Πελαγία Φυτοπούλου, Δύο ποιήματα

ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ

από τότε
που έκλεισαν τις πόρτες
μιλάω μόνη
και μου απαντούν χιλιάδες
νοσηρά κλαδιά
οι λέξεις ανοιγοκλείνουν
το στόμα μου
χωρίς τη θέλησή μου
κι εγώ αναπόφευκτα
σαλιώνω το δέρμα τους
σημαδεύω κόκαλο
οι χιλιάδες παίρνουν τη θέση τους
στο στρογγυλό γυάλινο πάρκο
κάθομαι τελευταία
το κόκαλο στη μέση
μοναδικός ήχος το δόντι που δακρύζει

***

ΑΥΡΙΟ

μια μέρα θέλω
όλες οι λέξεις
να πέσουν στον γκρεμό
να βρουν το πτώμα μου
αχ, πόσο το θέλω
όχι, δεν περιμένω γρήγορη αναγνώριση
οι πέτρες μαλάκωσαν το κορμί
η βροχή άσπρισε το δέρμα
ο σκελετός μου είναι η διαθήκη του Γιόρικ
αχ, πόσο το Θέλω
να φορέσετε την καρωτίδα μου δαχτυλίδι
τώρα Θα μου πεις
ποιος τρελός
επιδιώκει κάτι τέτοιο
εκείνος που
δεν θέλει η ταυτότητά του
να προμοτάρει την ιδιοκτησία σου
κι αν βρίσκεις κάποια
αμφισημία στις προθέσεις μου
εξελικτικά θα διαπιστώσεις
πως το χώμα που κείτομαι σήμερα
αύριο θα είναι το σπέρμα
του χασάπη στον λαιμό σου

*Από τη συλλογή «Το δόντι που δακρύζει», εκδ. ενύπνιο, 2019.

Το κόσκινο |