Λίνα Βαταντζή, Λεπτή Ισορροπία

Ανάμεσα σε μένα
και τη σκάλα του ουρανού
το φως μετρά
μέρες και νύχτες.

Το πιάτο με τα κεράσια
αδειάζει,
ίσως γεμίσει νερό
να ποτίσω τη γλάστρα -
καθώς άρωμα βασιλικού
το γιασεμί ερωτεύεται
σύννεφο
σκιάζει το πρόσωπο
ακολουθεί το φεγγάρι
σε βήμα νυχτερινό.

Ο Ιούλης πυροδοτεί
τα κύτταρα
ανασαίνουν παραμύθια
που τραγουδούσαν
οι αύρες θερινού μεσημεριού.

Δεν αποσώνεται
η θύμηση
μόνο πληρώνει με όνειρα
τον βαρκάρη -
σφαλίζει τα χέρια
σε χωνί
και μου μηνάει:

Για σε η σκάλα
έχει ήδη σκαλιά
πενήντα εφτά -
Βλέπεις είναι
στολισμένη άνθη -

Το κόσκινο |