Βασιλική Δραγούνη, Δύο ποιήματα

ΣΤΙΛΒΟΝ ΣΚΟΤΟΣ

Στατικά κενά ανεβαίναν

σαν ατμός την αόρατη σκάλα

μεταχειρισμένα εγώ

έτοιμα προς πώληση

κρέμονταν σε κεκλιμένες στέγες

πτηνά οπλισμένα με οστά δεινοσαύρων,

μισά τσιμεντωμένα στις εξέδρες των επιδείξεων,

ψιθύριζαν αχνά στους τοίχους

κι οι αρχάγγελοι του στίλβοντος σκότους

αφήναν ανοιχτές διάπλατα τις πόρτες.

ΧΑΡΙΝ ΕΛΕΟΥΣ

Πού να πηγαίνει η παλιά προσευχή

που "χάριν ελέους"

χρεώνει και αθωώνει;

Λέξεις που γλιστρούν στην κομμένη ανάσα

προτού βυθιστούν σαν φτωχοί γλάροι

σε αργή, ανεξίτηλη έκσταση.

Τύψεις που δίνουν υπόσταση

στην κακοφορμισμένη οδύνη

προτού πνιγούν μες στο χρυσό, μεταλλικό νερό.