Γαίαν έχοι ελαφράν

Γράφει η Λίνα Φυτιλή 

 

Θανάσης Μαρκόπουλος «Βροχές Βερμίου», εκδόσεις Μελάνι

 

Διαβάζοντας το ποιητικό βιβλίο του Θανάση Μαρκόπουλου, Βροχές Βερμίου, που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2022 από τις εκδόσεις Μελάνι, αισθάνεται κανείς ότι τα τοπία αποκτούν φωνή, υπόσταση, πρόσωπο, μια μορφή αθανασίας. Αυτή η πρωταρχική αίσθηση υποφώσκει σε όλη την συλλογή, κυρίως μέσα από την ένταση των ζωντανών εικόνων, που ο ποιητής δημιουργεί. Ο τόπος γίνεται σημείο αναφοράς, μία μορφή ταυτότητας που καθορίζει τη γραφή. Η μνήμη λειτουργεί σαν μια ανάγκη επανόρθωσης του κόσμου, σαν μια διαδικασία να ενταφιαστεί ό, τι είναι οδυνηρό ή κουβαλάει ασχήμια.

 

«Άλλωστε ολάνοιχτος εσύ και βλέπεις

Μνήμα σαν τη μνήμη δεν υπάρχει άλλο»

 

Ο θάνατος παραμονεύει, όπως η φθορά αλλά και το θαύμα της ζωής. Όλα σ΄ αυτόν τον κόσμο μοιάζει να μας βρίσκουν απροετοίμαστους. Ο Μαρκόπουλος, πιστός στην ποιητική του τοπίου, με τα ποιήματά του, κατασκευάζει πότε μικρές πότε μεγαλύτερες ιστορίες, λιτές, καίριες, αιχμηρές, ευθύβολες.

 

«Φεύγει δαγκωμένο φεγγάρι

Κι αφήνει πίσω του

Αιμόφυρτη τη συνήθεια»

 

Ο λόγος του είναι λιτός, αφαιρετικός, πυκνός και ξεδιπλώνεται αβίαστα. Στη θεματική του βιβλίου κυριαρχεί  άλλοτε η νοσταλγία,  πρόσωπα και γεγονότα της καθημερινής ζωής, ενώ άλλες φορές, ο ποιητής αναφέρεται στην απουσία, στην τύψη, στο φόβο, στη φιλία, στο γήρας, στο θάνατο, στην ανάγκη έκφρασης μέσα από τη γλώσσα. «Ο ποιητής», γράφει ότι βρίσκεται, «όπου το πόδι του εκεί κι ο γκρεμός».

 

Η ποίησή του φαίνεται ότι κουβαλάει κάτι από την αύρα των δημοτικών τραγουδιών, αλλά με μια ευρύτητα, που αγγίζει τη σύγχρονη ζωή. Σε κάποια σημεία, η γραφή του συνομιλεί με ποιητές, όπως ο Μιχάλης Γκανάς, ο Χρίστος Μπράβος, που επίσης εστιάζουν στις εικόνες, στη ζωτική σχέση ανθρώπου- τόπου αλλά και στα σημεία των καιρών, στην εσωτερική οδύνη του ανθρώπου, που πασχίζει να βρει τρόπο έκφρασης.

 

«Οι στίχοι του καιρού σας δε μυρίζουν μπαρούτι αποφαίνεται ο γνωστός στραβοκάνης και βγάζει απ΄ το σακάκι  εκείνο το περίστροφο που κάπνιζε ακόμα

 

Παρ΄ το λέει κι απάνω σ΄ αυτό να κοιμάσαι αν θέλεις να γράφεις

Προς στιγμήν διστάζω

Παρ΄ το επιμένει και δε θα μετανιώσεις»

 

Θανάσης Μαρκόπουλος

 

Ο ποιητής, μέσα από την εμπειρία του, καταθέτει ποιήματα που περιγράφουν το ρήμαγμα, τη φθορά, διλήμματα που θέτει ο χρόνος, κακέκτυπα που αντικαθιστούν «τη ρωγμή στη φωνή», απουσίες που επιβάλλονται απότομα. Έτσι οι άνθρωποι που μας λείπουν, γίνονται βλέμματα χαμένα από το τοπίο. Αλλά και πάλι, η ζωή συνεχίζεται, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

 

«Αν και το φωτεινό κορίτσι

δεν ανηφόρισε εφέτος

στον ουρανό μας

οι ροδακινιές στον κάμπο

άναψαν και πάλι

 

Οι αναίσθητες»

 

Στη συλλογή αυτή, οι στίχοι θυμίζουν τον ήχο της βροχής καθώς πέφτει, υπόκωφα και διαβρωτικά, ανάμεσα σε αγριόχορτα, ατίθασα κλωνάρια και ρημαγμένα σπίτια, ανάμεσα σε μέρες και νύχτες αμίλητες, δίπλα σε στενορύμια, πλαγιές κι ασάλευτα βουνά. Κι όσο το τοπίο βαθαίνει κι οι σταγόνες της βροχής δυναμώνουν, τα ποιήματα του Μαρκόπουλου αντηχούν σαν κύματα που έρπουν, λες κι ακολουθούν «σκιές δίχως σώμα».

 

 https://www.fractalart.gr/vroches-vermioy/