Athina Papanikolaou
ΧΡΙΣΤΟΣ
Κι εγώ σου ζήτησα να κατέβεις.
Έλα
θα πάμε στις βρύσες και στους ψηλούς τους καταρράκτες
θα κολυμπήσουμε μέχρι το πρωί
μακριά από αυτόν τον έρημο και χέρσο τόπο
μακριά από τον άγονο τόπο του μαρτυρίου σου.
Κατέβα...
.......
σε καινούργια μέρη να ταξιδέψουμε
άλλες γυνάικες να γνωρίσουμε
επαναστάσεις να οργανώσουμε
φυλακές να πολιορκήσουμε
την εξουσία να απειλήσουμε
χρυσά άμφια να βγάλουμε στα παζάρια και τις
αγορές
και τα κοράκια που τσιμπολογούν τα λόγια μας να
κρεμάσουμε'
από τις οροφές των δέντρων που φωλιάζουν
Ένα πανί φοράς μονάχα
και ο καιρός χαλάει...
Χάνεις αίμα , τα πόδια σου έχουν πια μελανιάσει...
Αγαπημένε ιχνηλάτη του δρόμου μου
την απέραντη νύχτα δεν φοβήθηκες
τα διασταυρούμενα εχθρικά πυρά δεν φοβήθηκες
στην αδικία σαν θηρίο ρίχτηκες
μη με απογοητεύεις
λάθος σώμα διάλεξα για συντροφιά;
..........
Έλα μοναδικό μου σώμα
σώμα χορευτή
σώμα περήφανο
σώμα με τις ανείπωτες πληγές και τα τραύματα
έλα στην αγκαλιά μου, έλα στο κρεβάτι μας
έλα να χτυπήσουμε τις πόρτες και μετά κρυφά
να γελάμε σαν παιδιά με τους μεγάλους που ξυπνούν
και με απορία κοιτούν από τα παράθυρα μέσα στη
νύχτα.
ΣΩΜΑ
Ξέρω γιατί τα κάνεις όλα αυτά!
Εμένα αναγνωρίζουν όλοι.
Χωρίς την παρουσία μου οι επαναστάτες δεν θά
΄χουν μορφή
η μάνα σου δεν θα σε αναγνωρίζει
και οι μαθητές σου θα σκορπίσουν σαν φύλλα
φθινοπωρινά.
Δενε σε έχω ανάγκη, εμένα αναγνωρίζουν.
Κοίτα, το αίμα μου σταλάζει στη γη.
Έλα μαζί μου, δεν έχεις επιλογή.
...............
Πάμε να ξεκουραστούμε σε δρομους που δεν
γνωρίσαμε.
'Ελα μοναδική και απαράβλητη συντροφιά μου
σκαρφάλωσε
έλα , αγαπημένεμου
σκαρφάλωσε
ματιά μου διεισδυτική και ατίθαση, έλα
έλα, ψυχή μου
που γεμάτη θέρμη τους ουρανούς και τη γη
αναστάτωσες
έλα , καρδιά μου ονειρεμένη
ο πόνος δικός μου είναι, μη φοβάσαι.
Έλα, σπείραμε εκεί που τίποτε δεν φύτρωνε
τα επόμενα χωράφια δεν είναι δικά μας .
Το ανεκπλήρωτο μου χάρισε φτερά την ώρα που
παραδόθηκα στα χέρια του.
Επιθυμώ να πεθάνω!
Η αιωνιότητα της ψυχής μου με πυρπολεί!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΥΓ. Από τα πολύτιμα πετράδια της φετινής ΔΕΒΘ, αυτή η ποιητική σύνθεση του αγαπημένου μου συγγραφέα Γιάννη Πάσχου, στις εκδόσεις ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ, ήταν έκπληξη μεγίστη.
Την πεζογραφία του συγγραφέα την παρακολουθώ και δεν χάνω με τίποτα τις μικρές ιστορίες μαγικού ρεαλισμού, τις ιστορίες με τα φανταστικά ψάρια και το ιδιότυπο χιούμορ του, που δημοσιεύει τακτικά στον Χάρτη. Εχει ένα χάρισμα, έναν μοναδικό τρόπο να συνδέεί αφηγηματικά το βίωμα και την κατασταλαγμένη γνώση με τη φαντασία και το όνειρο, πλάθοντας έτσι το δικό του, μοναδικό λογοτεχνικό σύμπαν.
Δεν γνώριζα όμως πως γράφει και ποίηση, αν και θά ΄πρεπε να το υποψιαστώ από τα σημάδια της στο πεζογραφικό του έργο.
Αυτός ο φανταστικός -κυριολεκτικά και μεταφορικά- διάλογος του Χριστού με το πάσχον, το θνήσκον σώμα του, εμπεριέχει τη φιλοσοφία του Γιάννη Πάσχου για τη ζωή και τον θάνατο, το σώμα και την ψυχή, τον πόνο, το δέος και τον τρόμο πριν τη βιολογική κατάληξη και ανατρέπει με λυρικό, συγκλονιστικό λόγο την καθιερωμένη εικόνα της παντοδυναμίας της ψυχής έναντι του ανίσχυρου, ευάλωτου, υλικού σώματος.
Ο ποιητής Γ. Πάσχος εξυψώνει, αγιοποιεί το ιερό σώμα, κάθε σώμα, με τον τρόπο που το έκανε αιώνες πριν ο αρχαίος ανώνυμος γλύπτης στον "Θνήσκοντα Γαλάτη", με τον τρόπο που ο Μιχαήλ Αγγελος σκάλισε την Πιετά, το νεκρό σώμα του γιου, με τα λυμένα από τον θάνατο μέλη, στην αγκαλιά της μητέρας του, με τον τρόπο του φωτογράφου που απαθανάτισε το νεκρό σώμα του Τσε Γκεβάρα στο κρεβάτι των δημίων του.
Τίποτα πιο ιερό από το ανθρώπινο σώμα. Γι΄αυτό και το ταπεινώνουν , το χλευάζουν, το βασανίζουν, το διαπομπεύουν οι απάνθρωποι δήμιοι όλων των εποχών.
Στον ποιητικό διάλογο του η ανατροπή εκφράζεται με το σώμα που δεν υποκύπτει, δεν καταρρέει, δεν εκλιπαρεί τον ερχομό της λύτρωσης. Τουναντίον, αποδέχεται το προδιαγεγραμμένο της φθοράς, του τετέλεσται, την ολοκλήρωση της πορείας και του χρέους, ενώ το πνεύμα λιγοψυχάει (τυχαία άραγε η λέξη;), ικετεύει να κατέβουν από τον σταυρό του βασανιστηρίου, αφόρητης οδύνης και της εγκατάλειψης.
Δεν θα προχωρήσω σε φιλολογικό σχολιασμό, στην ανίχνευση μοτίβων και επιδράσεων από το δημοτικό τραγούδι, τους θρησκευτικούς ύμνους και τη λόγια παράδοση και δημιουργία , αλλά και τις γνώσεις του συγγραφέα-ποιητή που είναι ομότιμος καθηγητης Βιολογίας (Ιχθυολογίας) του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Σημειώνω πως είναι σπουδαίο από κάθε άποψη και πως παρά το βαρύ του θέμα, αφήνει στο τέλος, μετά από 29 σελίδες φιλοσοφημένης στιχομυθίας, τη γλυκύτητα της παραμυθίας, της παρηγοριάς που φέρει ο ανθρωπιστικός του λόγος!
Ξεχωριστή σύνθεση που θα συζητηθεί και σίγουρα θα αγαπηθεί. Μπράβο, μπράβο Giannis Paschos!!
ΣΩΜΑ (Τέλος)
Αιωρούμαι σε μέρη αναστάσιμα
στις θέσεις των αιώνιων παρατηρητών
μαζί με τους ποιητές, τους μουσικούς και τους
δουλεμένους του σύμπαντος
Αιωρούμαι με φτερά κατακλυσμιαία, πελώρια
με τραύματα επουλωμένα από τις προσδοκίες των
ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου