ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ
Ας βάλουμε λίγη ποίηση στα λόγια μας,
ας αιχμαλωτίσουμε για λίγο το χαμένο φως̇
τώρα που όλοι μιλούν μ’ αποσιωπητικά, χαράδρες αισθημάτων σ’
αξιοθρήνητες τελείες,
ας είμαστε εμείς που θα αναστήσουμε τις λέξεις από τα φέρετρα
της λήθης,
γιατί δεν προλαβαίνουμε,
τα σύννεφα προφταίνουν τη νιότη μας
ανήλεοι νεροχύτες μάς ρουφούν σ’ απύθμενα κενά,
δεν προλαβαίνουμε,
γίναμε ήχοι τακουνιών στο σκοτάδι̇
τώρα που ανήκουμε περισσότερο στα θλιβερά μας διαμερίσματα
παρά στα όνειρά μας,
δεν προλαβαίνουμε,
κι αν μεγαλώνουν οι οθόνες μικραίνουμε εμείς,
η σιωπή μάς φιλάει στο στόμα -δεν προλαβαίνουμε-
φουσκώνουν οι θάλασσες
(δεν πάνε εκεί τα δάκρυά μας)
κι εμείς οι χάρτινες βαρκούλες στη γη που φλέγεται,
δεν προλαβαίνουμε.
Γι’ αυτό σας λέω
ας βάλουμε λίγη ποίηση στα λόγια μας,
ας κοιτάξουμε το φεγγάρι σαν πρωτοφανέρωτο άστρο,
ας χτίσουμε απ’ την αρχή σαν κάστρα τα παιδικά μας χαμόγελα,
γιατί δεν προλαβαίνουμε,
ν’ αλλάξουμε (αλλιώς/έτσι κι αλλιώς)
τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου