Κ. Καβανόζης: Η μνήμη είναι ένας τρόπος για να ζήσουμε γλυκά

Ο Κώστας Καβανόζης γεννήθηκε στην Κομοτηνή το 1967 και τα πιο γνωστά βιβλία του είναι τα μυθιστορήματα «Τυχερό» (2017) και «Το χαρτόκουτο» (2015), η συλλογή διηγημάτων «Όλο το φως απ’ τα φεγγάρια» (2011) και οι νουβέλες «Χοιρινό με λάχανο» ( 2004). Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, με αφορμή τη συλλογή διηγημάτων του «Τζάμπα η παράταση», που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη, μιλάει για την αφανή καθημερινότητα, για το βάρος της μνήμης και του χρόνου, για τη σχέση του με τη γλώσσα και τον ρεαλισμό, καθώς και για τη ζωή πριν και μετά τον κορονοϊό. Να σημειωθεί ότι κείμενά του Κ. Καβανόζη έχουν

Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

https://www.fractalart.gr/nees-ekdoseis-12-kainoyrgia-vivlia-ioynios-2020/

Βαγγέλης Τασιόπουλος | Η αποκωδικοποίηση του αυτονόητου της πραγματικότητας του Σωτήρη Παστάκα

Αν αναρωτηθούμε, πόσο αντέχουν στη φωτιά τα κάστανα, δεν είναι βέβαιο πως θα απαντήσουμε με απόλυτη σιγουριά. Εκείνο που, υποθέτω πως θα συνυπολογιστεί στην όποια απάντηση, είναι η ένταση της πυράς, ο χρόνος της έκθεσης, το μέγεθος του καρπού και ασφαλώς η ποιότητά του. Το ίδιο συμβαίνει και με την ποίηση του Σωτήρη Παστάκα.

Κατεβάστε ελεύθερα 27 τεύχη του περιοδικού ΘΕΑΤΡΟ /// ΑΠΟ ΤΗΝ OPENBOOK

https://www.openbook.gr/periodiko-theatro/ 
 Το ΘΕΑΤΡΟ υπήρξε ένα πρωτοποριακό, καινοτόμο περιοδικό, που κάλυπτε όλο το φάσμα των παραστατικών τεχνών, το οποίο εξέδιδε από το 1961 έως το 1981 ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και εκδότης Κώστας Νίτσος (1920-2015). Το “Θέατρο”, ένα από τα πιο προοδευτικά και έγκυρα πολιτιστικά περιοδικά σε διεθνές επίπεδο, υπήρξε το βασικό περιοδικό θεατρικής παιδείας στη χώρα. Αποτελεί συλλεκτικό περιοδικό που συγκεντρώνει ακόμα και σήμερα το ενδιαφέρον όσων θέλουν να

“Paterson”, γράφει ο Γιώργος Σαράτσης

Ένας από τους πλέον ιδιόρρυθμους εκπροσώπους του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, ο Jim Jarmusch, επιστρέφει με ένα απλό και ταπεινό αφήγημα, αφορμή ενός από τα διασημότερα ποιήματα του Αμερικανού ποιητή Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς, το Paterson. Ποίημα, ποιητής και πόλη συμπράττουν σχεδόν αθόρυβα για να σκιαγραφηθεί η καθημερινή -διάρκειας μιας εβδομάδας- ρουτίνα του μετρημένου, λιγομίλητου και φιλήσυχου Paterson (Adam Driver), ποιητή και οδηγού αστικού λεωφορείου στην μικρή πόλη Paterson του New Jersey των ΗΠΑ. Κάθε ημέρα του ήρωα πανομοιότυπη: πρωινό ξύπνημα λίγα λεπτά πριν τις έξι και μισή, μοναχικό πρωινό στην κουζίνα, με τα πόδια στο αμαξοστάσιο, οι πρώτοι στίχοι στο «μυστικό τετράδιο» πριν το πρώτο δρομολόγιο. Οι

Το Μεταμοντέρνο θέατρο του Ανδρέα Στάικου

του Σάββα Πατσαλίδη (*)
Μελετώντας τα ρεύματα που διαπερνούν το σώμα του νεοελληνικού θεάτρου των τελευταίων σαράντα περίπου ετών, παρατηρούμε μια σταδιακή μεν απομάκρυνση από τις προγενέστερες ρεαλιστικές προδιαγραφές του, όχι όμως τέτοια ώστε να ισχυριστεί κάποιος ότι έχει εκδοθεί και το διαζύγιο. Το νεοελληνικό θέατρο ποτέ δεν έπαψε να λειτουργεί σαν ένας καθρέφτης (άλλοτε καθαρός, άλλοτε θολός και άλλοτε αβέβαιος) των κοινωνικών τεκταινομένων, ένας καθρέφτης με καλά τοποθετημένα πλαίσια. Και εν μέρει θεωρούμε κατανοητή, εάν όχι αναμενόμενη, αυτήν την εμμονή του στο οικείο, το αναγνωρίσιμο και καθημερινό. Σε μια Eλλάδα συνεχών αγώνων,

Δύο σημαντικές επανεκδόσεις από τον Μάνο Κοντολέων και τις Εκδόσεις Πατάκη

Ο Μάνος Κοντολέων είναι ο πλέον χαρακτηριστικός σύγχρονος Έλληνας συγγραφέας που με σταθερή συνέπεια, αλλά και τόλμη, γράφει βιβλία για παιδιά και για ενήλικες. Η επανακυκλοφορία μέσα στο 2020 δύο από τα πλέον χαρακτηριστικά έργα του των δύο αυτών κατηγοριών από τις Εκδόσεις Πατάκη επισημαίνει μια ουσιαστική παράμετρο της λογοτεχνικής δημιουργίας που εκφράζει την αντιστοίχιση κάθε έργου με την εποχή συγγραφής του. Τα λογοτεχνικά έργα έχουν ημερομηνία γέννησης και γι’ αυτό και ανήκουν σε εποχές ιδεολογικών αναζητήσεων. Το 1979 που κυκλοφόρησε η Ποντικούπολη, ξεκινούσε η μεγάλη και πολλαπλά σημαντική περίοδος της μεταπολίτευσης, με την οποία και στην ουσία θα έκλεινε ο 20ός αιώνας για τη χώρα μας. Το 2003

Ο δύστυχος Δυσσέας

Υπάρχουν κείμενα για τα οποία δεν έχει κανείς λόγο να πει πολλά· μιλάνε από μόνα τους. Όλα βέβαια τα κείμενα μιλάνε, λίγα όμως ακούγονται· κι ακόμη λιγότερα έχουν προσωπική μιλιά. Πολλά μιλούν, λίγα λαλούν. Σπάνια συναντάει κανείς λογοτεχνικό κείμενο το οποίο να ανασταίνει πλέρια και ολόκληρη την ανθρώπινη μιλιά. Παρότι αυτό είναι η λογοτεχνία· ανάσταση προσώπων και παθών. Τις μετρημένες φορές που αυτό συμβαίνει είναι πραγματική αποκάλυψη. Οι ήρωες δεν αποκτούν απλώς και μόνο λόγο, αλλά πρόσωπο, ψηλαφητή παρουσία. Κι η φωνή και το πρόσωπο που ανασταίνει ο συγγραφέας ακολουθούν για καιρό τον αναγνώστη αφότου κλείσει το βιβλίο. Από μόνο του τούτο το κατόρθωμα αρκεί ως μέγιστος έπαινος και κριτική του βιβλίου του Θωμά

Τὰ ἀντίψυχα ἑνὸς ἀνθρώπου μηδενικῶν ἀποχρώσεων (τῆς Ἔφης Κατσουροῦ)

«Με κάρβουνο/ ζωγράφιζε στοὺς τοίχους/καραβάκια                                                         μπαρκάρισε»

                                                        Λευτέρης Ξανθόπουλος, «Τετράστιχο»,  Ἀντίψυχα

Θοδωρής Γκόνης:το θέατρο είναι σαν τη ροή του νερού που πάντα προχωράει,βρίσκει διόδους και βγαίνει στη θάλασσα (συνέντευξη στην Αλεξάνδρα Σαμοθράκη)

Ο στιχουργός, ποιητής, σκηνοθέτης, ηθοποιός, οργανωτής Θοδωρής Γκόνης, καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας μιλάει στην Αλεξάνδρα Σαμοθράκη για τις δυσκολίες του θεάτρου σήμερα, την ελληνική δραματουργία, το κοινό, το λαϊκό θέατρο, την έμπνευση, τις κακές και καλές μας συνήθειες, τις ανεμώνες που φυτρώνουν μέσα στα σκουπίδια και παραμένει αισιόδοξος μέσα στο απαισιόδοξο κλίμα της εποχής.

Ένας ίσκιος πάνω στο φως, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Είμαι ο αδελφός της ΧΧ, Φλερ Γιέγκυ]

Στις σελίδες του μικρού αυτού βιβλίου κατοικούν 21 ιδιαίτερες ιστορίες και ισάριθμοι αφηγηματικοί πρωταγωνιστές, οι οποίοι ακροβατούν στα όρια του πραγματικού, ξεπερνώντας κατά κανόνα τα όρια της κανονικότητας. Κατά βάση, οι ιστορίες είναι εσωτερικοί μονόλογοι (χωρίς όμως να αποκλείονται και άλλες αφηγηματικές τεχνικές όπως ο διάλογος) που ξεκινούν από ένα άγνωστο κάπου και απλά σταματούν, ενίοτε με ακατανόητο τρόπο – χωρίς να τελειώνουν όσα περιγράφονται ούτε όσα σκέφτεται ο αφηγητής. Υπό αυτή την έννοια, πρόκειται για στιγμιότυπα αφηγήσεων, θραύσματα ή σπαράγματα αποκομμένα από οποιαδήποτε κανονική ροή και αιωρούμενα σε ένα χωροχρονικό

Διαπομπεύοντας τον Ρώμο Φιλύρα

Τον Ιούλιο του 1926, δημοσιεύεται στην αθηναϊκή εφημερίδα «Εξέλσιορ» ένα άρθρο που παρουσιάζει στους αναγνώστες της τους λεγόμενους «τρελούς του χωριού», δηλαδή τους περιπλανώμενους και αντικανονικούς τύπους που κυκλοφορούν ανάμεσά τους. Όπως σε υποψιάζουν και οι υπέρτιτλοι, κεντρική φιγούρα στο συγκεκριμένο άρθρο, δίπλα στον ρήτορα Αρμάνδο Δελλαπατρίδη, στέκει ο ποιητής Ρώμος Φιλύρας ή Ρώμος Φιλύρας Βιλεαρδουΐνος, όπως συχνά υπέγραφε τις σουρεαλιστικές στιγμές του βίου του. Στο εσωτερικό του κειμένου, χωρίς να

Μελοποίηση, μια ιστορία για στίχους και για νότες

του Διονύση Καρατζά
Όλα ξεκίνησαν από τη στιγμή που ο Στίχος και η Νότα υπέπεσαν στο αμάρτημα του χωρισμού. Θέλησαν να υπάρξουν αυτόνομοι. Αυτή η προπατορική απερισκεψία στάθηκε η αιτία να αποκοπούν από τον παράδεισο της Συμπαντικής Αρμονίας. Από τότε η Ποίηση και η Μουσική, η καθεμιά για λογαριασμό της, δημιούργησαν τη δική τους ιστορία και διαμόρφωσαν τα δικά τους χαρακτηριστικά. Δεν ξέχασαν, όμως, ποτέ την κοινή καταγωγή τους. Γι’ αυτό και οι λέξεις περπατούν στο ποίημα ρυθμικά και είναι πάντα έτοιμες για πτήση, όπως και οι νότες συγκρατούν στη μελωδία τη σιωπή ανοιχτή πάντα στα νοήματα. Η μελοποίηση, συνεπώς, της ποίησης είναι ένας νόστος. Επενδύοντας ο συνθέτης μουσικά τους στίχους ενός ποιήματος, προσπαθεί να δώσε στον ήχο και τον λόγο την

Η τρυφερή επιμελήτρια των παθών

Φυσικά η παρέλαση των μεγάλων συνθετών και σκηνοθετών του σοβιετικού σινεμά είναι ατέλειωτη. Όλες και όλοι ξέρουν ένα-δύο ονόματα. Όμως υπάρχει ένα όνομα, το οποίο σπάνια λέγεται, αν και οι ταινίες της έχουν μια πολύ ξεχωριστή γεύση: η Κίρα Μουρατόβα (Kira Muratova). 
 Η Μουρατόβα (1934-2018) γεννήθηκε στην Μολδαβία και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην Ουκρανία, σπούδασε σκηνοθεσία και συν-δημιούργησε τις πρώτες της ταινίες με τον πρώτο άντρα της. Οι παρθενικές αυτές ταινίες, την δεκαετία του 1960 και του ’70, ακόμα και αυτές που γύρισε μόνη της, ήταν θα λέγαμε κλασικά δράματα της εποχής, τα οποία μάλλον δεν προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση στο σημερινό μάτι. Η Μουρατόβα βρισκόταν υπό αυστηρή σοβιετική εποπτεία

Τάκης Σπετσιώτης, Χαίρε Ναπολέων

(Το παρόν δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Οδός Πανός τεύχος 79-80 τον Μάιο- Αύγουστο του 1995)

ΧΑΙΡΕ ΝΑΠΟΛΕΩΝ

Τρίτη 28 Μαρτίου 1995 στο στούντιο Μ1 της ΕΡΑ 1 ο φίλος Γιώργος Χρονάς, που μ’ έχει προσκαλέσει για μια συζήτηση στην εκπομπή του «Χάρτινη Εξέδρα», μου ανακοινώνει ότι ετοιμάζει στην «Οδό Πανός» αφιέρωμα στον Λαπαθιώτη. «Προλαβαίνεις μέχρι την Πέμπτη