Θεόδωρου Τερζόπουλου, Δεν είμαι θύμα του εμφυλίου πολέμου

Tο βιβλίο 𝙄𝙘𝙝 𝙗𝙞𝙣 𝙠𝙚𝙞𝙣 𝙊𝙥𝙛𝙚𝙧 𝙙𝙚𝙨 𝘽ü𝙧𝙜𝙚𝙧𝙠𝙧𝙞𝙚𝙜𝙨 (Δεν είμαι θύμα του εμφυλίου πολέμου) της ιστορικού Sabine Fuchs που κυκλοφόρησε στην Αυστρία, τη Γερμανία και την Ελβετία από τις εκδόσεις Mandelbaum Verlag. 

 "Η ζωή και το έργο του Θεόδωρου Τερζόπουλου ως σκηνοθέτη είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την πολιτική και την ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα: τον Εμφύλιο Πόλεμο, την επταετή στρατιωτική δικτατορία από το 1967 έως το 1974 και την περίοδο που μεσολάβησε. Η δήλωσή του, «Είμαι πάντα στο πλευρό των ηττημένων της ιστορίας, όχι στο πλευρό των νικητών», θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μανιφέστο για το έργο του. Γεννημένος σε μια αριστερή οικογένεια στη βόρεια Ελλάδα, κατάφερε να μεταναστεύσει υπό δύσκολες συνθήκες στο Βερολίνο, όπου έγινε μεταπτυχιακός φοιτητής και βοηθός στο Berliner Ensemble και ανέπτυξε φιλία με τον Heiner Müller, με τον οποίο μοιραζόταν το ενδιαφέρον για την ελληνική μυθολογία. Ξεκινώντας από τις ρίζες της αρχαίας τραγωδίας ως τελετουργία, από την εκπαίδευσή του στο Berliner Ensemble και το θέατρο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, το ζωντανό ανθρώπινο σώμα βρίσκεται στο επίκεντρο της δουλειάς του. Το έργο του Τερζόπουλου είναι ένας μοναδικός συνδυασμός βαθιάς θεατρικής αισθητικής και πολιτικής δέσμευσης. Η μέθοδός του στοχεύει στην αποκάλυψη της συλλογικής μνήμης που αφορά όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την ανθρωπότητα στο σύνολό της." (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου) "Σύμβολο, μύθος και τελετουργία διαπερνούν το έργο του Τερζόπουλου, δημιουργώντας μια θεατρική πρακτική που αντιστέκεται στην εθνικιστική ή λαϊκιστική οικειοποίηση. 

Οι συνεντεύξεις που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αποκαλύπτουν ότι οι ρίζες αυτής της πολιτικής αισθητικής φτάνουν πίσω, στα πέτρινα χρόνια και βοηθούν στην κατανόηση του επιδραστικού έργου αυτού του «ουτοπιστή της αριστεράς» μέσα στο ιστορικό του πλαίσιο". (από την παρουσίαση του βιβλίου στο Theater der zeit)

 (Στη φωτογραφία, την 1η Μαΐου του 1974 στην Alexanderplatz με τους ηθοποιούς του Berliner Ensemble, κρατώντας ένα ταμπλώ που δείχνει την Helene Weigel στη "Μάνα" του Μπρεχτ (βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Γκόρκι), να κρατάει κι αυτή ένα ταμπλό).