Αναδημοσίευση από το αφιέρωμα στην Έδεσσα του ''Βήματος της Κυριακής'', 30 Απριλίου 2023.
Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’50 γεννιέμαι στο Μάντσεστερ των Βαλκανίων (κατά κόσμον Έδεσσα, παλαιότερα Βοδενά), την πόλη των νερών. Ο λευκός άνθρακας κινεί τις τουρμπίνες των
εργοστασίων, από τις αρχές του αιώνα, και τα νιάτα βρίσκουν μεροκάματο. Η δημιουργία των υδροηλεκτρικών εργοστασίων δεσμεύει τα νερά των ποταμών και ο μαρασμός των κλωστοϋφαντουργείων ανοίγει το δρόμο της μετανάστευσης.Μετά τον εμφύλιο η δεύτερη
αυτή αιμορραγία των νέων της πόλης την μικραίνει, την καθηλώνει σε μια εσωστρέφεια.
Η δύσκολη δεκαετία του ’60 κλείνει
με την δικτατορία και η μεταπολίτευση, που ακολούθησε μοίρασε ελπίδες.
Η Έδεσσα πρωτεύουσα,
διοικητικά, έγινε δευτερεύουσα πόλη. Δεν άνοιξε φτερά για να κρατήσει τα παιδιά
της.
Όταν επέστρεψα στη γενέτειρα,
μετά τις σπουδές και την στρατιωτική θητεία, με σχέδια και όνειρα, συμμετείχα
σε συλλογικές προσπάθειες (πολιτικές, πολιτιστικές, κοινωνικές) για να συμβάλλω
στην αναδιαμόρφωση του συντηρητικού κλίματος.
Η αρχή του εργασιακού βίου βάδιζε παράλληλα με
την διερεύνηση των υπαρχόντων πυρήνων παραγωγής πολιτισμού. Ο Φ.Σ.Ε. «Μ. Αλέξανδρος»
έκλεινε τα 60 χρόνια του κι έδειχνε κουρασμένος, το «Εδεσσαϊκό Θέατρο» περνούσε
την πρώτη νιότη του. Αυτοί οι σύλλογοι έδιναν τον τόνο στην μικρή επαρχιακή
πόλη μας.
Σήμερα η Έδεσσα βιώνει την
απομόνωση, δίχως συγκοινωνιακή και πολιτιστική υποδομή, δίχως πολιτική
εκπροσώπηση, δίχως ελπίδες.
Θοδωρής Σαρηγκιόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου