Πασχάλης Κατσίκας, Δύο ποιήματα

ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ Ο ΕΤΙΕΝ ΛΑΝΤΙΕ 1885

Κρέμασε την καρβουνιασμένη ρεντιγκότα
κι από κάτω στοίχισε τις κατάμευρες γαλότσες
Ξάπλωσε ικανοποιημένος
στο ημίφως του τάφου του

χορτασμένος απ’ τις πατάτες
που τον φίλεψαν οι Μαέ
μα πιο πλήρης από το κρασί και
τα λόγια της ταβέρνας
Έριξε κλεφτά μια ματιά
στην Κατερίνα πλάι του
στα κίτρινα γιλέκα που σαν μαργαρίτες
φύτρωναν στο χώμα που τον σκεπάζει
και ήσυχος ξανακοιμήθηκε

-Τίποτε δεν είχε αλλάξει
όλα ήταν όπως τα άφησε-

*

ΟΜΟΛΟΓΙΑ Ή ΜΟΝΟΛΟΓΙΑ;

Ξεχείλωσε τις αξίες
όπως το σώμα που το ταΐζεις χοληστερίνη
καλοθρεμένε μικροαστέ
με τα προεξέχοντα
αδρανή κατά τα άλλα ξύγκια
να πάλλονται
μόνο εμπρός στον κίνδυνο
της παραμικρής αλλαγής

-και η μιζέρια έχει τη γοητεία της

Βούλιαξε ανέμελα
με τον αντίχειρα στο κουμπί
κρύψε το μικροσκοπικό σου ήθος
στις ιδρωμένες πτυχές
Άσε τους λιπόσαρκους
που είναι σε κρίση - μη δίαιτα
τ’ ατροφικά να υψώσουν μέλη
είναι λαφρύτεροι
με γραμμωμένες αξίες
απαλλαγμένες από εμφράγματα.

*Από τη συλλογή «Το κοιμώμενο τσίρκο», εκδ. Εξιτήριον.