Παύλος Πέζαρος, Δύο ποιήματα

Στο σεργιάνι

Στον ποιητή Γιώργο Μαρκόπουλο

Τι άλλο είναι η ποίηση απ’ τη θλίψη μας
που βγαίνει στο καθημερινό σεργιάνι,
σε όχθες ποταμών ή παραλίες,
να αιχμαλωτίσει τη στιγμή, να πιάσει την εικόνα,
ως πεταλούδα να τη βαλσαμώσει.

Μάστριχτ 1.3.1999

***

Κατ’ εικόνα

Δεν μπορεί να με θες ταπεινό,
δεν θα ήθελες, θαρρώ, υποκλίσεις,
γονυκλισίες δεν ταιριάζουν
στην εικόνα σου. Τους διάμεσους θα ‘πρεπε
να κατακεραυνώνεις.
Δεν με θες αλαζόνα ασφαλώς,
αλλά πάντως περήφανο,
θαρρετά να σε βλέπω ίσα στα μάτια,
να μπορώ να σου πω ανοιχτά
τα τερπνά και τα εσώτερα.

Μάρτιος 2002

*Από τη συλλογή “Ο αχός και ο βυθός”, εκδ. Κέδρος, 2016.

Το κόσκινο |