Φιλαρέτη Βυζαντίου, ποίημα

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Στεκόταν αμίλητος
γωνία παραφροσύνης και νηπιότητας
Μάτια ανοιχτά , γεμάτα σκοτάδι
Στην άκρη τους ένα ξεχασμένο δάκρυ
από ρέον φως
Περίμενε να τον δει στην προκαθορισμένη συνάντηση
Περίμενε τριάντα ολόκληρα χρόνια
Στα μαλλιά είχε ασπρίσει όλη η υπομονή
Στα χέρια είχε απλωθεί όλη η κιτρινίλα ταμπάκου
μιας ζωής σχεδόν
Στα χείλη απλώς κρεμόταν η σιωπή
κι ένα τριμμένο , φθαρμένο παράπονο
ίδιο κι απαράλλαχτο σαν την πρώτη μέρα
που πρωτοφάνηκε
και τον καμάκωσε κατάστηθα
Έκτοτε ,χταπόδι, κουλουριάστηκε μαζί με τον πόνο
στο θαλάμι της ψυχής του
Μόνος
Ίσιος και βαρύς
Αμίλητος και θυμωμένος
Άγγελος και σκοταδιασμένος
Αλλά πάντα
μόνος

Εκείνη τον κοίταξε με μια θλίψη ακατανίκητη
Μαζεμένη λατρεία και οργή
Έβγαλε από την τσέπη της μια πρόχειρη λύση
Τον είδε που την δέχτηκε ήσυχα
όπως μωρό το θήλαστρο
Μια δήθεν παρηγοριά
μέχρι την επόμενη κάθοδο στα σκαλιά του Άδη
Αναπαύτηκε τώρα η νύχτα
Ξεγελάστηκαν οι ερινύες για λίγο πάλι
Ξεκουράστηκαν οι θεοί από το άγριο κυνηγητό ξοπίσω του

Εκείνος, τρυφερός γίγαντας ενός απελπισμένου θάρρους
και μιας αβέβαιης πίστης σε κάποιο φάλτσο θαύμα
άρχισε να βαδίζει βαριά στον παγωμένο ανήφορο
Κομματιασμένα τα δάχτυλα ζωγράφιζαν κόκκινους πανσέδες
στην κινούμενη άμμο
και μετά χάνονταν
Όπως αυτός, αιώνες τώρα ,στα ερέβη του
Κι όπως έφευγε
ξεχείλιζε μέσα από τις μελανές του τσέπες
το δηλωμένο σημείο της μοιραίας συνάντησης με εκείνον
Εκείνον που κεκρυμμένος τον παραμόνευε στην κάθε ανάσα του
Εκείνον που στα χέρια του κρατούσε την από πάντα λυμένη εξίσωση.....

(Φ.Β. 06012019 ''ΕΓΚΛΕΙΣΤΟ ΦΩΣ'' 2019)