Γιώργος Μπλάνας, Το παράπονο του στρατιώτη

Ο εχθρός μοιάζει με κήπο
όπου παίζουν κρυφτό τα παιδιά της γειτονιάς
Δεν με ξεγελάει εμένα.
Κάθε δέντρο ένας ελεύθερος σκοπευτής.
Κάθε παρτέρι μια νάρκη.
Ο εχθρός μοιάζει με αχυρώνα,
όπου μαθαίνουν τα μεγάλα παιδιά
τον έρωτα μετά το σχολείο.
Δεν με ξεγελάει εμένα.
Κάθε θημωνιά ένα πυροβόλο.
Κάθε δεμάτι ένα βλήμα.
Ο εχθρός μοιάζει με γερόντισσα,
που πλέκει - σταματάει, χασμουριέται, κοιτάζει
κοιτάζει απ’ το παράθυρο στον έρημο δρόμο
κι ύστερα πάλι στο πλεκτό της.
Δεν με ξεγελάει εμένα.
Κάθε βελονιά ένα μήνυμα.
Μόνο αυτοί οι άνθρωποι…
Κάθε κόμπος μια προειδοποίηση.
Ο εχθρός είναι παντού.
Δεν με ξεγελάει εμένα.
Μόνο αυτοί οι άνθρωποι…
Τι θέλουν και μπερδεύονται;
στα πόδια μου; Πώς να ξέρω ποιος είναι
εχθρός που μοιάζει με άνθρωπο;