Ο κάθε άνθρωπος
τις ορισμένες στιγμές του
σκέϕτεται να τα παρατήσει·
διανύει τότε την πιο μπλε περίοδο της ζωής του
τη σκούρα μπλε, την μπλε-μαβί.
Τυλίγει την ψυχή του με έναν ακάλεστο μανδύα,
βελούδινο, πολύ βαρύ
κι αποζητά το κλάμα.
Μα η ψυχή
αυτός ο παίκτης
μας δουλεύει μου ϕαίνεται
βγαίνει στο μπαλκόνι
πετάει τον μανδύα
και τρέχει γιορτινή στα μαγαζιά.
Στην πρώτη συλλογή της Εύης Σέμπου (γενν. Αθήνα, 1989), η γλώσσα λειτουργεί σαν μια προσπάθεια να βρεθεί το χαμένο κέντρο μιας παλιάς αθωότητας και σαν απόπειρα προσδιορισμού της μνήμης. Όσα ξεχάσαμε υπήρξαν, κι όσα θελήσαμε εξαφανίστηκαν, παρ’ όλα αυτά πασχίζουμε να βρούμε τις λέξεις για να συνυπάρξουμε, τη βούληση να θυμηθούμε. Ο χρόνος ως ανέφικτο βάλσαμο και οι διαψεύσεις ως οδόσημα σε μια μακρά και δύσκολη πορεία προς την αγάπη και την κατανόηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου