Ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας. Έχει εκδόσει τρεις ποιητικές
συλλογές. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες
ανθολογίες λατινοαμερικάνικης ποίησης. Όμοια με τον Μαρτίν
Πρίετο, διετέλεσε μέλος της συντακτικής ομάδας της επιδραστικής
λογοτεχνικής επιθεώρησης «Diario de poesía». Από το 2001
διευθύνει το πολιτιστικό κέντρο «Casa de la Poesía» του Μπουένος
Κόκκινο πάνω στο νερό
… Είναι αυτά τα τούβλα, στο βάθος,
το απόγευμα υπό το φως
του Αυγούστου, που στοιβαγμένα από έναν άντρα
και μια γυναίκα ή από έναν άντρα
και μια γυναίκα και τα παιδιά τους,
δεν προκαλούν αίσθηση στη ψυχή.
Κι είναι αυτά τα άλλα
αραδιασμένα για να στεγνώσουν, σε σειρές,
επάνω στη σανίδα.
Αν υπήρχε νερό της βροχής εκεί
απ’ όπου ξεθάφτηκαν,
όχι πολύ μακριά, το απόγευμα,
θα υπήρχε πάνω στο νερό
σκόνη από τούβλα.
Εμπόδιο εξ Ανατολής
… Καθισμένος σαν βουδιστής μοναχός
πάνω στις φτέρνες μου,
μία μαούνα πράσινη και μια λευκή
απομακρύνονται προς αντίθετες κατευθύνσεις.
Μόνο που απλώνοντας ένα τραπεζομάντηλο
στη χλόη διάσπαρτη από τριφύλλι
ο μοναχός δεν θα ‘βλεπε όπως εγώ
σύνδεση ανάμεσα στις στιγμές,
αναμφισβήτητα δεν θα έμπλεκε
το ένα πράγμα με το άλλο μέσα στο χώρο
παρά στον καθαρό νου.
«Το μοναδικό πραγματικό και αξιόπιστο
είναι τα γεγονότα», θα έλεγε
ανοίγοντας ένα μπουκάλι.
Ή ακόμη: «Γαλάζιες κορυφογραμμές
ή σύννεφα στον ορίζοντα
είναι μία πλασματική διάζευξη».
Και πράγματι, διαλυόμενες σαν καπνός
οι εξωτερικές εικόνες, το τοπίο δεν υπάρχει.
Σώματα όλων των μεγεθών
απ’ όπου τρέχει το ίδιο αίμα
Χίλιες εννιακόσιες ογδόντα εννιά τρύπες
μετατρέπουν το ράντζο σε σουρωτήρι
έτσι ώστε οι κλιματικες συνθήκες των τεσσάρων εποχών
να διαχέονται σε συγχορδία μες στο μοναδικό δωμάτιο
χωρίς να υπάρχει ανάγκη για παράθυρα. Αγουροξυπνημένος,
με τον αγκώνα στα σκεπάσματα ο Λεκάνο σαρώνει με το βλέμμα του
τα απλωμένα σώματα της μητέρας, της συζύγου,
του κουνιάδου, τις κόρες που είναι τρεις
συν τα δυο σκυλιά που, χωρίς να υπολογίσουμε τον παπαγάλο,
ανεβάζουν σε οχτώ τον αριθμό των θυμάτων
της σφαγής της οποίας, σε κατάσταση μεθης,
θα μπορούσε να ήταν ο υπαίτιος· αλλά δεν θυμάται
τίποτα και οι τούφες μαλλιών πάνω στα μάτια του
του δίνουν όψη πόνυ καθυστερημένα γραμματισμένου.
Τη φορά που κάποιος μου μίλησε για μαύρες τρύπες…
Τη φορά που κάποιος μου μίλησε για μαύρες τρύπες,
άστρα των οποίων η δύναμη βαρύτητάς τους είναι τόση
που απορροφούν το ίδιο τους το φως και γι’ αυτό δεν τα βλέπουμε να λάμπουν,
μου ήρθαν στο νου ένα ζευγάρι παπούτσια που είχα δει
παρατημένα στο αμφιθέατρο: βρώμικα, στραβοπατημένα,
το ένα πάνω σε μια κερκίδα, το άλλο πάνω στην παραπάνω,
ακριβώς σαν κάποιος να τα φορούσε
και να πήγαινε απ’ την εξέδρα προς τα αποδυτήρια.
Και τώρα περνώντας από την παραλία όταν βλέπω
τα αποσυναρμολογημένα αεροπλάνα να περιβάλλουν το κτήριο
του Αεροναυτικού Μουσείου, τόσο βαριά στην όψη
που δύσκολα πιστεύει κανείς πως μπόρεσαν να απογειωθούν,
τρύπες και παπούτσια επιστρέφουν στο νου μου, αδιαχώριστα πια
όπως οι όψεις ένος νομίσματος που στρίβει κάποιος στον αέρα.
Σχόλια, Ανθολόγηση, Μετάφραση: Νάνσυ Αγγελή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου