστικές πρακτικές παιδιών 10-13 χρονών στην πόλη της Καστοριάς είναι ιδιαιτέρως αισιόδοξα. Η φοιτήτρια πήρε διεξοδικές συνεντεύξεις, εκτός σχολείου, από 12 παιδιά (οκτώ κορίτσια και πέντε αγόρια) του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντός της. Τα παιδιά ανήκουν σε οικογένειες ελεύθερων επαγγελματιών, εμπόρων και υπαλλήλων, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν πανεπιστημιακή μόρφωση και πηγαίνουν σε δημόσια σχολεία στο κέντρο της πόλης. Όλα τα παιδιά έχουν καλές επιδόσεις στα μαθήματα και διαβάζουν βιβλία στον ελεύθερο χρόνο τους. ΄Εχουμε λοιπόν ένα τυχαίο δείγμα αναγνωστών το οποίο διαθέτει καλή σχέση με την ανάγνωση και μπορούμε να εμβαθύνουμε στις επιμέρους πλευρές αυτής της σχέσης.

Τάσος Γουδέλης: «Γιατί προτιμώ το διήγημα»

Σύντομες ιστορίες για τον έρωτα και τον θάνατο, ημερολογιακές σημειώσεις, παιχνίδια με τις λέξεις και τις εικόνες: αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της καινούργιας συλλογής διηγημάτων του Τάσου Γουδέλη «Απόσταση αναπνοής» (εκδόσεις Πατάκη), ο οποίος εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για ποιον λόγο προτιμάει το διήγημα από το μυθιστόρημα, μιλώντας εκ παραλλήλου για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το αυτοβιογραφικό στοιχείο στη λογοτεχνία του, καθώς και για τους ρόλους που επωμίζονται οι πρωταγωνιστές του.
Οκτώ συλλογές διηγημάτων και ένα μυθιστόρημα αποτελούν τη μέχρι τώρα πεζογραφική σας παραγωγή, που έχει ως αφετηρία της το 1990. Γιατί, μολονότι δοκιμάσατε, έστω άπαξ, τις δυνάμεις σας και στο μυθιστόρημα, επιμένετε στο διήγημα;

Αιμίλιος Καλιακάτσος, “Παραδοσιακή τυπογραφία και νέα τεχνολογία-παρατηρήσεις και σχόλια ενός τυπογράφου” (α’ δημοσίευση)

Δεν προτίθεμαι να ιστορήσω την Ιστορία της Τυπογραφίας και των εκδόσεων – πράγματα άλλωστε γνωστά και ειπωμένα. Το λήμμα της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαιδείας παραμένει –για όποιον το θέλει– έγκυρο και ευσύνοπτο. Το βιβλίο δε του τυπογράφου Νίκου Σκιαδά Το Χρονικό της ελληνικής τυπογραφίας, σε 3 τόμους, εκδόσεις Γκούτενμπεργκ, περιμένει χρόνια τώρα τον ιστορικό Χρήστο Λούκο για να συμπληρωθεί. Άμποτε!
Το θέμα μου, λοιπόν, είναι αν χρειάζεται και σε ποιους η γνώση της παραδοσιακής τυπογραφίας στην εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Ε. Χ. Γονατάς (1924-2006).

Ο Επαμεινώνδας Γονατάς γεννήθηκε και έζησε στην Αθήνα. Η καταγωγή του ήταν από το Αϊβαλί. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με τη δημοσίευση του ποιήματος "Η μικρή εξοχική μας πόλη" στο περιοδικό "Παλμός" με το ψευδώνυμο Ε. Γόνης. Ακολούθησε το 1945 η έκδοση του αφηγήματος "Ο ταξιδιώτης". Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα εξέδωσε τη συλλογή ποιητικών πεζών "Η κρύπτη". Ακολούθησαν αφηγηματικά έργα με έντονα ποιητική γλώσσα. Στη γραφή του διακρίνονται καταβολές στο ρεύμα του υπερρεαλισμού αλλά και στοιχεία ρομαντισμού και αισθητισμού με εξαιρετική επιμέλεια στις λεπτομέρειες της αφήγησης και στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο λόγος.
Ο Ε.Χ. Γονατάς παραμένει μια ιδιόμορφη όσο και παρασιωπημένη περίπτωση στα γράμματά μας.

Μίμης Σουλιώτης, Εντόπιο τοπίο

Αρχαιολογική και όλη κόκαλα πατρίδα,
στυγνή οστεοθήκη∙ πληθυσμοί, μετακινημένοι πληθυσμοί,
επιστρώσεις και μαράνσεις μερίδων του πληθυσμού,
διαπιδύσεις αλλόγλωσσων, ρημάγματα
που επονομάστηκαν «λαοί», από επιστημονική ιδεοληψία:
στη Νεβογάνη ακούγονται αρβανίτικα με κοφτό τρόπο,
στη Μελίτη τα εντόπικα γλεντιούνται ως την Ιτιά:
«λιούμπαμ, μούσκεμα λέξη!» γνωμοδότησε ο Λούστας
πατέρας του μικρού Στέργιου απ' τα ρουμάνια της Νέβεσκας
ορμώμενοι∙ στο διαβαλκανικό Πισοδέρι «νιάο»
λένε το χιόνι με πτωχευμένη προφορά.
Στα Βιτώλια στρατοπέδευε μεγαλύτερο ασκέρι από τη Σαλονίκη,
κι ακόμα λανθάνει η αστική νοοτροπία∙
φάσεις ντόπιες, κειτούκειτες, ευρείες.
Το τοπίο με τα πράσινα πεύκα και τους ασβέστες,
που απεικόνισε τον οργανωμένο τουρισμό,
άλλους να επαναπαύει.

Από τη συλλογή Βαθιά επιφάνεια (1992)

Γρηγόριος Σακαλής, Είναι δύσκολο

να μη ζητάς καταφύγιο στους πολλούς
είναι δύσκολο να μην εντάσσεσαι
να μένεις μόνος
να σε χτυπάει η βροχή, τ΄ αγέρι
μα είναι τόσο ωραίο
ν΄αναπνέεις την ελευθερία
είναι τόσο συναρπαστικό
να λες, να κάνεις ό,τι θέλεις
που λες χαλάλι
ας έχω τρύπια παπούτσια
ας είναι τα ρούχα μου τριμμένα
ας είναι το φαϊ μου λιγοστό
φτάνει που βάζω μόνος
τους κανόνες στη ζωή μου
που δεν είμαι φαντάρος
ν΄ακούω τη σάλπιγγα
να με καλεί
αρκετά με τάϊσαν
παραμύθι κι εξουσία
θέλω να είμαι ελεύθερος.

Το κόσκινο |

Η λογοτεχνία στο διαδίκτυο

Στον συγκεκριμένο ιστοχώρο δημοσιεύονται τα αποτελέσματα της μεταδιδακτορικής έρευνας με θέμα «Η λογοτεχνία στο διαδίκτυο: καταγραφή και αξιοποίησή της στην εκπαίδευση», η οποία εκπονήθηκε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Α.Π.Θ. και χρηματοδοτήθηκε από την Επιτροπή Ερευνών του Α.Π.Θ. στο πλαίσιο του έργου «Υποτροφίες Αριστείας 2015». Συγκεκριμένα,φιλοξενείται μια βάση δεδομένων στην οποία εγγράφονται ελληνικοί υπερσύνδεσμοι που σχετίζονται με τη λογοτεχνία, την ανάγνωση και τη λογοτεχνική εκπαίδευση. Ο ιστοχώρος απευθύνεται σε ερευνητές και αναγνώστες που ενδιαφέρονται για την ελληνική λογοτεχνική παραγωγή αλλά και σε εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι μπορούν να αξιοποιήσουν εκπαιδευτικά το σχετικό υλικό.
http://www.datalitedu.web.auth.gr/ 

Αισχύλου «Πέρσες» (μετφρ. Λουκάς Θάνος), εκδ. Μετρονόμος, 2017

`

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ

Δία μου παντοδύναμε

Που της Ασίας τον ανθό

Συθέμελα αφάνισες

Πάει ο στρατός μας έσβησε

Αχ όνειρο νυχτερινό

Όλα μού τα φανέρωσες

Και σεις ονειροεξηγητές

Λάθος μού το εξηγήσετε

Μα όσα συμβουλεύσατε

Να κάνω θα τα πράξω

Και θα προσπέσω στους θεούς

Και προσφορές θα φέρω

Για τους νεκρούς μας και τη γη

Ξέρω πως όλα τέλειωσαν

Μα ίσως να δώσουν οι θεοί

Λίγο αν προσέξουμε και μεις

Μέρες καλές να ’ρθούνε

Εσείς για όσα μας έτυχαν

Καλές να δώστε συμβουλές

Κι αν φτάσει πριν φανώ ξανά

Ο γιος μου ο βασιλιάς σας

Παρηγορώντας φέρτε τον

Κοντά μου στο παλάτι

Μην τύχει κι άλλη συμφορά

Στις συμφορές προσθέσει

Το μπαλκόνι

 Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης

Σταθμευμένο το αυτοκίνητο και περιμένω. Βγάζω τον φορητό, κάποιο διηγηματάκι για να γράψω. Στον πρώτο όροφο αυτή.  Ογδόντα και. Σαν αλλοπαρμένη. Με σπασμένη τη φωνή. Και την ίδια πάντα ερώτηση. «Καλέ κύριε» ή «νεαρέ» ή «κυρία», ανάλογα με τον περαστικό, «τι ώρα είναι;». Έστω και αν πέρασαν δύο ή τρία ή πέντε μόλις λεπτά από τον προηγούμενο. Τα γεράματα, λέω, λωλαίνουν τους ανθρώπους. Μπορεί και η μοναξιά. Ένα μπαλκονάκι ο κόσμος της. Θέλει κάποιον να μιλάει. Έστω και για ένα «εφτά παρά είκοσι» ή «έξι και σαράντα τέσσερα». Αλλά εγώ ψάχνω την ησυχία μου. Θέλει συγκέντρωση η γραφή. «Καλέ κυρία, τι ώρα είναι». «Εφτά παρά δέκα, κυρά Λένα» απαντά η περαστική δίπλα από το μισανοιγμένο τζάμι μου. «Τι τρέχει με την τρελόγρια;» προλαβαίνω να ρωτήσω.

Σπύρος Αραβανής, Μελοποιημένος λόγος -κυκλοφορεί σύντομα [αποσπάσματα]

Είκοσι μελετήματα – κυκλοφορεί σε μια εβδομάδα από τις Εκδόσεις Μετρονόμος

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ
Τι είναι αυτό που μπορεί να ενώσει έναν κατεξοχήν ποιητή, όπως ο Τάσος Λειβαδίτης, με έναν καθαρόαιμο φύσει και θέσει ροκ δημιουργό, όπως ο Παύλος Σιδηρόπουλος; Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας αναγνωρισμένος θεατρικός συγγραφέας, όπως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, με μια λαοφιλή λαϊκή τραγουδίστρια, όπως η Ελένη Βιτάλη; Πάνω σε ποιον κοινό κώδικα «συνομιλούν» ένας εμπνευσμένος γελοιογράφος, όπως ο Μποστ, και ένας αναγεννησιακός καλλιτέχνης, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις; Πού μπορούν να διασταυρωθούν συνθέτες διαφορετικής γενιάς, αισθητικής και τεχνοτροπίας και να μελοποιήσουν λογοτέχνες και ποιητές, επίσης διαφορετικής εποχής και σχολής, όπως ο Όμηρος, ο Βιτσέντζος Κορνάρος, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Κώστας Βάρναλης και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ; Κάτω από ποια μουσικολογική σκέπη μπορούν να συνυπάρξουν ετερογενείς δημιουργοί, όπως ο Μάνος Ελευθερίου, ο Παύλος Μάτεσις, ο Θωμάς Γκόρπας, ο Άλκης Αλκαίος, η Χάρις Αλεξίου και ο Σταμάτης Κραουνάκης; H απάντηση είναι μία.