Λέω να πετάξω, του Δημήτρη Μπασλάμ

Κείμενα στίχοι μουσική : Δημήτρης Μπασλάμ
Τραγούδι : Φώτης Σιώτας
Αφήγηση : Λυδία Φωτοπούλου

Που να πηγαίνει άραγε ένα μπαλόνι όταν το αφήσουμε από τα χέρια μας ;
Πόσο ψηλά θα ανέβει ;
Ποια θα είναι η διαδρομή του ;
Τι θα συναντήσει ; Θα ξεφουσκώσει ;

Juan Gabriel Vásquez: «Οι υπολήψεις»

Τζένη Μανάκη

 

 Δημοσιεύτηκε 22 Ιουλίου 2019

«Είναι πολύ φτωχή η μνήμη που δουλεύει μόνο προς τα πίσω.»

Το ζήτημα της σπίλωσης της προσωπικότητας και της υπόληψης κάποιου, και τα ολέθρια αποτελέσματα για τον παθόντα, έχει πρόσφατα ανακινηθεί στον χώρο της λογοτεχνίας, με αφορμή την επανέκδοση της περίφημης νουβέλας του Χάινριχ Μπελ Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ (μτφρ. Δ. Δημοκίδη, Μεταίχμιο 2019). Η ζωή της ηρωίδας καταστράφηκε κάτω από συνθήκες γνήσιου μίσους εκ μέρους των θυτών. Εδώ, στη νουβέλα του Βάσκες, οι υπολήψεις θίγονται κάτω από συνθήκες μη εξακριβωμένης βεβαιότητας, χωρίς το κίνητρο του μίσους, χάρη στην εκτέλεση επαγγελματικού καθήκοντος συνδυασμένου με απλή αντιπάθεια ή εξαιτίας ενός επαναπροσδιορισμού του παρελθόντος.

Έκτωρ Κακναβάτος, Post Thermidor

Καί πού ήσουν τάχα λαίλαπα ή
το φθαρμένο μου γάντι πυγμαχίας
τι μ’ αυτ;o;

Νύχια της άρκούδας άνηφορίζουνε τή φλέβα μου
Ή θεωρία συρματόσχοινο πού κόπηκε
ή καυσαέριο πατημασιά κοβάλτιου ας είναι καί σφυρίχτρα
τι μ’ αυτ;o;

«Ο εξπρεσιονισμός στη “Μεταμόρφωση” και την “Κραυγή” των Κάφκα και Μουνκ» του Κώστα Ξ. Γιαννόπουλου

Tι μου συμβαίνει; σκέφτηκε. Δεν ήταν όνειρο. Το δωμάτιό του, ένα δωμάτιο αληθινό, μονάχα κάπως πολύ μικρό για ανθρώπους…[1]

Είναι η δεύτερη παράγραφος από τη Μεταμόρφωση του Φραντς Κάφκα (1883-1924), εξωφρενικό εύρημα του συγγραφέα, κωμικό και αγωνιώδες και, στο τέλος, φρικτό και τραγικό, όπως ακριβώς και η ζωή. Κωμικοτραγική, έτσι όπως ήταν και η δική του. Μια ζωή που διήρκησε μια νύχτα, όπως έλεγε ο ίδιος, αναφερόμενος στις αϋπνίες του. Τότε που καθόταν στο δωμάτιό του.

T.S. Eliot: «Η έρημη γη»

Ανθούλα Δανιήλ

 

 Δημοσιεύτηκε 24 Ιουλίου 2019

Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική

Αυτός ο στίχος από το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη ταιριάζει στη μελέτη που συνοδεύει τη μετάφραση του Συμεών Σταμπουλού στη Waste Land του T.S. Eliot. Μεταφράσεις της σύνθεσης αυτής έχουν γίνει πολλές. Ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα επόμενο ήταν ότι θα συγκινούσε τους απανταχού ποιητές και φυσικά όλοι θα ήθελαν μια δική τους μετάφραση. Στα ελληνικά αποδόθηκε ως Η Έρημη Χώρα (Σεφέρης), Η Ρημαγμένη Γη (Κλείτος Κύρου) ή Ο Ερημότοπος (Παπατσώνης) και η σειρά είναι μακρά. Ο Συμεών Σταμπουλού, που γράφει τα «Προλεγόμενα» και τα «Σχόλια» στην παρούσα έκδοση, επιλέγει Η έρημη γη.

Ηλίας Κεφάλας ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΑΜΗΧΑΝΙΑ

Αυτή η αμηχανία καθόλου δεν ταιριάζει
Με την ατμόσφαιρα του υγρού καλοκαιριού
Αυτή η μελαγχολία της διάχυσης
Και η αδολεσχία των επίμονων περαστικών
Προδιαθέτουν νοσταλγίες και ωθήσεις 
Αδιάκοπες των κήπων 
Μεταίχμια των αρνήσεων
Επαναπροβάλλοντας ώρες τόσο κοντά στο ρίγος
Της επικείμενης κατάφασης 
Της τελικής προσχώρησης
Στο αίτιο που είναι πάντα αίτημα
Του ηττημένου

Λουκάς Αξελός, Καμία δεν είναι

ΚΑΜΙΑ νίκη δεν είναι απόλυτη.
Η εισβολή του Απόλλωνα
κάμπτει την αντίσταση της νύχτας
που δείχνει, προσωρινά, να υποχωρεί
στην επέλαση των ακτίνων.
Οι επιθέσεις τους
κατατροπώνουν τις στρατιές της
που βρίσκουν καταφύγιο
στα σύννεφα ή τις σπηλιές.
Άλλος στη θέση της θα υποχωρούσε
θα υπέγραφε συνθήκη ή ανακωχή.
Αυτή όμως έχει την υπομονή
να κρύβεται'
να ανασυντάσσεται και να περιμένει.

Η μελέτη των κινήσεων του αντιπάλου'
ο αυστηρός προσδιορισμός του χρόνου αντεπιθέσεως
αποτελούν γι’ αυτήν στόχο ζωής.
Γι’ αυτό και έχει την ατέλειωτη ευχαρίστηση
καθημερινά να βλέπει
τον πολέμιο να γκρεμίζεται
πίσω από κάποιο βουνό
ή να βυθίζεται στη θάλασσα
κατακόκκινος από τα ποτάμια αίματος
που λούζουν τις πληγές του.

Καμιά ήττα δεν είναι οριστική.

Λευκάδα - Παρνασσός, Αύγουστος 1998

*Από τη συλλογή "Σκοτεινό πέρασμα", εκδ. Στοχαστής, 2000.

Το κόσκινο |

Σω­τή­ρης Πα­στά­κας: Βρά­δυ στὸ σταθ­μὸ ποὺ συν­τρο­φεύ­ει ἡ θά­λασ­σα

ΥΣΑΡΕΣΤΑ πράγ­μα­τα μπο­ροῦν νὰ συμ­βοῦν στὸν κα­θέ­να, ἀλ­λὰ μό­νον κά­ποι­ους μπο­ροῦν νὰ τοὺς ἀλ­λά­ξουν χα­ρα­κτή­ρα. Νὰ με­τα­μορ­φώ­σουν ἕ­ναν κα­λὸ ἄν­θρω­πο πχ. σὲ δι­ά­βο­λο. Θὰ μοῦ πεῖ­τε πὼς ὁ κά­θε ἄν­θρω­πος σέρ­νει μα­ζὶ μὲ τὰ πο­δά­ρια καὶ τὴ μοί­ρα του, καὶ οἱ ἀλ­λα­γὲς ποὺ ἐ­πι­ση­μαί­νουν οἱ ἄλ­λοι εἶ­ναι ἤ­δη μὲς στὶς ἀ­πο­σκευ­ὲς ποὺ σέρ­νει πί­σω του. Δὲν ξέ­ρω. Πα­ρά­ξε­να φέγ­γει στὴ μνή­μη μου ἡ ἀρ­χή. Νέ­ος ψυ­χί­α­τρος τό­τε ἐ­πε­δεί­κνυ­α με­γα­θυ­μί­α καὶ κα­τα­νό­η­ση σὲ ἀ­χα­ρα­κτή­ρι­στες συμ­πε­ρι­φο­ρές. Ὑ­πε­ρέ­βα­λα ἑ­αυ­τὸν καὶ ψυ­χι­α­τρι­κο­ποι­οῦ­σα ἀ­κό­μη καὶ τὴν κοι­νὴ χυ­δαι­ο­λο­γί­α, τὶς μνη­σί­κα­κες ἀ­να­φο­ρὲς σὲ ἄ­το­μα τοῦ εὐ­ρέ­ως πε­ρι­βάλ­λον­τός μου, ἀ­κό­μη καὶ τὶς συ­κο­φαν­τι­κὲς ἐ­πι­θέ­σεις, τὴν ἐ­ξύ­βρι­ση τῆς προ­σω­πι­κό­τη­τας καὶ τὸν δι­α­συρ­μὸ ὑ­πο­λή­ψε­ων. Τὸν ὑ­πο­τί­μη­σα ὡς ἕ­ναν ἀ­κό­μη «τρε­λό», ἀ­γνο­ών­τας πὼς αὐ­τὸ τὸ ὑ­πο­κεί­με­νο ποὺ προ­σποι­οῦνταν τὸ φί­λο μου, πει­ρα­μα­τι­ζό­ταν πῶς νὰ ἐ­λέγ­χει καὶ νὰ κα­θο­δη­γεῖ τὶς ἀν­τι­δρά­σεις μου.

Ευπώλητα βιβλία για την εβδομάδα 21 Ιουνίου έως 21 Ιουλίου 2019

Ευπώλητα IANOS Αθήνα & Θεσσαλονίκη

21 Ιουνίου έως 21 Ιουλίου 2019

ΓΕΝΙΚΟ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΠΛΟΦΑ,  Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ ΕΛΕΝΗ, ΔΕΝΔΡΙΝΟΥ ΒΙΚΤΩΡΙΑ

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ,  Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

ΜΑΝΤΑ ΛΕΝΑ

ΤΟ ΔΩΡΟ,  Εκδόσεις KEY BOOKS

ΞΕΝΑΚΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΤΑ ΤΑΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ,  Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

ΑΚΡΙΤΑ ΕΛΕΝΑ

ΜΑΧΑΙΡΙ,  Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

ΝΕΣΜΠΟ ΤΖΟ

20 ΒΗΜΑΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ,  Εκδόσεις OPERA

ΜΠΟΥΚΑΪ ΧΟΡΧΕ

ΠΑΤΡΙΔΑ,  Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

ΑΡΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΕΡΝΑΝΤΟ

Η ΕΥΓΕΝΗΣ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΟΛΑ ΣΤΑ,  Εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ

ΜΑΝΣΟΝ ΜΑΡΚ

Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΑΣΘΕΝΗΣ,  Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ ΑΛΕΞ

ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ,  Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

ΑΛΕΞΙΕΒΙΤΣ ΣΒΕΤΛΑΝΑ

  

                Όλα τα ευπώλητα βιβλία του ΙΑΝΟΥ θα τα βρείτε στο: https://www.ianos.gr/featured-categories/best-sellers.html

Ashraf Fayadh, Cracks in the Skin

My country passed by here,

wearing the shoe of freedom….

Then off it went, leaving its shoe behind

It ran at a belabored pace… like the rhythm of my heartbeat.

my heart, which was running in a different direction… without a convincing justification.

Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς, Η Άνοιξη

«Ανέβηκα τα σκαλοπάτια τα λαξεμένα σε ψηλούς βράχους και βγήκα στο οροπέδιο που απλωνόταν μπροστά μου σαν τεράστιο αυτί. Πέρα οι λόφοι κολυμπούσαν στο φως κι είχαν το χρώμα που παίρνουν τα σφαχτάρια στο τσιγκέλι. Όπου κι αν γυρνούσα τα μάτια έβλεπα ξερή λάσπη, σκασμένη. Ούτε πράσινο φύλλο, ούτε λουλούδι, ούτε μια μέλισσα. Κι ο αέρας μύριζε βαριά σαν να ‘βγαινε από άδειο πιθάρι.

Καθώς περπατούσα μου φάνηκε πως άκουγα να τρέχουνε νερά, βαθιά σε υπόγεια λούκια. Κόλλησα χάμω τ’ αυτί μου κι άκουσα καθαρά μαζί με τα νερά που γλουγλουκίζανε κι ένα ανάλαφρο θρόισμα.

Παύλος Πέζαρος, Δύο ποιήματα

Στο σεργιάνι

Στον ποιητή Γιώργο Μαρκόπουλο

Τι άλλο είναι η ποίηση απ’ τη θλίψη μας
που βγαίνει στο καθημερινό σεργιάνι,
σε όχθες ποταμών ή παραλίες,
να αιχμαλωτίσει τη στιγμή, να πιάσει την εικόνα,
ως πεταλούδα να τη βαλσαμώσει.

Μάστριχτ 1.3.1999

***

Κατ’ εικόνα

Δεν μπορεί να με θες ταπεινό,
δεν θα ήθελες, θαρρώ, υποκλίσεις,
γονυκλισίες δεν ταιριάζουν
στην εικόνα σου. Τους διάμεσους θα ‘πρεπε
να κατακεραυνώνεις.
Δεν με θες αλαζόνα ασφαλώς,
αλλά πάντως περήφανο,
θαρρετά να σε βλέπω ίσα στα μάτια,
να μπορώ να σου πω ανοιχτά
τα τερπνά και τα εσώτερα.

Μάρτιος 2002

*Από τη συλλογή “Ο αχός και ο βυθός”, εκδ. Κέδρος, 2016.

Το κόσκινο |

William Carlos Williams, Δύο ποιήματα

Μια νέγρα

κουβαλά ένα μπουκέτο κατιφέδες τυλιγμένους
με μια παλιά εφημερίδα: τους κρατά όρθιους,
με τα άνθη να εξέχουν, τα χοντρά της πόδια
την κάνουν να περπατά σαν πάπια
καθώς κοιτάζει τη βιτρίνα του μαγαζιού
που προσπερνά στο διάβα της.
Δεν είναι παρά ένας πρεσβευτής
από έναν άλλο κόσμο
έναν κόσμο ωραίων κατιφέδων
δυο αποχρώσεων
που χωρίς να το ξέρει διαλαλεί
πως άλλο δεν κάνει απ’ το να
περπατά στους δρόμους κρατώντας
όρθια τα λουλούδια
σαν πυρσό
τόσο νωρίς το πρωί.

Γρηγόρης Σακαλής, Κοιμητήρια

Χορταριασμένα μνήματα
στα νεκροταφεία
μας βάζουν σε σκέψεις
όταν τα επισκεπτόμαστε
όλοι έχουμε κάποιον εκεί
πηγαίνουμε
πλένουμε τα μάρμαρα
βγάζουμε τα χόρτα
ανάβουμε το καντηλάκι
ένα κερί ίσως
κι ύστερα κοιτάμε
τα κοντινά μνήματα
τις ηλικίες
τα ονόματα
καμιά φορά ξεμακραίνουμε
βρίσκουμε παλιούς γνωστούς
μπορεί και φίλους
συγγενείς ή γείτονες
πότε χάθηκαν όλοι
κι ύστερα φεύγουμε
αφού κάναμε το καθήκον μας
κι είμαστε τώρα διαφορετικοί
μα αυτό δυστυχώς
κρατάει για λίγο.

Το κόσκινο 

Ἀντωνία Παχαλίδου: Ὁ Μπαλζὰκ ἔπινε πολὺ καφέ

ΕΙΧΕ διαβά­σει πο­λύ. Σχε­δὸν ὅ­λα τὰ βι­βλί­α τῆς βι­βλι­ο­θή­κης του. Δὲν ἦ­ταν ὅ­λα ἀ­γο­ρα­σμέ­να ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο. Κά­ποι­α ἀ­πὸ αὐ­τὰ —ἱ­κα­νὸς ἀ­ριθ­μὸς τό­μων— ἀ­νῆ­καν στὸν παπ­ποῦ καὶ τὸν πα­τέ­ρα του. Πρῶ­τες ἐκ­δό­σεις. Ἤ­ξε­ρε πὼς θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ τὰ που­λή­σει σὲ δη­μο­πρα­σί­ες καὶ γιὰ με­ρι­κὰ ἀ­πὸ αὐ­τὰ θὰ ἔπι­α­νε κα­λὰ λε­φτά. Ὡ­στό­σο ἀ­πευ­χό­ταν αὐ­τὴ τὴν προ­ο­πτι­κή, ἀ­φοῦ ἀν­τι­πα­θοῦ­σε ὅ­λους ἐ­κεί­νους ποὺ ἀ­γό­ρα­ζαν συλ­λε­κτι­κὲς ἐκ­δό­σεις ἁ­πλὰ γιὰ νὰ τὶς ἔ­χουν. Ἰ­δι­ο­κτη­σί­α καὶ στὰ βι­βλί­α; Τί ἤ­ξε­ραν αὐ­τοὶ ἀ­πὸ ἀ­νά­γνω­ση; Εἶ­ναι δυ­να­τὸν ν’ ἀ­φή­νεις βι­βλί­α ἀ­δι­ά­βα­στα;

Πελαγία Φυτοπούλου, Δύο ποιήματα

ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ

από τότε
που έκλεισαν τις πόρτες
μιλάω μόνη
και μου απαντούν χιλιάδες
νοσηρά κλαδιά
οι λέξεις ανοιγοκλείνουν
το στόμα μου
χωρίς τη θέλησή μου
κι εγώ αναπόφευκτα
σαλιώνω το δέρμα τους
σημαδεύω κόκαλο
οι χιλιάδες παίρνουν τη θέση τους
στο στρογγυλό γυάλινο πάρκο
κάθομαι τελευταία
το κόκαλο στη μέση
μοναδικός ήχος το δόντι που δακρύζει

Θωμάς Γκόρπας, Δὲν εἶμαι ὁ Θωμᾶς ποὺ λέτε ὅτι ξέρετε

Δὲν εἶμαι ὁ Θωμᾶς ποὺ λέτε ὅτι ξέρετε
δὲν εἶμαι ὁ ποιητὴς ποὺ λέτε ὅτι θαυμάζετε
δὲν εἶμαι καταπληκτικὸς δὲν εἶμαι ἀνεπανάληπτος
οὔτε θηρίο τῆς ἐρήμου οὔτε σκύλος ποὺ δαγκώνει…
Μέσα μου ἕνα ἄνθος ἀπολέμητης μοναξιᾶς
καὶ τὰ πικρὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς γεμάτα
δροσερὲς πηγὲς λυγμῶν.
Σώζομαι ἂν σώζομαι τελικὰ χάρη σὲ κάποιες τέχνες
ταπεινὲς ποὺ ξέρω: τοῦ τσιγάρου τοῦ ξενυχτιοῦ
τῆς νοσταλγίας καὶ τῆς ἀθανασίας τόσων
ὡραίων πραγμάτων ποὺ περνᾶνε ἀπαρατήρητα…
Ψάχνω γιὰ νέες ἀγάπες πυρετωδῶς κι ὅταν δὲν
τὶς βρίσκω τὶς φαντάζομαι ὥσπου νὰ τὶς βρῶ…
Γράφω ποῦ καὶ ποῦ ποιήματα ἀπ’ τὰ πολλὰ
ποὺ ὀνειρεύομαι καὶ βάζω μέσα σ’ αὐτὰ δικά μου
καὶ δικά σας γιὰ τὰ ὁποία ἐσεῖς καὶ ντρέπεστε
καὶ ὑποφέρετε φοβάστε καὶ σιγὰ σιγὰ πεθαίνετε…

*Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ “Η λέξη”, τεῦχος 176, Ἰούλιος-Αὔγουστος 2003.

Το κόσκινο |

Μνήμη Μάτσης Χατζηλαζάρου

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Δειγματολογικά εδώ τα ποιητικά κείμενα της Μάτσης Χατζηλαζάρου, ένα είδος χειραψίας και προς τους σημερινούς κατοίκους της Κοινότητας του Κάτω Γραμματικού, πρώτη εστία και γενέτειρα
των προγόνων πατέρων της.
Ωσάν γόνος του παρόντος γεωγραφικού σημείου (που ποτέ δεν γνώρισε μα που επιθυμούσε ζωηρά κι αυτό και τη λαλιά του), η πυρηνική ποίησή της ένα προσκύνημα και μια υπενθύμιση του απέραντου διακονέματος των αγαθών (μα τόσον επώδυνων) γραφών στην υπηρεσία της ανθρώπινης καθημερινότητας.
Ο πολιτισμός της ποίησης και πάλι παρών -η αρχή κάθε ομορφιάς που όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι κατέχουν κρυμμένη τη δυνατότητά της.

Δεκαπέντε μυθιστορήματα για το καλοκαίρι (του Γ.Ν.Μπασκόζου)

Χρήστος Κυθρεώτης, Εκεί που ζούμε, Πατάκης

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μυθιστορήματα που εκδόθηκαν τους τελευταίους μήνες. Η ιστορία ενός 35χρονου δικηγόρου μέσα σε μια μέρα. Όλα όσα του συμβαίνουν και όσα τον απασχολούν. Πείραμα δύσκολο που όμως στις 400 τόσες σελίδες ο συγγραφέας το απογειώνει, χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη. Θα ρωτούσε κάποιος τι σημαντικό γίνεται στη ζωή ενός νεαρού που να αφορά τον  αναγνώστη;  Και όμως μέσα στο 24ωρο αυτό ξεδιπλώνεται ένας ολόκληρος κόσμος, αυτός του σημερινού

Τάκης Βαρβιτσιώτης, Οκτώ ποιήματα

ΑΜΦΙΒΟΛΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Αμφίβολη κυριαρχία της θάλασσας
Που κάποτε σπινθηροβολεί
Μια λάμψη ξετυλίγοντας
Θεϊκή
Και που άλλοτε πάλι
Κατάφορτη από βιολέτες
Σχεδόν μελανή
Σαγηνεύει το θάνατο

Κλείτος Κύρου, Το παιχνίδι του τέλους

ΑΛΛΟ
Το παιχνίδι του τέλους
Κι άλλο
Το τέλος του (όποιου) παιχνιδιού
Παίζεται μία μόνο
Καί τελευταία φορά
Δεν είναι δυνατόν
Κάποτε θά το παίξεις κι εσύ

Μέσα σε καταυλισμούς αναμνήσεων
Συνωθούνται άνθρωποι μέ φωνή
Ταπεινή προφέρουν περήφανους
Στίχους αυτοσχεδιάζουν αποχαιρετισμούς
Κι εξαφανίζουν ευτελείς παρορμήσεις

Πιστεύω να το έχεις ήδη αντιληφθεί
Το παιχνίδι του τέλους είναι στημένο
Με τον ίδιο πάντοτε νικητή
Γι’ αυτό και παίζεται απελπισμένα
Με νύχια και με δόντια

*Από την Ενότητα “Επιμύθιο” της συλλογής “Ο πρωθύστερος λόγος”. Περιέχεται στο βιβλίο “εν όλω Συγκομιδή 1943-1997, εκδόσεις Άγρα, σελ. 311.

Το κόσκινο 

Ντίλαν Τόμας, Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία

Νεκροί άνθρωποι γυμνοί θα γίνουν όλοι ένα
με τον άντρα στον αγέρα και το φεγγάρι στη χάση·
όταν τα οστά τους απογυμνωθούν και τα γυμνά οστά αφανιστούν,
θα 'χουν άστρα στους αγκώνες και τα πόδια·
αν και τρελοί, θα είναι σώφρονες,
αν και θαλασσοπνιγμένοι, θα αναδυθούν ξανά·
αν κι εραστές χαμένοι, ο έρωτας δεν θα χαθεί·
κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία.

Ιουλίτα Ηλιοπούλου, Σπίτι στην παραλία της Ελένης

Στραμμένο στο φως
Και όμως. Με κλειστές πόρτες - παράθυρα.

Κάποτε μισανοίγουν τα παντζούρια
Και δυό χέρια γυναίκας τινάζουν μιά πετσέτα γκριζόλευκη
Σημαία των μυστικών που είχε πάντοτε τούτο το σπίτι
Βαρύ, πατώντας γενναία στη θάλασσα
Χρόνους πολλούς με πέτρινες σιωπές χτισμένο
Με ίσκιους στη μάντρα ολόγυρα
Με σβησμένα φανάρια στην πρόσοψη
Γεμάτο ώς πάνω -τα κάδρα, οι λύπες, τα έπιπλα-
Κι έντελώς άδειο
Ελαφρά υδροχρώματα νά τό κατοικούν
Πιο πολύ κι απ’ των νέων ενοίκων τώρα τα ξένα τα βήματα
Που από κάμαρη σε κάμαρη άργά, ηχούν
Προδοσία.

*Από τη συλλογή “Το ψηφιδωτό της νύχτας”, εκδ. ύψιλον/βιβλία, Οκτώβρης 2018.

Το κόσκινο |

Κώστας Ρεούσης, Μπάμπης Λάσκαρις, Larry Cool, Παναγιώτης Θανασούλης, Τέσσερα ποιήματα από το “εν καμίνω¨

Κώστας Ρεούσης, Τάφρος

Μία εξωφρενική διείσδυση
Χαζεύει τα ακροδάχτυλα
Καθώς μάχονται να χορέψουν
Το ρυθμό της γραφίδας

Το σώμα ταλαντεύεται
Στο κενό να λαμβάνει
Τη συσπείρωση
Τροχισμένων νευρώνων

Ο θόρυβος κυματίζει
Τον ήχο του τείχους
Σαθρό επεμβαίνει
Απεικάζοντας φάσμα ψυχής

Πέρασμα άνυδρο καταπέλτη
Βιασμός ιδιώνυμος του τοπίου
Να γέρνει απόβλητο
Σε ώρα θανάτου στυφή

***

Βασιλική Δραγούνη, Δύο ποιήματα

ΣΤΙΛΒΟΝ ΣΚΟΤΟΣ

Στατικά κενά ανεβαίναν

σαν ατμός την αόρατη σκάλα

μεταχειρισμένα εγώ

έτοιμα προς πώληση

κρέμονταν σε κεκλιμένες στέγες

πτηνά οπλισμένα με οστά δεινοσαύρων,

μισά τσιμεντωμένα στις εξέδρες των επιδείξεων,

ψιθύριζαν αχνά στους τοίχους

κι οι αρχάγγελοι του στίλβοντος σκότους

αφήναν ανοιχτές διάπλατα τις πόρτες.

Ζωή Καραπατάκη, Σαν μαγεμένη

ποντίων τε κυμάτων ανήριθμον γέλασμα

Αισχύλου, Προμηθεύς Δεσμώτης

Τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια
την ώρα που κρύβονται οι άνεμοι
σαν μαγεμένη κολυμπάει
η θάλασσα
στο γαλάζιο τ' ουρανού

Με αρκετή σιγουριά θάλεγε κανείς
ότι παραμένει εν γνώσει της αμέτοχη
στην περιστροφική κίνηση της γης
Θα μπορούσε επίσης να πει
ότι την αφήνει εντελώς αδιάφορη
και η σοφία των απειράριθμων ψαριών
και ας χαράσσουν τόσο πολύπλοκες διαδρομές
στα βαθύρριζα νερά της

Τα βράδια όμως
ενώ η σελήνη την τιμονεύει
μοιάζει με λάγνα γυναίκα
που έχει ένα και μοναδικό καημό
αν οι κινήσεις των λαγόνων της
εξακολουθούν ακόμη να ρυθμίζουν τους χτύπους
στην καρδιά του αγαπημένου της

Το κόσκινο |

15 non fiction περιηγήσεις στον χώρο και στον χρόνο

του Σπύρου Κακουριώτη

Σε απόσταση αναπνοής από τις κάλπες, τα καλοκαιρινά βγαίνουν από τις ντουλάπες τους, βαλίτσες και σακίδια περιμένουν τις τελευταίες προσθήκες, η ιδέα της λυτρωτικής επαφής με τη θάλασσα είναι καρφωμένη στο μυαλό ακόμη και όσων αγωνιούν για το αποτέλεσμα των εκλογών. Την απόφασή μας θα την ξανασκεφτούμε από Σεπτέμβρη. Μέχρι τότε, θα περιπλανηθούμε, ακόμη και με τα διαβάσματά μας…

Ηλία Δ. Παπακωνσταντίνου, ΜΑΚΡΥΣΜΕΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Δεν ησυχάζουν αυτά τα κρίνα
πάνω στο αέτωμα
κρύβει η οσμή τους μια εξέγερση,
μια επιστροφή.
Μακρινά μου θαύματα πώς ζείτε;
Πώς ξυπνάτε σε σκούρο ουρανό;
Στην αφέλεια του κόσμου
πώς σκοτώνετε την απουσία;
Λάφυρα μιας παλιάς χορηγίας
αλλοιωμένων ψυχών,
αντιφέγγισμα του κόσμου
στον άνυδρο χρόνο.
Δεν ησυχάζει με τον ύπνο
τούτο το αίμα,
βάφει τους ήλιους
που 'χάσαν το πνεύμα τους,
γράφει τις λέξεις
για να φορέσει / χωρέσει
τα χαμένα του λευκά παιδιά.

από την συλλογή "Ψυχής Μάρμαρα", που είναι συσωματωμένη στην έκδοση "Αήττητο αλάτι", Μετρονόμος 2018

φωτογραφία:  Sculptures – Marianna Voutsina

https://mariannavoutsina.com/en/scilptures/