Έτσι όπως γίνεται κάθε χρονιά:
Πρώτα οι βροχές,
οι μοναχικοί λωτοί στα ολόγυμνα δέντρα,
οι κάργες που μαλώνουν το πρωί πάνω στα πλατάνια
κι η ομίχλη που βοηθάει το κυνήγι της αλεπούς,
ενώ οι βροχές συνεχίζονται
ατέλειωτα βουβές
καθώς λυγμοί ενός μικρού παιδιού που κλαίει
κάποια γενναία του πράξη ή κάποια μετάνοια…
Έτσι όπως γίνεται κάθε χρονιά:
Πρώτα οι βροχές κι ύστερα το χιόνι
-χινόπωρο λες και κατεβαίνει ένα κοπάδι πρόβατα μια γυμνή πλαγιά
οι κότσυφες και τα σπουργίτια που ζητιανεύουνε σφυρίζοντας
ένα σπυρί στην πατημασιά του ανθρώπου,
ο μουτρωμένος ουρανός κι η παγωνιά
που ημερεύει απ΄ τη φωτιά κι από το παραμύθι,
το παραμύθι της στιγμής που πέρασε…
*Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Καινούργια Εποχή”, χειμώνας 1956 με το ψευδώνυμο Κούλης Αυγερινός. Το πήραμε από το βιβλίο του Γιώργου Χ. Θεοχάρη “Όσα ο αφρός φλοισβίζει - ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ”, Εκδόσεις Ρώμη, 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου