Τα μαγικά ρεβίθια

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης

Και τι παραπάνω χρειάζεσαι για να καταλάβεις ότι υπάρχει φλέβα εδώ; «Γκρεμίζεται το μέσα μου», «με πονούσε η αναπνοή μου», «ακόμη και αν ήξερε ότι θα πάρει πίσω την καρδιά του χαρακωμένη» γράφει η Σαββίνα, η Σαββίνα της γ’ γυμνασίου, που κάθε κείμενό της (τρίτο στη σειρά, παρακαλώ) είναι μια έκπληξη για μένα, μια βουτιά στο ατόφιο συναίσθημα – παρά τις όποιες τεχνικές αδυναμίες. Λατρεύω αυτά τα παιδιά, τα αγαπάω αυτά τα παιδιά, αν μη τι άλλο μας κρατούν όρθιους στην τάξη και στη ζωή, δίνοντας μας κίνητρα, λόγους και πείσματα.  Ήμουν τυχερός, μέχρι τώρα συνάντησα πολλά, κάποια συνεχίζουν να γράφουν, κάποια τώρα ξεκινούν, βγάζοντας τη γλώσσα σε όλους εκείνους τους άθλιους ηθικολόγους που αρέσκονται να ομιλούν δια την ηθική διάβρωσιν και την κρίσιν της νέας μας γενιάς (Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης).

Έργο σε τέσσερις χρόνους, τέσσερις εποχές, πάνω στην ιδέα δύο κόσμων που αλληλεπιδρούν

Γράφει η Νάντια Τράτα 
 Ισίδωρος Ζουργός «Οι ρετσίνες του βασιλιά», εκδ. Πατάκη
 Ένα χωριό που νανουρίζεται στην αγκαλιά ενός σκιερού βουνού δέχεται την επίσκεψη ενός παράξενα αταίριαστου με το σκηνικό ταξιδιώτη που καταφτάνει ένα φθινοπωρινό απομεσήμερο, αναζητώντας, μαζί με τον πέτρινο πύργο της οικογένειάς του να αναστηλώσει μνήμες χαμένες, αισθήματα ξεθωριασμένα, πρόσωπα που ακολούθησαν το δικό τους μακρινό μονοπάτι ακόμη και έως το επέκεινα, χρόνια που έτρεξαν αναπάντεχα βιαστικά να κρυφτούν στο σεντούκι του παρελθόντος που απομακρύνεται στη σιωπή καθώς ο ήρωας, Λεόντιος στο όνομα και γέρικο λιοντάρι στην καρδιά, στέκεται μόνος πια, ενώπιον ενός μέλλοντος που θλιβερά αγνοεί. Συντροφιά του κρατά ο αγαθός Ζαχαρίας, ενώ, σταδιακά, η παρέα του καφενείου, αρχικά επιφυλακτική απέναντι στον

Ο ηττημένος ευνούχος

Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας  
 Ζάουμε Καμπρέ «Η σκιά του ευνούχου», Μετάφραση: Ευρυβιάδης Σοφός, εκδ. Πόλις, σελ. 528
 Η κυκλοφορία του Confiteor πριν από περίπου μια τετραετία από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ αποτέλεσε μια καλή ευκαιρία για το ελληνικό βιβλιοφιλικό κοινό να γνωρίσει τον Ζάουμε Καμπρέ. Η καλύτερα να γίνει ευρύτερα γνωστός στη χώρα μας αφού μια παλαιότερη δουλειά του ‘’Οι φωνές του ποταμού Παμάνο’’ που είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πάπυρος το 2008 είχε τύχει –αν θυμάμαι καλά- χλιαρής υποδοχής. Κάπως έτσι και μετά την επιτυχία του Confiteor μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα Ελληνικά από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ και το βιβλίο «Η σκιά του ευνούχου». Ένα βιβλίο που

Βιβλία στα σπίτια των πολιτών διανέμει ο Δήμος Σκιάθου

Η έκδοση “Τα αγαπημένα φαγητά των συγγραφέων μας”, μπαίνει στα σπίτια της Σκιάθου.
Ο Δήμος Σκιάθου δωρίζει μια αξιόλογη έκδοση στους δημότες του σε μια προσπάθεια να περάσει ένα μήνυμα αισιοδοξίας.

Αμβλύνοντας το προφίλ του καταραμένου

Γράφει ο Γιάννης Λειβαδάς // 
 William Burroughs: “Στους λαβυρίνθους του μυαλού”, Μετάφραση: Χρίστος Αγγελακόπουλος, Ιωάννης Τσίρκας [Bibliotheque 2020], σελ. 448
 Είμαι της άποψης πως ο Ουίλιαμ Μπάροουζ επιδόθηκε σε μια λογοτεχνία σε μεγάλο βαθμό αυτοαναιρούμενη, -με την αναίρεσή της να λειτουργεί όμως υποστηρικτικά προς την αισθητική της βασιμότητάς της- και, υπό πολλές έννοιες, περιπτωσιακή. Άλλωστε ο Μπάροουζ υπήρξε επαναπροωθητήρας προηγηθέντων αισθητικών τάσεων∙ «Οπωσδήποτε, η λογοτεχνία για να έχει μέλλον οφείλει τουλάχιστον να συντονιστεί με το παρελθόν και να μάθει να χρησιμοποιεί τεχνικές που έχουν προ πολλού χρησιμοποιηθεί στη ζωγραφική, τη μουσική και τον κινηματογράφο*», τις

Θεόδωρος Γρηγοριάδης: Το τέλος της μυθοπλασίας

Θυμάμαι, παιδί αλλά και έφηβος, να μου λέει η μάνα μου «γιατί δεν βγαίνεις κι εσύ λίγο να παίξεις;». Μου άρεσε να κάθομαι μέσα, δίπλα σε ένα χαμηλό παράθυρο και να διαβάζω. Αργότερα στο λύκειο, ο καθηγητής, που έδινε βαθμούς στον πατέρα μου, του έλεγε: «Μοναχικό παιδί, κάθεται σε μια γωνιά στα διαλείμματα χωρίς παρέα». Κι έτσι πορεύτηκα. Μόνος, μοναχικός αλλά χωρίς το αίσθημα της μοναξιάς. Όποτε χρειαζόταν ήμουν ένα κοινωνικό άτομο, έκανα πολλούς φίλους. Ωστόσο, ποτέ δεν θυσίασα τη μοναχικότητά μου, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η απομόνωση των ημερών ξεκίνησε στις 7 Μαρτίου, όταν ανέβαλα τη γιορτή μου, των Αγίων Θεοδώρων, λέγοντας

ΑΠΥΡΕΤΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ-Αντώνης Μπουντούρης

Πράγματι

το πένθος αν τραβήξει ως το τέλος

υπάρχει ελπίδα να μας εξαγνίσει.

Για να φανεί στο βάθος η πολιορκία.

Του παράφορου κύματος η σπρωξιά

που τσάκισε ανέμελους γλάρους 

και βεβαιότητες.

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ - ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΧΛΩΠΤΣΙΟΥΔΗ

​Ποιητική του πένθους και ποίηση της ασθένειας: η περίπτωση της Φωτεινής Βασιλοπούλου

 Ο θάνατος και η ασθένεια ως αγωνία για τη φθορά του σώματος αποτελούν ένα θεμελιώδες και ισχυρό πεδίο της ποίησης, αλλά και ένα από τα πιο διαχρονικά θέματα. Ήδη τα πρώτα γραπτά ποιητικά μνημεία (ομηρικά έπη ή τραγωδίες) στοχάζονται ακριβώς πάνω στη συνθήκη του θανάτου. Ωστόσο, η σύγχρονη ποίηση έχει αλλάξει τους στοχαστικούς της ορίζοντες απέναντι στο αναπόφευκτο. Ο θάνατος, στην ποίηση της Φωτεινής Βασιλοπούλου («αμείλικτο νερό», εκδόσεις των φίλων, 2019) μπαίνει κατά τρόπο απόλυτο ως μία αντικειμενική συνθήκη με την οποία η ποιήτρια συμφιλιώνεται, παρά τον πόνο. Το ποιητικό υποκείμενο βιώνει το πένθος, δεν το απωθεί.

Παραρλάμα (διήγημα του Δημοσθένη Βουτυρά)

Κάποτε του Φάρμα του ερχόντανε και αναμνήσεις. Και θυμόταν ότι είχε πατέρα, που φορούσε φέσι και κόκκινο ζωνάρι, και μάνα της οποίας είχε ξεχάσει και αυτής τη μορφή, που φορούσε τσεμπέρι. Άλλο τίποτα! Όλα τα άλλα τα είχε φάει το γύρισμα της ρόδας και έπειτα το κρασί, που έπινε για ξεκούρασμα. Αλλά, τι ήθελε να θυμάται; Τη γυναίκα την είχε λησμονήσει και κανείς Δαίμονας δεν καταδεχόταν να του τη φέρει στο νου για να τον πειράξει2. Όταν κάποτε έβλεπε καμιά να έρχεται μέσα στο κατάστημα, την κοίταζε χάσκοντας, σαν παράξενο πράγμα, που πρώτη φορά το έβλεπε. Οι τεχνίτες τον περίπαιζαν. Αυτός δεν απαντούσε ποτέ. Σχεδόν είχε χάσει τη λαλιά του. Μόνο

Ο ποιητής Μάρκος Μέσκος ως Εικαστικός

Ο ποιητής Μάρκος Μέσκος ως Εικαστικός
Ανθισμένες κερασιές 

KΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ KATOIKOI ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ (σ η μ ε ι ώ σ ε ι ς γ ι α β ι β λ ί α )

Η βαθιά ενασχόληση ενός ποιητή με τη γλώσσα,  φέρνει φυσικά στο προσκήνιο και το θέμα της διαχείρισης της. Έτσι προκύπτουν διάφορα ερωτήματα, που έχουν απασχολήσει κατά καιρούς όλους μας. Είναι το παρόν η απόλυτη ζωή του ποιητή; (ώστε να αντλεί το υλικό του από την εποχή του και μόνο;) Ο ποιητής πρέπει απαραίτητα να γράφει στη γλώσσα που ο ίδιος χρησιμοποιεί όταν μιλάει; (ενώ είναι κληρονόμος μιας ολόκληρης γκάμας γλωσσικών εκτάσεων;) Μια «πεποιημένη» γλώσσα (λόγια, ή λαϊκή), η οποία συγκροτήθηκε εις το όνομα της συνέχισης της παράδοσης, υπηρετεί μια ιδεολογία; μια δεξιοτεχνία; διακινδυνεύει απλώς σε μια περιοχή στοιχηματίζοντας να εκμαιεύσει δυνατότερη συγκίνηση; Η επιλογή του ποιητή να γράφει «παλιομοδίτικα» προκύπτει ως κλίση ενός ψυχισμού που έχει την τάση να κρυφτεί πίσω από μια «άλλη»  ταυτότητα; Εάν άλλοι, παλιότεροι, έγραψαν στη γλώσσα της εποχής τους, ποιο είναι το νόημα σήμερα εμείς να γράφουμε σαν εκείνους,

Η βεβαιότητα του θανάτου

Της Ευγενίας Μπογιάνου 
 «Βουβαίνεται και η μοίρα μπροστά στην ύβρη των ανθρώπων / που θέλουν και ξεχνούν / ότι αυτό που ανθίζει και το χαίρονται τη μια μέρα / μαραίνεται και χάνεται την επομένη». Οι στίχοι του ίδιου του Θανάση Χατζόπουλου που λειτουργούν ως μότο στην αρχή του βιβλίου, συμπυκνώνουν όλη την ουσία του έργου. «Ιστορικός ενεστώς»: ο εξαιρετικός τίτλος, ένας ευφυής συνδυασμός τού σήμερα με το παρελθόν, του «τώρα» με την ιστορικότητα, της αιώνιας επανάληψης της ανθρώπινης κατάστασης, που φθίνει διαρκώς και βυθίζεται στη φθορά, δηλώνει τη μοναδική βεβαιότητα: η ζωή είναι μια πορεία προς τον θάνατο. «Ζωή - ένα τραύμα στην ανυπαρξία», για να θυμηθούμε και τον απαράμιλλο Γιάννη Ρίτσο. Γύρω από αυτό το «τραύμα», ο Χατζόπουλος στήνει μια σπουδή για τη

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΦΕ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΦΕ, Εκδ. Σμίλη, Αθήνα 2020

  Η Στέλλα Δούμου γεννήθηκε το 1962 στην Αθήνα και κατάγεται από τη Μάνη. Τα νεανικά και μαθητικά της χρόνια τα πέρασε στην Αθήνα, τον Βόλο, τη Σμύρνη και την Καλαμάτα. Στην ενήλικη ζωή της, έζησε για ένα διάστημα στη Γερμανία, καθώς και για μικρά διαστήματα στις Η.Π.Α. Μιλά αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ασχολείται με τη δημιουργία κοσμήματος από φυσικά ή εναλλακτικά υλικά. Γράφει ποίηση, ποιητική πρόζα και πεζά σε μικρή φόρμα. Κείμενά της δημοσιεύονται σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. «Το άλογο που έγραφε» είναι η τέταρτη ποιητική συλλογή της.

Η μουσική διαδρομή του «Ταξιδεύοντας σε ξένη γη».

Στο βιβλίο του Ντέιβιντ Παρκ «Ταξιδεύοντας σε ξένη γη», ένας πατέρας οδηγεί επί ώρες μέσα στο χιόνι για να φέρει στο σπίτι τον άρρωστο γιο του, αποκλεισμένο στη μακρινή πόλη όπου σπουδάζει. Στη διάρκεια του μοναχικού του ταξιδιού θα αναμετρηθεί με ένα παρελθόν που τον στοιχειώνει.

Μόνη του συντροφιά, εκτός από τη φωνή του GPS, είναι η μουσική. Σε ένα σημείο του βιβλίου σκέφτεται χαρακτηριστικά: «η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στο σπίτι μας και η απουσία της τους προηγούμενους μήνες ὑπήρξε αδιάψευστο δείγμα ζόφου. Γι ̓ αυτό και χαίρομαι που μέσα στην απομόνωση του

«Κόμης Μοντεχρίστος»

Οι ειδικοί αποφάσισαν: Ο «Κόμης Μοντεχρίστος» είναι το καλύτερο βιβλίο για να διαβάσει κανείς αν βρίσκεται σε απομόνωση!

Σύμφωνα με άρθρο που αναρτήθηκε στη σελίδα του βιβλιοπωλείου της λογοτεχνικής επιθεώρησης «London Review of Books», οι λόγοι είναι οι εξής:

«Πατρίδα» του Φερνάντο Αραμπούρου

Το πολυβραβευμένο σε ολόκληρο τον κόσμο βιβλίο (Κρατικό Βιβλίο Λογοτεχνίας 2017, Κρατικό Βραβείο Κριτικής 2017, Βραβείο Fransisco Umbral, Βραβείο Λογοτεχνίας Euskadi, Βραβείο Strega Europeo 2018, Giuseppe Tomasi di Lampedusa) κυκλοφόρησε στη χώρα μας τον Οκτώβριο του 2018, σε μετάφραση της Τιτίνας Σπερελάκη, βρίσκεται ήδη στην 8η έκδοση και πρόσφατα (Δεκέμβριος 2019) τιμήθηκε με το βραβείο «The Athens Prize for Literature» του περιοδικού

Η ΦΥΣΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ

τῆς ΣΕΣΙΛ ΙΓΓΛΕΣΗ ΜΑΡΓΕΛΛΟΥ

«Ναί, τώ­ρα τε­λευ­ταῖα, κα­λῶ εὐ­κρι­νέ­στε­ρα τὸν Θε­ὸ ἢ καὶ τὸν οὐ­ρα­νό, νὰ ζή­σουν λί­γο μα­ζί μας ἐ­δῶ, στὴ Γῆ. Κι ὅ­ποιος ὑ­πάρ­ξει, με­τὰ ἀπ’ αὐ­τὴ τὴ σύν­το­μη ἐ­ξα­κρί­βω­ση…», εἶ­χε πεῖ ἡ Κι­κὴ Δη­μου­λᾶ, μὲ ἀ­φορ­μὴ τὰ Εὕ­ρε­τρα, στὴν Ὄλ­γα Σελ­λᾶ.

«Κι ὅ­ποιος ὑ­πάρ­ξει»; Τρυ­πώ­νει, ὡς ἀ­να­με­νό­ταν, ὁ σκώ­ληξ τῆς ἀμ­φι­βο­λί­ας. Ἀλ­λά, ἡ ἐ­πί­κλη­ση τοῦ Θε­οῦ συ­νω­νυ­μεῖ συ­χνὰ-πυ­κνὰ μὲ τὴν πρό­κλη­ση καί, φυ­σι­κά, δὲν νο­εῖ­ται πί­στη ἄ­νευ δυ­σπι­

«Σειρήνα της ερήμου» του Μένη Κουμανταρέα!

Μια ιστορία µέσα σε µια άλλη ιστορία κι ένα βιβλίο µέσα σε ένα άλλο βιβλίο. Το κύκνειο άσµα του Μένη Κουµανταρέα –που βρέθηκε στο αρχείο του έτοιµο προς έκδοση– είναι ένα µυθιστόρηµα που µε άξονα τη γραφή και τη συγγραφική ιδιότητα αναπτύσσει µια ευρηµατική αφήγηση γεµάτη απρόοπτα και εκπλήξεις, µε έντονο το εξωτικό στοιχείο της Ανατολής, τη λεπτή ειρωνεία και το εκλεπτυσµένο χιούµορ. «Νεότερος είχα προγραµµατίσει ένα ταξίδι στη Βόρεια Αφρική µε

Ο μετρονόμος της σιωπής (της Άννας Αφεντουλίδου)

Η Δήμητρα Χριστοδούλου στο τελευταίο της βιβλίο, μέσα από 49 ποιητικές «ιστορίες» εικοσιτεσσάρων στίχων, αρθρώνει τον κόσμο της συγκεντρώνοντας συσπειρωτικά κάποια από τα σπαράγματα και τα ινδάλματα του ποιητικού της βίου· κάτι που, ενώ θα μπορούσε να θεωρηθεί φορμαλιστικά περιοριστικό, η ποιήτρια κατορθώνει να το αναγάγει σε πεδίο παράλληλων ομόκεντρων αφηγήσεων, σε έναν κόσμο συμπαγή,

ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΤΥΠΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ

Γράφει ο Βαγγέλης Τασιόπουλος 

 Νιώθω παράξενα σήμερα, καθώς προσπαθώ, οι σημειώσεις με τις σκέψεις και τα σχόλιά μου για τα πενήντα ποιήματα της συλλογής ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΤΥΠΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ, της Δήμητρας Χριστοδούλου, να συγκροτήσουν ένα ενιαίο κείμενο για τις ανάγκες αυτής της παρουσίασης. Ο τηλεοπτικός δέκτης δίπλα μου ανοιχτός εικονοποιεί το δράμα με τους πρόσφυγες και παγώνει το αίμα. Ακροβατώ χωρίς σκοινί δίχως βεβαιότητες πια για το θαυμαστό εθνικό αφήγημα και τον εθισμό στη βλάβη. Πληθαίνουν γύρω μου νεκροί χωρίς ονόματα κι απελπισμένοι στο βωμό της σωτηρίας, αποσαθρώνουν τους μικρόκοσμους, γκρεμίζοντας με